Mag-log inผ่านไปประมาณ10กว่านาที อาหารก็เริ่มทยอยมาเพราะปัทมากลัวว่าพี่ชายเธอจะมาซะก่อน เธอจึงลัดคิวให้สโรชาก่อน “ทานนี่สิคะ นี่ของโปรดเอยเองอร่อยมากเลยนะคะคุณราม” สโรชาบอกไปก็ตักผัดผักบล็อคโครี่และกุ้งอบพริกเผาให้รามีน “เธอชอบกินผักขนาดนั้นเลยหรอสโรชา” รามีนเอ่ยถาม เพราะเห็นอาหารของสโรชาส่วนใหญ่จะเน้นผักทั้งนั้น “ค่ะ เอยชอบกินมันไม่อ้วนด้วยแถมสุขภาพเราก็ดี คุณก็หัดกินผักบ้างสิคะ เอยเห็นเขี่ยทิ้งตลอด”สโรชาเอ่ยบอก เพราะรามีนจะกินแค่ผักบางชนิดเท่านั้น “อืม ฉันจะลองกินดู” รามีนบอกไปก็ตักผัดบล็อคโครี่เข้าปาก “คุณรามกินผักที่เกลียดที่สุดเนี่ยนะ โอ้ไม่นะ” คุณรามกับน้องเอยคงไม่มีซัมติงอะไรกันที่เขาใหญ่หรอกนะ ไม่ได้นะ น้องเอยผมตามจีบมานานแล้วนะครับ คุณรามห้ามตัดหน้าผมสิ ชานนคิดในใจขณะดูรามีนกินผักด้วยสายตายที่ขมขื่น “ไม่ชอบจะฝืนทำไมคะ เอยรู้ว่าคุณไม่ชอบอย่าฝืนทานเลยค่ะ เอยแค่ล้อคุณเล่น ฮ่าๆ” สโรชาบอกออกไป เมื่อเห็นรามีนทำหน้าเจือนๆ จนเธออดขำไม่ได้ “สโรชา” รามีนหันไปมองสโรชาที่หัวเราะเยาะเขา ด้วยสายตาโกรธ เขาอุตส่าห์ฝืนกิน เพราะเธอตักใส่จานให้ แต่เธอมาหัวเราะเยาะเขาเนี่ยนะ คืนนี้ฉั
ด้านสโรชาพอมานั่งทำงานต่อก็ถูกชานนใช้ให้เอาเอกสารไปให้มาริสาเซ็นที่ห้องทำงาน เธอจึงถือโอกาสนี้เม้าท์กับโตมรขณะที่รอให้มาริสาตรวจเอกสารในห้อง “เป็นไงบ้างยัยเอย เรียบร้อยไหม” โตมรเอ่ยถามสโรชาเบาๆ เพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน กลับเรื่องที่สโรชาไปนอนค้างกับรามีนที่เขาใหญ่ “จะเหลือหรอเจ้ตั้มมือชั้นนี้แล้ว เอยเคยพลาดที่ไหนล่ะ ขอบคุณเจ้มากเลยนะคะที่ทำให้เอยได้ทูนหัวคนนี้มา ฮ่าๆ” สโรชาเอ่ยบอก แล้วยิ้มใส่โตมรอย่างมีเชิงที่เธอจัดการกับรามีนได้สำเร็จตามแผน โดยมีโตมรเป็นทัพเสริมคอยช่วย “ย่ะ แล้วคุณรามีนเป็นไงบ้างยัยเอย แซ่บปะแก” โตมรเอ่ยถามออกไป แล้วทำท่าทางดี๊ด๊าอยากรู้อยากเห็น “โอ้ยเจ้ตั้ม แซ่บไม่แซ่บไม่รู้แต่ตอนนี้เอยก็คบกับคุณรามแล้ว” สโรชาบอกออกไป แล้วทำหน้ายิ้มอย่างเขินๆ เมื่อบอกออกไป “ยัยเอย แกไปทำอีท่าไหนยะ คุณรามีนเขาถึงคบกับแก เม้าท์มาอย่าลืมว่าเจ้ช่วยแกนะ แกต้องเม้าท์ให้เจ้ฟัง เจ้อยากจะรู้ว่าหน้านิ่งๆแบบคุณรามีนจะแซ่บขนาดไหนตอนอยู่บนเตียง ” โตมรเอ่ยบอกออกไป แล้วทำหน้าเพ้อฝัน “ก็นอนเฉยๆนี่แหละเจ้ เขาติดใจของเขาเองอะ อีกอย่างเขาดูแลเอยดีมากอะเจ้ แล้วเจ้รู้ไหมคุณรามเขามุ้
“คุณรามอย่าพึ่งเข้าใจผิดนะคะ เอยไม่ใช่เมียน้อยหรืออะไรของพ่อเลี้ยงทั้งนั้น พ่อเลี้ยงเขาแกล้งเอยแบบนี้ประจำแหล่ะค่ะ คุณรามเชื่อเอยนะคะ” สโรชาพูดบอกออกไปแล้วทำหน้าเศร้า เพราะกลัวว่ารามีนจะไม่เชื่อ แต่มันก็น่าเชื่อที่ไหน ดูคำที่ไอ้พี่ชายเธอเขียนสิ มันสื่อไปในทางชู้สาวมากกว่าพี่ชายจะบอกน้องสาวด้วยซ้ำ สโรชาคิดในใจอย่างเหนื่อยใจ “ฉันไม่เชื่อเธอสโรชา ฉันไม่ได้โง่” รามีนบอกออกไปแล้วขยำกระดาษโน้ตทิ้ง แล้วเดินออกไปด้านนอกห้อง “คุณราม อย่าเดินหนีเอยแบบนี้สิคะ เอยบอกแล้วไงคะว่าเอยไม่ใช่เมียพ่อเลี้ยง”สโรชาเดินตามออกมา จนรามีนหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับเธอ “ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่เมียน้อยพี่ตะวัน แต่เธอคือเมียฉัน” รามีนบอกไปแล้วมองสโรชานิ่ง “แล้วคุณจะเดินหนีเอยทำไมล่ะคะ” สโรชาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “ก็เธอโกหกฉัน หากตอนนี้พี่ตะวันกำลังเลี้ยงเธออยู่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่หากพี่ตะวันเขากลับมาฉันจะคุยกับเขา เรื่องของเราเอง ต่อไปฉันจะเลี้ยงดูเธอเองสโรชา พี่ตะวันให้เธอมากเท่าไหร่ ฉันจะให้มากกว่าเขาเป็นสองเท่า แต่เธอต้องอยู่กับฉัน” รามีนพูดยาวเหยียดจนสโรชาอึ้ง ที่รามีนคิดเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้ แต่
สโรชาและรามีนผละออกจากกันทันที เมื่อได้ยินเสียงของป้าแม่บ้าน สโรชาเขินจนหน้าแดงเมื่อได้ยินป้าแม่บ้านพูดออกมา ส่วนรามีนก็ทำหน้านิ่ง เย็นชาเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น แล้วหันไปบอกป้าแม่บ้าน “อืม วางไว้แล้วออกไปเถอะ” รามีนบอกออกไปหน้าตาย จนสโรชาอดค้อนไม่ได้ที่เขาตีหน้านิ่งได้ ทั้งๆที่เธอกำลังเขินอยู่ พอป้าแม่บ้านเดินออกไปสโรชาก็ตีแขนของรามีนทันที “เพี๊ยะ จูบไม่ถูกที่ถูกเวลา เอยอายเลยคนบ้า”สโรชาเอ่ยบอกแล้วมองค้อนรามีน “ฮ่าๆ ทำไมขี้งอนจังห้ะยัยโรคจิต” รามีนเอ่ยแซวออกไป เมื่อสโรชาคอยงอนเขาตลอด “คุณรามจะไม่ง้อเอยหรอคะ” สโรชาเอ่ยถามแล้วทำหน้ากลั้นยิ้มออกไป“แล้วที่ทำอยู่ง้อหรือเปล่าล่ะ” รามีนบอกไปก็หอมแก้มของสโรชาอย่างอดไม่ได้ด้านพ่อเลี้ยงอาชา เจ้าของไร่ภูสวรรค์ที่มีชื่อเสียงเรื่องชาส่งออกและผลิตผ้าไหมทอของจังหวัดเชียงใหม่ ก็ร้อนใจเพราะเมื่อตอนบ่ายพ่อเลี้ยงตะวันโทรมาบอกเขาว่าสโรชา สาวสวยที่เขาหมายปองจะเอามาเป็นแม่ของลูกกำลังจะถูกคนตัดหน้าไป แถมไอ้หนุ่มคนนั้นยังเป็นถึงทายาทบริษัทเครื่องดื่ม เขาจะต้องรีบไปตามขัดขวางให้ถึงที่สุด ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเสียสโรชาให้กับรามีนแน่นอน อาชาคิดใ
ด้านพ่อเลี้ยงตะวันที่กำลังจะออกไปสนามบินก็ต้องสะดุด เมื่อเมียรักโทรสายตรงมาจากเยอรมัน “ว่าไงคะดาร์ลิ่ง คิดถึงผมแล้วหรอครับคนดี” ตะวันกรอกเสียงหวานลงไปใส่ลีน่าภรรยาคนสวยของเขา “ไม่ต้องมาปากหวานเลยค่ะ ลีน่าอยากจะให้คุณมาหาลีน่าที่เยอรมัน วันนี้” ลีน่าเอ่ยบอกออกไปเสียงหวาน “ห้ะ วันนี้เนี่ยนะ จะทันได้ยังไงละครับคนดี เยอรมันนะครับ ไม่ใช่กรุงเทพฯจะได้ไปกลับแค่ไม่กี่ชั่วโมงน่ะ” ตะวันเอ่ยบอกออกไปเสียงอ่อยๆ “แต่ลีน่าอยากเจอคุณนี่คะ ไลลาก็บ่นคิดถึงพ่อตลอดเลย ที่รักจะใจร้ายกับเมียกับลูกได้ลงคอเลยหรอคะ” ลีน่าพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจ ทั้งที่จริงก็เป็นมารยาหญิงล้วนๆ “ไปพรุ่งนี้ได้ไหมครับ ผมจะรีบไปเลยผมสัญญา” ตะวันเอ่ยบอกออกไป เพราะเขาต้องจัดการ สโรชาก่อน เออใช่สิ นี่ต้องเป็นยัยน้องตัวแสบแน่ๆที่โทรไปหาลีน่า ไม่งั้นเธอคงไม่มาบอกให้เขาเดินทางไปเยอรมันวันนี้ ตะวันคิดในใจอย่างสงสัย “ไม่ค่ะ ถ้าคุณไม่มาวันนี้ละก็ พรุ่งนี้ลีน่าต้องพาลูกไปเที่ยวทะเลกับทอมหรอคะคุณไม่หวงไม่ห่วงเมียแล้วหรอคะ” ลีน่าแกล้งบอกออกไป เพราะตะวันมักจะหึงจนหน้ามืดเมื่อพูดถึงทอมคนรักเก่าของเธอ “อะไรนะ มันยังไม่เลิก
“โอ๊ย เอยเจ็บนะคะคุณรามีน ดีดมาได้” สโรชาเอ่ยบอกแล้วลูบที่หน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วมองรามีนแบบยิ้มเขินๆต่อ เมื่อถูกเขาจับได้ว่าคิดลามกกับเขา “ก็เธอคิดลามกทำไม แล้วต่อไปเรียกฉันว่ารามก็พอ เข้าใจไหม” รามีนเอ่ยบอกออกไป แล้วมองหน้าของสโรชานิ่ง “ก็ได้ค่ะ แล้วจะมามองหน้าเอยทำไมคะ เอยเขิน” สโรชาเอ่ยบอกออกไป แล้วเอามือมาปิดหน้าตัวเอง “นี่สโรชา ถามจริงๆเธอเอาพวกเซ็กส์ทอยพวกนั้นมาเล่นกับฉันงั้นหรอ นี่กะจะจับฉันให้ได้เลยล่ะสิ” รามีนถามออกไป แล้วทำหน้าจริงจังใส่สโรชา ทั้งที่ในใจแอบขำกับหน้าตกใจของสโรชา “คุณรามเห็นหรอคะ” สโรชาถามกลับอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเห็น ตายๆ แล้วแบบนี้เธอจะได้ใช้ของพวกนั้นไหมล่ะเนี่ย ซื้อมาก็แพงยังจะมาไม่ได้ใช้อีก เสียดายของหมดสโรชาคิดในใจอย่างเสียดาย “เธอบ้ารึเปล่า ของพวกนั้นมันใช้กับผู้หญิงซิงๆแบบเธอไม่ได้หรอก ดีนะที่เธอป้อดไปก่อน” รามีนบอกไปแล้วหัวเราะใส่สโรชา “คนบ้า แกล้งกันสนุกนักรึไงเล่า เอยป้อดที่ไหนเล่า ทำไมไม่โทษน้องชายตัวเองบ้างล่ะ เล็กกว่านี้ก็ไม่ได้รึไง” สโรชาพูดไปแล้วทำหน้าบึ้งใส่รามีนอย่างงอนๆ “ฮ่าๆ เธอนั่นแหละยัยโรคจิต คิดได้ยังไงจับ







