EP 6 ขาดเรียน

EP 6

ขาดเรียน

..................................

07.00 น.

 (โรงเรียนพิรามาพิทยาคม) 

“ไอ้มังกร ทำไมวันนี้มึงมาเช้าจังวะ?”

“ห้าววว กูยังง่วงอยู่เลย” วินถามเพื่อนด้วยความสงสัยในขณะที่เอาแต่ห้าวหวอด ๆ ไม่หยุด เพราะผิดวิสัยการมาโรงเรียนของเพื่อน ปกติแล้วมังกรจะมาโรงเรียนก่อนถึงเวลาเคารพธงชาติไม่เกินสิบนาที เรียกว่าไม่เช้า แต่ก็ไม่สาย แต่วันนี้ดันโทรมาปลุกเขาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เพื่อให้มาโรงเรียนด้วยกันอีก เขาเลยไม่รู้ว่าผีตัวไหนมาสิงเพื่อนตัวเองเข้า

“มาเช้า ๆ บ้างจะตายหรือไง” มังกรเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียน ทว่าวินกลับสังเกตได้ถึงรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเพื่อน

“ต้องมีอะไรแน่ ๆ คนขี้เสือกย่างเราต้องรู้ให้ได้ (￢＿￢メ) .” วินพึมพำ ก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนเข้าไปในโรงเรียนทันที

07.45 น.

“เออ วันหลังเรามาเช้า ๆ แบบนี้อีกก็ดีนะ จะได้มีเวลากินข้าวชิว ๆ แบบนี้” วินเอ่ยในขณะที่กำลังกอดคอมังกรเอาไว้ เพราะปกติมาสายไม่เคยได้กินข้าวเช้าจนท้องร้องในห้องเรียนทุกวัน

“.......................” มังกรตอนนี้ไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนเลยสักนิด เขาเอาแต่เหลียวซ้ายมองขวาราวกับกำลังมองหาใครบางคนอยู่

“มึงมองหาใครวะ?”

“เปล่า” มังกรเอ่ย แต่ทว่าสายตาของเขาก็ยังคงสอดส่ายไปมาอยู่ดี

“ไม่ได้มองหาก็ไปเข้าแถวได้แล้ว เหลียวไปมาจนคอแทบหักแล้วมึง” วินเอ่ย ก่อนจะลากคอเพื่อนไปเข้าแถว

08.00 น.

‘ยังไม่มาอีกงั้นหรอ’ 

‘หรือว่าจะมาสาย?’ มังกรพึมพำในใจ ในขณะเหลือบมองไปยังแถวของฝั่ง ม.5 แต่ทว่ากลับไม่เห็นแป้งเลย

“กรี๊ด!!!! มึง เมื่อกี้พี่มังกรมองกูด้วยแหละ” เสียงสาว ๆ โหวกเหวกโวยวายขึ้น 

16.30 น.

“มังกร”

“กูถามจริง ๆ ตอนนี้มึงกำลังเล็งใครอยู่” วินกระซิบถามเพื่อนด้วยท่าทางรู้ทัน

“เล็งเหี้ยไร? ( ╰_╯) ”

“อย่ามาโกหกกู ท่าทางมึงมันฟ้อง”

“วันนี้มึงเอาแต่ทำตัวแปลก ๆ ......มาโรงเรียนเช้า.....ตอนกลางวันก็เอาแต่หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาใครอยู่ เหมือนที่มึงกำลังทำอยู่ตอนนี้”

“กูกลับบ้านละ” มังกรตีเนียนไม่ยอมตอบคำถาม ก่อนจะเดินหนีเพื่อนไปทันที

“ไปไหนของเขา ทำไมไม่ยอมมาโรงเรียน” มังกรพึมพำวันนี้ทั้งวันเขาเอาแต่ว้าวุ่นใจแปลก ๆ เพราะคนที่เคยบังเอิญเจอกันถี่จนน่ารำคาญ แต่วันนี้ทั้งวันกลับไม่เห็นเธอเลย

อีกด้าน

“แค่ก ๆ ๆ” ด้านแป้งตอนนี้กำลังนอนซมอยู่บนที่นอนเพราะถูกพิษไข้เล่นงานอย่างหนักจนทำให้วันนี้ไปเรียนไม่ไหว ซึ่งดูท่าแล้ว วันพรุ่งนี้ก็อาจจะต้องหยุดเรียนอีกหนึ่งวัน เพราะอาการยังไม่ดีขึ้นเลยสักนิด ซึ่งเธอไม่รู้เลย ว่าการที่เธอหยุดเรียนไปหลายวันจะสร้างความว้าวุ่นใจให้กับใครบางคนแค่ไหน

สองวันต่อมา

07.00 น.

ตึก ตึก ตึก......

ในขณะที่แป้งกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียนเพื่อไปเก็บกระเป๋า ทว่าแขนเสื้อของเธอก็ถูกดึงไว้ด้วยฝีมือของใครบางคน

ฟึบ

เมื่อแป้งหันมาดูก็พบว่าเป็นเดือนโรงเรียนคนดังที่เคยเล่นดนตรีด้วยกันในวันงานโรงเรียนเมื่อหลายวันก่อน

“ (-_-) ?” ตอนนี้ใบหน้าของแป้งมีแต่คำถาม แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่เอียงคอมองคนตรงหน้าเล็กน้อย

“ทำไมไม่มาโรงเรียนหลายวันเลยล่ะ” มังกรเอ่ย เขามีอาการหอบเล็กน้อย เพราะวิ่งมา

“พอดีแป้งเป็นไข้หวัดค่ะ”

“พี่มีธุระอะไรกับแป้งหรือเปล่าคะ?” แป้งเอ่ยถามเสียงเรียบ 

“ (-_- ;) ”

‘ฉิบหายลืมคิดข้ออ้าง’ มังกรพึมพำในใจ เพราะทันทีที่เขาเห็นแป้ง เขาก็รีบวิ่งลัดสนามมาหาเธอทันทีเลย ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ที่เขารู้ก็คือตลอดสองวันที่แป้งไม่มาโรงเรียน ใจเขามันรู้สึกห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน

“คือ.....ว่าจะชวนมาร่วมวงไปเข้าประกวดไอ้นั่นน่ะ!” ด้วยไหวพริบอันยอดเยี่ยม มังกรคิดข้ออ้างขึ้นได้ทันทีที่เห็นป้ายประกาศประกวดวงดนตรี

“งั้นหรอคะ” แป้งพึมพำ ก่อนจะหันไปมองป้ายประกาศอย่างพิจารณา

“แป้งขอคิดดูก่อนนะคะ”

“อะ อือ ก็ได้” มังกรโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยที่รอดจากสถานการณ์คับขันมาได้

“งั้นแป้งขอตัวก่อนนะคะ” แป้งเอ่ย ก่อนทำท่าจะเดินขึ้นตึก แต่ทว่าคำพูดของมังกรก็หยุดเท้าทั้งสองข้างของเธอเอาไว้

“ขอเบอร์หน่อยสิ”

อึก!

มังกรเอ่ยออกไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง

“ (-_-) ?”

“จะได้เอาไว้ติดต่อกัน ถ้าสนใจเรื่องรวมวงน่ะ” มังกรพยายามบังคับให้เสียงตัวเองไม่สั่นมากที่สุด

“เข้าใจแล้วค่ะ” แป้งผงกหัวเล็กน้อย ก่อนจะรับเอาโทรศัพท์ของมังกรที่ยื่นมาให้เพื่อให้เธอบันทึกเบอร์โทรมากดเมมเบอร์ลงไป ก่อนจะส่งมือถือราคาแพงคืนให้เจ้าของตามเดิม

“เรียบร้อยค่ะ”

“อ่อ...อืม ขอบคุณครับ” มังกรเอ่ย ก่อนจะกดโทรออก

“อันนั้นเบอร์พี่นะ”

“ค่ะ”

“แป้งไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ” แป้งเอ่ย ก่อนค้อมหัวให้รุ่นพี่หนุ่มเล็กน้อย และเดินจากไปทันที

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

มังกรใช้หลังมือสัมผัสใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาในยามที่มองเบอร์ของแป้งที่กำลังโชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

หมับ!

“จับได้แล้ว (￢‿￢メ) ”

“กูว่าแล้วเชียว.....ไหนมึงบอกว่าไม่เปคไงล่ะ” วินกอดคอมังกรจนแน่น ก่อนจะมองเพื่อนด้วยสายตาล้อเลียน

" (￢＿￢;) "

07.45 น.

หน้าเสาธง

เวลาเดิม ๆ ของการเข้าแถวเคารพธงชาติในแต่ละวัน แต่ทว่าวันนี้ทางฝั่งกลุ่ม ม. 6 กลับดูคึกคักกว่าปกติ พวกเขาส่งเสียงเจี้ยวจ้าวจนโดนอาจารย์ประจำแถวเอ็ดไปหลายครั้งแล้ว

"คนไหนวะ?" 

"คนนั้น ๆ" วินกระซิบกระซาบกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ต้องบอกว่าวินรู้ โลกรู้ ความลับของมังกรในตอนนี้ กลายเป็นไม่ลับอีกต่อไป

"พวกมึงหยุดดิ๊ไอ้ห่า" มังกรเอ่ย ก่อนจะเหลือบมองไปทางแป้งที่อยู่ถัดไปอีกประมาณสามแถวด้วยท่าทางร้อนรน แต่ทว่าแป้งกลับไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังโดนจับจ้องจากกลุ่มเพื่อนของมังกรในตอนนี้

"แค่ก ๆ ๆ" แป้งไอออกมาเบา ๆ เพราะยังมีอาการตกค้างจากไข้หวัดอยู่

"..................."

'ยังไม่หายงั้นหรอ'

12.00 น.

ติ๊ง!

ในขณะที่แป้งกับพิมกำลังจะไปพักกินข้าว จู่ ๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า

"Dragon?" แป้งพึมพำเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนเพิ่มไลน์เธอจากเบอร์โทรศัพท์ และ เมื่อกดเข้าไปดูก็ถึงกับต้องร้องอ๋อในใจ เมื่อพบว่าเขาก็คือมังกรนั่นเอง

Dragon: ช่วยมาที่หน้าห้องดนตรีหน่อยได้ไหม พอดีพี่มีของจะให้

"พิมไปกินข้าวก่อนเลยนะ เดี๋ยวแป้งมา" แป้งเอ่ยในขณะที่มือก็กำลังตอบกลับข้อความของมังกร

"ไปไหนอ่ะแป้ง"

"ไปห้องดนตรีแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวตามไปนะ" 

ห้องดนตรี

"พี่มีอะไรจะให้แป้งงั้นหรอคะ" แป้งเอ่ยในขณะที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้ามังกร

"นี่ครับ" มังกรยื่นบางอย่างมาให้ ซึ่งแป้งก็รับมาถือไว้แบบงง ๆ

"ยาหรอคะ?" แป้งพึมพำในขณะที่เงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าด้วยสายตาสงสัยว่าเขาให้เธอทำไม

"ยังไม่หายไม่ใช่หรอ คือ.....พอดีพี่จำได้ว่ามียาเก็บเอาไว้ในรถน่ะ"

"ก็เลยคิดว่าเราน่าจะได้ใช้"

"อ้อ.....ขอบคุณนะคะ" แป้งโค้งศีรษะให้มังกรเล็กน้อย ก่อนจะค้นดูยาในถุง

"เพิ่งซื้อมาหรอคะ?"

".....เปล่าครับ เก็บไว้ในรถมาสักพักแล้ว" มังกรเลิกลัก

กร๊อบแกร็บ

มือเล็กชะงักไปเล็กน้อยเมื่อควานไปเจอใบเสร็จในถุงที่ลงวันที่ขายวันนี้

"ขอบคุณสำหรับยานะคะ"

"พี่ใจดีจังเลย (^_^) " แป้งเอ่ย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า

12.30 น.

โรงอาหาร 

"ไอ้มังกรเว้ย!"

"มึงไม่กินข้าวหรอ เอาแต่ฟุบหน้ากับโต๊ะอยู่ได้ เดี๋ยวก็หมดเวลาพักกันพอดี"

"กูอิ่มแล้ว พวกมึงกินเลย"

" (-/////////-) "

..................................

เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์

= กำลังใจ(◕‿< ❀ )