EP. 3
"ทะ..ทำแบบนี้ทำไม..นายกำลังคุกคามฉันอยู่นะ" นิสาขยับตัวถอยหลังออกห่างจากอัคคีอย่างหวาดกลัวจนแผ่นหลังบางชนกับหัวเตียงนอน "นาย?" อัคคีเอ่ยพลางเลิกคิ้วเข้มข้างขวาขึ้นเล็กน้อย เขาขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์กับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาตั้งแต่อยู่ที่โซนวีไอพีของผับแล้ว "ฉันรุ่นเดียวกับเธอ?" "..." นิสาเม้มริมฝีปากสั่นเทาเข้าหากันแน่นเธอแอบเหลือบตามองหาทางหนีทีไล่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีช่องทางให้หนีออกไปได้เลย เนื่องจากประตูห้องถูกปิดล็อกเอาไว้จากด้านนอกอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือของการันต์ "ไม่เรียกฉันว่า 'พี่' เหมือนเมื่อก่อนแล้วรึไง" อัคคีหยิบกุญแจมือและเชือกที่ปลายเตียงนอนขึ้นมา "..." นิสาเห็นอย่างนั้นยิ่งสั่นเทา หวาดกลัวหนักกว่าเดิม เธอจ้องมองกุญแจมือและเชือกในมือของอัคคีด้วยแววตาที่สั่นระริก "อยู่ต่อหน้าพ่อของเธอเธอเรียกฉันว่า..พี่..แต่พออยู่กับฉันสองคน...เธอแทบจะไม่เรียกฉันว่า'พี่' เลยด้วยซ้ำ" อัคคีใช้มือหนากระชากข้อเท้าเล็กถลาลงมาอย่างแรงก่อนจะกระชากผมตรงท้ายทอยของเธออย่างแรงจนใบหน้าของเธอยกขึ้นแหงนมองเพดานห้อง "โอ๊ย! ฮึก ฉันเจ็บนะ" น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาอีก ไหลรินอาบสองแก้มนวลอีกรอบ ยิ่งเธอร้องไห้อัคคียิ่งออกแรงกระตุกเส้นผมของเธอแรงขึ้น "กลัว? กลัวมากแค่ไหน?" อัคคีย่อตัวลงพลางเอ่ยถามน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาไม่ต่างอะไรกับฆาตกรโรคจิต ดวงตาดุร้ายจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคู่หมั้นสาวอย่างเย้ยหยัน มือหนาบีบขยำหน้าอกใหญ่อย่างแรงจนนิสาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ "ในเมื่อเธอผิดสัญญา...ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญา" อัคคีเอ่ยพลางบีบหน้าอกใหญ่แรงขึ้น "อึก" "กลัวฉันงั้นเหรอ" "อึก" "แค่นอนกับฉันมีอะไรต้องกลัว...ถ้ากลัวฉันมากขนาดนี้เธอก็ไม่ควรหลอกใช้ฉันแต่แรก" "อื้ออ!!" อัคคีใช้ลิ้นสากปาดเลียริมฝีปากอวบอิ่มหนึ่งที ก่อนจะสอดลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากเล็ก นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมให้ลิ้นสากสอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ "ทำไม รังเกียจฉันนักเหรอ" อัคคีใช้มือหนาบีบริมฝีปากของนิสาอย่างแรง ดวงตาคมกริบจ้องมองริมฝีปากสั่นระริกอย่างเย้ยหยัน "รังเกียจคนที่ดึงเธอขึ้นมาจากหลุมนรก...ลืมไปแล้วรึไงว่าเธอมีชีวิตที่สุขสบายได้เพราะใคร" อัคคีเลื่อนมือหนาต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงใต้สะดือ "อึก...จะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยไม่หยุด "คิดว่าไงล่ะ" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อโน้มลงไปตะโบมดูดดุนปลายถันสีชมพูระเรื่ออย่างหนักหน่วงรุนแรง "อึก..ไม่นะ...อย่าดูดนะอัคคี...อื้ออ!!!" นิสาสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บเมื่อฟันคมกัดเข้าที่ยอดอกของเธออย่างแรงและไม่ยอมปล่อย "กรี๊ดดดดด!!" เธอกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดทรมาน กำปั้นเล็กทั้งสองข้างกระหน่ำทุบตีใบหน้าหล่อเหลาสุดแรงเพื่อหวังให้เขาถอนริมฝีปากออกจากยอดอกของเธอ ตุบ! อัคคีรู้สึกรำคาญคู่หมั้นสาวที่เอาแต่กระหน่ำใช้กำปั้นทุบตีใบหน้าของเขาจึงเหวี่ยงร่างของเธอไปที่โซฟาตัวใหญ่อย่างแรงก่อนจะตามไปขึ้นคร่อมบนตัวของเธออย่างรวดเร็ว "อย่านะอัคคี...อย่าทำแบบนี้ฉันกลัว...ฮือๆปล่อยฉันนะ!" นิสาร่ำไห้ไม่หยุด ตะเบ็งเสียงดังลั่นด้วยความหวาดกลัวราวกับคนสติแตก "อืออ!" นิสาส่งเสียงร้องด้วยความทรมานในลำคอเมื่อริมฝีปากของเธอถูกอัคคีประกบจูบบดขยี้อย่างแรง ฟันคมขบกัดลิ้นเล็กอย่างแรงราวกับกำลังลงโทษเธออย่างไรอย่างนั้น "ฮึก!อื้ออ!!" เธอรู้สึกเจ็บที่ปลายลิ้น เธออย่างจะหลุดออกจากพันธนาการป่าเถื่อนของอัคคีจึงใช้กำปั้นเล็กทุบตีที่แผงอกแกร่งไม่ยั้ง แต่ยิ่งเธอทุบตีเขามากเท่าไหร่อัคคียิ่งกัดลิ้นของเธอแรงขึ้น จนลิ้นเกิดเป็นบาดแผลมีเลือดสีแดงสดไหลออกจากเรียวลิ้น อัคคีสูดดมกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอบอวลอยู่ในโพรงปากของเธอราวกับฆาตกรโรคจิต พลางเค้นหัวเราะในลำคอหนาให้กับความโง่ของเธอที่เอาแต่ทุบตีเขาไม่ยั้ง เพราะการทุบตีเขาเป็นความคิดที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย ยิ่งเธอแรงเขาก็ยิ่งสัมผัสเธอแรงมากขึ้น "อย่ามายุ่งกับฉัน! ปล่อยฉันนะ" ทันทีที่ริมฝีปากของเธอได้รับอิสระเธอก็ตวาดใส่หน้าอัคคีทันที "ทำไม!? ในเมื่อเธอเป็นของฉันทำไมฉันจะยุ่งกับเธอไม่ได้!" อัคคีตวาดเสียงดังกลับไป อัคคีเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วยิ่งถูกคู่หมั้นสาวตวาดใส่หน้าแบบนี้จึงเกิดอารมณ์โทสะฉุนเฉียวมากกว่าเดิม "อึก...ฉันไม่ใช่ของนาย" "งั้นเหรอ" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัวพลางกระชากเรียวแขนเล็กให้เดินตาม จากนั้นจึงมัดแขนมัดขาของเธอกับเชือกแขวนเพดาน "ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาดิ้นพล่านพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเชือก แต่ยิ่งเธอดิ้นเชือกที่รัดแขนและขาของเธอยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บบริเวณที่ถูกบีบรัด "ดิ้นอย่างกับหมาโดนน้ำร้อนลวก" อัคคีแสยะปากเยาะอย่างร้ายกาจพลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวของตัวเองออก นิสาส่ายหน้าปฏิเสธพัลวันเมื่อแก่นกายใหญ่เกินมาตรฐานของอัคคี มือหนาชักแก่นกายใหญ่อย่างเนิบนาบสามสี่ครั้ง พลางเดินเข้าไปประชิดตัวของนิสาจากนั้นจึงดันส่วนหัวแดงก่ำเข้ามาในช่องทางรักคับแคบทันที "กรี๊ดดดดดดด!!" นิสากรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดทรมานราวกับร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อช่องทางรักที่ไม่เคยมีชายใดได้ล่วงล้ำเข้ามาถูกแก่นกายใหญ่ยักษ์ของอัคคีจ้วงแทงเข้ามาอย่างไร้ความปราณี ส่งผลให้รูคับแคบปิดสนิทฉีกขาด เลือดสีแดงสดอันบริสุทธิ์ของเธอไหลออกมาตามรอยฉีกขาดเป็นทางยาว "อ่าส์!!ยังบริสุทธิ์?" อัคคีขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันแน่นพลางเอ่ยถามเมื่อแก่นกายใหญ่เกินมาตรฐานดันเข้าไปในตัวของเธอได้แค่ส่วนหัวถูกบีบรัดแน่นจนรู้สึกปวดหนึบ "อึก..เจ็บ..เอาออกไป" นิสาร่ำไห้อย่างหนักเธอรู้สึกเจ็บปวดทรมานเกินจะรับไหว หากเป็นแก่นกายขนาดมาตรฐานของชายไทยเธอคงจะไม่เจ็บปวดมากขนาดนี้ ทว่า แก่นกายของอัคคีมันใหญ่มหึมามากเกินไป ใหญ่ราวกับท่อไอเสียรถแทร็กเตอร์ อัคคีก้มหน้าลงไปมองแก่นกายของตัวเองชโลมไปด้วยเลือดสีแดงสดของคู่หมั้นสาว "ฉันย้ำเตือนเธอก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ว่า...ให้จำเอาไว้เสมอว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว...แต่เธอก็ไม่คิดจะจำ...ปีกกล้าขาแข็งคบชู้ลับหลังฉัน" อัคคีกัดฟันกรอดอย่างโกรธจัด แม้เขาจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธของเขาลดลง เขาดันแก่นกายเข้าไปอีกรอบ กระแทกซ้ำๆ ย้ำๆ อย่างรุนแรงต่อเนื่องจนทะลุทะลวงเข้าไปในตัวของเธอได้ทั้งลำ "กรี๊ดดดดดด!!" นิสายังคงกรีดร้องดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดสุดแสนทรมาน ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเธอแต่เขาก็ไม่คิดที่จะอ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด หนำซ้ำเขายังกระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวของเธออย่างป่าเถื่อนไร้ซึ่งความปราณี ทำราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตายางไม่ใช่มนุษย์ "แค่โดนเอายังไม่ได้โดนฆ่า...ไม่ต้องดิ้นพล่านขนาดนั้น" อัคคีก้มมองจุดเชื่อมต่อระหว่างเขาและเธอ เขาจ้องมองเลือดบริสุทธิ์ของเธอกระเซ็นเปรอะเปื้อนหน้าท้องแกร่งพลางแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจEP. 90 จบตอนพิเศษ "ได้เวลานอนแล้วนะ" อัคคีลูบก้นลูกชายเบาๆ พลางเดินกลับเข้าไปภายในห้องทำงานของตน เดินเข้าไปแง้มประตูห้องนอนอย่างเบามือ เพราะคิดว่าภรรยาสาวน่าจะนอนหลับอยู่จึงไม่อยากทำเสียงดังรบกวนเวลานอนของเธอและก็จริงอย่างที่เขาคิด ภรรยาสาวนอนกอดหมอนข้างหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงนอนของเขา ลูกชายตัวน้อยพยายามชะโงกหน้าเข้าไปมองผู้เป็นแม่ "แม่หลับอยู่ ปล่อยให้แม่ได้นอนพักบ้าง ไปนอนกับป๊ะป๋าข้างนอกดีกว่า" อัคคีเอ่ยบอกลูกชาย ด้วยนิสาต้องตื่นกลางดึกทุกคืนเพื่อลุกขึ้นมาให้นมลูกชาย อีกทั้งทั้งวันเธอยังเลี้ยงลูกชายเอง ไม่ใช้พี่เลี้ยง เพราะไม่ไว้ใจใคร และอยากจะเลี้ยงลูกเองด้วย จึงทำให้ค่อนข้างเหนื่อยกับการเลี้ยงลูก เวลานอนแทบจะไม่มี อัคคีจึงปล่อยให้เธอนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่ เพื่ออยากแบ่งเบาภาระเธอด้วย อีกอย่าง พรุ่งนี้นิสาเปิดเรียนวันแรก ตั้งแต่รู้ตัวว่าตั้งท้อง นิสาก็ตัดสินใจย้ายออกจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของญี่ปุ่น มาเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นนำของไทย เพื่อที่จะได้อยู่กับสามีและลูกชายตอนนี้เธอกำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นปีที่สามเหมือนเดิม เพราะเธอพักการเรียนเอาไว้หนึ่งปี เพื่อจะได้เลี้ยงดูลูกชายในช่ว
EP. 89 ตอนพิเศษ 3 เด็กติดพ่อ"กูก็คิดเหมือนมึง มันเสพเยอะจนเหมือนกับคนที่กำลังงงกับบุคลิกที่แท้จริงของตัวเองอยู่""ถ้าแบบนั้นก็เข้าขั้นบ้าแล้วล่ะ" มาเฟียทั้งสองต่างหัวเราะกันอย่างชอบใจ@วันต่อมา"หั่วหลง....หลานรักของย่า..." ญาตา คุณแม่ของอัคคีเดินอารมณ์ดีเข้ามาหาหลานชายในอ้อมแขนของลูกชายคนโต"ขอย่าอุ้มหลานหน่อยน้า" ผู้เป็นย่าเอ่ยถามเชิงหยอกล้อหลานชายตัวน้อยพลางยื่นมือไปรับหลานชาย ทว่าถูกลูกชายปัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี"ถ้าแม่อยากอุ้มก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน""ตาคี...นี่แม่เป็นแม่แกนะ" ญาตาหน้ามุ่ยใส่ลูกชาย"แม่มาแล้วเหรอ" การันต์เดินลงมาจากบันไดชั้นสองตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่"เอาลูกกูมานี่" การันต์เดินเข้ามาแย่งหลานชายออกมาจากอ้อมแขนของพี่ชาย อัคคีที่กลัวว่าลูกชายจะร่วงจากอ้อมแขนจึงจำใจยอมปล่อยให้การันต์อุ้ม"พ่อ แม่ ดูหน้าลูกชายผม หน้าเหมือนผมเปี๊ยบเลย" การันต์อุ้มหลานชายเข้าไปหาผู้เป็นพ่อและแม่อีกทั้งยังบอกว่าหลานชายตัวน้อยเป็นลูกชายของตนต่อหน้าต่อตาพี่ชายอีก"งั้นหั่วหลงก็เป็นลูกพ่อด้วย เพราะหั่วหลงหน้าตาเหมือนพ่อเหมือนกัน" เหมันต์ ผู้เป็นพ่อกล่าวเสริมอย่างอารมณ์ดี พลางมองสำรวจใ
EP. 88 ตอนพิเศษ 2 เห่อหลานเด็กสาวก้มหน้ามองแก่นกายขนาดมหึมาอย่างเขินอาย ก่อนจะหยดน้ำลายสีใสลงบนส่วนหัวของท่อนลำ มือบางลูบไล้น้ำลายสีใสทั่วแก่นกาย ยกสะโพกมนขึ้นเล็กน้อย จับส่วนหัวของท่อนลำสอดเข้าไปภายในรูรักคับแคบอย่างระมัดระวัง"ฮึก!" ทันทีที่แก่นกายใหญ่สอดเข้าไปด้านในเพียงแค่นิดเดียว นิสาก็รู้สึกปวดหน่วงที่ท้องทันที"เป็นไรไหม" อัคคีเห็นเช่นนั้นก็ตกใจไม่น้อย รีบยกร่างเล็กลงจากลำตัวหนา"หนูรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้อง" นิสาใบหน้าเหยเกอย่างหนัก เธอรู้สึกเจ็บท้องหน่วงๆ ที่บริเวณส่วนบนของมดลูกแล้วเจ็บร้าวลงไปข้างล่าง อาการของเธอในตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะคลอดแล้ว "หนูปวดท้อง" นิสานิ่วหน้าอย่างหนัก ตอนนี้เธอเริ่มมีอาการปวดหลัง รู้สึกปวดร้าวไปถึงด้านล่างบริเวณก้นกบ ร่วมกับการปวดท้อง ปวดถ่วงในอุ้งเชิงกราน ร้าวไปที่ต้นขา อัคคีเห็นท่าไม่ดี รีบหยิบโทรศัพท์บ้านต่อสายลงไปหาลูกน้องคนสนิททันที"เรียกหมอเข้ามา" อัคคีสั่งลูกน้องอย่างร้อนใจ ก่อนจะหันไปประคองเมียรัก"ฮึก...หนูปวดท้องเหมือนใกล้จะตายเลย" อาการเจ็บท้องรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของนิสาเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมา "หมอมาแล้วครับ" องศาเอ่ยบอกผู
EP. 87 ตอนพิเศษ 1 นอนให้คะแนน@หนึ่งเดือนต่อมา@คลับหรูใจกลางทองหล่อของการันต์"วันนี้นิสามาด้วย ไอ้คีสั่งมาว่าอนุญาตให้พวกมึงกินได้แค่เหล้า ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามเสพยา เพราะกลิ่นฉุนพวกนั้นจะส่งผลไม่ดีถึงลูกในท้องของนิสา" การันต์เดินเข้ามาเอ่ยบอกกลุ่มเพื่อนสนิทของพี่ชายตามคำสั่ง ทำเอาสมิงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวภายในห้องวีไอพีกับศิลาและคีตะกำลังจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหยุดชะงัก ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นด้วยความหงุดหงิด"พี่มึงเป็นพ่อพวกกูรึไงถึงได้กล้าสั่งพวกกู" สมิงสวนกลับอย่างไม่ชอบใจ"ถ้าไม่ทำตามพวกมึงก็ไสหัวออกไปให้หมด" น้ำเสียงทรงอำนาจของอัคคีดังขึ้นจากด้านหลังของการันต์ทำให้ทุกคนภายในห้องวีไอพีหันไปมอง"ไอ้เวร" สมิงลุกขึ้นยืนจะเดินเข้าไปซัดหน้าอัคคี ทว่าถูกท่อนขาแกร่งของศิลากันเอาไว้ เชิงห้ามไม่ให้สมิงลุกไปซัดหน้าอัคคี"โตๆ กันแล้ว เรื่องแค่นี้พวกมึงจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง ไม่ได้เสพยาแค่ไม่กี่ชั่วโมงไม่ถึงกับตายหรอก ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ออกไปเสพข้างนอก เสพจนพอใจแล้วค่อยเข้ามา" "หึ มึงเป็นคนใจเย็นมีเหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่" เป็นคีตะที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยแทรกขึ้นมาแซวศิลาพลางหัวเราะในลำคอหนาออกมาเ
EP. 86 "หนูนิอย่าไปสนใจเด็กปากสุนัขเลย เราทานอาหารเสร็จแล้วไปเดินซื้อของกันดีกว่า" ญาตาหันไปพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้อย่างทะนุถนอมราวกับนิสาเป็นลูกสาวแท้ๆ ของตน@เวลาผ่านไปสองชั่วโมงทั้งสี่คนทานอาหารเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากร้านอาหารหรู โดยญาตาเดินประคองว่าที่ลูกสะใภ้ตลอดเวลา"ดูแลดียิ่งกว่าลูกในไส้" การันต์เดินบ่นตลอดทางเดินพลางส่ายหน้าไปส่ายมาอย่างเบื่อหน่าย"ถ้าอยากได้อะไรก็หยิบได้เลยนะ พ่อจะวางบิลกับเจ้าคีทีหลัง""ก็นึกว่าจะซื้อให้ลูกสะใภ้ เห็นประคบประหงมยิ่งกว่าไข่ในหิน" การันต์เอ่ยแทรกขึ้นมากระแนะกระแหนผู้เป็นพ่อ"ไอ้คีมันรวยกว่าพ่อเป็นไหนๆ เมียคนเดียวมันจ่ายให้ได้สบายอยู่แล้ว" @ด้านของอัคคีติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงแจ้งเตือนข้อความเด้งเข้ามาในมือถือเครื่องหรูของอัคคีรัวๆ ทำให้อัคคีนั่งเซ็นเอกสารอยู่บนเก้าอี้ของประธานบริษัทขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันแน่น อัคคีหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความแชต : พ่อ(โอนเงินเข้าบัญชีพ่อห้าล้าน) อัคคีอ่านข้อความที่ผู้เป็นพ่อส่งเข้ามา(ค่าอะไร) เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างสงสัย(ค่าเสื้อผ้าของเมียแก) ผู้เป็นพ่อส่งข้อความกลับมา อัคคีส่ายหน้าไปมาก่อนจะกดโอนเงินเข้
EP. 85"หน้ากูเหมือนเพื่อนเล่นมึงเหรอ" อัคคีย่นคิ้วเข้าหากันยุ่งอย่างหงุดหงิด"ไม่บวชกูก็ไม่ช่วย" การันต์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ อัคคีจ้องหน้าน้องชายอย่างยากเกินจะคาดเดาได้"...ได้...ถ้ามึงทำให้นิสาหายโกรธกูได้กูจะบวชให้มึงหนึ่งพรรษา" "กูว่ายังน้อยไป...สองพรรษาไปเลยเป็นไง""....ถ้ามึงทำให้นิสาหายโกรธกูได้ให้กูบวชทั้งชีวิตก็ยังได้" "มึงพูดเองนะ" การันต์ตาลุกวาวราวกับเจอเรื่องอัศจรรย์ "แต่กูคงไม่ใจร้ายถึงขั้นให้มึงบวชทั้งชีวิตหรอก...กูขอแค่ส่วนแบ่งหุ้นเหมืองทองสักยี่สิบเปอร์เซ็นต์กับทองคำแท่งอีกสามสิบตันก็พอ""...ยี่สิบเปอร์เซ็นต์?" การันต์ขอหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ทำเอาอัคคีสตั้นไปครู่หนึ่ง เขารู้ว่าต้องพูดยังไงการันต์ถึงจะยอมช่วย จึงยอมบอกไปอย่างว่าง่ายว่าจะบวชทดแทนพระคุณให้ และได้ผล การันต์เปลี่ยนข้อเสนอใหม่ เพราะถ้าอัคคียอมง่ายๆ การันต์จะไม่ชอบ ไม่ต้องการสิ่งนั้นจากอัคคีแล้ว แต่ข้อเสนอใหม่ของการันต์ทำเอาอัคคีทรุดอยู่ไม่น้อย"กูมีหุ้นแค่สิบเปอร์เซ็นต์ มึงยกหุ้นในส่วนของมึงมาให้กูอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์มึงก็ยังเหลือหุ้นอยู่ในบริษัทอีกตั้งห้าสิบเปอร์เซ็นต์""มึงเล่นจะฮุบเอาสมบัติของพี่มึงครั