เนลล์เหลือบมองโจเอลและพึมพำ “ฉันสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ฉันชอบด้วยตัวเอง”เธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ซิงฮุยและอาชีพการแสดงของเธอ เธอทำเงินให้ตัวเองได้มากทีเดียวแม้ว่าสถานะทางการเงินของเธอจะเทียบไม่ได้กับเศรษฐียุคใหม่อย่างกิดเดียน แต่เธอก็ยังสามารถซื้อของที่เธอชอบได้กิดเดียนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “อืม คุณซื้ออะไรก็ได้ที่คุณชอบ”คำพูดของเขาทำให้เนลล์ประหลาดใจ เมื่อเธอหันไปมองเขาเธอสังเกตเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา จากนั้นเธอก็จำได้ว่าทั้งหมดของเขาทั้งโฉนดที่ดินและหุ้นทั้งหมดมันเป็นของเธอนี่หมายความว่าเธอครอบครองของทรัพย์สมบัติทั้งหมดของชายผู้นี้ ถ้าเขาต้องการซื้ออะไรให้เธอ เขาต้องขอเงินจากเธอแก้มของเธอเริ่มรู้สึกอบอุ่น หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นอย่างเร็วด้วยความสุขและความตื่นเต้นโจเอลไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของพวกเขา ในขณะที่เขาจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง“พี่รอง อย่าขี้งกสิ! พี่จะไม่ให้ของขวัญสำหรับพี่สะใภ้หรือไง?”เขาจ้องมองและมองเนลล์ด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ เป็นยังไงบ้าง? พี่แนะนำผมกับเพื่อนผู้หญิงแล้วผมจะซื้ออะไรก็ได้ที่พี่ชอบ”เนลล์กลอกตาและเย้ยหยัน “ฉันไม่อยากผิดจรรยาบรรณขนาดนั้
เนลล์อายเล็กน้อยเธอบอกได้ไหมว่าเธอกำลังจะซื้อมันเพื่อสะสม?กิดเดียนพูดอย่างเฉยเมย “นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องกังวล คุณผู้หญิง”โจแอนน์ โนแลน สะอึกอีกครั้งเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้ชายคนนี้จะมีหัวใจที่แข็งเหมือนเหล็กและไม่ยอมอ่อนข้อเพื่อเธอ แต่เป็นเนลล์ที่รู้สึกอายในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง โจแอนน์ถอนหายใจและพูดว่า “คุณคะ ฉันขอบอกความจริงว่ากิ๊บหยกนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ฉันจะเอาไปให้พี่สาวที่ป่วยหนักมาหลายปีแล้ว ฉันได้ยินมาว่าการสวมเครื่องประดับหยกนั้นดีต่อสุขภาพและพี่สาวของฉันได้เห็นรูปกิ๊บติดผมหยกแล้วชอบมันมาก ฉันหวังว่าคุณจะใจกว้าง”เมื่อเห็นสีหน้าทางอารมณ์ของเธอ หัวใจของเนลล์ก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นมันเป็นแค่กิ๊บติดผมและเนลล์ก็ซื้อมาเล่น ๆ แทนที่จะใช้อย่างไรก็ตามพี่สาวของโจแอนน์ ป่วยหนักอยู่บนเตียง ถ้าเธอชอบมันมาก ก็ให้เธอไป!เมื่อคิดอย่างนั้น เธอจึงดึงแขนเสื้อของชายคนนั้น“กิดเดียน…”กิดเดียนรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไรเขาจึงขมวดคิ้วจากนั้นเขาก็มองโจแอนน์อย่างเยาะเย้ย“ในเมื่อคุณพูดอย่างนั้นก็เอาไปซะ!”โจแอนน์รู้สึกประหลาดใจและมีความสุขมาก เมื่อในที่สุดเขาก็ยอม
เนลล์พลิกโบรชัวร์ในมือของเธออย่างรวดเร็วและอ่านการแนะนำต่างหูรูปพระจันทร์เสี้ยวเป็นเพชรสีน้ำเงินรูปพระจันทร์เสี้ยวธรรมชาติคู่หนึ่งซึ่งถูกค้นพบในเหมืองแห่งใหม่จากแอฟริกาใต้ในปีนี้ ซึ่งหายากมากและหายากมาก มันกลายเป็นสิ่งที่เป็นอยู่ในขณะนี้หลังจากการตัดและการขัดที่แม่นยำของนักออกแบบเท่านั้นเนลล์รู้สึกประทับใจมากนอกจากเธอแล้ว ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ด้วยก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาทันทีที่ต่างหูถูกเปิดเผย เห็นได้ชัดว่าทุกคนประหลาดใจท้ายที่สุดทุกคนรักความงามมันสวยเกินไป!โจเอลก็ค่อนข้างสนใจเช่นกัน แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาที่น่าหลงใหลของเนลล์ เขาก็ลดความคิดลงในที่สุดลืมไปซะเถอะ ผู้ชายที่ดีจะไม่ทะเลาะกับผู้หญิง เนื่องจากผู้หญิงจำนวนมากต้องการมัน เขาอาจจะถูกคนหลายพันคนเกลียดชังถ้าเขาต้องแข่งขันเพื่อชิงมันแน่นอนว่ามีคนเริ่มประมูลอย่างรวดเร็วราคาเสนอเริ่มต้นคือ สิบล้านโดยราคาเสนอที่เพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งล้านและไม่นานราคาก็เพิ่มขึ้นเป็นแปดสิบล้านเนลล์ต้องการต่างหูจริง ๆ แต่หลังจากที่เห็นว่าราคาเสนอสูงขึ้นเรื่อยๆ เธอลังเลและอดทนกับความตื่นเต้นในใจแปดสิบล้าน! แต่มันอาจจะยังขึ้นไปอีก มันแพงเกิน
เนลล์โกรธมาก“ถ้าจะเอามาพูดเล่น ๆ แบบนี้ ฉันก็รู้เลยว่าคุณโนแลนเป็นคนยังไง?”สีหน้าของโจแอนน์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอเคยได้ยินคำพูดประเภทนี้มามากจนไม่รบกวนเธออีกต่อไปดวงตาของเธอยังคงจ้องตรงไปที่กิดเดียน“คุณชายลีย์ คุณจะพิจารณามันไหม?”เนลล์โกรธมากจนอยากจะตะคอกใส่โจแอนน์ แต่เธอกัดฟันและคว้าแขนของกิดเดียน “ที่รัก ฉันชอบต่างหูคู่นั้นมาก”กิดเดียนพยักหน้าอย่างเต็มใจ “ได้เลย ผมจะซื้อให้คุณ”โจแอนน์ดูผิดหวังเล็กน้อยในที่สุดกิดเดียนก็มองมาที่เธอ แต่สายตาของเขาเย็นชา จากนั้นเขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณโนแลน ผมรู้ว่าคุณกำลังพยายามทำอะไร แต่ผมขอโทษที่ต้องบอกผมไม่ใช่เหยื่อของคนอย่างคุณ…”เขาต้องคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเรียบเรียงคำพูดของเขาใหม่ “ผมไม่สนใจผู้หญิงที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน”สีหน้าของโจแอนน์เปลี่ยนไป“คุณชายลีย์หมายความว่าอย่างไร? ฉัน…"“พอแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย เราทุกคนรู้ดีว่าครอบครัวโนแลนเป็นอย่างไร วันนี้คุณสู้กับพี่รองของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันไม่ใช่เพราะหยกชิ้นนั้นหรือต่างหูคู่นั้น! คุณแค่ต้องการดึงดูดความสนใจของเขาเพราะเขาอยู่ในรายชื่อคนที่คุณพยายามติดต่อด้วยใช่ไห
เนลล์ตกใจและอายอย่างช่วยไม่ได้เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมทัศนคติของนายท่านการ์เร็ตต์ที่มีต่อเธอจึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันข้างเธอโจเอลก็สับสนเช่นกันและไม่สามารถตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้จนกว่านายท่านการ์เร็ตต์กับโจเซฟจากไปเขาหันไปมองกิดเดียน “พี่รองพวกเขากำลังทำอะไร? ทำไมผมรู้สึกว่าทัศนคติของนายท่านที่มีต่อพี่สะใภ้ค่อนข้างแปลก”เนลล์ไม่ได้พูดอะไรเพราะนอกจากโจเอลแล้วเนลล์ก็รู้สึกเช่นเดียวกันแววตาของกิดเดียนลึกลงไปอย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดต่อและพูดว่า “เอาล่ะ มันสายไปแล้ว ไปกันเถอะ."จากนั้นเขาก็ดึงเนลล์ออกไประหว่างทางกลับบ้านเนลล์ถามอย่างสงสัยว่า “คุณปู่การ์เร็ตต์และคุณลุงรอง มีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า?”กิดเดียนมองมาที่เธอ "ใครจะรู้ล่ะ?"เนลล์พยักหน้า“พรุ่งนี้คุณจะรู้ ถ้าคุณไปที่นั่นไง?”"ฮะ?" เนลล์เผยสีหน้าผิดหวัง “ฉันคิดว่าคุณรู้แล้ว ถ้าฉันต้องไปหาตระกูลการ์เร็ตต์เพื่อหาคำตอบ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”ชายผู้นั้นยิ้มให้กับใบหน้าที่ผิดหวังของเธอและสายตาของเขาก็ลึกซึ้งขึ้น“เนลลี่ คุณบอกผมได้ไหมว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธตระกูลการ์เร็ตต์มากขนาดนี้?”เนลล์ถึงกับอึ้ง “ปฏิเสธตระกูลการ
สีหน้าของนายท่านการ์เร็ตต์ซีด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม“เธอคิดว่าครอบครัวเชลบีจะได้ทุกอย่างเพียงแค่เรียกร้องหรือไง? เธอพาตระกูลการ์เร็ตต์ของฉันไปทำอะไร? ฉันไม่สนใจว่าเราจะพบเด็กคนนั้นหรือไม่ แม้ว่าเราจะทำเช่นนั้น แต่ก็ไม่มีผลอะไรกับเธอ! ฉันขอเตือนไว้ก่อน ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ อย่าคิดจะมีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับเด็กคนนั้น!”เสียงของเกลเงียบลง “แม้ว่าเธอจะเกิดมาเพื่อคุณการ์เร็ตต์ แต่เธอก็ยังมีเลือดเนื้อของพี่ชายคนโตของผมเช่นเดียวกับทายาทของตระกูลโบฮิเนียของเรา เราจะไม่ยอมแพ้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”ชายชราปล่อยคำเยาะเย้ยไม่มีแรงที่จะโต้เถียงกับเขาอีกต่อไปเมื่อเห็นสิ่งนี้ เกลก็โค้งคำนับและกล่าวอย่างสุภาพว่า “ผมขอโทษที่รบกวนคุณ ผมจะกลับมาอีกครั้ง”แล้วเขาก็หันหลังเดินจากไปพ่อบ้านเข้ามาหลังจากที่เกลจากไป เมื่อเห็นชายชรานั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ซีด ไร้ซึ่งชีวิตชีวา เขาก็รีบวิ่งไป“นายท่านมีอะไรหรือเปล่า? คุณเป็นอะไรไหม?!"นายท่านการ์เร็ตต์โบกมือและชี้ไปที่ขวดยาบนโต๊ะข้าง ๆ เขาพ่อบ้านรีบป้อนยาเม็ดให้เขา หลังจากนั้นครู่หนึ่งสีหน้าของนายท่านก็ดีขึ้น“โทรหาโจเซฟ แล้วบอก
เนื้อหาของพินัยกรรมนั้นเรียบง่าย แต่ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตกใจเหตุผลเป็นเพราะว่า นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่า โจเซฟ การ์เร็ตต์ จะยังคงดูแลการ์เร็ตต์ คอร์ปอเรชั่น ต่อไปในอนาคต นายท่านการ์เร็ตต์ได้มอบหุ้นร้อยละ 15 ของการ์เร็ตต์ คอร์ปอเรชั่น ตลอดจนอสังหาริมทรัพย์และทรัพย์สินส่วนตัวอีกจำนวนมากของเขาภายใต้ชื่อเนลล์!ทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเนลล์ยังมึนงง เพราะเธอไม่เข้าใจเจตนาของนายท่านการ์เร็ตต์ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นและปฏิเสธว่า “คุณปู่การ์เร็ตต์ ฉันไม่ใช่สมาชิกในตระกูลการ์เร็ตต์ และฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการ์เร็ตต์ ฉันไม่ได้ทำอะไรให้คุณด้วย ดังนั้นจึงไม่สมควรที่คุณจะทำเช่นนี้ ฉันไม่สามารถยอมรับหุ้นและทรัพย์สินเหล่านี้ได้”อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดจบนายท่านการ์เร็ตต์ก็ยกมือขึ้นเพื่อขัดขวางเธอ“เนลลี่ อย่าเพิ่งปฏิเสธ”เขามองดูเธออย่างอ่อนโยนและถามว่า “หนูจำได้ไหมว่าหนูเกิดปี เดือน และวันที่เท่าไหร่?”เนลล์ตกตะลึงและสับสนมากขึ้น แต่เธอก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “แน่นอน ฉันจำได้ ฉันเกิดเมื่อวันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2538”“ไม่ มันผิด หนูไม่ได้เกิดวันที่ 3 พฤศจิกายน
จู่ ๆ เนลล์ก็หมดความสนใจที่จะทำความเข้าใจเรื่องทั้งหมด ในขณะที่เธอรู้สึกว่ามันก็ไม่มีความหมายอะไรเธอพูดเบา ๆ ว่า “ฉันจะคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบ นี่มันสายแล้วและคุณปู่การ์เร็ตต์สุขภาพก็ไม่ดีดังนั้นโปรดพักผ่อนไว ๆ ”นายท่านการ์เร็ตต์พยักหน้าจากนั้นเนลล์จึงออกไปพร้อมกับกิดเดียนและคนอื่นๆการประชุมสงบเกินไปนอกจากสมาชิกหลายคนจากสาขาของตระกูลการ์เร็ตต์แล้ว ยังมีคนไม่กี่คนที่อยู่ใจกลางกระแสน้ำวนที่สงบอย่างน่าประหลาดใจท่านท่านลีย์และคุณผู้หญิงควินตันกลับไปที่พักของพวกเขา ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นเพียงพ่อค้าคนกลางในเรื่องนี้ และไม่สำคัญสำหรับพวกเขาว่า เนลล์จะยอมรับตัวตนของการเป็นการฺเร็ตต์หรือไม่ไม่ว่าในกรณีใด เนลล์เป็นหลานสะใภ้ที่ดีที่สุดของพวกเขา และนั่นก็เพียงพอแล้วตัวตนภูมิหลังอื่น ๆ ของเธอไม่สำคัญเนลล์ตามกิดเดียนกลับไปที่เฟิงเฉียว วิลล่าเธอไม่ได้พูดตลอดการเดินทางกลับในรถ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างสีหน้าที่ไม่แสดงออก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเธอมีความสุขหรือว่าโกรธกิดเดียนเอื้อมมือออกไปในขณะที่จับมือเธอ ซึ่งมันเย็นเล็กน้อยในคืนฤดูใบไม้ร่วง เขาถามว่า “คุณมีอะไรจะถามผมไหม?”เนลล์ถ