บทที่ 10

ด้านหนึ่ง หลังจากที่ฉู่เฉินออกจากคฤหาสน์ตระกูลกู้ ก็มุ่งไปยังบ้านใหญ่ของตระกูลฉู่

ครั้นเห็นบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ในสภาพซอมซ่อ บวกกับกลิ่นอับชื้นที่เกิดจากไม้เน่าลอยมาแตะจมูก ฉู่เฉินอดทอดถอนใจไม่ได้

บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า เต็มไปด้วยความทรงจำวัยเด็กของฉู่เฉิน

ตั้งแต่ที่พ่อแม่หายตัวไป ฉู่เฉินก็แอบสืบอย่างลับๆ มาตลอด หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่แม่บุญธรรมของเขา หลิ่วชิงเหอ!

ในตอนที่ฉู่เฉินตั้งใจจะโจมตีหลิ่วชิงเหอ เขาก็ถูกลอยแพเสียก่อน! จากนั้น เรื่องราวก็เป็นอย่างที่เกิดขึ้นมาตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาถูกสองแม่ลูกขังไว้ในห้องอาบน้ำของคฤหาสน์ เพียงแวบเดียว เขาก็ถูกทรมานมานานถึงสามปีเต็ม!

“หลิ่วชิงเหอ หวังว่าเรื่องที่พ่อกับแม่ฉันหายตัวไปจะไม่เกี่ยวกับเธอนะ! ถ้าฉันสืบเจอว่าเป็นลูกไม้สกปรกของเธอ ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่!”

ฉู่เฉินพูดอย่างเย็นชา ในดวงตาตาสุกใสสะท้อนแววเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก

ฉู่เฉินเก็บกวาดบ้านอย่างง่ายๆ จากนั้นก็ตั้งป้ายวิญญาณสองป้ายไว้ในบ้านให้พ่อแม่ของเขา

ผ่านมาหลายปีแล้ว พ่อกับแม่อาจไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ได้ ในฐานะลูกชาย เขาควรกราบไหว้

หลังจากคำนับสามครั้ง ฉู่เฉินจัดการทำความสะอาดบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ ตั้งใจจะอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราว

อย่างไรเสียคฤหาสน์ตระกูลฉู่ก็ถูกหลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียนยึดไปครอบครองแล้ว!

ฉู่เฉินในตอนนี้ เรียกได้ว่าไร้ที่ไป

ฉู่เฉินนั่งลงและขัดสมาธิ หยิบเห็ดหลินจือเพลิงร้อยปีที่กู้รั่วเสวี่ยมอบให้เขาตอนออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลกู้

ครั้นหยิบออกมา ภายในบ้านเก่าๆ ก็พลันเต็มไปด้วยไอร้อนรุ่ม และกลิ่นหอมสดชื่นของยาสมุนไพร

พริบตาเดียว ฉู่เฉินรู้สึกได้ทันทีว่าจุดตันเถียนของเขากำลังโคจรวิชาเก้าผันกลืนสวรรค์ในร่างเริ่มเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งแล้ว!

ฉู่เฉินไม่มีเวลาสนใจการกลั่นยาบำรุงปราณอีก เขาตัดสินใจจะหลอมและดูดซับเห็ดหลินจือเพลิงดอกนี้เสีย

ส่วนยาบำรุงปราณค่อยว่ากันทีหลัง!

ครั้นตัดสินใจได้ ฉู่เฉินก็ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมา ล้อมรอบเห็นหลินจือเพลิงที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นใช้พลังวิญญาณค่อยๆ หลอมเห็นหลินจือเพลิง ตามด้วยค่อยๆ ดูดกลืนพลังวิญญาณอันร้อนรุ่มของมันเข้าไปในร่างกายผ่านเส้นชีพจร

ขั้นตอนนี้ใช้เวลาต่อเนื่องราวครึ่งชั่วโมง ครั้นเสร็จกระบวนการ เห็ดหลินจือเพลิงสูญสิ้นฤทธิ์ยาไปจนหมด เหลือไว้เพียงสภาพที่เหมือนเห็ดเหี่ยวๆ ดอกหนึ่งเท่านั้น

“ฟู่…”

ฉู่เฉินถอนหายใจ เขาลืมตา ดวงตาเต็มไปด้วยรัศมีเปล่งประกาย!

เขาลุกขึ้น เหวี่ยงหมัดใส่กำแพง

เสียงดังโครม กำแพงด้านนั้นถล่มลงมาในพริบตา!

ที่น่ากลัวคือ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างกำแพงด้านนี้ออกไปสิบเมตร ถูกพลังหมัดซึ่งทะลุกำแพงออกไปซัดใส่จนโค่นลงมาด้วย

“นี่ก็คือพลังที่ได้จากการฝึกปราณระดับสามงั้นเหรอ? แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

ฉู่เฉินดีใจมาก

นึกไม่ถึง เห็ดหลินจือเพลิงร้อยปีดอกหนึ่งจะทำให้เขาทะลวงขั้นไปถึงการฝึกปราณระดับสามได้ในครั้งเดียว

“หึๆ หลิ่วชิงเหอ เจอกันครั้งหน้าฉันมีเซอร์ไพรส์ให้เธอครั้งใหญ่เลยล่ะ!” ฉู่เฉินยิ้มเย็น ก่อนที่เสียงท้องร้องจ๊อกๆ จะดังขัดจังหวะขึ้นมา

เขาไม่ได้กินอะไรมาเกือบทั้งวัน ก็ควรหิวแล้วจริงๆ

ฉู่เฉินครุ่นคิด เขาเดินออกจากบ้านเก่าตระกูลฉู่ ตั้งใจจะไปหาอะไรกินแถวๆ นี้

แต่เพิ่งจะออกจากประตูบ้าน กลับมีร่างของใครคนหนึ่งยืนขวางทางฉู่เฉินไว้

“ป้าอู๋เหรอ!” ฉู่เฉินสีหน้าย่ำแย่ลงทันที

แม่บ้านคนสนิทของหลิ่วชิงเหอ

ก่อนที่ฉู่เฉินจะได้รับมรดกสืบทอดจากราชันมังกร ป้าอู๋เหมือนภูเขามหึมาที่เขาไม่อาจก้าวข้ามไปได้ เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสำหรับเขา

แต่ตอนนี้ ฉู่เฉินฝึกพลังปราณถึงระดับสามแล้ว เพียงปล่อยพลังวิญญาณออกไปเล็กน้อย ก็สามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังรอบตัวป้าอู๋แล้ว

หึๆ ก็แค่พลังปราณระดับหนึ่งเท่านั้น

ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด

“ทำไม หลิ่วชิงเหอให้ป้ามาฆ่าผมเหรอ?”

ฉู่เฉินยิ้มหยัน เขาจ้องป้าอู๋

ต้องยอมรับว่าแม้ป้าอู๋ไม่ได้สวยเท่าหลิ่วชิงเหอ แต่เพราะติดตามหลิ่วชิงเหอมานาน เธอจึงรู้จักดูแลตัวเองอยู่ไม่น้อย

เรือนร่างนับว่าไม่เลว มีส่วนนูนและเว้าโค้ง สัดส่วนเหมาะสม

โดยเฉพาะขาคู่นั้นที่ดูเรียวยาวเพราะออกกำลังกายอยู่บ่อยๆ

“ใช่! คุณผู้หญิงต้องการให้แกตาย!” ป้าอู๋พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“รีบลงมือเถอะ ผมหิวแล้ว จะรีบไปกินข้าว” ฉู่เฉินลูบท้อง พลางพูดด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน

ป้าอู๋ได้ยินอย่างนั้นสีหน้าพลันขึ้งเคียด เธอขมวดคิ้วมุ่น ก่อนหัวเราะหยันและพูดว่า “ครั้งที่แล้วฉันพลาดเอง แต่ครั้งนี้จะไม่มีทางพลาดอีก ตายซะเถอะ!”

สิ้นเสียง ป้าอู๋เขย่งปลายเท้า พุ่งตัวใส่ฉู่เฉินด้วยความเร็ว แข้งที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กเส้นของป้าอู๋ฟาดมาที่หัวของฉู่เฉิน!

ฉู่เฉินไม่กลัว เสี้ยววินาทีที่ป้าอู๋ฟาดแข้งเข้ามา เขาเบี่ยงตัวหลบ

เสียงดังโครม สิ่งที่ป้าอู๋เตะเข้าอย่างจัง กลับกลายเป็นเสาต้นหนึ่งที่ถูกเธอเตะจนหักครึ่ง

พอเห็นฉู่เฉินหลบได้ ป้าอู๋ตะลึงตาค้าง

ไอ้สวะนี่มีฝีมืออย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

“มาอีกสิ”

ฉู่เฉินยิ้ม เขากระดิกนิ้วท้าทายป้าอู๋

เขาเองก็อยากทดสอบดูว่าพลังของเขาเป็นอย่างไรกันแน่

ป้าอู๋บันดาลโทสะ คำรามเสียงแหลม ก่อนจะกำหมัดเหวี่ยงใส่ฉู่เฉินอีกครั้ง

แต่ฉู่เฉินตั้งรับอย่างคล่องแคล่วราวกับวานร เขาปล่อยให้ป้าอู๋โจมตี และคอยหลบหลีกอย่างง่ายดาย

“ถึงตาผมแล้ว!”

ยั่วโมโหป้าอู๋มานาน ฉู่เฉินหมดความอดทน เหวี่ยงหมัดออกไป ซัดใส่หน้าอกของป้าอู๋เต็มๆ

ป้าอู๋ไม่ทันตั้งตัว ถูกซัดหน้าอกเต็มๆ ร่างบางกระเด็นออกไปล้มกระแทกพื้น ก่อนจะกระอักเลือดออกมา ไร้เรี่ยวแรงลุกยืน

“เป็นไปได้ยังไง? ทำไมแกมีพลังอย่างนี้ได้?” ป้าอู๋สีหน้าตื่นตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตา

ฉู่เฉินยืนเอามือไพล่หลัง เดินมาหยุดตรงหน้าป้าอู๋ ยืนมองป้าอู๋จากที่สูง พูดว่า “ไม่นึกว่าป้าจะอ่อนแออย่างนี้ ไม่มีค่าอะไรให้พูดถึงเลยจริงๆ”

“แก!” ป้าอู๋โกรธจนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ฉู่เฉินมีความสามารถแค่ไหน เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร เขาไม่ต่างอะไรจากขยะชิ้นหนึ่ง ไร้เรี่ยวแรงถึงขั้นสู้นกที่ถูกมัดปีกยังไม่ได้ เวลาแค่คืนเดียว ไม่เพียงแค่แขนขาทั้งสี่ข้างกลับมาเป็นปกติ แม้แต่พลังก็เพิ่มขึ้นจนน่ากลัวขนาดนี้

“แกจะทำอะไร?”

ป้าอู๋ถามฉู่เฉินที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ตรงหน้า

ฉู่เฉินหัวเราะในลำคอ ก่อนถามว่า “ป้าอู๋ ปีนี้ป้าอายุเท่าไรแล้ว?”

“สามสิบสามปี แกถามทำไม?” ป้าอู๋กุมหน้าอก อดทนต่อความเจ็บปวด พยายามจะลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็พบว่าร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

“ยังไม่เคยนอนกับผู้ชายใช่ไหม?” ฉู่เฉินยิ้มถาม ตวัดสายตามองป้าอู๋ที่ล้มอยู่บนพื้น สายตามีเลศนัย

ไม่ผิดจริงๆ ผู้หญิงยิ่งอายุมาก ยิ่งน่าหลงใหล

หนำซ้ำ อายุสามสิบสามปียังไม่นับว่าแก่ กลับเป็นช่วงอายุที่สวยงามที่สุดของผู้หญิง

ผู้หญิงอย่างป้าอู๋ อยู่กับหลิ่วชิงเหอและหลิ่วหรูเยียนอาจดูไม่มีอะไร แต่ถ้าอยู่ในฝูงชนทั่วไป ก็ถือว่าเป็นคนสวยแนวหน้าคนหนึ่งเลยทีเดียว

แต่ก่อน เพราะสองแม่ลูกหลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียน ฉู่เฉินจึงไม่เคยสังเกตเห็นความสวยของป้าอู๋ มาดูตอนนี้ นับว่าเป็นของดีหาตัวจับยากเหมือนกัน

ขาคู่นั้นทั้งยาวและตรง

บวกกับฝึกวิชามานาน ดูออกเลยว่าเรือนร่างของป้าอู๋ต้องกระชับได้สัดส่วน ไร้ไขมันส่วนเกินแน่นอน

โดยเฉพาะหมัดเมื่อกี้ ที่ทำให้เสื้อตรงหน้าอกของเธอฉีกขาด ทำให้เห็นผิวที่ขาวเนียนเหมือนหิมะ และหุบเหวที่ลึกจนแทบมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

ป้าอู๋นิ่งค้าง แววตาตกตะลึง เห็นฉู่เฉินจ้องเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ รีบตวาดเสียงดัง “ไอ้เด็กเปรต! แกคิดจะทำอะไร?”

“เปล่า แค่จะช่วยให้ป้ากลายเป็นผู้หญิงอย่างแท้จริง!”

ฉู่เฉินหัวเราะเสียงเย็น เขาคว้าเข้าที่ข้อเท้าของป้าอู๋ ก่อนจะลากเธอเข้าไปในบ้านที่เขาเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ