พลาด

บ้านศิทธิศาสตร์โสภณ

“วันนั้น คนที่ไปกับหนูแฟนหรือจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนผมสั้น จีบปากจีบคอถามเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ภายนัยน์ตาที่มองเธอนั้นกลับแข็งกร้าว หญิงคนนี้ไม่ได้รักและเอ็นดูเธอเลยสักนิด ไม่มีใครเอะใจกับคำพูดเหล่านี้ของหล่อนเพราะต่างตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า เว้นแต่ผู้ถูกถาม ‘เคร้ง’ เสียงช้อนซ้อมที่วางกระแทกจานอย่างแรง ร่างเล็กดีดตัวขึ้นด้วยอารมฉุนเฉียวเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว

“แล้วคุณมีปัญหาอะไรกับเรื่องส่วนตัวของฉันคะ?” หญิงสาวถามขึ้นด้วยความโมโห เพราะเธอเดาทางออก ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจทำให้ผู้เป็นพ่อของเธอเข้าใจเธอผิด หล่อนต้องการทุกอย่าง เงิน ชื่อเสียง และพ่อของเธอ

“ณีเวียทำไมไปขึ้นเสียงใส่แม่นัทอย่างนั้นลูก!” แม่... คำนี้ที่พ่อของเธอสั่งให้เธอเรียกหล่อน แม่ของเธอเพิ่งจากเธอไปไม่ถึงเดือนผู้หญิงคนนี้ก็เข้ามาเป็นทุกอย่างแทนแม่ของเธอ แม่เลี้ยงของเธอ ที่เธอจะไม่มีวันที่เรียกว่า แม่

“พ่อ พ่อไม่เคยรู้อะไรเลย ว่าเขาตั้งใจทำให้พ่อเข้าใจผิด เขายุแยงให้พ่อโกรธหนู” ฉันหันไปบอกพ่อเพื่ออธิบายทุกอย่างให้พ่อฟัง และอยากจะบอกเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไง!

“เป็นเด็กเป็นเล็กจะมีแฟนไปทำไม แล้วเลิกสักทีนะนิสัยนี้ก้าวร้าว

“พอเถอะค่ะคุณ แกยังเด็กฉันไม่ถือ” นางยิ้มเยาะก่อนจะหันมา

“ตอแหล”

‘ปึ้ง!’ พ่อลุกขึ้นทุบโต๊ะและชี้ไปที่ประตู

“ณีเวีย! ไปไหนก็ไป ก้าวร้าวแบบนี้ใครสอนมา พ่อรำคาญแล้วนะ!”

“ที่ผ่านมา พ่อเคยฟังหนูบ้างมั้ย? พ่อรู้มั้ยว่าเขาตั้งใจจะแย่งพ่อไปจากหนู เขาทำให้เราทะเลาะกันบ่อยแค่ไหนกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เขาแต่งขึ้นมา พ่อไม่เคยถามความจริงกับหนูเลย ไม่เลย!” มือฉันเริ่มสั่นเทา ตอนนี้ฉันไม่สามารถมองเห็นหน้าพ่อได้ชัด ทุกอย่างมันเริ่มพล่างมัวเพราะน้ำตา

ฉันเสียใจ ฉันไม่คิดว่าคำ คำนี้มันจะออกมาจากปากของพ่อฉัน คนที่ก่อนหน้านี้ เคยปกป้องฉันมาตลอด

“ออกไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก พ่อไม่ชอบเด็กก้าวร้าว” ฉันได้แต่

“ได้ค่ะ แล้วนี่หนูไม่ต้องการ ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ และหนูจะไม่ใช้เงินพ่อสักบาท” บัตรเครดิตที่พ่อให้ไว้ กุญแจรถ กุญแจคอนโดที่มหาลัย ฉันจะวางไว้ตรงนี้ไม่ให้เหลือ

“เดี๋ยวก็ซมซานกลับมา เคยใช้เงินมือเปิบ เอาแต่ใจ ก้าวร้าว!”

“คอยดูแล้วกันค่ะ โชคดีค่ะ”

ฉันทิ้งท้ายแล้วรีบเดินขึ้นมาบนห้องเก็บของเสื้อผ้าจำเป็นใส่กระเป๋า

ฉันอยู่ที่นี่ระแวงอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้แต่ละวันนางจะมาไม้ไหน และแล้วความโกรธแค้นของฉันยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก เมื่อมาเจอกับเหตุการณ์นี้ ฉันเบื่อจะเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ แล้ว

“ไปแล้วเหรอ ฮ่า ๆ ฉันรอวันนี้มานานแล้วล่ะ แม่หัวเน่า เชิญไปลำบากข้างนอกเถอะ เงินของพ่อเธอฉันจะใช้เอง อิอิ”

ฉันหันตามเสียงก็เจอเธอเอามือกอดอกยิ้มเยาะใส่ฉัน เหอะใช้เงินพ่อฉันงั้นเหรอ โง่ไปหน่อยมั้ย พอแม่รู้ว่าพ่อมีคนอื่น แม่ก็จัดการโอนบ้านหลังนี้เป็นชื่อฉัน ฉันล่ะอยากให้พ่อมาเห็นเบื้องหลังของแม่นี่จริง ๆ ว่ามันต้องการจะปอกลอกเรา

ฉันทนเห็นหน้าหล่อนไม่ไหวแล้ว!

‘เพี๊ยะ!’ ก่อนจะไปขอตบสักทีเถอะ!

“กรี๊ดนังเด็กบ้า!” เธอร้องโวยวายและตั้งท่าจะพุ่งใส่ฉันกลับ แต่เมื่อเห็นฉันทิ้งของตั้งท่าสู้เหมือนกัน นางเลยชะงัก กระทืบเท้าโวยวาย ฉันได้แต่สมเพชและเดินออกมาจากบ้านแบบโมโหสุด ๆ รถก็ไม่มีขับ อะไรที่เป็นของที่พ่อซื้อให้

ตอนนี้ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสี่แล้ว พอนึก ๆ แล้วก็เครียด ฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเทอม แล้วฉันจะไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย คอนโดก็คืนพ่อไป อีกไม่กี่อาทิตย์ก็เปิดเทอมแล้ว เพื่อน ๆ ก็ไป Work and Travel เมืองนอกหมด ทำไมชีวิตฉันต้องมาชีช้ำกะหล่ำปลีแบบนี้นะ!