EP. 2
ห้องเชือด "ฉันเจ็บนะ" นิสาใบหน้าเหยเก อัคคีจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ราวกับจะกระชากวิญญาณของเธอออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น การมาอย่างไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าของอัคคีทำเรียวมะตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าคนใหญ่คนโตระดับอัคคีจะยอมบินลัดฟ้ามาหานิสาถึงประเทศญี่ปุ่นด้วยตนเอง "กูถามก็ตอบ" อัคคีเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์พลางบีบเรียวแขนเล็กแรงขึ้นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ ฮารุเห็นสีหน้าเจ็บปวดของนิสาจึงรีบเขย่าแขนของเรียวมะที่กำลังอยู่ในอาการตกใจเชิงบอกให้ช่วยทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือนิสา ทำให้เรียวมะได้สติกลับมา "...เขาเป็นแฟนฉัน" นิสาตอบคำถามของอัคคีอย่างหนักแน่นพลางสะบัดแขนออกจากพันธนาการของอัคคีอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินเข้าไปหาเรียวมะที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน "..." อัคคีที่เห็นอย่างนั้นขบกรามเข้าหาแน่นด้วยความโกรธจนสันกรามปูด กระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรงจนร่างของนิสาถลากลับไปชนเข้ากับแผงอกแกร่งของอัคคีอีกครั้ง "โอ๊ย!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เธอจับมือหนาของอัคคีเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขากระชากผมของเธอ "นิสา" เรียวมะที่เห็นใบหน้าเหยเกของแฟนสาวจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปจับเรียวแขนเล็กของนิสาออกห่างจากอัคคี ทว่าอัคคีกลับใช้เท้าเตะมือของเรียวมะออกจากเรียวแขนของนิสาอย่างแรง "ปล่อยนิสา" เรียวมะเอ่ยเชิงออกคำสั่งเสียงเข้มพลางกำหมัดแน่นด้วยความโมโห เรียวมะเองรู้จักอัคคีดี รู้ว่าอัคคีเป็นใครและเป็นอะไรกับนิสา ยิ่งเห็นอัคคีกระทำต่อนิสาอย่างป่าเถื่อนต่อหน้าต่อตาของเขาและเหล่าบรรดานักท่องเที่ยวภายในผับอย่างอุกอาจเช่นนี้ยิ่งทำให้เรียวมะโกรธจนแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ "อย่ามาแส่" อัคคีตวัดตามองเรียวมะอย่างเอาเรื่องก่อนจะหันไปใช้มือหนาบีบปลายคางมนของนิสาอย่างแรง "ฉันดูเหมือนคนใจกว้างถึงขนาดยอมให้คู่หมั้นของตัวเองไปคบหากับชายอื่น?" อัคคีกดเสียงต่ำ ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยประชิดริมฝีปากอวบอิ่มของนิสาทำเอานิสาขนลุกซู่รู้สึกหวาดกลัวในน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของอัคคี "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเธอหวาดกลัวและหวาดระแวงในอารมณ์ของอัคคี สิ่งที่เธอกลัวที่สุดในตอนนี้คือ กลัวว่าอัคคีจะพาลทำร้ายทุกคนรอบๆ ตัวของเธอ "เธอกล้าลองดีกับฉัน?" อัคคีเอ่ยประชิดริมฝีปากของนิสาพลางจ้องมองเข้ามาในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกของเธออย่างดุดัน "ฉะ...ฉันกับเรียวเราสองคนคบกันก่อนที่ฉันจะหมั้นกับนายอีกนะ" นิสาตอบกลับอัคคีอย่างกล้าๆ กลัวๆ "ไม่ว่าตอนนี้เธอจะเล่นชู้กับใครอยู่...ฉันไม่สนใจ" "มะ..หมายความว่าไง" "ถ้าไม่อยากเห็นฉันฆ่ามัน...บอกเลิกมันซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเข้มดุก่อนจะกระตุกเส้นผมท้ายทอยของนิสาอย่างแรง บังคับให้เธอหันไปมองที่เรียวมะ "ไม่" นิสาส่ายหน้าปฏิเสธทันควันโดยที่ไม่ได้คิดให้ดีก่อน "อยากให้ฉันฆ่ามัน?" "โอ๊ย!!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง อัคคีกระตุกเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอยกขึ้น ดวงตากลมโตมองที่สันกรามคมกริบของอัคคี "ปล่อยนิสาเดี๋ยวนี้" เรียวมะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างออกคำสั่ง โกรธจนตัวสั่น เกลียดการกระทำป่าเถื่อนของอัคคีเป็นอย่างมาก "หึ ไอ้กระจอก มึงมีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอวะ" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆ อย่างเย้ยหยันพลางแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า "กูเป็นใครแล้วมึงเป็นใคร...มึงกล้ากับกูเหรอ?" "..." เรียวมะนิ่งเงียบไป ทำได้เพียงกำหมัดแน่น โกรธที่อัคคีมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันดูถูกเหยียดหยามอย่างเปิดเผยและโกรธที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนิสาได้เลย เรียวมะเป็นเพียงแค่นักศึกษาธรรมดาไม่มีกำลังมากพอที่จะต่อกรกับมาเฟียใหญ่อย่างอัคคี "หึ ไอ้กระจอก" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาอีกครั้งก่อนจะกระชากเรียวแขนของนิสาให้เดินตามเขาออกไป โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดนับสิบคนของอัคคียืนกันเรียวมะเอาไว้ไม่ให้เรียวมะเดินตามนิสาออกไป "ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาพยายามสะบัดแขนออกจากมือหนาของอัคคีแต่ก็ไม่เป็นผลด้วยเรี่ยวแรงของเธอมีเพียงน้อยนิดมิอาจจะสู้เรี่ยวแรงของชายร่างสูงใหญ่กำยำอย่างอัคคีได้ "มานี่" อัคคีฉุดกระชากนิสาเดินขึ้นไปยังชั้นสาม ที่เป็นห้องเชือดสำหรับทำกิจกรรมทางเพศของผับที่มีไว้สำหรับลูกค้าวีไอพีที่มักจะซื้อบริการหญิงสาวขายบริการ "เบาๆ หน่อย ยังไงก็แม่ของลูกในอนาคต" เป็นการันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องเชือดเอ่ยเชิงเตือนสติของพี่ชาย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากห้องเชือดอย่างใจเย็น "ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาหวาดกลัวจนมือสั่น เมื่อถูกอัคคีฉุดกระชากเข้าไปภายในห้องเชือด ภายในห้องเป็นโทนสีแดงเลือด และเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการมีเซ็กซ์แบบซาดิสม์ครบทุกชนิด "ฉันคงให้อิสระกับเธอมากเกินไปเธอถึงได้กล้าคบชู้ลับหลังฉัน" ตุบ! ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้กลับ ร่างเล็กของนิสาก็ถูกอัคคีเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงนอนอย่างแรงทำเอาเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสารีบขยับตัวหนีเมื่อเห็นว่าอัคคีกำลังปลดหัวเข็มขัดของเขาออกจากเอวสอบ "เอากับมันรึยัง" คำถามของอัคคีทำให้นิสาไม่กล้าตอบเธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยกลัวว่าหากตอบความจริงออกไปแล้วจะยิ่งทำให้อัคคีโกรธมากกว่าเดิม "กูถามว่าเอากับมันรึยัง!" อัคคีตวาดเสียงดังลั่นเขาขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามสั่น ดวงตาดุร้ายจ้องมองท่าทางหวาดกลัวของคู่หมั้นสาวอย่างเดือดดาลจัดๆ ราวกับจะฉีกกระชากวิญญาณของเธอในชั่วพริบตาเดียว "ยะ..ยัง" นิสาตอบคำถามของอัคคีไปตามความจริง "เธอกับมันล้วงกันถึงขั้นไหน" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามหากแต่ดวงตายังคงจ้องมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตตลอดเวลา ราวกับกำลังอ่านความจริงจากดวงตาของเธออยู่ "คะ..แค่เกือบหอมแก้ม" คำตอบของนิสาทำเอาอัคคีขบกรามแน่นอีกครั้ง "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเมื่อเห็นว่าอัคคีหยิบแส้ที่ปลายเตียงนอนเดินตรงเข้ามาหาเธอ "เธอเป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ให้ผู้ชายหน้าไหนมาแตะต้องตัวเธอ" เพียะ! อัคคีฟาดแส้ลงที่เรียวขาสวยหนึ่งทีทำเอานิสาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด "โอ๊ย! ฮึก!" ความเจ็บแสบที่ได้รับจากแส้ทำเอาหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวล "ความสุขสบาย...กับอิสระที่ฉันให้...เธอคงไม่ชอบ" แค่วก! แคว่ก! สิ้นเสียงชุดเดรสเกาะอกของนิสาถูกมือหนาของอัคคีกระชากออกจนขาดวิ่น "อึก อัคคีฉันเจ็บนะ" นิสาพยายามดึงชุดเดรสที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนตัวของเธอกลับคืน แต่ยิ่งเธอต่อต้านอัคคียิ่งกระชากชุดที่เหลืออยู่บนตัวของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ชุดเดรสที่ขาดวิ่นบาดผิวเนื้อขาวผ่องของเธอจนเป็นรอยแดงช้ำEP. 90 จบตอนพิเศษ "ได้เวลานอนแล้วนะ" อัคคีลูบก้นลูกชายเบาๆ พลางเดินกลับเข้าไปภายในห้องทำงานของตน เดินเข้าไปแง้มประตูห้องนอนอย่างเบามือ เพราะคิดว่าภรรยาสาวน่าจะนอนหลับอยู่จึงไม่อยากทำเสียงดังรบกวนเวลานอนของเธอและก็จริงอย่างที่เขาคิด ภรรยาสาวนอนกอดหมอนข้างหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงนอนของเขา ลูกชายตัวน้อยพยายามชะโงกหน้าเข้าไปมองผู้เป็นแม่ "แม่หลับอยู่ ปล่อยให้แม่ได้นอนพักบ้าง ไปนอนกับป๊ะป๋าข้างนอกดีกว่า" อัคคีเอ่ยบอกลูกชาย ด้วยนิสาต้องตื่นกลางดึกทุกคืนเพื่อลุกขึ้นมาให้นมลูกชาย อีกทั้งทั้งวันเธอยังเลี้ยงลูกชายเอง ไม่ใช้พี่เลี้ยง เพราะไม่ไว้ใจใคร และอยากจะเลี้ยงลูกเองด้วย จึงทำให้ค่อนข้างเหนื่อยกับการเลี้ยงลูก เวลานอนแทบจะไม่มี อัคคีจึงปล่อยให้เธอนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่ เพื่ออยากแบ่งเบาภาระเธอด้วย อีกอย่าง พรุ่งนี้นิสาเปิดเรียนวันแรก ตั้งแต่รู้ตัวว่าตั้งท้อง นิสาก็ตัดสินใจย้ายออกจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของญี่ปุ่น มาเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นนำของไทย เพื่อที่จะได้อยู่กับสามีและลูกชายตอนนี้เธอกำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นปีที่สามเหมือนเดิม เพราะเธอพักการเรียนเอาไว้หนึ่งปี เพื่อจะได้เลี้ยงดูลูกชายในช่ว
EP. 89 ตอนพิเศษ 3 เด็กติดพ่อ"กูก็คิดเหมือนมึง มันเสพเยอะจนเหมือนกับคนที่กำลังงงกับบุคลิกที่แท้จริงของตัวเองอยู่""ถ้าแบบนั้นก็เข้าขั้นบ้าแล้วล่ะ" มาเฟียทั้งสองต่างหัวเราะกันอย่างชอบใจ@วันต่อมา"หั่วหลง....หลานรักของย่า..." ญาตา คุณแม่ของอัคคีเดินอารมณ์ดีเข้ามาหาหลานชายในอ้อมแขนของลูกชายคนโต"ขอย่าอุ้มหลานหน่อยน้า" ผู้เป็นย่าเอ่ยถามเชิงหยอกล้อหลานชายตัวน้อยพลางยื่นมือไปรับหลานชาย ทว่าถูกลูกชายปัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี"ถ้าแม่อยากอุ้มก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน""ตาคี...นี่แม่เป็นแม่แกนะ" ญาตาหน้ามุ่ยใส่ลูกชาย"แม่มาแล้วเหรอ" การันต์เดินลงมาจากบันไดชั้นสองตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่"เอาลูกกูมานี่" การันต์เดินเข้ามาแย่งหลานชายออกมาจากอ้อมแขนของพี่ชาย อัคคีที่กลัวว่าลูกชายจะร่วงจากอ้อมแขนจึงจำใจยอมปล่อยให้การันต์อุ้ม"พ่อ แม่ ดูหน้าลูกชายผม หน้าเหมือนผมเปี๊ยบเลย" การันต์อุ้มหลานชายเข้าไปหาผู้เป็นพ่อและแม่อีกทั้งยังบอกว่าหลานชายตัวน้อยเป็นลูกชายของตนต่อหน้าต่อตาพี่ชายอีก"งั้นหั่วหลงก็เป็นลูกพ่อด้วย เพราะหั่วหลงหน้าตาเหมือนพ่อเหมือนกัน" เหมันต์ ผู้เป็นพ่อกล่าวเสริมอย่างอารมณ์ดี พลางมองสำรวจใ
EP. 88 ตอนพิเศษ 2 เห่อหลานเด็กสาวก้มหน้ามองแก่นกายขนาดมหึมาอย่างเขินอาย ก่อนจะหยดน้ำลายสีใสลงบนส่วนหัวของท่อนลำ มือบางลูบไล้น้ำลายสีใสทั่วแก่นกาย ยกสะโพกมนขึ้นเล็กน้อย จับส่วนหัวของท่อนลำสอดเข้าไปภายในรูรักคับแคบอย่างระมัดระวัง"ฮึก!" ทันทีที่แก่นกายใหญ่สอดเข้าไปด้านในเพียงแค่นิดเดียว นิสาก็รู้สึกปวดหน่วงที่ท้องทันที"เป็นไรไหม" อัคคีเห็นเช่นนั้นก็ตกใจไม่น้อย รีบยกร่างเล็กลงจากลำตัวหนา"หนูรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้อง" นิสาใบหน้าเหยเกอย่างหนัก เธอรู้สึกเจ็บท้องหน่วงๆ ที่บริเวณส่วนบนของมดลูกแล้วเจ็บร้าวลงไปข้างล่าง อาการของเธอในตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะคลอดแล้ว "หนูปวดท้อง" นิสานิ่วหน้าอย่างหนัก ตอนนี้เธอเริ่มมีอาการปวดหลัง รู้สึกปวดร้าวไปถึงด้านล่างบริเวณก้นกบ ร่วมกับการปวดท้อง ปวดถ่วงในอุ้งเชิงกราน ร้าวไปที่ต้นขา อัคคีเห็นท่าไม่ดี รีบหยิบโทรศัพท์บ้านต่อสายลงไปหาลูกน้องคนสนิททันที"เรียกหมอเข้ามา" อัคคีสั่งลูกน้องอย่างร้อนใจ ก่อนจะหันไปประคองเมียรัก"ฮึก...หนูปวดท้องเหมือนใกล้จะตายเลย" อาการเจ็บท้องรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของนิสาเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมา "หมอมาแล้วครับ" องศาเอ่ยบอกผู
EP. 87 ตอนพิเศษ 1 นอนให้คะแนน@หนึ่งเดือนต่อมา@คลับหรูใจกลางทองหล่อของการันต์"วันนี้นิสามาด้วย ไอ้คีสั่งมาว่าอนุญาตให้พวกมึงกินได้แค่เหล้า ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามเสพยา เพราะกลิ่นฉุนพวกนั้นจะส่งผลไม่ดีถึงลูกในท้องของนิสา" การันต์เดินเข้ามาเอ่ยบอกกลุ่มเพื่อนสนิทของพี่ชายตามคำสั่ง ทำเอาสมิงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวภายในห้องวีไอพีกับศิลาและคีตะกำลังจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหยุดชะงัก ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นด้วยความหงุดหงิด"พี่มึงเป็นพ่อพวกกูรึไงถึงได้กล้าสั่งพวกกู" สมิงสวนกลับอย่างไม่ชอบใจ"ถ้าไม่ทำตามพวกมึงก็ไสหัวออกไปให้หมด" น้ำเสียงทรงอำนาจของอัคคีดังขึ้นจากด้านหลังของการันต์ทำให้ทุกคนภายในห้องวีไอพีหันไปมอง"ไอ้เวร" สมิงลุกขึ้นยืนจะเดินเข้าไปซัดหน้าอัคคี ทว่าถูกท่อนขาแกร่งของศิลากันเอาไว้ เชิงห้ามไม่ให้สมิงลุกไปซัดหน้าอัคคี"โตๆ กันแล้ว เรื่องแค่นี้พวกมึงจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง ไม่ได้เสพยาแค่ไม่กี่ชั่วโมงไม่ถึงกับตายหรอก ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ออกไปเสพข้างนอก เสพจนพอใจแล้วค่อยเข้ามา" "หึ มึงเป็นคนใจเย็นมีเหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่" เป็นคีตะที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยแทรกขึ้นมาแซวศิลาพลางหัวเราะในลำคอหนาออกมาเ
EP. 86 "หนูนิอย่าไปสนใจเด็กปากสุนัขเลย เราทานอาหารเสร็จแล้วไปเดินซื้อของกันดีกว่า" ญาตาหันไปพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้อย่างทะนุถนอมราวกับนิสาเป็นลูกสาวแท้ๆ ของตน@เวลาผ่านไปสองชั่วโมงทั้งสี่คนทานอาหารเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากร้านอาหารหรู โดยญาตาเดินประคองว่าที่ลูกสะใภ้ตลอดเวลา"ดูแลดียิ่งกว่าลูกในไส้" การันต์เดินบ่นตลอดทางเดินพลางส่ายหน้าไปส่ายมาอย่างเบื่อหน่าย"ถ้าอยากได้อะไรก็หยิบได้เลยนะ พ่อจะวางบิลกับเจ้าคีทีหลัง""ก็นึกว่าจะซื้อให้ลูกสะใภ้ เห็นประคบประหงมยิ่งกว่าไข่ในหิน" การันต์เอ่ยแทรกขึ้นมากระแนะกระแหนผู้เป็นพ่อ"ไอ้คีมันรวยกว่าพ่อเป็นไหนๆ เมียคนเดียวมันจ่ายให้ได้สบายอยู่แล้ว" @ด้านของอัคคีติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงแจ้งเตือนข้อความเด้งเข้ามาในมือถือเครื่องหรูของอัคคีรัวๆ ทำให้อัคคีนั่งเซ็นเอกสารอยู่บนเก้าอี้ของประธานบริษัทขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันแน่น อัคคีหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความแชต : พ่อ(โอนเงินเข้าบัญชีพ่อห้าล้าน) อัคคีอ่านข้อความที่ผู้เป็นพ่อส่งเข้ามา(ค่าอะไร) เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างสงสัย(ค่าเสื้อผ้าของเมียแก) ผู้เป็นพ่อส่งข้อความกลับมา อัคคีส่ายหน้าไปมาก่อนจะกดโอนเงินเข้
EP. 85"หน้ากูเหมือนเพื่อนเล่นมึงเหรอ" อัคคีย่นคิ้วเข้าหากันยุ่งอย่างหงุดหงิด"ไม่บวชกูก็ไม่ช่วย" การันต์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ อัคคีจ้องหน้าน้องชายอย่างยากเกินจะคาดเดาได้"...ได้...ถ้ามึงทำให้นิสาหายโกรธกูได้กูจะบวชให้มึงหนึ่งพรรษา" "กูว่ายังน้อยไป...สองพรรษาไปเลยเป็นไง""....ถ้ามึงทำให้นิสาหายโกรธกูได้ให้กูบวชทั้งชีวิตก็ยังได้" "มึงพูดเองนะ" การันต์ตาลุกวาวราวกับเจอเรื่องอัศจรรย์ "แต่กูคงไม่ใจร้ายถึงขั้นให้มึงบวชทั้งชีวิตหรอก...กูขอแค่ส่วนแบ่งหุ้นเหมืองทองสักยี่สิบเปอร์เซ็นต์กับทองคำแท่งอีกสามสิบตันก็พอ""...ยี่สิบเปอร์เซ็นต์?" การันต์ขอหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ทำเอาอัคคีสตั้นไปครู่หนึ่ง เขารู้ว่าต้องพูดยังไงการันต์ถึงจะยอมช่วย จึงยอมบอกไปอย่างว่าง่ายว่าจะบวชทดแทนพระคุณให้ และได้ผล การันต์เปลี่ยนข้อเสนอใหม่ เพราะถ้าอัคคียอมง่ายๆ การันต์จะไม่ชอบ ไม่ต้องการสิ่งนั้นจากอัคคีแล้ว แต่ข้อเสนอใหม่ของการันต์ทำเอาอัคคีทรุดอยู่ไม่น้อย"กูมีหุ้นแค่สิบเปอร์เซ็นต์ มึงยกหุ้นในส่วนของมึงมาให้กูอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์มึงก็ยังเหลือหุ้นอยู่ในบริษัทอีกตั้งห้าสิบเปอร์เซ็นต์""มึงเล่นจะฮุบเอาสมบัติของพี่มึงครั