Mag-log in“จากนี้ไป... เธออยู่ในการดูแลของผม ไม่มีใครแตะต้องเธอได้... ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม” ทุกคำพูดหนักแน่นจนทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบลง มีเพียงเสียงหัวใจของฉัน...ที่เต้นแรงจนแทบหลุดออกมา 💓
view moreแสงแรกของรุ่งอรุณสาดลอดระหว่างตึกระฟ้า
ฉันยกกล้องขึ้น... แชะ แชะ แชะ “เจ๋งมาก… ลิลิน” เสียงพึมพำแผ่วเบา หลุดออกมาพร้อมรอยยิ้มบางบนใบหน้า ความภูมิใจอุ่นวาบในอก เหมือนแสงอาทิตย์ที่เพิ่งเริ่มทอ บนดาดฟ้าของตึกสูงเด่น เสียงรถราและฝูงชนด้านล่างประสานกันเป็นจังหวะชีวิตของเมืองใหญ่ แต่สำหรับฉัน… ลิลิน ช่างภาพนักข่าวฟรีแลนซ์ สายตาและกล้องคู่ใจ มักเก็บเรื่องเล็ก ๆ ที่ใครหลายคนมองข้ามไป เพราะทุกภาพ… ล้วนมีเรื่องเล่าของมันเสมอ พ่อคือแรงบันดาลใจของฉัน เขาทิ้งไว้เพียงความทรงจำและ กล้องตัวเก่า พร้อมกับคอนโดเล็ก ๆ ในย่านแออัดกลางใจเมือง ที่ฉันอาศัยอยู่กับแม่ แม่มักเงียบ แต่ความรักของเธอ…อบอุ่นเหมือนมหานคร บางครั้งสวยเกินจริง บางครั้งมืดมนและเหนื่อยล้า แต่เราสองคนสัญญากัน ว่าจะไม่ถอย แม้บิลค่าใช้จ่ายจะยาวเป็นหางว่าว จนวันหนึ่ง…เหมือนพระเจ้าจะยื่นแสงเล็ก ๆ เข้ามาในหัวใจของฉัน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงปลายสายที่ชัดเจน “สวัสดีครับ คุณลิลินใช่ไหมครับ? ผมมาจากบริษัท Stride X เราต้องการคุณสำหรับ งานพิเศษ…ระดับประเทศ รายละเอียดจะส่งให้ทางอีเมลนะครับ รบกวนยืนยันกลับด้วย” นั่นคือ…จุดเริ่มต้น และเปลี่ยน ทุกสิ่ง เมื่อใครบางคน… ก้าวเข้ามา แตะหัวใจฉันโดยไม่รู้ตัว *** เรื่องราวของ ลิลิน ช่างภาพสาวตัวเล็ก ๆ ค่ะ พ่อของเธอเป็นแรงบันดาลใจให้เธอถ่ายภาพ เธอชอบมองโลกผ่านเลนส์กล้อง เพื่อเก็บความสวยงามและเรื่องราวชีวิตที่คนอื่นมักมองไม่เห็น ทุกภาพของเธอไม่ได้เป็นแค่ภาพสวย ๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึก ทั้งรอยยิ้ม น้ำตา และความเหน็ดเหนื่อยของชีวิต แล้ววันหนึ่ง โชคชะตาก็นำพาเธอไปเจอกับ อารัญ อรันฟอร์ด หนุ่มผู้ทรงอิทธิพล ประธานบริษัท ทั้งหล่อ น่าหลงใหล และมีความลึกลับซ่อนอยู่ในสายตาคม เขายืนหยัดปกป้องเธออย่างไม่หวั่นไหว เรื่องราวของคนสองโลกที่แตกต่างกันจึงเริ่มขึ้น เต็มไปด้วยแสงไฟ ความตึงเครียด ความลึกลับ และความสวยงามแบบโรแมนซ์หรู ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ 🥰 ทุกคอมเมนต์ ทุกไลก์ และทุกการติดตาม คือแรงใจสำคัญที่ทำให้ผู้เขียนอยากเล่าเรื่องต่อไปค่ะ ถ้าอยากเห็นเมืองใหญ่ แสงสี และความรัก ผ่านสายตาของลิลิน กดติดตามไว้เลย แล้วเราจะได้ไปสัมผัสเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกัน ✨ ติดตามลิลิน… และอารัญ แล้วคุณจะได้พบกับความโรแมนซ์หรู ระยิบระยับเหนือกาลเวลา ที่ทั้งน่าหลงใหลและตราตรึงใจค่ะ อย่าลืมเพิ่มลงคลังและกดติดตามไว้ จะได้ไม่พลาดเรื่องราวเข้มข้น จนถึงตอนสุดท้าย ขอบคุณทุกคนจากใจจริงค่ะ 💖มือใหญ่และอบอุ่นของอารัญกอบกุมมือฉันไว้แน่น ราวกับไม่คิดจะปล่อยไปตลอดชีวิตเราเดินเคียงกันบนฟุตบาทกลางเมืองที่ค่อย ๆ เปลี่ยนสี เสียงรถที่แล่นผ่านเพิ่มความวุ่นวายให้บรรยากาศ แต่สำหรับฉัน… โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน เหลือเพียงเขากับฉันเท่านั้นฉันแอบหันไปมองใบหน้าเย็นชาที่ใคร ๆ ว่าเข้าถึงยาก ทว่าในแววตาและทุกการปกป้องของเขากลับซ่อนความอ่อนโยนไว้เบื้องหลังฉันรู้ดีว่าเขาดูแลฉันมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แต่บางมุมของเขาก็ยังไม่เข้าใจ เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่หลังสายตาเรียบนิ่งนั้นทว่า ณ ตอนนี้… ฉันไม่อยากค้นหาสิ่งใดเพียงปล่อยให้ความอบอุ่นของเขาห่อหุ้มฉันไว้ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่เย็นเฉียบระหว่างที่ความคิดยังวนเวียน อารัญหยุดเดินกะทันหัน
เช้าวันใหม่เหมือนพาให้ฉันได้หายใจอีกครั้ง อากาศสดชื่นจนแทบลืมไปว่าในใจยังมีเรื่องค้างคา ปริศนาของโฮชิคาวะ… ตระกูลฟอร์ด พ่อของฉันอาจมีส่วนเกี่ยวข้อง.. ฉันต้องหาคำตอบให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเสี่ยงแค่ไหนทว่าวันนี้กลับแปลก… ปกติอารัญจะเข้ามาทักตั้งแต่เช้า แต่ทำไมถึงยังไม่มา?ฉันเดินออกไปที่ระเบียง ปล่อยสายตามองเมืองที่ทอดยาวไกลสุดสายตา ลมพัดแตะผิวเบา ๆ คล้ายอ้อมแขนของใครสักคนที่เฝ้าดูอยู่บนท้องฟ้าแต่พอฉันหันกลับมา เขายืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
“ผมตามคุณลิลินไปครับ… แล้วเจอเธอนอนหมดสติอยู่ที่คอนโดของพ่อเธอ ‘โฮชิคาวะ’ ครับ ”วรากรรายงานอารัญด้วยเสียงเรียบ แต่สัมผัสได้ถึงความกังวลที่ซ่อนอยู่ลึก ๆเขายื่นซองสีน้ำตาลให้ อักษรบนหน้าซองเขียนไว้ว่า H.F. Project“แล้วนี่ครับ… สิ่งที่ผมเจอ”อารัญมองวรากรด้วยสายตาคมราวกับพยายามค้นความหมายจากใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนรับซองมาไว้ในมือและค่อย ๆ แกะออก ความเงียบรอบตัวหนาแน่นจนเหมือนอากาศหยุดไหล.ภายในซองคือ แผ่นฟิล์มเก่าบนขอบฟิล์มมีตัวเลขเขียนด้วยลายมือ… ปี
นิ้วเรียวดันบานประตูให้เปิดออกภายในห้องเงียบสงบ ทุกอย่างยังคงวางอยู่อย่างเรียบง่ายในตำแหน่งเดิม ทว่ากลับให้ความรู้สึกว่างเปล่า ราวกับเวลาได้ถูกตรึงไว้ตั้งแต่วันที่ใครบางคนจากไปฉันก้าวไปอย่างช้า ๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบห้อง แสงนีออนจากป้ายริมทางด่วนลอดผ่านผ้าม่านเป็นเส้นเรื่อบาง สะท้อนบนกรอบรูปที่ยังแขวนเด่นอยู่บนผนังฉันยื่นมือไปแตะสวิตช์ไฟในรูปนั้น… หญิงชราผู้มีใบหน้าอ่อนโยนกำลังยิ้มให้หญิงสาวคนหนึ่ง ‘ตัวฉันเอง’ เพียงสบตากับภาพนั้น ความอบอุ่นก็ซัดเข้ามาจนหัวใจสั่นวูบ..ฉันเคลื่อนกายไปยังอีกห้อง





