Share
Chapter 71 (nc)
Related chapter
รัตติกาลอสูร Chapter 72
ไม่ว่าจะเป็นความคิดถึงหรือความห่างเหินจากการสัมผัสของเพื่อนเก่า เป็นไปไม่ได้ที่จะแน่ใจว่าคู่หนุ่มสาวกอดกันจนถึงรุ่งสาง อันที่จริงพวกเขาไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นคนหนุ่มสาว เพราะพวกเขาไม่ใช่คนรุ่น ๆ อีกต่อไปและในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า พวกเขาจะเข้าสู่เลขสี่ และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน มันจะไม่หยุดลงง่าย ๆ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็นึกได้ว่าเช้านี้จะต้องไปรับใช้เจ้านาย มันทำให้เขากลัวและเขานั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ"ตื่นหรือยัง?" ชายที่อยู่ข้าง ๆ เขาตื่นขึ้นมาก่อน แต่เขายังคงนอนราบจับร่างที่เปลือยเปล่าของมาโมรุและเอ่ยถามมาโมรุไม่สนใจและกำลังมองหาโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ เมื่อหาไม่พบจึงหันไปถาม“คุณเห็นโทรศัพท์มือถือของผมไหม?”“สีขาวใช่ไหม?”มาโมรุพยักหน้าและอากิระก็ตอบ“คุณอรัญมารับไปแล้ว”“นายกำลังพูดเรื่องอะไร?” ใบหน้าเรียบเนียนแม้กระทั่งริ้วรอยเขาได้ยินผิดหรือเปล่า? ใครมารับมันไป?“ฉันบอกว่าคุณอรัญเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณ มากับคุณชานินทร์เมื่อเช้า แล้วเอาเสื้อผ้าเก่าของคุณไปแล้ว”จู่ ๆ หน้ามาโมรุก็ชาดังนั้นเจ้านายของเขาก็รู้ว่าเขากับอากิระ...เขาไม่ต้องการที่จะค
รัตติกาลอสูร Chapter 73
สิ่งนี้ทำให้ชานินทร์ขมวดคิ้ว เขาไม่ต้องการพูดอะไรกับมาโมรุเพราะเขาไม่ได้ขอให้อีกฝ่ายปกป้องอรัญ และเขามาที่งานในฐานะพนักงานบริษัทไม่ใช่เป็นผู้ดูแลของอรัญ ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่คนรักของเขาหายตัวไปโดยไม่มีข่าวคราว แต่ลางสังหรณ์ของชานินทร์แสดงให้เห็นว่าเป็นเรื่องร้ายแรงก็เขาไม่บอกผมว่าถ้าจะไปที่ไหน อย่างน้อยก็บอกคนอื่นๆ ก็ได้...อันที่จริงไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นข้ออ้าง เป็นสิทธิ์ของคุณที่จะฟังหรือไม่ ชานินทร์พยายามเข้าใจแต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้สิ่งที่ทำให้เขากังวลก็คือไม่ถึงสิบนาทีหลังจากที่เขาหายออกไปจากงานปาร์ตี้ ชานินทร์เริ่มกระสับกระส่าย!"เขากำลังจะไปไหน?"มาโมรุเหลือบมองที่ประธานบริษัทและดวงตาของเขาจับจ้องมองหาพี่ชายของเขา“ไปดูที่ห้องน้ำก่อน ถ้าไม่เจอค่อยออกไปดูด้วยกัน”ก่อนที่มาโมรุจะพูดต่อ ชานินทร์ก็หันไปมองหาคนรักของเขา“มากับผม กุญแจรถของคุณอยู่กับผม นอกจากห้องน้ำคุณเห็นเขาไปที่ไหนได้อีกลองไปดูก่อน แต่เขาไม่นั่งแท็กซี่ออกไปไกลกว่านี้แน่”อีกฝ่ายพูดถูก เขาและมาโมรุมาในรถคันเดียวกัน มาโมรุรู้ว่าถ้าเขาต้องการออกไปจากที่นี่ พี่ชายของเขาจะไม่เรียกแท็กซี่อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ส
รัตติกาลอสูร Chapter 74
ปลายลิ้นที่อ่อนนุ่มยังคงตีเนื้อสัมผัสเบา ๆ สลับกันไปมาอย่างหนักหน่วง ทำให้อรัญเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเพราะทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด จนสุดท้ายก็ตัวเขาเองที่ทนไม่ไหว...ยื่นมือไปทางด้านหลังศีรษะ ก่อนกดศีรษะของอีกฝ่ายเข้าหาตัวเองให้เร็วขึ้น"ทำแบบที่นายชอบ"เสียงอันไม่พึงประสงค์ดังออกมาจากปากของเขา แต่ชานินทร์ไม่ได้สนใจเพียงแต่เขารู้ว่าแกนของอรัญได้ถูกส่งเข้าไปในปากของเขาแล้วดูเหมือนเขาจะทนไม่ได้ความจริงก็คือใครจะทนได้? ชานินทร์ไม่ใช่คนไม่มีประสบการณ์อีกต่อไป แม้ว่าเขาจะยังอยู่ภายใต้เขตอำนาจของอรัญ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขากลัวที่จะทำอะไรและตามใจตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ เจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนลูกแมว อันที่จริงเขาเป็นเสือที่น่ากลัวมากกว่ามันเป็นความตั้งใจของเขาที่จะทำให้อรัญหมดความอดทน ให้อีกฝ่ายไปถึงระดับความสุขโดยเร็วที่สุด อย่างน้อยก็ช่วยบรรเทาความซึมเศร้าลงได้ หลังจากนั้นเขาจะถามอรัญว่าเขาทำอะไรให้เขาไม่มีความสุขมีบางอย่างพร้อมกับน้ำสีขุ่นซ่อนอยู่ในปากของชานินทร์ เขายกมือขึ้นเพื่อช่วยและสัมผัสร่างกายเพื่อเพิ่มความไวต่อหน้าต่อตาขึ้นอีก อรัญจะกัดริมฝีปากของเขาซ้ำไปซ้ำมา เพราะเขารู้จ
รัตติกาลอสูร Chapter 75
พี่อรัญ...หึงหวงแน่นอน ความหึงหวงสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วและอารมณ์ของอรัญก็ยังไม่ดีขึ้น เลยยากที่จะเกลี้ยกล่อมเขาให้ออกไปข้างนอกได้ง่าย ๆ ตอนแรกชานินทร์และมาโมรุวางแผนจะชวนกันไปเที่ยวพักผ่อนที่ประเทศ แล้วก็มีเซอร์ไพรส์แต่ถ้าพูดแบบนี้คงโดนปฏิเสธแน่ ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามเจรจาธุรกิจกับลูกค้ารายใหญ่ ดังนั้นพวกเขาต้องการให้อรัญไปกับพวกเขาในฐานะผู้ถือหุ้นของทุกบริษัทอรัญทำอะไรไม่ถูก แต่ในที่สุดก็ตกลง เมื่อเห็นว่าอยู่ในรถนานเกินไปและยังออกนอกกรุงเทพฯ เสียงของเขาก็ดังก้องอยู่ในรถตามมาด้วยเสียงบ่นที่ไม่หยุดหย่อน ชานินทร์ต้องบอกให้อีกฝ่ายสงบสติอารมณ์และอีกฝ่ายไม่อธิบายอะไรเลย ให้รออย่างอดทนจนกว่าจะถึงที่หมาย แล้วจึงเริ่มแผนเซอร์ไพรส์ เขาดีใจที่อรัญเงียบลงได้ นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับมาโมรุที่ขับรถเพราะเขาต้องการสมาธิ สำหรับชานินทร์เท่านั้นที่รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มแย่ลง มันไม่เหมาะกับเขาเมื่อไปถึงที่หมายเขาก็หมดเรี่ยวแรง ลมทะเลและทรายขาวสะอาดก็เพียงพอแล้วที่จะขจัดความอ่อนล้าออกไป เขายังเห็นว่าถูกพาไปยังที่ที่อรัญไม่ได้คาดหวังมาก่อน เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์"คุณชอบมันไหม?
รัตติกาลอสูร Chapter 1
เขาคิดว่าเขานั้นโชคร้าย ในบางครั้งเขาดูเป็นคนไร้ความสามารถ เห็นแก่ตัว รักอิสระ มั่นใจในตัวเองมากเกินไป และคิดเสมอว่าสิ่งที่เขาเลือกมาในชีวิตทั้งหมดเป็นเรื่องที่ถูกต้อง เป็นเพราะตอนนั้นเขายังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ เรื่องราวต่าง ๆ จึงได้เริ่มต้นขึ้น ถ้าเขาเลือกที่จะฟังพ่อและไม่ดื้อดึงเรียนด้านภาษาแต่เลือกเรียนด้านบริหารธุรกิจตามที่พ่อบอกคงไม่เป็นแบบนี้ เขารู้จักผู้บริหารของบริษัทนี้ดีทุกคน เขารู้ว่าเขามีหน้าที่ทำอะไรเพื่อทำให้ธุรกิจของครอบครัวเขาดำเนินกิจการต่อไปได้โดยไม่ขาดทุนมากเกินไปจนต้องยื่นล้มละลาย เขาไม่อาจเห็นบริษัทที่พ่อเขาสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงพังลงด้วยมือของเขาเอง และไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาแย่งสิ่งที่พ่อของเขาสร้างขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง ถูกคนอื่นแย่งชิงไป ถึงแม้ตอนนี้บริษัทยังเป็นของเขาอยู่ แม่เขาดำรงตำแหน่งประธานซึ่งกำลังจะถูกพรากไปในไม่ช้านี้ และเขาเป็นรองประธานที่แทบจะไม่มีอำนาจสั่งการใด ๆ และเมื่อพวกเขาต้องการขายหุ้นของตัวเองเจ้าของบริษัทก็จะถูกเปลี่ยนมือไป และทุกอย่างก็จะจบลงและมันจะตกไปเป็นของคนอื่นชานินทร์ ชายหนุ่มวัย 24 ปี เพิ่งเข้ารับตำแหน่งรองประธานบริ
รัตติกาลอสูร Chapter 2
การเจรจาทางธุรกิจ?ไม่แปลกที่ได้ยินประโยคนี้ พวกเขาเป็นพี่น้องมีสายเลือดเดียวกัน แต่คนละแม่ พวกเขายังไม่สนิทกันมากนัก เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าตอนนี้แล้ว ฟังข้อเสนอของอีกฝ่ายก่อนและหากดูเหมือนไม่พอใจก็ปฏิเสธทีหลัง"มาเริ่มกันเลย"สุดท้ายคำว่าพี่น้องและน้องชาย อย่างน้อยๆก็ทำให้เขาสบายใจได้ว่าอีกฝ่ายจะใจดีกลับมา และไม่ยื่นข้อเสนอที่โหดร้ายหรือแผนการทางธุรกิจที่ขูดเลือดเนื้อกันมากจนเกินไป อรัญยิ้มรับคำที่มุมปากของเขาดันบุหรี่กับกระจกใสของโต๊ะ จากนั้นนั่งอยู่ที่นั่นและเริ่มเปิดปากพูด“ได้ยินแล้วว่าสถานการณ์ในบริษัทเป็นอย่างไร อย่างที่มาโมรุบอกฉันจะมาช่วย..”"คุณทำอะไรให้ได้บ้างครับ"“แล้วคิดว่าจะทำอะไรให้ได้บ้างล่ะ” อรัญตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบ แต่มีความรู้สึกไม่สบายใจแฝงอยู่ในหัวใจของเขา เขาคิดว่าเขาอาจจะขอซื้อบริษัททั้งหมดแล้วเข้ารับตำแหน่งผู้บริหาร เขาก็เลยหลุดปากออกไป“ถ้าคุณจะเข้าครอบครองทั้งบริษัท ผมขอปฏิเสธ เพราะผมต้องการรับช่วงต่อและบริษัทยังทำกำไรให้ได้”“เงินได้ กำไร หรือขาดทุน?”เขาถามย้อนกลับมาและทำให้ชานินทร์พูดไม่ออก ดูเหมือนว่าเขาได้รู้สถานการณ์ต่าง ๆ ของ
รัตติกาลอสูร Chapter 3
เขาไม่เข้าใจพฤติกรรมของอรัญ เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในครั้งแรกพร้อมกับการมาของเขาที่เหมือนกับทูตสวรรค์มาโปรดและภายในหนึ่งชั่วโมง เขาก็ไม่ใช่ทูตสวรรค์อีกต่อไป หน้ากากถูกกระชากออกและเผยธาตุแท้ของเขา เหมือนอย่างกัยสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่มีลับลมคมในและพิษสงมากมาย"ฉันคิดว่านายควรทำแบบนั้น"อรัญตอบอย่างไม่ใส่ใจ ชานินทร์ต้องการเถียงว่าประโยคสุดท้ายในสัญญานั้นง่าก แต่เขาคิดได้เพียงเท่านั้น เพราะการต่อว่าอรัญอาจจะทำให้เขาไม่พอใจ“ตัดสินใจก่อนที่การต่อรองจะเสร็จสิ้น นายมีเวลา 10 วินาที...”จากนั้นเขานับถอยหลัง ชานินทร์เหลือบมองที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาและเห็นมือของชายคนหนึ่งกำลังเหนี่ยวไก แม่ของเขาแน่ใจว่าจะไม่ตายด้วยโรคภัยไข้เจ็บแน่ เขาต้องตัดสินใจบางอย่าง“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นั่นคือแม่ของผม คุณจะฆ่าคนตามอำเภอใจได้ยังไง พอเถอะ”เขาพยายามสงบสติอารมณ์ บอกเหตุผลของเขา และเตือนเขาแต่เขาไม่ยอมฟัง เขายิ้มแล้วนับถอยหลังอย่างมีความสุข"เก้า..."“พี่อรัญ!”"แปด..."คราวนี้ผู้นับนั่งตัวตรงบนโซฟา ยกขาไขว้กัน แขนเอนพิงโซฟาราวกับปรมาจารย์ในหนังจีนชานินทร์มองเขาและตัวสั่นด้วยความโกรธ อรัญปฏิเสธราวกับว่าเ
รัตติกาลอสูร Chapter 4
ไม่นานอรัญก็ยกเท้าขึ้นและเปลี่ยนไปวางบนไหล่ของน้องชาย เขาเหยียบแรงมากจนผลักชานินทร์ลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ปล่อยชานินทร์ออกมาจากใต้เท้าของเขา ชานินทร์รีบดันตัวขึ้นและอรัญมองดูผลงานของเขาบนชุดสูทที่สวยงามและหัวเราะ“เอาล่ะ ฉันจะลองคิดดูอีกครั้งระหว่างนี้ พยายามทำให้ฉันพอใจก็แล้วกัน”ชานินทร์หอบและตัวสั่นด้วยความโกรธ ขณะที่อรัญกำลังเพลิดเพลินกับความรู้สึกของเขา เขาทั้งโกรธและเจ็บปวดจากการถูกย้ำยีศักดิ์ศรีครั้งนี้ ถ้าแม่ของเขาไม่ได้ถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อต่อรอง เขารับรองได้เลยว่าชายหนุ่มจะไม่ได้ทำอย่างนั้นกับเขาแน่ และอรัญจะต้องรับผิดชอบในการกระทำของเขา"ไปกันเถอะ."เขาลุกขึ้นนำทางโดยบอดี้การ์ดที่เดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก ชานินทร์เมื่อเห็นว่าอรัญและเรื่องของเขาจบลงแล้ว ลุกขึ้นเช็ดรอยรองเท้าของพี่ชายแล้วเดินกลับไปที่เก้าอี้ แต่มาโมรุขวางไว้“คุณเป็นอะไรไหม?”“ไม่เป็นไร ฉันสบายดี”แม้ว่าเขาจะพยายามควบคุมอารมณ์ แต่น้ำเสียงของเขากลับขุ่นมัวมากขึ้นในขณะที่เขาพูด“คุณเป็นคนของนายท่านแล้ว คุณจะไม่มีสิทธิ์ทำอะไรที่คุณต้องการ ไม่ว่านายท่านรันมารุจะไปที่ไหน คุณก็ต้องไปที่นั้นด้วย และถ้า
Latest chapter
