ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

แม้จะพยายามขัดขืน พยายามห้ามตัวเองยังไง แต่ก็สู้ความช่ำชองของคิมหันต์ไม่ได้ ในที่สุดปลายลิ้นใหญ่ก็ได้ชำแรกเข้าไปซอกซอนในอุ้งปากสาวที่หอมหวานไม่ต่างจากสวนดอกกุหลาบสมใจ ชายหนุ่มดูดเกี่ยวลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างกระหายจัด

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวคล้ายกับถูกตัดขาดไปจนหมด ความตั้งใจเดิมว่าจะไม่แตะต้องผู้หญิงคนนี้ถูกกลบทับด้วยความหอมหวานปานน้ำผึ้งเสียจนมืดมิด

คิมหันต์จูบเอา จูบเอา หนักหน่วง เรียกร้อง ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ ไม่สนแม้กิริยาขัดขืนของสาวน้อยในอ้อมแขนแม้แต่นิดเดียว

“อย่า... ปล่อย...ตาล...”

ร้องแทรกจุมพิตร้อนออกมา เมื่ออกสาวถูกมือใหญ่กอบกุมผ่านชุดแต่งงานเกาะอก แรงบีบเคล้น ขยี้ขยำอย่างเอาแต่ใจ สร้างความอับอายไปทั่วสรรพางค์ น้ำตาสาวไหลอาบแก้มลงมา

คิมหันต์ที่กำลังหลงระเริงอยู่กับกลีบปากหวานถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อริมฝีปากของเขาได้สัมผัสกับรสเฝื่อนของน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม

“ระยำ!”

ร่างอรชรถูกผลักออกห่างอย่างรุนแรงจนแผ่นหลังเปลือยกระแทกเข้ากับผนังห้องแรง ๆ ขณะที่ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าว

“นังแม่มด...!”

ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยไฟโทสะ ต้นตาลได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ขณะค่อย ๆ ปล่อยร่างให้ทรุดลงกองกับพื้นห้อง ไม่สนใจอีกแล้วว่าผู้ชายใจร้ายอย่างคิมหันต์จะสะใจยังไง

“อย่าคิดนะว่าที่ฉันจูบเธอ จะแสดงว่าเสน่ห์ของเธอได้ผล...”

คิมหันต์แค่นหัวเราะ ก่อนจะพ่นวาจาร้ายกาจออกมาอีก “ที่ฉันทำลงไป ก็เพื่อสั่งสอนผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเท่านั้น...”

แม้จะรู้ตัวดีว่าโกหกคำโตออกไป แต่ชายหนุ่มก็ไม่มีวันยอมจะให้ต้นตาล แม่เด็กเลี้ยงแกะคนนี้รู้หรอกว่าเขาหวั่นไหวกับเจ้าหล่อน

ให้ฟ้าถล่มลงมายังง่ายกว่าเลย...!

“แต่รสชาติจูบของเธอก็ไม่เลวนะ วันหลังหากฉันหาที่ระบายความใคร่ไม่ได้ ฉันอาจจะมาขอลองสักครั้ง... แม้ว่ามันจะเน่าจะเฟะแค่ไหนก็ตาม...”

เขาหัวเราะสะใจ ตรงข้ามกับต้นตาลที่ก้มหน้าร้องไห้อย่างปวดร้าว วาจาของเขาทุกคำเจาะลึกลงไปกลางหัวใจจนเลือดทะลักทลาย เจ็บปวด ร้าวรานจนลมหายใจก็ยังเจ็บ

หล่อนมันเลว หล่อนมันไม่ดีที่ทำให้เจ้าสาวของเขาหนีไป แต่ทำไมเขาไม่ฟังเหตุผลบ้างล่ะ ก็พี่พลอยไม่ได้รักเขาสักหน่อย...

ความรักมันโกหกกันได้ที่ไหนกัน...

อย่างที่หล่อนมอบหัวใจให้กับเขา มันก็โกหกไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นการที่จะปกปิดความรู้สึกนี้เอาไว้ ก็คือการรีบหนีไปจากเขาให้ไกลที่สุด

“ตาล... อยากอยู่คนเดียว... คุณคิมหันต์...”

“ไม่ต้องมาไล่ คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้กับผู้หญิงอย่างเธอหรือไง แค่ได้กลิ่นก็แทบจะอาเจียนอยู่แล้ว...”

เขาโต้กลับมาอย่างดุเดือด ขณะที่มือใหญ่กระชากพวงมาลัยออกจากคอและขว้างทิ้งลงพื้นห้องอย่างไม่ไยดี

“และไอ้การแต่งงานบ้า ๆ นี้ก็จะจบลงในหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น อย่าฝันหวานว่าฉันจะเอาผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอขึ้นมาเป็นเมียออกหน้าออกตาก็แล้วกัน เพราะเธอจะผิดหวังอย่างรุนแรง...”

“ตาลไม่เคยคิด...แบบนั้น...”

เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง ดวงตากลมโตพราวพร่างไปด้วยม่านน้ำตาแห่งความอดสู เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาเป็นระยะ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถจะทำให้ผู้ชายใจทมิฬอย่างคิมหันต์ลดความก้าวร้าวลงได้เลย

“อมพระมาทั้งโบสถ์ฉันก็ยังไม่เชื่อคำพูดของเธอเลย อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น... แต่ฝันของเธอคงไม่มีวันเป็นจริงไปได้ เพราะแค่ผู้หญิงชั่วคราว ให้เอาฟรี ๆ ฉันยังต้องคิดก่อนเลย...” แทบกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือด วาจาของคิมหันต์หยาบคายอย่างน่าตกใจ

ผู้ชายใจดีอ่อนโยนคนเก่าหายไปไหนแล้วนะ ผู้ชายที่จะคอยลูบหัวหล่อนทุกครั้งที่เจอกัน ผู้ชายที่หมั่นซื้อของฝากทั้งขนมและเสื้อผ้ามาให้ทุกครั้งที่แวะไปเยือน ผู้ชายคนนั้นหายไปไหน... ทำไมถึงปล่อยให้อสูรร้ายออกมาสำแดงฤทธิ์เดชแบบนี้

“ตาลอย่างพัก... ได้โปรด...ออกไปเถอะ...”

ต้นตาลพูดไปสะอื้นไห้ไปจนคิมหันต์รู้สึกรำคาญอย่างรุนแรง ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงกระด้าง

“ฉันจะไปนอนที่ห้องอื่น เชิญเสวยสุขอยู่ในห้องหอนี้ตามลำพังเถอะ...”

ว่าแล้วก็กระแทกเท้าเดินปั้นปึ่งออกไปทันที เสียงปิดประตูอย่างรุนแรงกระทบโสตประสาทที่อ่อนล้าของต้นตาลอย่างไม่ปรานี ร่างอรชรที่สะอื้นไห้พิงกับผนังห้องอยู่นั้นสะดุ้งสุดตัว

“ทำไมพี่คิมใจร้ายกับตาลแบบนี้... ทำไมใจร้ายแบบนี้...”

ความเจ็บปวดแทรกซึมทั่วทุกอณูเนื้อของหัวใจ และมันก็นำพาความร้าวรานแพร่ลึกลงไปบนเนื้อนุ่มนั้นอย่างไม่ปรานี

ไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์ทั้งหลายจะกลับตาลปัตรแบบนี้ และไม่เคยคิดเลยว่าคิมหันต์จะรังเกียจหล่อนถึงขนาดนี้ด้วยเช่นกัน

เมื่อก่อนตอนที่คิมหันต์แวะเวียนไปหาพลอยไพลิน เขาจะทักทายหล่อนด้วยความเอ็นดูทุกครั้ง แถมยังมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้ตลอดเวลา และเพราะเจ้ารอยยิ้มใจดีนั่นแหละถึงทำให้หล่อนแอบหลงรักผู้ชายคนนี้อยู่ลึก ๆ ภายในหัวใจ

มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งด้วยความชอกช้ำ สะอื้นไห้จนร่างสั่นสะท้าน หญิงสาวพยายามที่จะพยุงตัวลุกขึ้นยืนเพื่อจะกลับไปนั่งที่เตียงนอนที่มีกลีบกุหลาบโรยไว้อย่างสวยงาม แต่ก็ทำไม่สำเร็จ จำต้องนั่งจมกับน้ำตาอยู่กับมุมห้องต่อไปด้วยความร้าวรานใจ