Share
Chapter 67
Related chapter
รัตติกาลอสูร Chapter 68
“นายมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า” ทันใดนั้นคิ้วของเขาก็ลุกขึ้น"อะไร?"“ไม่รู้?”ยิ่งฟังยิ่งงง ชานินทร์ไม่รู้ว่าอรัญได้ยินอะไรมา เขาตอบอย่างตรงไปตรงมา"ไม่"ฟังแล้วอรัญก็โกรธจัดมาก มีบางอย่างที่เขาไม่รู้ ชานินทร์ทำเป็นเสแสร้งตอบมาว่าไม่รู้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะถามดี ๆ ต่อไปอีก“ฉันขอถามนายอีกครั้ง... มีอะไรจะบอกฉันไหม” อย่างไรก็ตามเขาได้รับโอกาส แต่นี่เป็นโอกาสสุดท้ายถ้าชานินทร์ไม่พูด เขาอาจจะทำขั้นตอนต่อไปชานินทร์คิดอยู่ครู่หนึ่ง "ไม่มี"ไม่ จริง ๆ ชานินทร์ไม่ไดมีความลับอะไรเลย... ยกเว้นว่าเขาพยายามหลีกเลี่ยงอรัญ เพราะเขาไม่สามารถละทิ้งความต้องการทางเพศที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นทุกวันได้นี่ไม่ใช่สิ่งที่อรัญควรรู้และเขาจะโกรธมากเมื่อรู้เรื่องนี้ เพราะชานินทร์กำลังคิดเรื่องนั้นอยู่ ซึ่งสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เพราะความต้องการของชานินทร์จะทำให้ขาของอรัญฟื้นตัวช้า ถึงกระนั้นการนั่งไขว่ห้างก็เป็นท่าที่ยาก เขาควรจะวางมันลงแต่เนื่องจากการปฏิเสธ อรัญจึงกัดฟันถ้าเขาไม่สารภาพ เขาจะถูกอรัญทรมาน“นายดื้อมาก” เขาพูด คว้าไม้เท้าแล้วเหยียดออกเพื่อสัมผัสร่างของชายตรงหน้าปลายยางป้องกันการลื่นไถลเข้ากับส่ว
รัตติกาลอสูร Chapter 69
การดูแลอรัญไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน ชานินทร์ต้องทุ่มสุดตัวเพื่อให้อยู่กันอย่างสุขสบาย อย่างน้อยก็ในแง่ของชีวิต เพราะเขารู้ว่าอรัญได้ผ่านเรื่องเลวร้ายมาก่อน ตอนที่เขาช่วยอดีตพ่อเลี้ยงของเขาบริหารงานในแก๊งยากูซ่า เซอิจิจะไม่ใจอ่อนถ้าลูกเลี้ยงทำงานของเขาไม่เสร็จนี่เป็นอีกหนึ่งความเจ็บปวดที่อรัญต้องเผชิญในชีวิตของเขาแต่เพราะว่าอรัญหนีออกมาจากชีวิตแบบนั้นและมาอยู่กับเขาแล้ว ชานินทร์ก็ตั้งใจที่จะดูแลพี่ชายให้ดี ชดเชยความสุขที่อรัญเสียไปในอดีต ดูแลงานให้ดี ไม่แตะต้องตัวเขาและใช้ชีวิต เหมือนราชาเขาจดจ่ออยู่กับการชดเชยการขาดหายไปของ อรัญมากเกินไป เขาจะรู้สึกไม่ดีเมื่อตื่นขึ้นมาในวันนี้เขาไม่เพียงแต่หดหู่แต่ยังเวียนหัวอีกด้วย ทันทีที่ชานินทร์ลืมตาโลกก็พังทลายและเมื่อเขาพยายามจะลุกจากเตียง โลกก็หนักขึ้นและทันทีที่เขายืนขึ้น เขาก็โยนร่างใหญ่ทิ้งลงบนที่นอนอรัญที่นอนหลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าน้องชายของเขาตื่นขึ้นมานั่งกุมขมับและมีรอยย่นบนใบหน้า“นายเป็นอะไร” การถูกรบกวนทำให้อรัญหงุดหงิดมาก แต่เมื่อชานินทร์หันหน้าไปเขาก็จะขจัดความหงุดหงิดนี้ออกไป“ผมขอโทษที่ปลุกค
รัตติกาลอสูร Chapter 70
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น หัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้น อาหารของเขาถูกนำเข้าไปในห้องนอน เขาไม่ได้ป่วยเกินกว่าจะกินคนเดียว แต่ได้รับคำสั่งให้นั่งเฉยๆ บนเตียง ข้างเตียงชายหนุ่มอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ กำลังเป่าโจ๊กร้อนด้วยช้อนในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งถือชามร้อน ๆชานินทร์มองท่าทางแล้วทำหน้าเเปลกๆเขาขี้อาย... ขี้อายจริงๆ เขาไม่เคยเห็นอรัญที่อ่อนโยนเช่นนี้มาก่อนเป็นการดีที่จะไม่สบาย..."อ้าปากสิ" อรัญกล่าว ขณะที่เป่าโจ๊กในช้อนจนเย็น และพร้อมป้อนในชายตรงหน้าชานินทร์อ้าปากรับอาหาร แต่ก็ไม่ต่างจากเด็กที่แม่ป้อนอาหารเขา แม้ว่าเขาจะมีความสุขมาก แต่เขาก็รู้สึกขบขันกับท่าทางงุ่มง่ามของอรัญเลยพูดออกมาว่า“ผมคิดว่าผมกินเองได้ เผื่อคุณจะได้ทำอย่างอื่น”“นายป่วย อย่าขยับ” ถูกดุการป่วยไม่ได้หมายความว่าเป็นง่อย...อยากจะบอกเหมือนกัน แต่นั้นจะทำให้เสียบรรยากาศและให้อรัญทำทุกอย่างที่ใจต้องการ พอมีจังหวะเขาก็ถาม“ทำไมคุณถึงดูแลผม”เมื่อมีคนถาม อรัญก็สวนตอบ "แล้วนายจะทำไม""ผมอยากรู้" อรัญหยุดและกำลังจะตักโจ๊กหนึ่งช้อน จากนั้นก็หันมองที่ชานินทร์โดยตรง“แล้วที่ผ่านมานายดูแลฉัน ทำไมนายถึงทำแบบนั้นล่ะ”ถามคำถามเดียวกั
รัตติกาลอสูร Chapter 71 (nc)
ปีนี้เป็นปีแรก...ปีที่อากิระดำรงตำแหน่งอย่างเต็มตัวปีที่เขาพลาดไปนั้นไม่อาจให้อภัยได้“ถ้าคุณมีเวลาคุยเรื่องไร้สาระมาก ก็ไปพักซะ ห้องนอนของคุณอยู่ที่นี่แล้ว ผมมีให้…” มาโมรุวางขวดสาแกลงบนโต๊ะใกล้ ๆ เขามาเป็นระยะ ๆ แล้วรอให้อากิระลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อเห็นการปฏิเสธโดยปริยายนี้อากิระพบว่ามันน่าสนใจว่าไม่ว่าจะอีกกี่ปี คนตรงหน้าก็ไม่เคยยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น... เช่นเดียวกับคืนนี้ มาโมรุดูแลเขาและให้การต้อนรับในฐานะแขกที่ถูกรับเชิญมาจากนั้นเขาก็ดื่ม และในที่สุด... ในห้องนอน...เกิดอะไรขึ้นไม่ต้องอธิบาย ทุกอย่างเกิดขึ้นในสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น พวกเขามีสติพอที่จะสนุกกับร่างกายของกันและกันถึงแม้ว่าจะมีฤทธิ์ของดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผสมด้วยก็ตาม มันเกิดขึ้นวันแล้ววันเล่า จนวันหนึ่ง มาโมรุรู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นอกเหนือหน้าที่ของเขาเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องดูแลอรัญ ไม่ใช่ดูแลหรือตามใจจิตแพทย์หนุ่ม เขาทำมันโดยประมาทซึ่งทำให้เขาสูญเสียหน้าที่ของเขาในขณะนั้น อรัญแทบไม่ได้รับอันตรายใด ๆ เมื่อเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งถูกทำร้าย มาโมรุก็ตระหนักว่าเขาไม่ควรทำโดยเฉพาะอย่า
รัตติกาลอสูร Chapter 72
ไม่ว่าจะเป็นความคิดถึงหรือความห่างเหินจากการสัมผัสของเพื่อนเก่า เป็นไปไม่ได้ที่จะแน่ใจว่าคู่หนุ่มสาวกอดกันจนถึงรุ่งสาง อันที่จริงพวกเขาไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นคนหนุ่มสาว เพราะพวกเขาไม่ใช่คนรุ่น ๆ อีกต่อไปและในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า พวกเขาจะเข้าสู่เลขสี่ และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน มันจะไม่หยุดลงง่าย ๆ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็นึกได้ว่าเช้านี้จะต้องไปรับใช้เจ้านาย มันทำให้เขากลัวและเขานั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ"ตื่นหรือยัง?" ชายที่อยู่ข้าง ๆ เขาตื่นขึ้นมาก่อน แต่เขายังคงนอนราบจับร่างที่เปลือยเปล่าของมาโมรุและเอ่ยถามมาโมรุไม่สนใจและกำลังมองหาโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ เมื่อหาไม่พบจึงหันไปถาม“คุณเห็นโทรศัพท์มือถือของผมไหม?”“สีขาวใช่ไหม?”มาโมรุพยักหน้าและอากิระก็ตอบ“คุณอรัญมารับไปแล้ว”“นายกำลังพูดเรื่องอะไร?” ใบหน้าเรียบเนียนแม้กระทั่งริ้วรอยเขาได้ยินผิดหรือเปล่า? ใครมารับมันไป?“ฉันบอกว่าคุณอรัญเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณ มากับคุณชานินทร์เมื่อเช้า แล้วเอาเสื้อผ้าเก่าของคุณไปแล้ว”จู่ ๆ หน้ามาโมรุก็ชาดังนั้นเจ้านายของเขาก็รู้ว่าเขากับอากิระ...เขาไม่ต้องการที่จะค
รัตติกาลอสูร Chapter 73
สิ่งนี้ทำให้ชานินทร์ขมวดคิ้ว เขาไม่ต้องการพูดอะไรกับมาโมรุเพราะเขาไม่ได้ขอให้อีกฝ่ายปกป้องอรัญ และเขามาที่งานในฐานะพนักงานบริษัทไม่ใช่เป็นผู้ดูแลของอรัญ ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่คนรักของเขาหายตัวไปโดยไม่มีข่าวคราว แต่ลางสังหรณ์ของชานินทร์แสดงให้เห็นว่าเป็นเรื่องร้ายแรงก็เขาไม่บอกผมว่าถ้าจะไปที่ไหน อย่างน้อยก็บอกคนอื่นๆ ก็ได้...อันที่จริงไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นข้ออ้าง เป็นสิทธิ์ของคุณที่จะฟังหรือไม่ ชานินทร์พยายามเข้าใจแต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้สิ่งที่ทำให้เขากังวลก็คือไม่ถึงสิบนาทีหลังจากที่เขาหายออกไปจากงานปาร์ตี้ ชานินทร์เริ่มกระสับกระส่าย!"เขากำลังจะไปไหน?"มาโมรุเหลือบมองที่ประธานบริษัทและดวงตาของเขาจับจ้องมองหาพี่ชายของเขา“ไปดูที่ห้องน้ำก่อน ถ้าไม่เจอค่อยออกไปดูด้วยกัน”ก่อนที่มาโมรุจะพูดต่อ ชานินทร์ก็หันไปมองหาคนรักของเขา“มากับผม กุญแจรถของคุณอยู่กับผม นอกจากห้องน้ำคุณเห็นเขาไปที่ไหนได้อีกลองไปดูก่อน แต่เขาไม่นั่งแท็กซี่ออกไปไกลกว่านี้แน่”อีกฝ่ายพูดถูก เขาและมาโมรุมาในรถคันเดียวกัน มาโมรุรู้ว่าถ้าเขาต้องการออกไปจากที่นี่ พี่ชายของเขาจะไม่เรียกแท็กซี่อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ส
รัตติกาลอสูร Chapter 74
ปลายลิ้นที่อ่อนนุ่มยังคงตีเนื้อสัมผัสเบา ๆ สลับกันไปมาอย่างหนักหน่วง ทำให้อรัญเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเพราะทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด จนสุดท้ายก็ตัวเขาเองที่ทนไม่ไหว...ยื่นมือไปทางด้านหลังศีรษะ ก่อนกดศีรษะของอีกฝ่ายเข้าหาตัวเองให้เร็วขึ้น"ทำแบบที่นายชอบ"เสียงอันไม่พึงประสงค์ดังออกมาจากปากของเขา แต่ชานินทร์ไม่ได้สนใจเพียงแต่เขารู้ว่าแกนของอรัญได้ถูกส่งเข้าไปในปากของเขาแล้วดูเหมือนเขาจะทนไม่ได้ความจริงก็คือใครจะทนได้? ชานินทร์ไม่ใช่คนไม่มีประสบการณ์อีกต่อไป แม้ว่าเขาจะยังอยู่ภายใต้เขตอำนาจของอรัญ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขากลัวที่จะทำอะไรและตามใจตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ เจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนลูกแมว อันที่จริงเขาเป็นเสือที่น่ากลัวมากกว่ามันเป็นความตั้งใจของเขาที่จะทำให้อรัญหมดความอดทน ให้อีกฝ่ายไปถึงระดับความสุขโดยเร็วที่สุด อย่างน้อยก็ช่วยบรรเทาความซึมเศร้าลงได้ หลังจากนั้นเขาจะถามอรัญว่าเขาทำอะไรให้เขาไม่มีความสุขมีบางอย่างพร้อมกับน้ำสีขุ่นซ่อนอยู่ในปากของชานินทร์ เขายกมือขึ้นเพื่อช่วยและสัมผัสร่างกายเพื่อเพิ่มความไวต่อหน้าต่อตาขึ้นอีก อรัญจะกัดริมฝีปากของเขาซ้ำไปซ้ำมา เพราะเขารู้จ
รัตติกาลอสูร Chapter 75
พี่อรัญ...หึงหวงแน่นอน ความหึงหวงสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วและอารมณ์ของอรัญก็ยังไม่ดีขึ้น เลยยากที่จะเกลี้ยกล่อมเขาให้ออกไปข้างนอกได้ง่าย ๆ ตอนแรกชานินทร์และมาโมรุวางแผนจะชวนกันไปเที่ยวพักผ่อนที่ประเทศ แล้วก็มีเซอร์ไพรส์แต่ถ้าพูดแบบนี้คงโดนปฏิเสธแน่ ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามเจรจาธุรกิจกับลูกค้ารายใหญ่ ดังนั้นพวกเขาต้องการให้อรัญไปกับพวกเขาในฐานะผู้ถือหุ้นของทุกบริษัทอรัญทำอะไรไม่ถูก แต่ในที่สุดก็ตกลง เมื่อเห็นว่าอยู่ในรถนานเกินไปและยังออกนอกกรุงเทพฯ เสียงของเขาก็ดังก้องอยู่ในรถตามมาด้วยเสียงบ่นที่ไม่หยุดหย่อน ชานินทร์ต้องบอกให้อีกฝ่ายสงบสติอารมณ์และอีกฝ่ายไม่อธิบายอะไรเลย ให้รออย่างอดทนจนกว่าจะถึงที่หมาย แล้วจึงเริ่มแผนเซอร์ไพรส์ เขาดีใจที่อรัญเงียบลงได้ นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับมาโมรุที่ขับรถเพราะเขาต้องการสมาธิ สำหรับชานินทร์เท่านั้นที่รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มแย่ลง มันไม่เหมาะกับเขาเมื่อไปถึงที่หมายเขาก็หมดเรี่ยวแรง ลมทะเลและทรายขาวสะอาดก็เพียงพอแล้วที่จะขจัดความอ่อนล้าออกไป เขายังเห็นว่าถูกพาไปยังที่ที่อรัญไม่ได้คาดหวังมาก่อน เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์"คุณชอบมันไหม?
Latest chapter
