รักร้ายลึก #7

อีกด้านหนึ่ง

เจนเดินกลับไปที่โต๊ะ ฟ้าและแจงมองเธอด้วยสายตาสงสัย

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร” เจนตอบเรียบๆ พลางหยิบแก้วน้ำแอปเปิ้ลโซดาขึ้นมาดื่ม

ฟ้ากระพริบตาปริบๆ ก่อนจะกระซิบแจงเบาๆ

“แกว่า... เจษหรือเชษ?”

แจงพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่ว่าใคร ก็วุ่นวายแน่ๆ”

เจนฟังเสียงกระซิบกระซาบของเพื่อน แต่เลือกที่จะเงียบและปล่อยให้พวกเธอคาดเดาไป ตอนนี้ตัวเธอรู้สึกแค่ว่า เชษกำลังทำให้สถานการณ์ทุกอย่างดูยุ่งเหยิงมากยิ่งขึ้น

ในผับไนท์อาวน์

หลังจากเชษเห็นเจนเดินออกไปพร้อมฟ้าและแจง เขากลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง ดวงตาคมยังมองไปที่ฟลอร์เต้นรำอย่างไร้จุดหมาย

“เป็นอะไร?ทำหน้าเหมือนหมาหงอยโดนทิ้ง” โจ้ เพื่อนสนิทแซะด้วยน้ำเสียงกวนๆ พลางกระดกเหล้า

เชษไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

“พี่เชษ” เสียงหวานใสดังขึ้นจากข้าง

โจ้หันไปมองทันที ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นหญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสดที่เผยสัดส่วนเย้ายวน ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาลอ่อนส่งประกายภายใต้แสงไฟ เธอส่งยิ้มหวานให้เชษ ก่อนจะเลื่อนตัวลงนั่งข้างเขาโดยไม่รอคำเชิญ

เชษเลิกคิ้วเล็กน้อย

“มีอะไร?” น้ำเสียงของเขายังคงเรียบเฉย

“หนูชื่อมินนี่ค่ะ ได้ยินเรื่องของพี่มานานแล้ว” มินนี่พูดเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะหัวเราะน้อยๆ

“แล้ว?” เชษมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง พลางหมุนแก้วเปล่าในมือ

“พี่อารมณ์ไม่ค่อยดีเหรอคะ?” มินนี่พูด พร้อมขยับตัวเข้าใกล้เขาอีกเล็กน้อย

เชษหรี่ตามองเธอ

“ถ้าเป็นงั้นจริง เธอจะทำไม?” น้ำเสียงติดจะเย้ยเล็กๆ

มินนี่ส่งยิ้มยั่ว ดวงตาของเธอฉายแววความปรารถนา

“ถ้าพี่อยากรู้...คืนนี้ไปห้องหนูสิคะ?” เธอขยับเข้าใกล้จนริมฝีปากแทบจะแตะใบหูของเขา

โจ้ยกคิ้วสูง มองเชษด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“สาวอ่อยขนาดนี้ มึงยังเฉยอีกเหรอ?”

เชษเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมหยิบเสื้อคลุมของตัวเอง

“งั้นก็ไปสิ” เขาพูดเรียบๆ

มินนี่ส่งยิ้มกว้างอย่างพอใจ ก่อนจะเกาะแขนเชษเดินออกจากผับไป พร้อมสายตาของโจ้ที่มองตามอย่างล้อเลียน

“เพื่อนกูนี่มันสุดจริงๆ”

ในห้องของมินนี่

ไฟในห้องสลัวสร้างบรรยากาศชวนลุ่มหลง อบอวลไปด้วยความเร่าร้อน มินนี่ดึงตัวเชษเข้ามาประกบจูบอย่างดื่มด่ำ ริมฝีปากบดเบียดแนบแน่น ก่อนที่มือเรียวจะเลื่อนลูบไล้ไปตามแผงอกแข็งแกร่งของเขาอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา

เชษปล่อยให้เธอจูบเขาอย่างไม่ขัดขืน ร่างสูงโอบเอวบางของมินนี่ไว้แน่น ก่อนจะกดตัวเธอลงบนที่นอน ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาเริ่มไล้ตั้งแต่ซอกคอลงต่ำไปจนถึงเนินอก ก่อนจะเม้มดูดยอดถันด้วยความชำนาญและเร่าร้อน

“อา..อ๊า...” มินนี่ครางเสียงกระเส่าด้วยความเสียวซ่าน มือเรียวจิกบ่ากว้างของเขาแน่น เชษหยิบถุงยางขึ้นมาสวมอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะค่อยๆ สอดใส่แก่นกายเข้าไปในร่างของเธอ เริ่มขยับสะโพกช้าๆ ก่อนจะเพิ่มจังหวะให้เร่าร้อนและลึกซึ้งยิ่งขึ้น

แต่ในขณะที่ทุกอย่างควรดำเนินไปตามอารมณ์ ใบหน้าของเจนกลับผุดขึ้นในความคิดของเขา ราวกับเธอยังอยู่ตรงหน้า

ภาพใบหน้าหวาน แดงระเรื่อในค่ำคืนที่เร่าร้อนนั้น ยังคงติดตรึงในความทรงจำ กลิ่นหอมจากกายของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในจมูก รอยสัมผัสจากผิวเนียนนุ่ม จุดอ่อนไหวที่ดึงดูดทุกสัมผัสทำให้อยากชิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่องทางคับแน่นที่ยากจะลืม และแววตาดื้อรั้นพร้อมน้ำเสียงที่เถียงเขาอย่างไม่ยอมแพ้... ทุกอย่างชัดเจนจนทำให้หัวใจเขาสั่นไหวอีกครั้ง

“พี่เชษ...?” มินนี่พึมพำเสียงแผ่ว ขณะปรือตามองเขาอย่างสับสน เมื่อเชษหยุดนิ่งไปกลางคัน

“พอ...” เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้น สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาของเธอ

“เดี๋ยวสิคะ พี่เชษ! ทำไมล่ะ?หนูทำอะไรผิดเหรอ?” มินนี่ร้องถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความงุนงง

เชษไม่ตอบ เขาหยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย

ประตูปิดดัง “ปัง!” ทิ้งมินนี่ไว้ในความเงียบและคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ

ข้างนอกอาคาร

เชษยืนพิงกำแพง สูดลมหายใจลึกพยายามระงับความวุ่นวายในใจ เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าด้วยความสับสน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ อย่างคนที่ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึก

“แม่งเอ๊ย...” เขาพึมพำเสียงแผ่วกับตัวเอง พลางหลับตาลง

“นี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย?”

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ในหัวกลับมีเพียงภาพของเจน เสียงครางหวานของเธอที่เขาได้ยินในคืนนั้น ลมหายใจหอบกระชั้นของเธอ ทุกสัมผัส ทุกจังหวะ ทุกความเร่าร้อนและร้อนแรง ทุกอย่างยังคงชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

เชษหลับตาแน่น หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความสับสน เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ความคิดถึงใครบางคนที่ไม่ควรอยู่ในหัว ยิ่งพยายามไล่ก็ยิ่งชัดเจน

เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากตึกไปอย่างไร้จุดหมาย

อีกด้านหนึ่ง

เจนกลับมาถึงห้องพักของตัวเองแล้ว เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายอ่อนเพลีย แต่หัวใจกับสมองกลับยังทำงานไม่หยุด

คำพูดของเชษในผับวนเวียนอยู่ในหัว

“ถ้าเธอลืม ฉันจะทำให้เธอจำได้เอง”

เจนพลิกตัวไปมองเพดาน ถอนหายใจยาว

“นี่ฉันจะต้องคิดถึงเรื่องนั้นอีกนานแค่ไหนวะ?”

เธอหยิบมือถือขึ้นมา ตั้งใจจะเลื่อนดูอะไรเพลินๆ เพื่อคลายความคิดฟุ้งซ่าน แต่กลับพบข้อความจากฟ้า

ฟ้า: ถึงห้องรึยัง?

เจนพิมพ์ตอบกลับสั้นๆ ถึงแล้ว

ฟ้า: ดีแล้ว ว่าแต่..แกเป็นอะไร ทำไมดูเหม่อๆ

เจนอ่านแล้วนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพิมพ์ตอบ

ไม่มีไรน่ะ แกคิดมาก

แต่เธอรู้ดีว่าในใจลึกๆ มันไม่ใช่แบบนั้น

ริมถนนหน้าคอนโดของเชษ

ร่างสูงเดินอย่างไร้จุดหมาย ท่ามกลางอากาศยามดึกที่เย็นลงเล็กน้อย เขาหยุดยืนมองท้องฟ้าที่ไม่มีดาว ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เจนจิรา...”

เขาพึมพำชื่อเธอ รู้สึกถึงความหน่วงในอกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหน ทำให้เขาตระหนักว่า...

ในตอนนี้ เขาไม่ต้องการใครอื่นเลย...นอกจากเธอ