คำพูดของท่านผู้หญิงกริฟฟินทำให้อีเวตต์หน้าแดงเขินอาย จากนั้นเธอก็แลบลิ้นออกมาหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งพูดแทนเธอว่า “อีวี่กำลังโต ดีแล้วที่เธอชอบกิน”“พวกคุณทุกคนตามใจเธอมากเกินไป!”กลุ่มคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน ครู่ต่อมา คนใช้มาเพื่อบอกทุกคนว่ามีการเสิร์ฟอาหารค่ำ ดังนั้นท่านผู้หญิงกริฟฟินจึงพาพวกเขาไปที่ห้องอาหารเมื่อเข้าไปในห้องอาหารเนลล์ก็เห็นกิดเดียนและชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตามหลังเขาไปด้วยใบหน้าของชายหนุ่มซีดอย่างน่ากลัว ดูเหมือนว่าเขาจะอายุประมาณสิบแปดหรือสิบเก้าปี แม้ว่ารูปร่างของเขาจะค่อนข้างผอมแห้ง แต่ลักษณะของเขาถูกสกัดด้วยกิริยาท่าทางของเขาที่สุภาพ เนื่องจากเจ็บป่วยเป็นเวลานาน ร่างกายของเขาจึงดูซีดเซียว เขานั่งรถเข็นและถูกคนรับใช้เข็นอย่างไรก็ตาม เด็กชายดูจะเข้ากับกิดเดียนได้ดี เขานั่งรถเข็นยิ้มและพูดคุยกับกิดเดียน น่าแปลกที่กิดเดียนดูเหมือนจะอดทนกับเด็กคนนี้เป็นพิเศษ ถึงกับเอียงศีรษะเพื่อฟังเขา“เบลีย์ มานี่ ฉันจะแนะนำให้เธอได้รู้จัก” ชายชรากล่าวชายหนุ่มชื่อเบลีย์ชี้คนใช้เข็นเขาไปข้างหน้า ท่านผู้หญิงดึงมือของเนลล์และพูดกับเขาว่า “นี่เป็นภรรยาของพี่รอง เนลล์ เจนนิงส์ ก่อนห
ตัวอย่างเช่น นางสนมแกล้งหยิบดอกไม้แต่ตกลงไปในน้ำ แล้วกล่าวหาว่านางเอกผลักเธอ เนื่องจากไม่มีใครอยู่แถวนี้ ตัวละครหลักจึงไม่สามารถปกป้องความบริสุทธิ์ของเธอได้เนลล์หันไปมองรอบ ๆ จริงด้วย มีเพียงพวกเขาสองคนในบริเวณนี้เท่านั้นเธอก้าวถอยหลัง“อืม อย่าเลือกเลย! ดอกไม้จะสวยงามยิ่งขึ้นเมื่อมันบาน ถ้าหยิบขึ้นมาจะเสียเปล่า”“หืม?” อีเวตต์หัวเราะคิกคัก “พี่สะใภ้ มันเป็นแค่ดอกไม้ ต้องแสดงละครขนาดนั้นเลยเหรอ?”เมื่อเห็นว่าเนลล์ไม่เต็มใจ อีเวตต์ไม่ได้บังคับให้ เนลล์จับเธอไว้ เธอจับราวบันไดและเอนกายออกไปแทนเนลล์ลูบจมูกและสงสัยว่าเธอกำลังตัดสินอีเวตต์ผิดหรือเปล่า"ฉันเข้าใจแล้ว! ดูสิ มันคือดอกบัวจริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นดอกบัวในปีนี้เลย”อีเวตต์ยิ้มและแสดงดอกบัวในมือให้เนลล์ เนลล์พยักหน้า “หายากจริง ๆ”“พี่สะใภ้ นี่สำหรับพี่” อีเวตต์ยัดดอกบัวไว้ในมือของเนลล์ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเนลล์มองดูดอกบัวและสูดกลิ่นหอมของดอกไม้เข้าไป เธอรู้สึกว่าหัวของเธอเริ่มหนักขึ้นเธอดื่มมากเกินไปหรือเปล่า?นั่นฟังดูไม่ถูกต้องเลย เมื่อตอนทานอาหารเย็น เนลล์ได้ดื่มเพียงหนึ่งหรือสองแก้ว เธออาจจะคออ่อ
มันเป็นข้อความจากเบลีย์และมีเพียงประโยคเดียวเท่านั้นมุมริมฝีปากของกิดเดียนขดด้วยความโกรธ ดวงตาของเขากลายเป็นน้ำแข็งในเวลานี้สติเนลล์ได้ล่องลอยหายไปแล้ว มีอยู่ครู่หนึ่งที่เธอฝันว่าอีเวตต์ส่งดอกบัวมาให้และยิ้มชั่วร้ายให้กับเธอวินาทีถัดมา เธอฝันว่าชายชุดดำกำลังไล่ตามเธอขณะที่เธอวิ่งหนีเอาชีวิตรอด และในท้ายที่สุดเธอถูกชายผู้นี้เล่นงานจนลงไปอยู่ที่พื้นชายคนนั้นหยิบมีดออกมาแล้วยิ้มให้เธออย่างมีเจตนาร้าย “รู้มากนักนะ ไปตายซะ!”เนลล์สะดุ้งตื่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่เนลล์เห็นคือ เพดานที่วิจิตรงดงามเหนือศีรษะของเธอ สิ่งต่อไปที่เธอสังเกตเห็นคือห้องนอนที่สวยงามที่เธออยู่มีเพียงโคมไฟสีส้มขนาดเล็กที่สว่างไสวภายในห้อง กิดเดียน ลีย์ นั่งอยู่กับบนเตียง ทำอะไรบางอย่างบนคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปของเขา เมื่อเขาเห็นเนลล์ลืมตาขึ้น เขาถามเบา ๆ “คุณตื่นแล้วเหรอ?”เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอลุกขึ้นและเช็ดเหงื่อเย็นที่ก่อตัวบนหน้าผากของเธอออกดวงตาของกิดเดียนเป็นประกายเขาวางคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปไว้ข้าง ๆ ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเทน้ำหนึ่งแก้วให้เธอเนลล์รับมันและดื่ม น้ำอุ่นไหลผ่านลำคอข
แน่นอนว่าคำตอบของโจเอลใส่เต็มมาพร้อมกับอิโมจิที่อาเจียนเป็นเลือดโจเอล: “พวกคุณ… มันจะมากเกินไปแล้ว!”เนลล์เองก็พูดไม่ออกเช่นกัน แต่การได้เห็นความโกรธเคืองอันโจ่งแจ้งของโจเอลก็ค่อนข้างสนุกสนานกิดเดียนมองดูเนลล์ตัวสั่นจากเสียงหัวเราะ ริมฝีปากของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อยและเริ่มพิมพ์คำตอบ “เจ้าหมาน้อย ได้เวลานอนแล้ว”โจเอล “…”โหดเหี้ยมแค่ไหน!กิดเดียนวางโทรศัพท์มือถือของเนลล์ไว้ข้าง ๆ แล้วกอดและจูบเธอ “พอได้แล้ว นอน!”มันเป็นคืนที่ดีวันรุ่งขึ้น เนลล์และกิดเดียนยังคงสืบสวนกลุ่มของตระกูลโบฮิเนียต่อไปแม้ว่ากิดเดียนจะรู้จัก เกล เชลบี แต่เรื่องที่พวกเขากำลังสืบสวนก็อาจสร้างความเสียหายให้กับกลุ่มเชลบีได้ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจึงไม่เข้าหาเขาก่อนโชคดีที่พวกเขาได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลกริฟฟินและสายสัมพันธ์ส่วนตัวของกิดเดียน ดังนั้นมันไม่ใช่งานที่ยากเกินไป พวกเขาแค่ต้องการเวลามากขึ้นนอกจากนี้ เนลล์ยังมีเพื่อนเก่า ๆ ในประเทศ F อีกด้วย ซึ่งทำให้ง่ายต่อการตรวจสอบกลุ่มเชลบีถ้าเธอติดต่อพวกเขาเนลล์จึงโทรหาเพื่อนสนิทเก่าของเธอเพื่อนของเธอชื่อ เอเวลิน บรู๊ค ย้อนกลับไปเมื่อเธออยู่ใ
กลุ่มคนที่รู้ใจเอนกายเข้ามาหาเธอและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? คุณดื่มมากเกินไปหรือเปล่า?”ดูเหมือนผู้หญิงจะไม่ได้สังเกตเห็นเจตนาร้ายของพวกเขา ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างงุนงงมีคนหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นเราไปนอนพักผ่อนกันไหม?”ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าอีกครั้งชายหนุ่มตื่นเต้นที่ได้ยินคำตอบของเธอ พวกเขาอุ้มเธอออกมาอย่างงุ่มง่ามพวกเขาขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพักแขกบนชั้น 28 เมื่อพวกเขามาถึงประตูห้อง จู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมาด้วยความไม่พอใจ “ทำไมพวกคุณถึงตามฉันมาเยอะขนาดนี้? ไปให้พ้นเลยนะ!"ทั้งกลุ่มหัวเราะคิกคัก “เราแค่อยากจะช่วยให้คุณได้พักผ่อน ดูซิ แม้แต่ห้องก็ถูกเปิดออกแล้ว”ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ผู้ชายคนนั้นและทันใดนั้นก็ส่งยิ้มที่มีเสน่ห์ให้เขา นิ้วซีดของเธอเอื้อมแตะจมูกของเขาเธอพูดอย่างเมามายว่า “คนโรคจิต อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรกันอยู่ ฉันจะบอกคุณให้นะ คุณอาจะตาย ถ้าฉันอยากนอนกับใครซักคน มันเป็นเรื่องของฉัน และถ้าฉันก็ไม่ชอบคุณด้วย คุณก็ควรจะออกไปซะ!”หลังจากพูดอย่างนั้น เธอมองไปรอบ ๆ และสายตาของเธอจับจ้องไปที่ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่ม “คุณดูดีมาก บางทีคุณอาจเป็นคนโชคดีใ
“แน่นอนว่าองค์กรไม่เคยโกหก นอกจากนี้หากหัวใจของคนไม่อยู่ในองค์กรอีกต่อไป ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาพวกเขาไว้อยู่ดี”“ดีมาก งั้นฉันจะทำ”"ดี เอเวลิน คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง ครั้งนี้ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ทำเช่นกัน”เอเวลินหัวเราะอย่างไม่มีอารมณ์ขันเธอวางสายโดยไม่พูดอะไรอีกลมกลางคืนพัดมาอย่างแรง เอเวลินเดินไปที่ระเบียงและจ้องมองไปที่ทะเลที่มีแสงไฟของเมือง เปลือกตาของเธอหย่อนลงเล็กน้อยผ่านไปครู่หนึ่ง เธอขบริมฝีปากและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเมื่อเปิดเครื่อง เธอเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่เพิ่งโทรหาเธอเมื่อไม่นานนี้ แววตาซับซ้อนแวบผ่านดวงตาของเธอ“เซเว่น ฉันทำธุรกิจของฉันเสร็จแล้ว ฉันส่งคนไปตรวจสอบเรื่องที่คุณถามแล้ว และฉันมีข้อมูลบางอย่าง เธอสะดวกที่จะพบกับฉันตอนนี้หรือไม่?”ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อเนลล์ได้ยินคำขอของเอเวลินเธอก็ตกลงอย่างรวดเร็ว “แน่นอน เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”“เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ให้นะ”"ตกลง"หลังจากวางสาย ดวงตาของเอเวลินก็ฉายแววเย็นชา นิ้วที่คล่องแคล่วของเธอพิมพ์และส่งข้อความเมื่อเนลล์และกิดเดียนขับรถไปยังที่อยู่ที่ เอเวลินส่งมาพวกเขารู้ว่าที่นี่เป็นโรงแร
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะคร่ำครวญแค่ไหน ดวงตาของชายที่นอนอยู่บนพื้นยังคงปิดอยู่ความรู้สึกสิ้นหวังอย่างท่วมท้นเต็มไปด้วยความเป็นอยู่ของเธอ ราวกับโลกทั้งใบกลายเป็นความมืดมิดเธอกรีดร้องอย่างไม่ลดละ “กิดเดียน ลีย์!!!”ต่อจากนั้น เธอก็รู้สึกคลื่นไส้ในลำคอ ตามด้วยอาการปวดท้องอย่างรุนแรง การมองเห็นของเธอหรี่ลงและเธอก็เป็นลม…เมื่อเนลล์ตื่นขึ้น เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลทันทีที่เธอลืมตา เธอก็เอื้อมมือไปด้านข้างโดยอัตโนมัติ แต่มันก็ว่างเปล่าหัวใจของเธอแน่นขึ้นทันที เธอรีบกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปที่ทางเดินเนลล์ที่เพิ่งไปที่ประตูแต่เธอกลับถูกคุณหมอหยุดไว้ “เฮ้ คุณจะไปไหน?”เนลล์คว้าตัวเขาแล้วถามด้วยเสียงแหบ “กิดเดียน ลีย์ทอยู่ที่ไหน? เขาอยู่ที่ไหน?"แพทย์หายใจออกอย่างแรง “คุณหมายถึงผู้บาดเจ็บที่ถูกส่งมาที่นี่พร้อมกับคุณใช่ไหม?”เนลล์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม การแสดงออกทางสีหน้าของเธอนั้นอย่างเคร่งเครียด "เขาอยู่ที่ไหน? บอกฉันเดี๋ยวนี้!"“โอ้ เขายังอยู่ในการผ่าตัด เฮ้…”ก่อนที่หมอจะพูดจบ เธอก็วิ่งหนีไปเหมือนลมกระโชกที่ชั้น 3 บริเวณทางเข้าห้องผ่าตัดเมื่อเนลล์ไปถึงที
เนลล์ฟังเธอด้วยสีหน้าว่างเปล่าขณะที่หมอกำลังจะตรวจร่างกาย เธอก็ถามขึ้นทันทีว่า “คุณหมอ ก่อนหน้านี้คุณพูดว่า ลูกอายุเท่าไหร่นะ?”หมอตอบว่า “สี่สัปดาห์ครึ่ง”เนลล์คิดคำนวณอยู่ในหัวของเธอ “สี่สัปดาห์ครึ่งคือหนึ่งเดือนครึ่ง ดังนั้นเขาจะเกิดหลังจากผ่านไปแปดเดือนเท่านั้นใช่ไหม?”หมอหัวเราะเมื่อได้ยินคำถามของเธอ "ใช่ถูกต้องแล้ว ทำไม? คุณไม่อยากรอที่จะเห็นทารกเหรอ?”หมอหยุดและพูดต่อว่า “ยังไงก็เถอะ อย่าไปกังวลกับมันมากไป ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า กังวลไปใครก็ช่วยไม่ได้”ในดวงตาของเนลล์น้ำตาค่อย ๆ ไหล เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกระชับริมฝีปากของเธอ "ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว"หลังจากที่พวกเขาทำอัลตราซาวนด์เสร็จแล้ว แพทย์ก็ยื่นผลการตั้งครรภ์ให้เธอและบอกว่า “ฉันจะสั่งวิตามินบำรุงครรภ์ให้คุณ อย่าลืมกินให้ตรงเวลา นอกจากนี้ คุณควรเข้ารับการตรวจสุขภาพเป็นประจำและอย่าประมาท คุณลีย์เป็นคนดีและสร้างผลกรรมดีไว้ เขาจะตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน ดังนั้นอย่ากังวลเรื่องเขามากเกินไป”เมื่อหมอเห็นใบหน้าที่หดหู่ของเนลล์ เธอจึงถอนหายใจ เธอให้กำลังใจเธอว่า “ถึงจะมีอะไรผิดพลาด คุณก็ยังมีลูกคนนี้ เพื่อลูกของคุณ คุณต้องเข้มแข็