Semua Bab นางซินเริงรัก: Bab 1 - Bab 10

ณ ร้านอาหารหรูริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ที่กลายเป็นที่จัดงานรวมรุ่นของโรงเรียนสตรีนานาชาติโนแสตมป์ ซิสเซอร์เวียรุ่น32 ที่นัดรวมตัวกันในทุกๆปี ทุกคนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานแต่ไม่ใช่กับสโรชา เพราะปีนี้มันทำให้เธอต้องอายเพราะไม่มีแฟนแบบชาวบ้านเขามาควงโชว์เพื่อนๆ ทั้งๆที่เธอเป็นถึงดาวโรงเรียน แต่ทำไมเธอถึงไม่มีแฟน “นี่ยัยเอย แกจะทำหน้าเซ็งอีกนานไหมยะ พวกฉันเห็นแล้วเบื่อ ถ้ามาแล้วเป็นแบบนี้กลับไปเชียงใหม่เลยไป” เจ้ตั้ม หรือโตมรกระเทยสาวประจำกลุ่มเอ่ยพูดออกไป เมื่อเห็นสาวรุ่นน้องนั่งทำท่าเบื่อโลกอยู่“เอยไม่กลับ เจ้ตั้มเอยอยากมีแฟนอะ เจ้ตั้มดูสิ เพื่อนแก๊งเราแต่งงานมีลูกกันหมดแล้ว ทำไมเอยเป็นคนเดียวที่ไม่มีกะเขาอะ” สโรชาพูดบอกรุ่นพี่ที่เรียนมาพร้อมกันออกไปแล้วชี้ไปที่ปัทมาและกานดาที่แต่งงานพร้อมกับมีลูกน้อยให้เชยชม “ก็แกเลือกเยอะเองนี่ยะ คนนั้นก็ไม่ดีคนนี้ก็ไม่ใช่ แล้วเมื่อไหร่แกจะหาผัวกับเขาได้ล่ะยัยเอย” โตมรเอ่ยออกไปเพราะสโรชาสวยที่สุดในกลุ่มและมีหนุ่มๆมาจีบเยอะที่สุดตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว แต่นางก็เลือกเยอะจนอายุจะแตะเลขสามแล้ว นางก็ยังไม่ลงเอยกับใครสักคน “ถ้าแกไม่เลือกเยอะนะ เ

พอเช้าของอีกวันรามีนก็เข้าประชุมด่วน เนื่องจากงานมีปัญหา “นี่มันอะไรกัน ผมบอกให้พวกคุณแก้งานประชาสัมพันธ์ง่ายๆ แล้วทำไมมันไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่างห๊ะ”รามีนเอ่ยอย่างไม่พอใจ เมื่องานออกมาไม่ได้ตามที่เขาสั่ง “ใจเย็นๆนะคะคุณราม เรากำลังเร่งคิดเร่งสร้างรับรองไม่เกินพรุ่งนี้ค่ะ” ดาหลันหัวหน้าแผนกดีไซน์เอ่ยขอออกไปอย่างขอร้อง “ผมให้คุณไม่เกินพรุ่งนี้เช้า ส่วนคุณประสานผมสั่งเครื่องบ่มไวน์มาเพิ่ม หากมีปัญหาก็ให้แจ้งผมหรือไม่ก็ริสาให้จัดการแทน ถ้าผมไม่ว่าง ส่วนคุณบัวชม ผมอยากให้คุณตรวจไฟล์งานของไร่ในเชียงใหม่มาให้ผมใหม่ แล้วใส่อัตราการผลิตมาด้วย เข้าใจนะครับ” รามีนเอ่ยออกไปพร้อมกับมองทุกคนรอบๆโต๊ะประชุม “ค่ะๆ บัวเข้าใจค่ะคุณรามีน” บัวชมเอ่ยบอกออกไป “อ่อ พี่รามคะแล้วงานการกุศลที่เขาให้เราไปร่วม เขาให้เราส่งนางแบบไปสามคนนะคะ พี่รามจะส่งใครไป” มาริสาถามพี่ชายออกไป “เราจัดการเลยละกัน จะส่งคนของเราหรือนางแบบที่มีก็ได้ เอาที่เราเห็นสมควร” รามีนเอ่ยบอกอย่างไม่คิดอะไร เพราะงานเหลืออีกตั้งอาทิตย์กว่า “มีใครมีอะไรอีกไหม ผมจะได้จบการประชุม” รามีนเอ่ยพูดแล้วมอง เมื่อไม่มีใครพูดอะไร

หลังจากที่ชานนสอนงานกับสโรชาทั้งวันจนเธอเริ่มทำงานเป็นเกือบทุกอย่าง จนเขานึกอึ้งไม่คิดว่าสโรชาจะทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้“น้องเอยนี่เก่งนะครับ สอนแค่นิดเดียวก็ทำได้แล้ว แบบนี้คุณรามคงจะชอบ”ชานนเอ่ยชมสาวตรงหน้าแล้วส่งยิ้มให้ตามประสาความเจ้าชู้ “ก็ได้ครูสอนเก่งแบบพี่นนนี่คะ จะไม่ให้เอยเก่งได้ยังไงล่ะคะ” สโรชาเอ่ยบอกออกไป ทั้งที่จริงมันเป็นงานที่เธอเคยทำมาก่อนทั้งนั้น เพราะตอนเธออยู่ที่เชียงใหม่เธอมักจะช่วยพ่อเลี้ยงตะวันพี่ชายของเธอ ดูงานที่ไร่ทุกๆอย่างแทนเมื่อตะวันไปหาลูกสาวที่เมืองนอก “พูดแบบนี้พี่ก็เขินสิครับน้องเอย ฮ่าๆ” ชานนเอ่ยออกไปก็หัวเราะอย่างมีความสุข “แอบจีบเลขาคนใหม่หรอคะพี่นน เดี๋ยวริสาจะฟ้องพี่รามนะคะ ฮ่าๆ” มาริสาเดินเข้ามาเห็นชานนหัวเราะต่อกระซิบกับเลขาคนใหม่ของพี่ชายของเธอ จึงเอ่ยแซวออกไปตามประสาของคนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ "อ่อครับ น้องเอยเขานิสัยดีครับ พูดจาก็น่ารักเราก็เลยเข้ากันได้ดีน่ะครับ” ชานนเอ่ยบอกออกไปแล้วยิ้มตอบมาริสา “สวัสดีค่ะคุณมาริสา ดิฉันเอย สโรชาค่ะ มีอะไรให้รับใช้ก็บอกได้นะคะ” สโรชาเอ่ยแนะนำตัวออกไป เพราะเมื่อคืนเธอดูประวัติของครอบครัวของ

พอสโรชามาถึงที่ร้านอาหารของปัทมา ก็เดินไปหาเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ที่เค้าน์เตอร์เช็คเงินทันที “ยัยปัท โทรศัพท์แกอยู่ไหน เอามายืมหน่อยสิ”สโรชาเอ่ยออกไปแล้วนั่งข้างๆเพื่อนสาว “เอาไปทำไมอะ ของแกก็มีนี่ยัยเอย” ปัทมาถามออกไปอย่างสงสัย “เออน่า แปปนึงเดี๋ยวเล่าให้ฟัง” สโรชาเอ่ยออกไปแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือของปัทมาที่วางอยู่ทันที “แกนี่มันจริงๆเลย” ปัทมาบอกออกไป ก็ยอมเพื่อนสาวแล้วรอดูว่าสโรชาจะทำอะไรสโรชาพอหยิบมือถือมาได้ก็กดโทรหาชานนอีกครั้ง แล้วรอสายอย่างลุ้นๆ หวังว่าคงจะออกห้องทำงานคุณรามีนมาแล้วนะ สโรชาคิดในใจ “สวัสดีครับคุณนานา ว่ายังไงครับ” ชานนเอ่ยพูดออกไปเมื่อนางแบบสาวที่เขาติดต่อไว้ให้กับ รามีนคืนนี้โทรมาหา “อ่อคุณชานนคะ พอดีนานามีงานด่วนคืนนี้คงไปไม่ได้แล้วนานาต้องขอโทษด้วยนะคะ” สโรชาเอามือปิดจมูกแล้วดัดเสียงพูดออกไป “อ่อครับ ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ” ชานนบอกออกไป แล้วเกาหัวทันที นี่เขาจะไปหาได้จากที่ไหนเล่า นี่มันจะทุ่มหนึ่งอยู่แล้ว ป่านนี้เจ้านายเขาคงจะถึงที่บ้านแล้ว “นานาต้องขอโทษจริงๆค่ะคุณชานน” สโรชาแกล้งพูดออกไป แล้วยิ้มสะใจ “ครับ งั้นแค่นี้นะครับ ส

เช้าวันถัดมาสโรชาก็มาทำงานด้วยชุดเดรสแขนกุดสีชมพู ตามที่รามีนต้องการแต่ก็ไม่ทิ้งความแซ่บ เพราะเธอก็ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่ามาแทน และก็เอาเสื้อสูทสีชมพูมาทับเสื้อแขนกุดข้างในของตัวเอง “ว้าว น้องเอยวันนี้มาเช้าเชียวนะครับ” ชานนเอ่ยแซวขณะเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วเจอสโรชานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานก่อนแล้ว “ก็กลัวคุณรามีนเขาจะว่าให้นี่คะเมื่อวานเจอเรื่องชุดไปไม่รู้วันนี้จะโดนอะไรอีก” สโรชาเอ่ยบอกออกไปแล้วลุกขึ้นเอาเอกสารไปให้กับชานนเพื่อเตรียมเอาไปให้รามีนในห้อง “วันนี้เอยก็แต่งตัวเรียบร้อยดีออก คงไม่โดนแล้วล่ะครับ” ชานนเอ่ยบอก ก็มิวายเอ่ย แซวออกไปอย่างขำๆ “หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะคะ” สโรชาเอ่ยบอกออกไป “อ่าวนั่น พูดถึงก็มาพอดี” ชานนเอ่ยบอกสโรชา แล้วลุกขึ้นไปยืนข้างๆสโรชา แล้วรอเจ้านายที่เดินเข้ามา รามีนที่เดินออกมาจากลิฟต์ก็เดินตรงมาที่ห้องทำงานของตัวเอง แล้วเห็นชานนกับสโรชายืนอยู่ด้วยกันก่อนจะสำรวจมองการแต่งตัวของสโรชาที่ใส่เสื้อสูทสีชมพูมาอย่างเรียบร้อย แต่กระโปรงของเธอก็สั้นไปนิดในสายตาของเขา “เป็นไงครับคุณราม เมื่อคืนถูกใจใช่ไหมครับ” พอรามีนเดินมาถึงชา