บทที่ 1084 เจมและมูน

ลิซซี่กลอกตา

“เด็กแรกเกิดก็ตัวเล็กแบบนี้ทุกคนนั่นแหละ วีมอนด์ก็เคยตัวเล็กแบบนี้ตอนที่เป็นทารก”

วีมอนด์น้อยตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

ถึงเขาจะไอคิวสูง แต่เขาก็ยังเด็ก และไม่ค่อยรู้เรื่องความรู้รอบตัวมากนัก

ถึงอย่างไรก็ตาม เขาแทบไม่ได้สัมผัสการใช้ชีวิตเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้นในความคิดของเขา ช่างน่าแปลกใจที่มีเด็กตัวเล็กแบบนี้อยู่ในโลก

ถึงอย่างไรก็ตาม เพราะลิซซี่เคยเห็นเขาคลอดออกมากับตาของเธอเอง เธอจึงรับเรื่องนี้ได้

เด็กทั้งสองคนเกาะอยู่ที่เปล แล้วมองซ้ายทีขวาทีราวกับพวกเขาหยุดมองน้องตัวเล็กไม่ได้

วีมอนด์น้อยเอื้อมมือไปเขี่ยแก้มของน้องสาวตัวเล็กด้วยความสงสัย แต่ก็หดมือกลับมาทันทีด้วยความตกใจ หลังจากได้สัมผัสผิวนุ่มนิ่มอย่างไม่น่าเชื่อ

ริมฝีปากของทารกสั่นระริกราวกับเธอจะร้องไห้ แต่เพราะเธอง่วงนอนจนเกินไป เธอจึงนอนหลับต่อ

พวกเขาเฝ้าดูน้อง ๆ อยู่สักพัก ก่อนที่เนลล์จะเรียกพวกเขาเข้ามา

“เอาล่ะลูกทั้งสองคน หยุดรบกวนน้องได้แล้ว มาเล่นตรงนี้ดีกว่านะคะ!”

เด็กทั้งสองคนเชื่อฟัง และไม่ปฏิเสธขณะที่พวกเขาเดินไปนั่ง

เมื่อเห็นว่าพวกเขาทำตัวดี เนลล์จึงรู้สึกพอใจ

จากนั้นลิซซี่จึงพูดขึ้น

“คุณแม่คะ ค