ตอนที่ : 14 แน่ใจนะว่าฮันนีมูน 2

ตอนที่ : 14 แน่ใจนะว่าฮันนีมูน 2

            “คุณไม่หนาวเหรอคะ ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไหมเดี๋ยวฉันจะได้ปิดคอมพ์” วธุกาเสียงสั่นนิดๆ

            “ใส่ทำไมเสียเวลา รีบปิดแล้วไปขึ้นเตียงเดี๋ยวนี้คุณวาท” เสียงของวิเนตย์เริ่มแข็งขึ้นพร้อมกับสายตาจ้องบังคับ วธุกากลั้นใจกดปุ่ม shut down แล้วปิดเก็บโน้ตบุ๊กของตนเองไว้ หันหลังกลับมาก็ต้องผงะกับภาพของสามีที่กำลังนอนกอดอกรออยู่บนเตียง หญิงสาวแทบเข่าอ่อนทันทีที่ผ้าขนหนูของเขากำลังเปลี่ยนรูปผิดร่างจากปกติตรงจุดยุทธศาสตร์ เหมือนกับว่ามันกำลังพร้อมเสียเหลือเกินสำหรับการออกสมรภูมิรบบนเตียงนอน

            “คุณวิเนตย์”

            “หืมว่าไง”

            “เอ่อ คือว่าฉันมี เอ่อ”

            “เมนส์มาว่างั้น ไหนผ้าอนามัย” สายตาของวิเนตย์บอกเต็มที่ว่าไม่เชื่อ

            “ฮึ่ย! นี่คุณคิดอะไรบ้าๆ พวกนี้ออกมาได้ไงเนี่ย ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ เฮ้อ” คนพูดแทบจะจิกผมทึ้งศีรษะตัวเองเสียให้รู้แล้วรู้รอด

            “อ้าว ก็เห็นอ้ำๆ อึ้งๆ เอ่ออ่าอยู่นั่นแหละไม่ทันใจเดี๋ยวน้องผมก็คออ่อนก่อนพอดี” ไม่พูดเปล่ายังเหลือบตาต่ำลงให้วธุกามองตามไปด้วย และได้ผลเพราะหญิงสาวก็เหลือบตาตามอย่างไม่รู้ตัว

            “เอะอะก็จะจับขึ้นเตียงท่าเดียวเลย กลัวใช้งานไม่คุ้มหรือไงก็ไม่รู้” หญิงสาวแดกดันเขาอย่างเจ็บใจ วิเนตย์กลับยิ้มกริ่มเหมือนคนถือไพ่เหนือกว่าในทุกๆ เรื่อง

            “คุณวาท มานี่มามานั่งใกล้ๆ ผมมา” ชายหนุ่มดึงตัวของภรรยาเข้าไปกอดอยู่ด้านข้าง ใช้นิ้วดันคางมนให้เงยขึ้นมองสบสายตาของเขา

            “เรายังเป็นข้าวใหม่ปลามันอยู่นะ ผมไม่ผิดปกติหรอกที่ต้องการทุกคืนแบบนี้ คุณสิไม่ยินดียินร้ายกับผมเลย คุณต้องผิดปกติแน่ๆ คุณวาท” ชายหนุ่มเบ้ปากนิดๆ ใส่คนในอ้อมกอด ผลที่ได้ก็คือการถูกปัดนิ้วออกจากคางแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง

            “จะบอกให้นะคุณวิเนตย์ ผู้หญิงคนไหนก็ตามที่กล้าแต่งงานกับคุณ ผิดปกติแน่ๆ” ประชดทั้งเขาและตัวเอง

            “คุณก็ค่อยๆ ปรับตัวไปสิ อีกหน่อยก็ชินไปเอง ผมไม่ใช่สามีใจยักษ์ใจมารนะผมดูแลคุณเป็นอย่างดีเลยล่ะ มีอาหารให้กินครบทุกมื้อมีอ้อมกอดอุ่นๆ พร้อมกับเซ็กซ์อันเร่าร้อนในทุกๆ คืน ใครที่ไหนจะอึดเท่าผม”

            “คุณมันบ้า!”

            “โอ๊ย! จะมาหยิกผมทำไมนี่”

            “ฉันเลยลืมเลยว่าจะคุยอะไรกับคุณ มัวแต่มาคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่นี่แหละ”

            “ไร้สาระที่ไหนสำคัญทั้งนั้น” สีหน้าของสามีเธอดูผ่อนคลายลงมากกว่าตอนกลางวันเป็นไหนๆ วธุกาเพิ่งเห็นเขายิ้มแบบสบายอกสบายใจก็ตอนอยู่บนเตียงนอนเดียวกันนี่แหละ

            “ฉันว่าจะคิดเรื่องฮันนีมูนใหม่”

            “คิดว่าไงล่ะคุณวาท” คราวนี้คนที่เอนหลังรีบยันศอกลงบนที่นอนแล้วเอียงหน้ามามองคนในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว

            “ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ ไปวันๆ”

            “หมายความว่า...” เขาเว้นคำพูดเอาไว้เพื่อรอฟังคำตอบจากปากของภรรยา

            “ฮันนีมูนที่นี่ก็ได้ค่ะ” วธุกาเงยหน้าขึ้นตอบเขาอย่างอายๆ วิเนตย์ถึงกับฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ ก่อนจะขึ้นไปทาบทับอยู่บนร่างของภรรยา

            “เอ่อ” ดวงตาสองคู่มองสบกัน เหมือนมีบางอย่างตรึงทั้งคู่เอาไว้ไม่ให้หันหนีไปทางอื่นได้ จากนั้นริมฝีปากหนาของผู้เป็นสามีก็ทาบทับลงบนกลีบปากนุ่มละมุนของภรรยา จุมพิตแสนหวานลึกล้ำมากกว่าครั้งไหนๆ ที่วธุกาเคยพบเจอ หญิงสาวเลื่อนฝ่ามือไปทาบแผ่นหลังหนาของสามีแล้วกอดเขาไว้ยามบทรักได้เคลื่อนผ่านในค่ำคืนนี้ อ่อนหวานนุ่มนวลและเร่าร้อนดุดัน จวบจนทุกอย่างแตกกระจายพร่างพรายยามได้ก้าวผ่านขอบฟ้าแสนงดงาม

            ตื่นเช้าขึ้นมาวิเนตย์ก็ลุกออกไปทำงานก่อนภรรยาเหมือนทุกวัน วธุกาเป่าลมออกปากฟู่ใหญ่ตรงหน้ากระจก เมื่อหวีผมเรียบร้อยแล้ว การตัดสินใจฮันนีมูนกับเขาที่นี่ จะมีผลอะไรต่อชีวิตคู่แสนเปราะบางนี่ไหม บางครั้งก็ไม่อยากคิดถึงอนาคตที่มันมายังไม่ถึง ขอแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอคงมีแค่นี้ที่เธอต้องการ

            เสียงกุกกักเหมือนคนทำอะไรบางอย่าง ดังออกมาจากห้องริมขวาสุด หัวใจกระตุกนิดๆ เมื่อนึกได้ว่าห้องนั้นเป็นของใคร แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็มีมากกว่า ภายในห้องถูกจัดเอาไว้อย่างเรียบร้อยราวกับมีคนอาศัยอยู่จริงๆ เตียงนอนเด็กสีชมพูหวานแหวว มีตุ๊กตาหลากหลายประเภทวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

            “อ้าวคุณวาทเข้ามาทำไมคะ คุณวิเนตย์ห้ามคนอื่นเข้าห้องนี้นะคะ” น้ำเพลินตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นเธอยืนอยู่ในห้อง

            “คนอื่น...อย่างนั้นเหรอเพลิน”

            “เอ่อ เพลินขอโทษนะคะ เพลินไม่ได้หมายความถึงคุณวาทแบบนั้นนะคะ” น้ำเพลินรีบเอ่ยอย่างร้อนตัว สายตาก็มองแบบหวาดระแวงไปทั่วเหมือนกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า

            “ไม่เป็นไรหรอกเพลิน ฉันก็แค่อยากรู้ว่าห้องนี้สามีของฉันเอาไว้ทำอะไร”

            “เอ่อ เป็นห้องส่วนตัวมากๆ เลยค่ะ คุณวาทก็ออกไปก่อนนะคะเดี๋ยวคุณวิเนตย์จะได้ฆ่าเพลินตายพอดี” น้ำเพลินออกอาการหวาดกลัวจริงๆ วธุกาไม่อยากให้แม่บ้านสาวน้อยต้องลำบากใจจึงยอมจากไปแต่โดยดี

            “ก็ได้ๆ” แต่ก่อนจะออกจากห้องไปสายตาก็ไปปะทะเข้ากับรูปถ่ายครอบครัวของเขา เพิ่งได้เห็นหน้าภรรยาและลูกที่จากไปของวิเนตย์ ช่างเป็นครอบครัวแสนอบอุ่น ภรรยาแสนสวยบุคลิกเป็นคนจิตใจดีกับลูกสาวหน้าตาน่ารัก ความผูกพันคงมากล้นจนวิเนตย์ไม่สามารถลืมพวกเขาได้ แม้ว่าวันเวลาจะผ่านมาถึงห้าปีเต็ม เจ็บแปลบๆ ในอกทั้งที่รู้มาก่อนหน้า แต่พอได้เห็นกับตาทุกอย่างก็เคว้งคว้างไปในทันที

            หนึ่งสัปดาห์ถัดมาก็เป็นวันที่ทั้งคู่จะได้ฮันนีมูนกันจริงๆ วธุกานั่งมองสามีซึ่งกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า มีค้อนเล็กๆ สำหรับการกระทำที่มองยังไงก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด เขาเลือกที่จะฮันนีมูนในบ้านของตัวเองแท้ๆ กลับต้องมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าราวกับจะเดินทางไปที่ไหนไกลๆ เสียอย่างนั้น

            “ทำไมจะต้องเก็บกระเป๋าด้วยคะ เดินลงไปพักที่แพแค่นี้เองไม่เห็นจะต้องทำให้มันสมจริงสมจังอย่างกับนักท่องเที่ยวมาจากที่อื่นก็ได้ คุณจะทำก็ทำไปคนเดียวเถอะฉันไม่บ้าตามหรอกนะ”

            “ผมไม่ได้คิดจะทำให้สมจริงสมจังหรอกคุณวาท แต่ผมทำจริงๆ แล้วแน่ใจนะที่พูดออกมาแบบนั้น”

            “ก็แน่ใจสิ” วธุกายักไหล่บอกสามี วิเนตย์ส่ายหน้าอย่างขำๆ

            “ผมหวังดีหรอกนะคุณวาท จะบอกให้ว่าทำไมจะต้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแค่ไปบ้านแพตรงนี้ ก็เพราะว่าทางเดินขึ้นลงระหว่างที่นี่กับบ้านพักบนแพมันไกลกันพอสมควร แล้ววันหนึ่งคุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากันสักกี่รอบ ไหนจะเช้าสายบ่ายเย็นชุดเล่นน้ำตอนแพลากไปอีก เดินขึ้นเดินลงวันละหลายๆ รอบ ถ้าคุณไหวผมไม่ว่า” ชายหนุ่มพูดจบก็แบมือออกทั้งสองข้างใส่ภรรยา

            วธุกานิ่วหน้าเล็กน้อยพลางคิดถึงเวลาที่เธอเดินขึ้นลงในแต่ละวัน มากสุดก็แค่รอบเดียวเท่านั้นแหละตอนเช้าๆ ที่ลงไปดูแม่น้ำด้านล่าง จากนั้นก็ไม่คิดขึ้นลงให้เมื่อยเท้าอีกเลย ‘เห็นจะจริงอย่างที่เขาว่า’ รีบรื้อหากระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง โดยที่คนเป็นสามีได้แต่อมยิ้มนิดๆ อย่างพอใจ

          ไม่ช้าทั้งคู่ก็หิ้วกระเป๋าเดินลงจากบ้านไปยังบ้านพักบนแพ เดินผ่านพนักงานในรีสอร์ตก็พบแต่คนอมยิ้มไม่เว้นกระทั่งผู้จัดการของที่นี่และพนักงานต้อนรับอย่างศิรดา

            “ไม่ต้องมายิ้มทั้งคู่นั่นแหละ” วิเนตย์แสร้งทำตาดุใส่ทั้งคู่

            “ผมเปล่านะครับคุณวิเนตย์”

            “ดาก็เปล่านะคะ”

            “ผมไม่อยู่คุณก็ดูแลแขกของเราให้ดีๆ ด้วยล่ะคุณวัส ศิรดา”

            “ครับ/ค่า”