บทที่ 298 ช้ำใน

“ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่นได้?”

พวกเขาทั้งสองประคับประคองกันไปตลอดทาง เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เธอก็เปิดประตู และเดินเข้าไป

เธอหันกลับมา และจ้องมองชายคนนั้น ขณะที่รอคำตอบจากเขา

เขาไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไรในช่วงเวลานั้น?

ราวกับว่าชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเธอ เขาชี้ไปที่ระเบียงอย่างไร้เดียงสา “เจนนี่ไปทำงานทุกวัน และฌอนก็จะยืนอยู่ที่นั่นเพื่อดูรถของเจนนี่แล่นออกไปเช่นกัน”

“ผมรู้เวลาที่คุณเลิกงานนะเจนนี่”

สิ่งที่เขาหมายถึง ก็คือเขาจะรออยู่ที่ระเบียงทุกวันเพื่อดูรถของเธอขับออกไปและกลับเข้ามา

เธอตกใจมาก เธอได้คิดถึงคำตอบทั้งหมดที่เป็นไปได้ แต่เธอไม่คาดคิดว่า…

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดหวังที่จะได้คำตอบเช่นนี้

“ตึกนี้สูงมาก คุณจะเห็นฉันด้วยหรอ?” เธอรู้ตัวในทันใด

ใครคนนั้นดึงเธอไปที่ระเบียง “พี่เรย์ให้สิ่งนี้กับผม”

เจนเห็นว่าที่ระเบียงมีของเยอะมาก เธอตกใจอีกครั้ง

“ผมใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกัน” คน ๆ นั้นยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้าง ๆ เธอ และมันก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เธอลดสายตาลง ใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกันเลยหรอ?

อย่างไรก็ตาม