บทที่ 439

จ้านเฉิงอิ้นถามจวงเหลียง “ประชากรเมืองต้ายงก่อนเกิดทุพภิกขภัยมีจำนวนเท่าไหร่ เจ้าเมืองเป็นใคร? มีใครเฝ้ารักษาเมืองบ้าง?”

“เรียนแม่ทัพ ยุคสมัยที่เมืองต้ายงเจริญรุ่งเรืองสูงสุด มีจำนวนประชากรสี่แสนแปดหมื่นคน ก่อนเกิดทุพภิกขภัยมีสี่แสนสองหมื่นคน”

“เจ้าเมืองคือเหวยหง ผู้รักษาเมืองคือชิวเฉิงอวี่ จัดระดมสามพันคนคอยเฝ้ารักษาเมือง!”

“ภายในเมืองมีการค้าขายที่เจริญก้าวหน้า เป็นเมืองที่นำจ่ายภาษีประจำปีสูงสุดในบรรดาหัวเมืองใกล้เคียงสิบแห่ง”

จวงเหลียงประกบหนังสือรายงาน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่าว “วันนี้ ไม่รู้เช่นกันว่าเมืองต้ายงที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญรุ่งเรืองนั้นเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

จ้านเฉิงอิ้นถามซ่งตั๋ว “อีกนานเท่าไหร่กว่าจะถึง?”

“จะเข้าเมืองหลังจากฟ้าสว่าง แม่ทัพจะส่งคนไปแจ้งเจ้าเมืองก่อนหรือไม่?”

“เจ้าส่งคนไปเถอะ!”

“ขอรับ”

หลังจากรีบออกเดินทางตลอดทั้งคืน ทุกคนจึงมาถึงนอกเมืองก่อนฟ้าส่าง

ยามเช้า เมื่อมองดูแต่ไกล

หัวเมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญรุ่งเรืองและมีชีวิตชีวา ตอนนี้กลับเงียบสงบไร้การเคลื่อนไหว

อย่างน้อยก็ไม่เห็นใครเดินทางเข้าเมืองเลย

ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีแม้แต่ทหารเฝ้ารักษากา