บทที่ 5

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเมเดลีนจะมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า และได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ในห้องก่อนหน้าที่หญิงสาวจะเข้ามามีอาการตัวเเข็งทื่อทันที

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีการแสดงออกของเมเรดิธได้เปลี่ยนไป การกระทำที่แสนอ่อนโยน และเรียบง่ายในเวลาปกติบนใบหน้าของพี่สาวที่แสนดีคนนั้นหายไป ในทางตรงกันข้าม กิริยาเธอดูต่ำช้าลงอย่างเห็นได้ชัด “เมเดลีน​​ทำไมแกถึงได้มาอยู่ที่นี่?”

ดวงตาคู่งามของเมเดลีนเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอขบขันเบา ๆ​ ก่อนจะพูดจาถากถางครอบครัวนี้ "นี่ฉันมาทันเวลาที่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่รับรู้แผนการที่เพิ่งคิดเพื่อจัดฉากขึ้นมาอย่างนั้นเหรอ?”

เมเรดิธรับรู้ได้ทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร เธอลดใบหน้าก้มต่ำลง “แกกล้าดียังไงมาแอบฟังพวกเรา!”

เมเดลีนจึงตอบกลับไป “ใช่! นี่ถ้าฉันไม่บังเอิญได้ยินทุกสิ่ง ฉันคงจะเป็นคนโง่ที่ไม่มีทางรู้เลยว่าพี่สาวที่แสนดีของฉัน ที่แท้เป็นผู้หญิงตีสองหน้าน่าไม่อาย!”

“แกกล้าเรียกเมเรดิธแบบนั้นได้ยังไงนังเด็กเหลือขอ! แกกำลังขุดหลุมฝังศพตัวเองแท้ ๆ!” ความโกรธของโรสทำให้เธอเอื้อมมือออกไปอย่างประสงค์ร้าย เธอกำลังจะทำร้ายทุบตีเมเดลีน

“คุณแม่ ทำไมถึงไปโกรธยัยเด็กบ้านนอกที่ไม่มีพ่อแม่นั่นด้วย?” เมเรดิธเย้ยหยันก่อนจะชำเลืองมอง เมเดลีนดูนิ่งสงบมาก “น้องสาวที่ัน่ารักของฉัน เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ฉันคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดหากเธอตกลงที่จะหย่ากับเจเรมี่ ฉันเกรงว่าเธอจะไม่สามารถเเบกรับผลที่ตามมาได้ ถ้าเธอยืนยันจะไม่ตกลง”

เมเดลีนจะไม่ปล่อยให้ความสัมพันธ์อันจอมปลอมของพวกเขาดำเนินต่อไป เธอเคยพยายามรักษามันอย่างเต็มที่ แต่ที่สุดแล้วความสัมพันธ์ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการแสดงความรักที่เสแสร้งแกล้งทำ...

เมเดลีน​จ้องมองไปที่เมเรดิธที่ในอดีตนั้นผู้หญิงตรงหน้าสงบนิ่งกว่าเธอในตอนนี้ด้วยซ้ำ “ไม่แน่ ถ้าเธอขอร้องฉันในตอนนี้ ฉันอาจจะคิดอีกครั้งก็ได้”

"อะไรนะ?" ท่าทางของเมเรดิธเปลี่ยนไปในพริบตา เธอมองไปที่เมเดลีนราวกับว่าเธอกำลังถูกท้าทาย

“ยัยเด็กโสโครก แกบ้าไปแล้วหรือไง” โรสร้องด้วยความโมโห

เมเดลีนถึงกับหัวเราะออกมา หลังจากเห็นใบหน้าของทั้งผู้เป็นแม่และลูกสาว “เเน่นอ​น​ ฉันมันบ้าไปแล้ว ดังนั้นฉันจะเป็นคนที่ได้​ครอบครอง​เจเรมี่ และอยู่ในฐานะของคุณนายวิทแมนตลอดไป!”

“เมเดลีนอย่ามาหน้าด้าน!” เมเรดิธโกรธมาก “ฉันไม่มีทางยอมให้เป็นแบบนั้นแน่!”

“ฉันได้มันมาแล้ว และอย่างน้อยตอนนี้ทุกคนในเกลนเดลก็รู้แล้วว่า คุณนายวิทแมนคือ​ฉัน​ เมเดลีน​ ครอว์ฟอร์ด ไม่ใช่ เมเรดิธ​ ครอว์ฟอร์ด”

หลังจากพูดจบเมเดลีนเองก็ได้เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงเมเรดิธที่ตอนนี้กำลังร้องเสียงหลง พร้อมตะโกนด้วยความโกรธอย่างบ้าคลั่ง แต่นั่นไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากเมเดลีได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่เมเดลีนออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไปที่โรงพยาบาลสำหรับเด็กและสตรี

เธอกังวลว่าลูกของเธอจะได้รับอันตรายจากสิ่งที่เจเรมี่ทำเมื่อคืนก่อน และจากการหกล้มก่อนหน้านี้

มีคนเข้าแถวต่อคิวจำนวนมาก และส่วนใหญ่เป็นสตรีมีครรภ์ที่มากับสามีและครอบครัว การที่ได้เห็นรอยยิ้มแห่งความสุขพวกนั้น เมเดลีนรู้สึกว่ามันคือเรื่องตลกร้ายสำหรับเธอ

เธอกำลังมีลูกกับชายที่เธอรัก แต่ผู้ชายคนนี้กำลังหลงรักผู้หญิงอีกคน

เมื่อก่อนมันไม่ได้เป็นแบบนี้ ในเมื่อก่อนนั้น เขาจับมือเธอและบอกเธอว่า เขาจะแต่งงานกับเธอเมื่อพวกเขาโตขึ้น

ถึงแม้ตอนนี้ เขาแต่งงานกับเธอแล้วก็จริง แต่มันเป็นการบังคับโดยที่เขาไม่เต็มใจ

เด็กคนนี้ปลอดภัยดี เมเดลีนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากที่เมเดลีนกลับมาถึงที่บ้าน แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาในบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงประตูทางเข้าถูกบิดให้เปิดพร้อมกับเสียงดังปัง

เธอหันกลับไปมอง และเห็นว่าเจเรมี่กลับมาแล้วเช่นเดียวกัน

เขาดูดีมาก แต่กลิ่นอายของความเหี้ยมโหดออกมาจากดวงตาของเขา

“เธอตามราวีเมเรดิธ​อีกแล้วงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเจเรมี่เย็นชามาก

เมเดลีนคิดไว้อยู่แล้วว่าเมเรดิธจะต้องบอกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงเปิดเผยความจริงที่เธอได้พบเจอ “ฉันไปที่นั่น แต่…”

“เมเดลีน เธอมันคือปีศาจ!”

ถ้อยคำที่เกรี้ยวกราดของเจเรมี่ตัดผ่านหัวใจของเมเดลีน ราวกับเศษแก้วมากมายนับพัน ความเจ็บปวดที่มองไม่เห็นกำลังกระจายไปทั่วร่างกายของเธอ

เธอจ้องมองไปที่ชายที่กำลังเดินมาหาเธออย่างฉงนในใจ ดวงตาที่ลึกล้ำของเขา เต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่เธอไม่สามารถอ่านมันออกได้

“เธอยังบอกเมเรดิธอีกว่า เธอจะตามรังควาญฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะตายไปแล้ว และจะไม่มีวันให้เมเรดิธได้มีโอกาสเข้ามาในครอบครัววิทแมนใช่ไหม?”

ใบหน้าของเมเดลีนซีดจัด เธอไม่เคยพูดเรื่องพรรณนั้น

เธอต้องการอธิบาย แต่ไม่ทันได้พูด เจเรมี่จับข้อมือเธอไว้แน่นด้วยความโมโห ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงบนโซฟา