วันเวลาผ่านไปอโลร่ายืนยันที่จะให้เจนกลับมาทำงาน หลังจากที่เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่เจนฟื้นเธอก็กลับไปทำงานเหมือนเดิมอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าวันนี้เธอจะทำงานหนักแค่ไหนเธอก็ยังหางานไม่ได้หัวหน้าของเธอ ผู้จัดการโคล ปฏิเสธที่จะจัดงานให้เธอโดยสิ้นเชิงในทางกลับกันอลร่า ก็กลัวเกินกว่าที่จะขัดคำพูดของฌอนเจนนั่งอยู่ที่ห้องพักของแผนกบริการตามลำพัง เธอนั่งอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน“ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน! เฮ้อฉันหมดแรงแล้ว วันนี้ลูกค้าใจดีมาก”ห้องพักเริ่มแออัดอย่างช้าๆ ทุกคนคุยกันและหัวเราะในขณะที่คุยงานของพวกเขาในวันนี้ มีเพียงเจนเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่นั่นในขณะที่เหม่อมองไปในที่ว่างเธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหยิบเงินสดจำนวนมากออกมา ดูเหมือนว่ามีเงินอยู่ในมือของเธอประมาณสามหมื่นหรือห้าหมื่นเหรียญ จากนั้นหญิงสาวก็จับได้ว่าเจนจ้องที่เงินของเธอ“อ๊ะเจน” เธอคนนั้นร่อนสะโพก มีสายตาเยาะเย้ยอยู่ในดวงตาของเธอ “ เป็นอะไรไป? คุณชอบรูปลักษณ์นี้ไหม” เธอโบกเงินต่อหน้าของเจน“พูด เจน ฉันคิดว่าจะดีที่สุดถ้าคุณไม่ทำตัวโง่ ๆ ในแผนกพนักงานต้อนรับ คุณมีงานทำมานานแค่ไหนแล้ว?
“หืม?” ดวงตาของชายคนนั้นฉายแววประหลาดใจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงข้างถนนไฟสลัว ๆ ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ใต้แสงไฟ เงาของเธอก็ดูว่างเปล่า เธอยืนอยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง และเขาเกือบจะคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนชราที่ประสบความยากลำบากมาแล้วทุกรูปแบบในชีวิตของเธอ ทุกตารางนิ้วของร่างกายของเธอรวมถึงผมของเธอให้ความรู้สึกของคนที่เดินผ่านโรงสีความอยากรู้อยากเห็นของเขาที่มีต่อเธอรุนแรงยิ่งขึ้น ผู้หญิงแบบไหนที่ดูเหมือนว่าเธอต้องอยู่อย่างดิ้นรนในขณะที่ใกล้ตายแม้ว่าจะอยู่ในช่วงปีที่ดีที่สุดของเธอก็ตาม?“ในหอพักของฉัน…ฉันมีแค่บะหมี่กับต้นหอม ฉันยังมีไข่ ฉันไม่สามารถทำอาหารที่ดีกว่านี้เพื่อเสิร์ฟคุณได้”ในตอนกลางคืน เสียงที่หยาบกร้านของเธอกระจัดกระจายไปตามสายลม หัวใจของผู้ชายเต้นรัว ผู้หญิงคนนี้ใช้คิดอย่างนานภายใต้แสงแสงสว่างของไฟถนน ว่าเธอจะให้อะไรกับเขาได้บ้างและเธอจะรับใช้เขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเงินของเขาได้อย่างไรเธอครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นเธอก็บอกว่าเธอมีเพียงสิ่งเหล่านี้เท่านั้น เธอไม่สามารถสร้างสิ่งที่ดีกว่าเพื่อรับใช้และขอบคุณเขาได้ทันใดนั้นชายคนนั้นก็รู้สึกว่าเงินสดในมือ
“ไหนเธอบอกว่าเธอจะอ้อนวอนเพื่อให้เขาผ่อนปรนให้ฉัน แต่เธอได้ทำหรือไม่? เธอแค่ต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคนใจดีอย่างนั้นหรือ? เจน ดันน์ รู้ไหมคนที่ไร้ความปรานีที่สุด คือเธอ!”เมื่อซูซี่เดินเข้าประตูมา เธอก็เริ่มระบายความโกรธในใจ“เธอมีความสัมพันธ์กับท่านประธานใช่ไหม? เธอมีความสัมพันธ์กับเขาอยู่แล้ว ทำไมเธอยังคงยั่วยวนผู้ชายไปทั่ว? เธอกำลังยั่วยวน คุณชายไฮด์ และชายต่างชาติคนนั้นอีกด้วย“ฟังเสียงของฉันนะ ฟัง ถ้าเธออ้อนวอนให้เขาผ่อนปรนให้ฉันจริง ๆ ฉันคงจะไม่มีอาการเลือดคั่งในกล่องเสียงหลังจากสำลักน้ำแบบนี้หรอก”“หมอบอกว่าฉันต้องพักผ่อนให้มากขึ้น พักจนกว่าอาการของฉันมันจะดีขึ้น ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็จะไม่มีทางที่เสียงของฉันจะกลับไปเป็นปกติเหมือนเดิมได้อีกต่อไป!“เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะช่วยอ้อนวอนเขาให้ฉันหรอกหรือ?“ฉันเคยขอร้องเธอด้วยความจริงใจ และยอมรับว่าฉันผิด แต่เธอกลับไม่ได้ทำอะไรเลย หลังจากที่เธอบอกฉันว่าเธอจะทำมัน!“เจน ดันน์ ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอกแบบเธอมาก่อน! เธอช่างน่าขยะแขยง และเสแสร้งอะไรเช่นนี้!”เจนไม่ได้ห้ามซูซี่ ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเจน อุณหภูมิ
ซูซี่พูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกอึดอัดใจ แต่เธอไม่สามารถสู้กับเจนได้เจนกล่าวต่อว่า “ฉันไม่เคยเป็นหนี้อะไรเธอเลยตั้งแต่แรก เธอคิดว่าฉันต้องการที่จะอ้อนวอนแทนเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?”ในสายตาของซูซี่ เจนก่อนหน้านี้เป็นคนขี้กลัวและเป็นคนขี้ขลาด อย่างไรก็ตามคนขี้ขลาดก็ไม่ได้แปลว่าจะขี้ขลาดเสมอไป และคนขี้กลัวก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะอ่อนแอซูซี่มีอคติกับเจนอยู่แล้ว จากนั้นเธอก็ไม่ชอบเจนเพราะเรื่องของคุณชายไฮด์ ถ้าเจนเป็นอโลร่าหรือผู้หญิงที่โดดเด่นคนอื่น ๆ ความหึงหวงของซูซี่ก็จะกลายเป็นความอิจฉาแทนมีเพียงเส้นบาง ๆ ระหว่างความหึงหวงและความอิจฉาเธอเก่งกว่าเจนในทุก ๆ ด้านแล้วทำไมคุณชายไฮด์ถึงมองเห็นแต่เจนเท่านั้น ไม่ใช่เธอ?เจนเป็นเพียงคนไร้ความสามารถที่จะทำทุกอย่างเพื่อเงิน ในทางกลับกันซูซี่ยังคงบริสุทธิ์ ทำไม คุณชายไฮด์ ถึงมีแต่เจนในหัวใจ?ถ้าคน ๆ นี้ไม่ใช่เจน แต่เป็นผู้หญิงพราวเสน่ห์คนอื่น ... ถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนี้ก็จะแตกต่างออกไปเจนเป็นแค่คนธรรมดา ๆอย่างไรก็ตามเจนไม่ใช่ผู้หญิงที่โง่เขลาอย่างที่ซูซี่คิดว่าเธอเป็น ในความเป็นจริงเจนรู้และเข้าใจทุก อย่างเป็นอย่างดีซูซี่
“นี่ค่ะ อโลร่า”อโลร่าตกใจไปชั่วขณะ เมื่อเธอมองไปที่กองเงินสดบนโต๊ะ ในหัวของเธอนั้นว่างเปล่าไปสักพัก ก่อนที่เธอจะเริ่มพูด “เธอได้สิ่งนี้มาจากไหน?”คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในใจของเธอคือ ‘ใครจ้างงานหรือจัดตารางงานให้เจน?’เจนไม่ได้คิดอะไรมาก เธอบอกกับอโลร่าว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง หลังจากที่เธอได้ยินเช่นนั้นคิ้วของอโลร่าก็ขมวดเข้าหากันแน่นในทันที"นั่นก็คือเขา?" เธอมองไปที่เจน “เจนฉันไม่ได้บอกเธอหรอกหรอ ว่าอย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นมากเกินไป?”“เขาให้เงินฉันค่ะ”‘เขาให้เงินฉัน’ ถ้าคนไม่รู้จักเธอ หรือสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้พวกเขาคงคิดว่าเจนเป็นพวกผู้หญิงขุดทองในช่วงเวลาสั้น ๆ อโลร่าก็ถึงกับพูดไม่ออกเจนยืนอยู่ที่มุมห้องราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน อย่างไรก็ตามอโลร่ารู้ดีว่าเด็กหญิงที่ทำตัวไม่มีตัวตนนี้นั้นเธอช่างดื้อรั้นมาก“เจนมาที่นี่” อโลร่ามองไปที่เจน เธอรู้สึกว่าควรให้คำแนะนำแก่เจนบ้าง เธอวางมือลงบนไหล่ของเจนแล้วดึงเจนเข้ามา“ฟังฉันนะ อย่าติดต่อกับผู้ชายคนนั้นอีก แม้ว่าฉันจะไม่ได้มีประสบการณ์ชีวิตมากนัก แต่ฉันก็เคยเห็นผู้ชายหลากหลายประเภทใน อีสต์ เอ็มเพอเรอร์”“เจนโปรดสัญญา
เจนถูกไฮด์ดึงให้เดินตามเขาไป เสียงของตลาดกลางคืนที่วุ่นวายดังขึ้นในหูของเธอ นอกจากนี้ยังมีเสียงของพ่อค้าหาบเร่ต่าง ๆ ที่พยายามดึงดูดความสนใจของลูกค้า ไฮด์จับมือของเธอ เธอไม่คุ้นเคยกับการถูกจับมือขณะเดิน อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับว่าคน ๆ นี้มีความแน่วแน่อยู่ในตัวเขา เธอตั้งใจจะซ่อนตัวจากเขาถึงสองสามครั้ง แต่เขาก็ยังยิ้มและคว้ามือเธอไว้ กลิ่นอาหารหลากหลายประเภทจากแผงขายของลอยหอมยั่วยวนเตะเข้าจมูกของพวกเขาในขณะที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ ตลาดกลางคืนนั้นด้วยกันเจนเดินอย่างเชื่องช้า แต่ไฮด์ก็ไม่ได้เร่งเธอเธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่จับมือเธอเดินอยู่ตรงหน้า ร่างสูงเพรียวนั้น… ไฮด์ไม่ได้ขอให้เธอเดินเร็วขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดอะไรเธอก็เริ่มเดินช้าลงตลาดกลางคืนมีคนเยอะมาก วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์จึงมีผู้คนมาที่นี่เยอะ มีคู่รักมากมายอยู่รายล้อมรอบ ๆ ตัวของพวกเขาในฝูงชนมากมายชายหนุ่มรูปหล่อกำลังจับมือของผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ๆ พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ท่ามกลางฝูงชนคู่นี้ช่างโดดเด่นกว่าใคร ๆ เจนต้องการหลีกเลี่ยงการจ้องมองของผู้คนที่มองมาที่คู่ของเธอ เธอเกลียดสิ่งนี้‘
ชายคนนี้ราวกับว่าเขาเป็นลูกรักของพระเจ้า เขาถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตงดงาม จนแม้แต่มือของเขาก็ดูเป็นงานศิลปะที่สวยงามเจนเบิกตากว้างมองฌอนที่ยืนอยู่ปลายเตียง นิ้วเรียวยาวของเขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออกเธอถอยออกไปอย่างเร่งรีบจนหลังกระแทกกับหัวเตียง ดวงตาที่แคบยาวของชายคนนั้นช่างเย็นชา เขามองลงไปที่เธอในขณะที่นิ้วของเขาปลดกระดุมออกด้วยความรีบร้อน ไม่ว่าเธอจะถอยห่างแค่ไหนชายที่อยู่ที่ปลายเตียงก็ยังคงแสดงสีหน้าเย็นชา เขาไม่ได้ใส่ใจกับการกระทำของเธอเธอมองไปที่ประตูห้องนอนที่เปิดอยู่โดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและลงจากเตียงวิ่งไปที่ประตูโชคไม่ดีที่เมื่อเท้าของเธอแตะพื้นเธอก็ถูกจับได้อีกครั้งฌอนยืนอยู่ที่ปลายเตียง และจับไหล่ของเธอด้วยมือข้างเดียว เขากดเธอลงกับฟูก เขากำลังควบคุมเธอ และจับเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้เธอลุกขึ้น ราวกับว่าเธอคือเชลยของเขา มืออีกข้างของเขาเกี่ยวเข็มขัดของเขาออก และเขากำลังปลดกระดุมกางเกงการหายใจของเจนเริ่มผิดปกติ ดวงตาของเธอเริ่มดูมึนงง เธออ้าปากของเธอสองสามครั้งในขณะที่ตัวสั่น แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้การหายใจของเธอผิดจังหวะ และเธอ
เมื่อเจนตื่นขึ้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ ชั่วขณะหนึ่ง สมองของเธอไม่ทำงาน แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็จำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเธอลุกขึ้นนั่งด้วยเสียงดังตุ๊บเมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้วเธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจของเธอ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็รับรู้ว่าเธอนอนเปลือยทั้งคืน เธอเย้ยหยันตัวเอง เธอมั่นใจขนาดไหนที่นอนหลับสนิทข้างผู้ชายคนนั้น?เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเธออนุญาติให้ตัวเองนอนกับใครก็ได้ยกเว้นฌอน สจ๊วต!เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธออัดแน่นไปด้วยความทุกข์ แม้ว่าจะต้องถูกขังในคุกและใช้เวลาทั้งคืนข้างห้องน้ำ เธอก็จะไม่และไม่สามารถนอนหลับข้าง ๆ ฌอนได้เธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร? เธอจะนอนนิ่ง ๆ ข้างๆผู้ชายคนนั้นได้ยังไง?ผู้ชายคนนั้นคือฌอน สจ๊วต!เสียงตบหน้าของเธอคมชัดและชัดเจน ยิ่งรู้สึกผิดหวังมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งตบตัวเองหนักขึ้นเท่านั้นเจนนั่งลงบนเตียง ผมของเธอยุ่งเหยิงหลังจากการตบตัวเองหลายครั้ง เธอมีอาการปวดตื้อในดวงตาของเธอซึ่งมีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเข้าใจ อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆและใส่เสื้อผ้าของเธออย่างไรก็ตาม กระด