บทที่ 4

มินรอพี่คนสนิทมารับที่โซฟาชั้นล่างและคอยมองออกไปตรงหน้าบ้านตลอดเวลา

“ทำไมยังไม่มาสักทีนะ ไหนบอกว่าใกล้ถึงยังไงหล่ะ นี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วนะ ลองโทรดูดีกว่า”

ตู้ด ตู้ด ตู้ด “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

“ทำไมโทรไม่ติดนะ”

มินนั่งรอไปอีกประมาณสิบห้านาที จากนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามาเป็นสายที่ไม่รู้จัก

กริ้ง กริ้ง กริ้ง

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ โทรมาจากโรงพยาบาล S ค่ะ ไม่ทราบว่ารู้จักนายภาณุวัฒน์หรือเปล่าครับ”

[เอ๊ะ นี่มันชื่อจริงพี่อู๊ดนี่นา]

“รู้จักค่ะ”

“พอดีนายภาณุวัฒน์เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับเขาค่ะ”

“หา! เกิดอุบัติเหตุเหรอค่ะ เขาเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ ฉันเป็นน้องที่ทำงานค่ะ”

“อ๋อ คุณพอจะติดต่อญาติเขาให้ได้มั้ยค่ะ พอดีไม่สามารถติดต่อญาติเขาได้เลยค่ะ”

“ดิฉันรู้จักแค่ลูกพี่ลูกน้องค่ะ เดี๋ยวติดต่อให้นะคะ แล้วตอนนี้เข้าเยี่ยมได้มั้ยค่ะ”

“ตอนนี้เขาอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ ต้องทำการผ่าตัดด่วน แต่ไม่มีญาติคนไข้มาเซ็นต์เอกสารให้เลยยังไม่สามารถผ่าตัดได้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น ดิฉันไปเซ็นต์ให้ก่อนได้มั้ยค่ะ ในระหว่างรอญาติคนไข้”

“ถ้าอย่างนั้นคุณรีบมาด่วนได้มั้ยค่ะ พอดีคนไข้สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ”

“ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

พูดจบมินรีบหันไปจะหยิบกระเป๋า กุญแจบ้าน และกุญแจรถ แต่ปรากฏว่ากุญแจบ้านและกุญแจรถไม่อยู่แล้ว

“จำได้ว่าวางอยู่บนโต๊ะรับแขกนี่ แล้วไปอยู่ไหนแล้วนะ คนยิ่งรีบๆ อยู่ เอาไงดี ระหว่างหาโทรหาญาติพี่อู๊ดก่อนดีกว่า”

มินใช้เวลาติดต่อหาญาติพี่อู๊ดเกือบสิบนาที เมื่ออีกฝ่ายรู้เรื่องก็บอกว่าจะรีบไปที่โรงพยาบาลทันที ส่วนตัวมินหากุญแจบ้านและกุญแจรถอีกเกือบสิบนาที สุดท้ายไปเจอในลิ้นชักในตู้วางโทรทัศน์ ซึ่งเธอแน่ใจมากไม่มีทางไปวางไว้ที่นั้นแน่ ๆ เพราะเธอกำลังเตรียมความพร้อมสำหรับรอให้อู๊ดมารับ นั่นหมายถึงทุกอย่างต้องอยู่ใกล้ตัวพร้อมหยิบฉวยเมื่ออีกฝ่ายมา

“ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้นะ ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรแล้ว รีบไปหาพี่อู๊ดก่อนดีกว่า”

มินรีบปิดบ้านแล้วเดินทางไปหาพี่ชายคนสนิทที่โรงพยาบาลทันที

@โรงพยาบาล S

มินรีบมาที่ห้องฉุกเฉินตามที่ถามทางมาจากประชาสัมพันธ์ เมื่อมาถึงก็พบกับพี่โต้ง ญาติผู้พี่ของพี่อู๊ด และเป็นคนแนะนำบ้านหลังนี้ให้กับมิน

“สวัสดีค่ะ พี่โต้ง พี่อู๊ดเป็นอย่างไรบ้างค่ะ”

มินยกมือไหว้เพราะพี่โต้งอายุมากกว่าพี่อู๊ดเป็นสิบปี พี่โต้งรับไหว้มินไว้

“สวัสดี พี่เพิ่งเซ็นต์เอกสารยินยอมผ่าตัดให้อู๊ดไป ต้องรอหมอออกมาก่อนถึงจะรู้ว่าเป็นอย่างไร”

“อ๋อ ค่ะ แล้วมีกู้ภัยหรือตำรวจบอกพี่บ้างหรือยังค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่อู๊ด”

“ยังเลย พี่เพิ่งมาก่อนเราไม่ถึงสิบนาที ว่าแต่เรารู้เรื่องได้ยังไง

มินตราจึงเล่าเรื่องที่วันนี้นัดไปกินข้าวกับอู๊ดไว้ แต่เขาไม่มาตามนัด สักพักก็มีคนที่โรงพยาบาลโทรมาบอกว่าเขาเกิดอุบัติเหตุก็เลยรีบโทรแจ้งญาติผู้พี่แล้วรีบมา

“เรื่องก็เป็นประมาณนี้ค่ะ ส่วนรายละเอียดของอุบัติเหตุ ยังไม่มีใครแจ้งค่ะ”

“อืม งั้นเราคงต้องรอก่อน เพราะเหมือนอุบัติเหตุหนักอยู่ ทางนั้นก็มีคนเจ็บเช่นกัน เห็นตำรวจกับกู้ภัยอยู่แถวนั้น น่าจะเป็นเคสเดียวกัน เดี๋ยวเขาคงเข้ามาคุยกับเราอีกที”

มินกับโต้งจึงนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

ทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง ก็มีกู้ภัยคนหนึ่ง และตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามาแนะนำตัวกับทั้งคู่ และแจ้งถึงสาเหตุของอุบัติเหตุ

“สวัสดีครับ ญาติคุณภาณุวัฒน์นะครับ”

“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ”

“พอจะได้บอกได้มั้ยครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายผม” โต้งถามออกมาด้วยความอยากรู้ เพราะปกติ อู๊ดถือว่าเป็นคนขับรถอย่างระมัดระวังพอสมควร

“รถคุณภาณุวัฒน์ถูกรถตู้โดยสารชนครับ โชคดีวันนี้เป็นวันหยุด รถตู้จึงไม่มีผู้โดยสาร มีแค่คนขับคนเดียวเท่านั้นที่บาดเจ็บแต่ไม่มากเท่ากับคุณภาณุวัฒน์ จากการวัดระดับแอลกอฮอล์ไม่พบปริมาณแอลกอฮอล์ ส่วนการสอบปากคำเบื้องต้น คนขับแจ้งว่า เขาไม่เห็นรถของคุณภาณุวัฒน์วิ่งออกมา จนกระทั่งเกือบจะชนแล้วถึงเห็น”

“ไม่เห็นงั้นเหรอ จะเป็นไปได้ยังไงค่ะ เขาไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซด์นะคะ อีกอย่างนี่ก็กลางวันแสก ๆ ด้วย” มินตราถามออกมาด้วยความมึนงง

“ใช่ครับ ผมเลยว่าต้องสอบปากคำเพิ่มว่าระหว่างขับรถเขาทำอะไรอยู่หรือเปล่า ทำให้ไม่เห็นรถที่เลี้ยวออกมาจากช่องกลับรถ อ้อ อีกอย่างเขาถามหาเด็กผู้ชายคนหนึ่งด้วย เขาบอกว่ามีเด็กผู้ชายนั่งอยู่ข้างคุณภาณุวัฒน์ โดยตอนเกิดอุบัติเหตุ เด็กผู้ชายยังกระเด็นออกไปจากกระจกหน้าด้วย ไม่ทราบว่าคุณพอจะรู้มั้ยครับว่าเขาได้พาใครขึ้นรถมาด้วยหรือเปล่า”

คราวนี้มินตราหันไปมองหน้าโต้ง เพราะเท่าที่เธอรู้จักพี่ชายคนนี้ เขาไม่มีครอบครัวนี่นา แต่ก็ไม่รู้สิ เพราะฉะนั้น ญาติของเขาน่าจะตอบได้ดีกว่า

โต้งยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบว่า

“ไม่นะครับ น้องผมยังไม่มีครอบครัว และไม่มีลูกติดที่ไหนนะครับ”

“อืม ผมก็คิดว่าเขาน่าจะมาคนเดียว เพราะสภาพเบาะข้างคนขับไม่มีร่องรอยผู้อื่นนั่งเลย กลับมีเอกสารและของวางไว้ หากมีคนนั่งข้างๆ ของเหล่านี้ก็ไม่น่าจะมี ที่สำคัญกระจกหน้าก็ไม่ได้แตกตามที่คนขับรถตู้แจ้งมา”

ทั้งสองพยักหน้าเมื่อนึกภาพตาม

“เดี๋ยวผมจะแจ้งให้ทางโรงพยาบาลตรวจปัสสาวะเขาเพิ่มดีกว่า หากมีอะไรคืบหน้าจะแจ้งให้ทราบอีกที ส่วนค่าเสียหาย ทางเจ้าของอู่รถตู้จะเข้ามารับผิดชอบให้นะครับ”

ว่าแล้วทั้งตำรวจและกู้ภัยของขอตัวออกไปทางคนขับรถตู้ สักพัก คนขับรถตู้ก็ชี้มือมาทางนี้แล้วตะโกนขึ้นมาว่า

“นั่นไง นั่น ๆ เด็กคนนั้นอยู่ที่นั่น ยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้นไง ไม่เห็นกันเหรอไง”

มินหันไปมองก็เห็นว่าชายคนนั้นกำลังชี้มาทางเธอ มินตราซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวริมรีบหันไปมองทางขวาทันที แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น หญิงสาวรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าตรงนี้แอร์คงเป็นตำแหน่งแอร์ตก จึงเขยิบไปนั่งทางซ้าย แล้วก็หันไปมองคนขับรถตู้อีกครั้ง

จากนั้นเหมือนอาการชายคนนั้นจะคุ้มคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมตะโกนโหวกเหวกโวยวาย

“นั่น ๆ เด็กคนนั้นเดินมาแล้ว อ๊า ทำไม ทำไม ไม่ ไม่ ไม่ อย่าเข้ามานะ ไม่ ไม่ ไม่”

บุรุษพยาบาลหลายนายรีบเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับจับตัวเขาไว้ จากนั้นก็มีนางพยาบาลรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับฉีดยาให้ชายคนนั้น สักพักคนขับรถตู้ก็สลบไปทันที บุรุษพยาบาลรีบพาชายคนนั้นออกไป

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นสร้างความตกใจให้กับมินไม่น้อย โต้งเองแม้จะเป็นผู้ชายก็ยังผวาเช่นเดียวกัน เพราะจังหวะที่ชายคนนั้นคุ้มคลั่งก็พยายามที่จะเดินเข้ามาทางนี้ด้วย

เมื่อทุกอย่างสงบลง ห้องผ่าตัดฉุกเฉินก็เปิดออก คุณหมอเดินออกมาพร้อมกับอู๊ดที่นอนสลบอยู่บนเตียงคนไข้ มีผ้าพันหัวอยู่ และกำลังจะถูกเข็นออกไป

“ญาติคนไข้ใช่มั้ยครับ” นายแพทย์หนุ่มที่เป็นคนเปิดประตูหันมามองมินกับโต้งที่รีบลุกขึ้นแล้วเดินมาหาทันที

“ครับ / ค่ะ”

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ ศรีษะกระแทกกับคอนโทรลหน้ารถอย่างแรง มีเลือดคั่งในสมอง แต่ไม่ร้ายแรงมากนัก ตอนนี้ผ่าตัดนำเลือดคั่งออกไปหมดแล้ว เหลือแค่รอเขาฟื้นแล้วดูอาการอื่นต่อไปครับ”

มินและโต้งต่างโล่งใจที่อู๊ดดูเหมือนจะไม่ได้เป็นอะไรมากนัก จากนั้นทั้งคู่จึงเดินไปที่ห้องพักฟื้นของอู๊ด

“คืนนี้พี่คงต้องเฝ้าอู๊ด แต่พี่ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ถ้ายังไงพี่รบกวนมินเฝ้าอู๊ดตอนนี้ได้มั้ย พี่จะรีบกลับไปเอาชุดมา”

“อ๋อ ได้ค่ะพี่โต้ง มินอยู่ได้ค่ะ”

“ถ้ายังไม่ได้กินข้าวก็สั่งมากินบนห้องเลยนะ พี่จะรีบไปรีบกลับ” ว่าแล้วโต้งก็รีบออกจากห้องไปทันที

มินนั่งเฝ้าไข้อู๊ดเกือบสองชั่วโมง สักพักก็ได้ยินมาจากเตียงคนไข้

“อย่า อย่า อย่า ไม่บอกแล้ว ไม่เล่าแล้ว”

เสียงผู้ป่วยบนเตียงเสียงแหบแห้ง มินที่เผลอสัปปะหงกไปก็รีบเดินเข้าไปหาเพื่อดูอาการ

หญิงสาวไม่กล้าเขย่าตัวเพราะเธอไม่รู้ว่าจะไปกระทบกระเทือนที่ไหนหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่จับมือชายหนุ่มบนเตียงเพื่อให้เขาหลุดออกจากความฝัน สักพักชายหนุ่มก็ลืมตาโพลงขึ้นมา พร้อมกับเหงื่อเต็มตัว

“พี่อู๊ด พี่ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง รู้สึกอย่างไรบ้างค่ะ ให้เรียกพยาบาลมั้ย”

อู๊ดเหลือบมองตามเสียงที่ดังอยู่ข้างเตียง

“มินเองเหรอ เอ่อ พี่ขอน้ำได้มั้ย พี่หิวน้ำ โอ้ย ทำไมพี่รู้สึกเจ็บที่หัวจัง”

“มันก็ต้องเจ็บสิพี่ ก็พี่เกิดอุบัติเหตุหัวแตกมีเลือดคั่ง หมอทำการเปิดกะโหลกพี่ออกเพื่อดูดเลือดออก มันก็ต้องเจ็บสิค่ะ”

อู๊ดทั้งเจ็บหัว ทั้งเคืองน้องสาวตัวดี ขนาดตัวเองป่วยขนาดนี้ ไม่วายยังพูดจากกวนประสาทอีกเลยจัดการเขกหัวหญิงสาวตรงหน้าไปหนึ่งที

“โอ้ย ตัวเองเจ็บคนเดียวไม่พอ ยังต้องให้คนอื่นเจ็บด้วยอีกเหรอ”

มินจับหน้าผากที่โดนเขกถูไปมา

“สรุปต้องให้เรียกหมอมั้ย” หลังจากถูหน้าผากจนพอใจ มินรีบรินน้ำยื่นให้กับชายหนุ่มพร้อมกับเอ่ยปากถาม

“อืม เรียกเถอะ พี่ปวดหัวมากและเจ็บแผลจังขอยาแก้ปวดคงดี”

“พี่รู้มั้ย ว่าพี่เกิดอุบัติเหตุได้ยังไง”

อู๊ดตกใจกับคำถามนั้นจนเผลอทำแก้วหลุดออกจากมือ

เพล้ง

“อ้าวพี่ ทำอะไรเนี่ย มือไม่มีแรงทำไมไม่บอก”

“มินถามทำไม” เสียงอู๊ดเข้มขึ้น

“ถาม ถามอะไร”

“ก็เรื่องอุบัติเหตุ มินถามทำไม”

“อ้าวพี่ น้องก็อยากรู้สิ ปกติพี่ขับรถดีจะตาย งวดนี้เกิดอุบัติเหตุได้ยังไง แต่เท่าที่ฟังจากคนขับ น่าจะเป็นทางโน้นที่ผิดนะ ว่าแต่มีเรื่องตลกด้วยหละ คนขับเพ้อใหญ่เลยบอกว่ามีเด็กผู้ชายนั่งข้างพี่ด้วย ว่าแต่พี่แอบไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” หญิงสาวยังไม่วายแซวไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า

“นั่นไม่ใช่เด็ก แต่เป็น..”