รักร้ายลึก #4

เช้าวันใหม่ เจนสะดุ้งตื่นเพราะเสียงข้อความแจ้งเตือนจากมือถือ เธอคว้ามือถือขึ้นมาอ่านด้วยอาการงัวเงีย แต่เมื่อเห็นข้อความจากฟ้าที่ส่งมา ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที

‘แก เชษเดินมาหาที่คณะบัญชีตอนฉันกลับ! เดินชิลๆ เหมือนมาเที่ยว คนทั้งคณะมองกันตาแทบไม่กระพริบ รีบจัดการเรื่องนี้เถอะก่อนจะวุ่นไปกว่านี้!’

เจนกัดริมฝีปากแน่น ความรำคาญและอายประดังเข้ามาพร้อมกัน เธอโยนมือถือลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

“โอ๊ย! จะอะไรนักหนาวะ…” เจนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง แล้วพิมพ์ตอบกลับหาฟ้า

‘วันนี้ฉันไม่ไปเรียน ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะ’

ส่งข้อความเสร็จ เธอโยนมือถือลงบนเตียงอีกครั้ง คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ตัดสินใจกลับไปที่ค่ายมวยของที่บ้านแทน เธอรู้ว่าที่นั่นเป็นที่เดียวที่จะช่วยให้เธอหลบพ้นจากความวุ่นวายในหัวได้

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา

เสียงกระสอบทรายถูกต่อยดังก้องอยู่ภายในค่ายมวย ‘ศักดิ์ประภาไฟต์คลับ’ เจนกำลังซ้อมอยู่หน้ากระสอบทรายอย่างมีสมาธิ ท่ามกลางเสียงเชียร์ของบรรดาลูกศิษย์ที่ฝึกซ้อมอยู่ใกล้ๆ

“ซ้ายอีก! อย่าลืมบิดตัว!” พี่เดย์ พี่ชายคนเล็กที่รับหน้าที่เป็นโค้ชยืนดูอยู่ข้างๆ พร้อมตะโกนแนะนำ

เจนต่อยกระสอบทรายไปเรื่อยๆ พยายามใช้แรงทั้งหมดระบายความหงุดหงิดในใจ เหงื่อไหลชุ่มไปทั่วร่าง แต่เธอไม่สนใจ เธอแค่ต้องการให้สมองปลอดโปร่งจากเรื่องวุ่นวาย

“เป็นอะไรไป วันนี้ดูอัดอั้นนะ” พี่เดย์ถามเมื่อเห็นน้องสาวท่าทางไม่ปกติ

“เปล่าค่ะพี่” เจนตอบกลับสั้นๆ แต่เสียงของเธอกลับฟังดูห้วนจนเดย์ต้องเลิกคิ้ว

“เปล่าที่ไหน หน้าบอกหมดแล้วนั่น”

เจนกลอกตา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตอบอะไร เสียงของพี่นนท์ พี่ชายคนกลางก็ดังขึ้นจากอีกด้านของค่าย

“เจน! มีคนมาหาแกที่หน้าค่าย!”

เธอหยุดต่อยทันที หันไปมองพี่นนท์ด้วยสีหน้าฉงน

“ใครมา?”

“ผู้ชาย ตัวสูงๆ หล่อใช้ได้” พี่นนท์ตอบพร้อมยิ้มแปลกๆ

หัวใจของเจนกระตุกวูบ เธอรีบถอดนวมออกแล้วเดินตรงไปที่หน้าค่ายอย่างเร่งรีบ แต่พอเดินมาถึง เธอก็ชะงัก

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าและกางเกงยีนส์ยืนอยู่ข้างรั้ว ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มที่เธอคุ้นเคยหันมามองเธอพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

“ว่าไง สาวห้าว ฉันมาหาเธอ” เชษพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

เจนเม้มปากแน่น ความโกรธที่เธอพยายามระบายออกเมื่อครู่กลับพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

“นายมาทำอะไรที่นี่!”

เชษยกไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ

“ฉันมาขอสมัครเรียนมวย”

คำพูดของเขาทำเอาเจนทั้งอึ้งทั้งหงุดหงิด เธอขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“นี่นายคิดจะเล่นอะไรอีก?”

เชษหัวเราะเบาๆ

“ไม่ได้เล่น ฉันอยากเรียนจริงๆ แต่ถ้าฉันได้เจอเธอทุกวัน มันก็ถือว่าเป็นโบนัส”

เจนกัดฟันกรอด มองเชษอย่างไม่รู้จะจัดการเขายังไง แต่เสียงพี่เดย์ที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เธอชะงัก

“ถ้าสนใจจริง ก็เข้ามาสมัครได้เลย เรายินดีรับทุกคน!”

เชษหันไปยิ้มให้พี่ชายของเจน ก่อนจะเดินเข้ามาในค่ายด้วยท่าทีมั่นใจ ทิ้งให้เจนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

เจนยังคงยืนมองตามร่างสูงของเชษที่เดินเข้าไปในค่ายด้วยท่าทางสบายๆ สายตาคนในค่ายเริ่มจับจ้องไปที่เขาอย่างสนใจ

“นี่เขา... มาได้ยังไง?” เจนพึมพำกับตัวเอง หัวใจเต้นระรัวด้วยความไม่สบายใจ

เธอรีบเดินกลับไปที่มุมพักของตัวเอง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกะจะโทรหาฟ้า แต่พอเปิดหน้าจอ มือถือก็โชว์ข้อความจากฟ้าที่ส่งมารัวๆ

‘เจน! แกอยู่ไหน!?’

‘เชษเขารู้ว่าแกอยู่ที่ค่ายมวยนะ!’

‘ขอโทษทีนะ ฉันหลุดปากบอกเขาไปเอง! เขาดันถามจี้จนฉันอึดอัด แกจะฆ่าฉันมั้ยเนี่ย TT’

เจนตาโตทันทีเมื่ออ่านจบ เธอกัดริมฝีปากแน่น ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นมาอีกระลอก

“ไอ้บ้าเชษ!”

เธอกดโทรหาฟ้าแทบจะทันที และอีกฝั่งก็กดรับสายเร็วเหมือนรู้ว่าเธอต้องโทรมา

“ฟ้า!” เสียงของเจนแทบจะตะโกน

“ทำไมแกบอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่!”

“โอ๊ย ใจเย็นเจน!” ฟ้าตอบเสียงอ่อย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ! เขาถามซ้ำๆ แล้วสายตาเขาน่ะ มันกดดันฉันสุดๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!”

“แล้วนี่ฉันต้องมานั่งรับมือกับเขาที่ค่ายอีกเหรอ!” เจนกดเสียงต่ำอย่างหัวเสีย

ฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น

“ใจเย็นๆ ก่อนนะ ฉันว่านายเชษเนี่ย ถ้าแกยิ่งไปโมโหใส่ เขาจะยิ่งสนุก แกต้องสงบสติอารมณ์ แล้วดูว่าหมอนั่นมันต้องการอะไรกันแน่”

เจนฟังแล้วรู้สึกว่าเพื่อนพูดถูก เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบใจ

“เออ...ฉันจะลองดู ขอบใจนะฟ้า”

“เออๆ ใจเย็นนะ มีอะไรก็โทรมา” ฟ้าพูดก่อนจะวางสาย

เจนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ขมวดคิ้วแน่น ในใจยังคงรู้สึกหงุดหงิดปนสงสัย แต่เธอรู้ว่าโมโหไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ในค่ายของเธอแล้ว เธอก็ต้องหาทางรับมือกับเขาให้ได้

อีกด้านหนึ่ง

เชษยืนคุยกับพี่เดย์ด้วยท่าทีผ่อนคลาย แม้จะโดนพี่ชายของเจนมองสำรวจเหมือนกำลังประเมินตัวเขาอยู่ก็ตาม

“อยากเรียนมวยจริงเหรอ?” พี่เดย์ถามพลางเลิกคิ้ว

“หรือแค่มาหาเรื่องสนุก?”

เชษยิ้มกว้าง

“ผมตั้งใจมาสมัครจริงๆ ครับ คิดว่าน่าจะช่วยให้ผมเรียนรู้วินัยอะไรบางอย่างด้วย”

พี่เดย์หรี่ตามองเขา เหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“งั้นเหรอ...เอางี้ ถ้านายชนะน้องสาวฉันได้ ฉันจะยอมให้นายเรียนมวยที่นี่”

“หมายความว่ายังไงครับ?” เชษเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

พี่เดย์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปกวักมือเรียกเจนที่เพิ่งเดินกลับมา

“เจน! มานี่”

“มีอะไรพี่?” เจนถามเสียงห้วน ขณะเดินเข้ามา สีหน้าแสดงความเบื่อหน่ายเต็มทีเมื่อเห็นเชษยืนอยู่

“เป็นคู่ซ้อมให้หมอนี่หน่อย” พี่เดย์พูดสั้นๆ พร้อมส่งยิ้มขำๆ

เจนชะงัก มองหน้าพี่ชายอย่างไม่อยากเชื่อ

“พี่พูดจริง?” ดวงตาเป็นประกายวาววับ เหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่

“ผมไม่อยากสู้กับผู้หญิ..” เชษพูดขึ้น แต่ยังไม่ทันจบประโยค พี่เดย์ก็พูดแทรกขึ้นทันที

“คำพูดนั้น ไว้ชนะก่อนค่อยพูดเหอะ” น้ำเสียงพี่ชายติดจะเย้ยเล็กน้อย ก่อนจะหันไปโบกมือให้ลูกน้องในค่ายเตรียมสังเวียน

เจนพ่นลมออกจมูก มองหน้าเชษด้วยรอยยิ้มเยาะ

“กลัวเหรอ? ถ้ากลัวก็กลับบ้านไปซะ”

คำพูดของเจนกระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวเชษ เขาเลิกคิ้วมองเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปาก

“อืม... ถ้าเธอท้าขนาดนี้ ลองดูซักตั้งก็ได้”

เชษพับแขนเสื้อเชิ้ต ก่อนจะเดินตามเจนขึ้นไปบนสังเวียน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ขณะที่ทุกสายตาในค่ายจับจ้องไปที่พวกเขา

เสียงระฆังเริ่มต้นดังขึ้น เจนยืนอยู่กลางสังเวียน ท่าทางสงบนิ่ง ดวงตากลมโตจับจ้องเชษราวกับกำลังวิเคราะห์ทุกการเคลื่อนไหวของเขา น้ำเสียงรอบข้างที่ส่งเสียงเชียร์ดังระงมไม่ได้ทำให้เธอเสียสมาธิแม้แต่น้อย

เชษเองก็ก้าวเข้าหาอย่างมั่นใจ ถึงเขาจะไม่มีประสบการณ์ต่อยมวยแบบจริงจัง แต่ก็มีฝีมือในการต่อยตีตามสไตล์เด็กวิศวะที่ผ่านศึกทะเลาะวิวาทมาบ้าง ดวงตาคมของเขาจับจ้องเจนเหมือนพยายามอ่านการเคลื่อนไหว

เขายกหมัดขึ้นตั้งการ์ดแบบที่เคยเห็นจากคลิปในอินเทอร์เน็ต แล้วพุ่งเข้าหาเจนทันทีที่เธอเริ่มขยับ

เจนหลบหมัดของเขาได้อย่างง่ายดาย ความเร็วของเธอเหนือกว่าเชษอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากของเธอยกยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังประเมินฝีมือของเขา

“หมัดดีนะ แต่ยังไม่เร็วพอ” เธอพูดพลางเหวี่ยงหมัดสวนกลับไป หมัดตรงของเธอพุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเต็มแรง จนเชษเซไปด้านข้าง

เสียงเชียร์ดังลั่นในค่าย แต่เชษยังยิ้มออกมา

“หมัดหนักไม่เบานะ...”

เชษยิ้มมุมปาก สูดหายใจลึกแล้วพุ่งเข้าหาอีกครั้ง คราวนี้เขาออกหมัดซ้ายต่อยลำตัว หมัดขวาตรงเข้าหน้า แต่เจนยังคงหลบได้อย่างสวยงาม

“นายช้าจังนะ” เจนเย้าก่อนจะสวนหมัดฮุกเข้าใต้คางของเขา

แรงกระแทกทำให้เชษถอยหลังไปหลายก้าว เขากัดฟันแน่น ตั้งการ์ดขึ้นใหม่ ก่อนจะออกหมัดชุดเข้าใส่เจน หมัดแรกของเขาเกือบเฉียดปลายคางเธอได้ แต่เจนกลับก้มตัวหลบแล้วปล่อยหมัดอัปเปอร์คัตเข้าชายโครง

เสียงกระแทกดังสนั่นทำให้ทุกคนในค่ายแทบกลั้นหายใจ เชษเริ่มเสียจังหวะ มือที่เคยตั้งการ์ดหล่นลงไปเล็กน้อย

เจนยิ้มมุมปาก สบโอกาสก้าวประชิดตัวเขา ก่อนจะปล่อยหมัดฮุกขวาเต็มแรงเข้ากรามของเขา

ปึก!

เชษล้มลงไปกองกับพื้น เสียงระฆังดังขึ้นเพื่อยุติการต่อสู้

ทุกคนในค่ายปรบมือดังสนั่น เสียงหัวเราะและคำพูดที่คล้ายจะเย้าก็ดังขึ้นรอบตัว

“คิดไว้แล้ว!”

“จะมาสู้เจน? ฝันไปเถอะ!”

“นี่แหละลูกสาวเจ้าของค่าย!”

พี่เดย์เดินเข้ามาข้างสังเวียน ยกมือปรบอย่างพอใจ

“เยี่ยมมากเจน ฝีมือไม่ตกเลย”

เจนหอบเล็กน้อย มองเชษที่ยังนอนอยู่บนพื้น เธอกระตุกยิ้มเย็นชา

“ลุกไหวมะ?”

เชษพยายามยันตัวขึ้นช้าๆ มือยกขึ้นแตะกรามที่เจ็บจนชา แต่เขายังยิ้ม

“ฉันยอมรับ เธอเก่งจริงๆ ...”

เจนยักไหล่

“ถ้ารู้แล้วก็กลับไปซะ”

เชษหัวเราะในลำคอ แม้จะเจ็บไปทั้งตัวแต่เขาก็ยังพูดออกมา

“คิดว่าแค่นี้จะทำให้ฉันยอมแพ้เหรอ?”

เจนกลอกตา ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันหลังเดินลงจากสังเวียน ปล่อยให้เชษนั่งยิ้มอยู่บนพื้นกลางสายตาคนทั้งค่ายที่กำลังวิจารณ์เขาอย่างออกรส