2-แรกเจอ

ฉันได้แต่ทบทวนเรื่องปัญหาชีวิตหน้าป้ายรถเมล์ แต่ต้องไปสะดุดตากับใบประกาศที่ติดอยู่ขอบเสาตรงหน้า รับสมัครพนักงาน MC ขายเหล้า ZER

หน้าตาดี รายได้ดี สามหมื่นบาทต่อเดือน มีสวัสดิการ และที่พักให้

ฉันรีบกดเบอร์โทรหาตามที่เขาแจ้งไว้ทันที สามหมื่นบาทก็ถือว่าใช้ได้ เพราะเขามีที่พักให้ คราวนี้ฉันจะได้มีเงินไปจ่ายค่าเทอมด้วย คอยดูฉันจะไม่ง้อเงินของพ่อสักบาทเดียว!

(สวัสดีครับ)

“ฉันเห็นประกาศที่ติดไว้แล้วสนใจค่ะ ไม่ทราบว่าต้องทำยังไงบ้างคะ เขียนใบสมัครที่ไหน”

(มาที่ตึก ZER เลยครับ เข้ามากรอกใบสมัครนายจะสัมภาษณ์เอง)

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบเปิด Map หาตำแหน่งของตึก ZER ว่าพอจะมีรถเมล์ผ่าน พอดิบพอดี นั่งไม่กี่ป้ายนี่เอง การสมัครงานครั้งแรกของฉัน ก็เริ่มด้วยการ

เป็น MC ขายเหล้าแล้ว ดีไปอีก

ไม่นานฉันก็แบกของพะรุงพะรังขึ้นรถเมล์มาถึง

ตึก ZER

ตึกใหญ่ที่มีลักษณะการออกแบบโดยสถาปนิกชื่อดังที่เป็นข่าวนี่เอง

สวยและดูทันสมัยมาก ฉันจำได้ในข่าวบอกว่าข้างล่างเป็นห้าง ข้างบนเป็นโรงแรม บนสุดเป็นแพนเฮ้าส์ ของเจ้าของตึกทั้งชั้น ฉันไม่อยากจะคิดเลยถ้าแผ่นดินไหวขึ้นมาจะลงมาทันไหม

ฉันตรงดิ่งไปหายามที่รอเปิดประตูให้

“ขอโทษนะคะ พอดีมาสมัครงานค่ะ ไม่ทราบว่าต้องขึ้นไปชั้นไหนคะ?”

ลุงยามทำท่านึกสักพัก

“อ่อ ชั้นยี่สิบเลยครับ จะมีใบสมัครเขียน ให้กรอกใบสมัครและเข้าไปรอสัมภาษณ์ได้เลย ของนี่ฝากไว้ก่อนนะครับห้ามนำขึ้นไป” ฉันขอบคุณลุงยามและรีบนำกระเป๋าไปฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ และตรงดิ่งไปชั้นยี่สิบทันที

ปิ๊ง เสียงลิฟต์เปิด โอ้ยตื่นเต้นฉันไม่เคยทำงานเลย ฉันจะทำมันได้ไหมเนี่ย พอมาถึงหน้าห้องความคิดมากมายก็ผุดขึ้นในหัวอีก กลัวก็กลัว ตื่นเต้นไปหมด เอาหละกรอกใบสมัครก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน พนักงาน MC เหล้า กับพนักงานบริการส่วนตัว นี่ไงกล่องนี้พนักงาน MC ฉันหยิบมันขึ้นมากรอกและหนีบรูปที่ติดจากกระเป๋าลงไป เรียบร้อย เอาหล่ะ ฮึบ ๆ สู้ ๆ ณีเวีย

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

ประตูถูกเปิดออกและมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา

“อ๋อน้องมาสมัครงาน ดีที่นายไม่ออกไปก่อนรีบเร็ว ๆ”

โอ้ย… นี่ไงฉันโชคดีแล้ว ยังไงก็ยังทันได้สัมภาษณ์งานแล้วกัน

ฉันขอบคุณพี่ชายคนนั้นและรีบเดินเข้าไปเงียบ ๆ ห้องหรูมาก ถูกตกแต่งแบบโมเดิร์น คุมโทนสีดำขาว ทำไมดูการแต่งห้องแล้ววัยรุ่นจัง

“เธอ!” ฉันสะดุ้งและรีบหันไปตามเสียง ผู้ชายตรงหน้าฉันเขาคือใคร

อย่าบอกนะว่าเขาคือเจ้าของตึกนี้ ทำไมเขายังหนุ่ม ทำไมเขาถึงได้หล่อบาดใจ ใบหน้าขาว ๆ ของเขา จมูกโด่ง ปากชมพู ตาคมเข้ารูปกับโครงหน้าเขามาก

“เธอ! ฉันเรียกได้ยินไหม?”

“คะ ค่ะ คือฉันมาสมัครงานค่ะ” ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเขาแบบเกร็ง ๆ

“ใครใช้ให้เธอนั่ง”

ฉันถึงกับต้องดีดตัวลุกจากเก้าอี้ทันที เอ่อ ทำไมต้องหล่อไม่มีน้ำใจด้วย ฉันก็ได้แต่ด่าคนตรงหน้าในใจ แต่ก็พยายามทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน และเก้ ๆ กังยื่นใบสมัครวางบนโต๊ะเขาแหมก็เป็นการสมัครงานครั้งแรกให้โอกาสกันหน่อยเถอะ วันนี้ฉันเจอเรื่องร้าย ๆ มาแล้วทั้งวัน อยากเจอเรื่องดี ๆ บ้าง

เขารับใบสมัครฉันไปอ่านพร้อมขมวดคิ้ว สายตาคมเหลือบขึ้นมามองหน้าฉัน ด้วยสายตาที่ฉันเดาไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร

“ถอดเสื้อผ้า”

“ค่ะ หะ! อะไรนะคะ”

ฉันหูไม่ฝาดใช่มั้ย เขาบอกให้ฉันถอดเสื้อผ้าทำไมกัน! แม่จ๋า นี่มันงานอะไร MC ไม่ใช่เหรอ

“ในใบสมัครก็ไม่ได้เขียนไว้นิว่า หูหนวก ไม่ได้ยินหรือไงฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้าแล้วหมุนตัวให้ฉันดู”