ตราบาปบริสุทธิ์

#การเริ่มต้นบางครั้งมันก็เป็นจุดจบได้เหมือนกัน#                                     

หญิงสาวสวยร่างสูงเพรียวโปร่ง ผิวขาวจมูกโด่งดวงตากลมโตดั่งดวงจันทราที่สว่างไสวยามค่ำคืนเดือนเพ็ญ แต่ภายใต้ดวงตาคู่สวยนั้น มันเริ่มแดงและบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้างามของเธอนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา บ่งบอกให้รู้ว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขมิกาเดินเข้ามาช้าๆ ในสถานที่ ซึ่งผู้หญิงหลายคนอยากหนีห่างไปให้พ้นๆ ผู้ชายมาเยือนที่นี่ พวกเขาเหล่านั้นหวังเพียงแค่เชยชมร่างสตรีเท่านั้น ไม่มีใครเห็นค่าหรือเมตตาพวกเธอเลยสักนิด พวกเขาใช้เงินเพื่อแลกกับตัณหาราคะ ซึ่งมันก็ไม่ผิดหากชายพวกนั้นไม่มีภรรยาหรือว่าลูกเมียรออยู่ที่บ้าน                  

หญิงสาวตัดสินใจโทรหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีเพื่อนัดเจอ เมื่อเข้ามาถึงด้านในก็มีคนมารับและพาเธอไปยังห้องของหญิงที่ถูกนัดเอาไว้ เมื่อเปิดประตูเข้าไปเพียงแค่สบตาและพบหน้า ทั้งสองก็วิ่งเข้าสวมกอดกันทันที พร้อมทั้งเสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วทั้งห้อง                              

"มันเกิดอะไรขึ้นกับแกเขมิกา แกหยุดร้องก่อน! ยังไงแกก็ยังมีฉันฉันคนนี้ไม่มีวันทิ้งแก" ลัลนาพูดปลอบพร้อมทั้งโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่น                                                                                             

"ลัลนาเขมไม่ไหวแล้ว คนที่เขมแต่งงานด้วยไม่ใช่ชรัญ! เขาหลอกเขมมาโดยตลอด ทำไมเขมถึงโง่อย่างนี้ แค่นี้ก็ดูไม่ออกว่าเขาไม่ใช่ชรัญ!" เขมิกาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือก่อนจะร้องไห้โฮออกมาไม่หยุด

“ฮึก! ฮือ ฮื้อ! เขมโง่เอง” เธอร้องไห้จนตัวโยนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ภายใต้อ้อมกอดของเพื่อนสาวคนสนิท ความขมขื่นที่ได้รับ เธอต้องแต่งงานกับชายอื่นมาเป็นแรมปี แต่นั่นมันไม่เท่าเหตุผลที่เขาแต่งงานกับเธอ เมื่อชรัญฆ่าตัวตายโดยทิ้งปมเอาไว้ รูปของเขมิกาเกลื่อนเต็มห้อง ทำให้ชยันต์แฝดผู้น้องของเขาคิดว่าสาเหตุการฆ่าตัวตายของพี่ชายคือเขมมิกา ซึ่งเธอนั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย                                                     

เขมิกาเล่าเรื่องราวทั้งหมด ให้กับลัลนาฟังทั้งน้ำตา แต่แล้วอยู่ๆ ร่างขาวสูงโปร่งก็ได้ทรุดลงไปกองกับพื้น โดยมีลัลนารับไว้ทัน ก่อนที่ก้นของเธอจะกระแทกกับพื้นกระเบื้องแข็ง                                             

"เฮ้ย! เขม! เขมิกาแกเป็นอะไรไปเนี่ย ใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามาช่วยกันเร็ว!" เด็กๆ ของลัลนาเข้ามาช่วยยกเขมิกาไปนอนบนเตียง เธออ่อนล้าหมดแรงจากการเดินทางทั้งวัน ร่างที่นอนอยู่บนเตียงอย่างน่าสมเพชนั้น ใครจะรู้ว่าเธอต้องแบกรับชะตากรรมกับสิ่งที่เธอไม่ได้เป็นผู้กระทำเลยแม้แต่น้อย                                

ผู้ชายที่ทำตัวราวกับเทพบุตรมาเป็นแรมปี ก่อนจะกลายร่างเป็นอสุรกาย เมื่อเขารู้ว่าร่างกายและหัวใจของเธอ ยกให้ผู้ชายอย่างเขาเพียงคนเดียวไปจนสิ้น ชายหนุ่มไม่รอช้าเขาทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอเจ็บปวดลึกสุดใจ เท่าที่จะทำได้                                                                          

ลัลนาเอาผ้าเย็นมาซับหน้า ให้กับเพื่อนรักของเธออย่างเบามือ ซึ่งเธอพอจะเดาเหตุการณ์ได้ เขมิกากำลังผ่านอะไรมา เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่ประถมและโตมาด้วยกัน เขมิกาค่อนข้างมีฐานะถือว่าร่ำรวยเลยก็ว่าได้ แต่เธอก็ไม่เคยรังเกียจลัลนาเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นค่าเทอม ค่าที่พักค่าอาหาร เขมิกามักออกให้ลัลนาก่อนเสมอ โดยที่ไม่เคยทวงถามหรือขอให้ทำอะไรตอบแทนเลยแม้แต่น้อย                

จวบจนกระทั่งวันที่ครอบครัวของเขมิกาล้มละลาย พ่อกับแม่ของเธอได้ฆ่าตัวตายไปทั้งคู่ ทำให้เขมิกาต้องเผชิญกับโลกกว้างเพียงลำพังอย่างอดสูน่าหดหู่ใจ แต่เธอก็เข้มแข็งผ่านมันมาได้                             

จนวันที่เธอได้เป็นผู้หญิงที่อยู่บนข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับ ในวันที่เธอแต่งงานกับลูกชายของตระกูลรชนิภานุพงศ์ผู้ดีเก่าแก่และร่ำรวยติดอันดับของประเทศใครๆ ต่างก็อิจฉาเขมิกา อย่างน้อยในความโชคร้าย เธอก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่ได้ผู้ชายแบบชรัญที่คบหาดูใจกันมานานเป็นคู่ชีวิต แต่ใครจะรู้ภายใต้คราบของชรัญนั้น เป็นชยันต์แฝดผู้น้อง คนที่หยิบยื่นความเจ็บปวดมาให้กับเธอ                       

เขมิกาค่อยๆ ลืมตาขึ้น น้ำตาของเธอไหลรินออกมาอีกครั้ง ความจริงมันไหลจนไม่มีจะให้ไหลแล้วด้วยซ้ำ เธอค่อยๆ ขยับแล้วหลับลงอย่างช้าๆ ก่อนจะหายใจเข้าออกลึกๆ                                                           

"ลัลนา เขมไม่คิดเลยว่า เขาจะเป็นคนเลวได้ถึงเพียงนี้ เขาพาผู้หญิงเข้าบ้าน ในแต่ละวันไม่ซ้ำหน้า แต่นั่นมันก็ไม่เท่ากับสิ่งที่เขาสั่งให้เขมไปทำ เขาให้เขมไปทำแท้ง เขาสั่งให้เขมฆ่าลูกตัวเอง! ฮือ! ฮื้อ! ต้องเลวแค่ไหน ถึงจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ทำไมจิตใจเขาถึงได้เลวทรามต่ำช้าผิดมนุษย์มนา เขาไม่ใช่คน! แต่เขาคืออสุรกายลัลนา! เขาก็อสุรกาย”

เขมิกาพูดพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายออกมา ทำให้ลัลนานั่งขยับเข้าใกล้แล้วก้มลงโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้ ทำไมชีวิตของเขมิกาถึงได้เผชิญกับเรื่องเลวร้ายเพียงนี้ ทำไมคนดีๆ ถึงต้องเจอเคราะห์ซ้ำกรรมซัดครั้งแล้วครั้งเล่า             

"ตอนนี้เข็มท้องได้กี่เดือนแล้วไม่เป็นไรนะ" ลัลนาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล        

"เขมท้องได้สามเดือนแล้ว"                                                          

"เขมพักอยู่ที่นี่กับนาก่อน แล้วค่อยขยับขยาย หรือว่าเขมจะรอคลอดก่อน แล้วเราค่อยมาคิดหาทางออกกันอีกทีก็ได้"                        

"ขอบคุณมากนะนา ชีวิตเขมไม่เหลือใครแล้ว เขมทำกรรมอะไรไว้ ทำไมต้องมารับกรรมที่เขมไม่ได้เป็นคนก่อด้วย ลูกที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ต้องพลอยโดนชะตากรรมเล่นงานไปด้วยอีกคน โลกใบนี้ช่างไร้ความยุติธรรม” เขมิกาพูดพร้อมกับก้มลงไปเอามือลูบเบาๆ ที่หน้าท้องของตัวเอง น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ใครจะรู้ว่าชีวิตของเธอจะอาภัพเช่นนี้                                   

"หยุดร้องได้แล้ว หิวข้าวไหม เดี๋ยวนาจะให้เด็กไปซื้อมาให้ ยังไงก็ต้องกิน ลูกในท้องจะได้แข็งแรงอย่าคิดมาก เขมจะเป็นแม่คนแล้วนะต้องทำเพื่อลูกรู้หรือเปล่า" เขมิกาเพียงแค่พยักหน้าให้กับลัลนา ยังไงเธอก็ต้องเข้มแข็งเพื่อลูก                                                                                          

เมื่อเพื่อนรักเดินออกจากห้องไป เขมิกาก้มหน้าลงกับเข่าที่ตั้งชันขึ้น เมื่อเธอคิดถึงช่วงเวลาดีๆ ที่มีร่วมกับเขา มันยากมากสำหรับเธอกับการจะลืมใครสักคน ที่เข้ามาเติมเต็มในช่วงชีวิตที่เคว้งคว้างไม่มีใคร แต่เมื่อนึกถึงอีกด้านของเขาทีไร การที่เขากระทำระยำกับเธอ มันไม่ต่างอะไรเลยกับการที่เขาเอามีดมากรีดที่ขั้วหัวใจ มันปวดหนึบ เมื่อภาพที่เขาพาหญิงอื่นมาคลอเคลียกอดจูบลูบคลำบนเตียงที่เธอเคยนอน ที่ชอกช้ำสุดใจ เมื่อเขาพาหญิงอื่นมา

ถ้าเธอไม่ยอมออกไป เขาก็จะแสดงหนังสดให้เธอดูทุกครั้ง มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน เธอ แทบทนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ไหว เขมิกาเกือบทำอะไรบ้าๆ ลงไป เธอเกือบฆ่าตัวตาย เพียงเพราะหัวใจโดนเขาเหยียบย่ำ และกระทืบซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า ต้องขอบคุณลูกน้อยในครรภ์ ที่ทำให้เธอคิดได้ เด็กไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ลูกไม่สมควรตาย เพราะอารมณ์ชั่ววูบของผู้เป็นมารดา                                                           

ในเวลานี้ลูกคือสิ่งเดียวและความหวังเดียวที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อ เธอไม่อาจรู้ได้ว่าวันข้างหน้าจะต้องเผชิญกับอะไร ที่มันหนักหนาสาหัสมากไปกว่าวันนี้ไหม แต่เธอก็ยังคิดว่าวันพรุ่งนี้ย่อมดีกว่าเมื่อวานยังไงเธอก็ต้องอยู่ต่อให้ได้ ตราบาปบริสุทธิ์ในครรภ์นี้จะต้องเติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์และแข็งแกร่ง เมื่อโลกใบนี้มันโหดร้ายกับคนอ่อนแอ ลูกของเธอต้องมีภูมิคุ้มกันรู้เท่าทันคน