“มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยโมเมหาเรื่องเอาเปรียบรินอยู่เรื่อยเลย” สาวน้อยพ้อหน้าแดงปลั่งน่ารักน่ากินเสียเหลือเกิน...
“หึหึ ก็รินน่า เอา เปรียบทำไมล่ะ” สายตาคมพราวระยับกับคำพูดสองแง่สองงามทำให้นารินเขินจัดจึงทุบอกกว้างไปสองทีเบาๆ
“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ”
“ไปไหนคะ” จู่ๆ ดามพ์ก็เปลี่ยนเรื่องแล้วจูงมือเธอไปที่ลิฟต์ส่วนตัว นารินเดินตามเขาไปงงๆ แล้วก็ต้องหัวใจพองโตเมื่อลิฟต์เปิดออก...
“โอ... คุณพระ...” สาวน้อยอุทานด้วยความตื่นเต้นตะลึงมองภาพดอกกุหลาบสีแดงสดนับร้อยๆ ช่อที่อยู่ในลิฟต์ตัวใหญ่ด้วยความตื้นตันจนพูดไม่ออก... นารินเดินเข้าไปในลิฟต์เอื้อมมือไปแตะต้องกลีบดอกกุหลาบสวยเบาๆ ราวกับกลัวว่ามันจะหายไป แต่สิ่งที่เธอสัมผัสได้คือกลีบดอกที่นุ่มละมุนมือและกลิ่นหอมฟุ้งจรุงใจ...
“ชอบรึเปล่า...” ดามพ์ถามเบาๆ แล้วหยิบกุหลาบช่อสวยที่จัดแต่งไว้อย่างงดงามช่อหนึ่งออกมาจากกระถางที่ถูกจัดแต่งอย่างงดงามยื่นมาตรงหน้าเธอพร้อมทั้งคุกเข่าลง
“พี่ดามพ์ทำอะไรคะ”
“พี่ดามพ์รักริน รินแต่งงานกับพี่นะ”
“พี่ดามพ์... จริงหรือคะ พี่ดามพ์จะแต่งงานกับรินจริงๆ หรือคะ...” นารินหูอื้อตาลายไปเลยทีเดียวใจเต้นแรงราวจะทะลุกออกมา ดีใจจนน้ำตาก็แทบจะไหลออกมาเสียให้ได้พลางยื่นมือไปรับกุหลาบช่อใหญ่จากเขาด้วยความปลาบปลื้มยินดี
“จริงสิ หลังรินรับปริญญาเราแต่งงานกันนะ” ดามพ์ลุกขึ้นแล้วหยิบแหวนวงเล็กประดับด้วยเพชรเม็ดงามออกมาจากกล่องกำมะหยี่สีแดงสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ซึ่งสวมได้พอดิบพอดี...
“พี่ดามพ์...” นารินมองแหวนเพชรน้ำงามบนนิ้วนางข้างซ้ายของตนอย่างตื้นตันใจไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ สาวน้อยก้มลงมองมือตัวเองแล้วมองหน้าเขาสลับกันอย่างไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง
“รินไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ”
“อยากรู้ว่านี่คือความฝันไหม ต้องโดนจูบสักรอบสองรอบ” ใบหน้าหล่อเหลาทำท่าจะโน้มลงมานารินจึงยกช่อดอกไม้บังใบหน้าของตัวเองไว้ด้วยความขัดเขิน
“มะ ไม่ต้องค่ะ รินเชื่อแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน..”
“เราไปฉลองวันดีๆ ของเรากันดีกว่า ไปเถอะ” ดามพ์ยิ้มบางๆ แล้วกดลิฟต์ให้ปิดลงพาเธอไปยังรถคันเก่งก่อนจะขับเคลื่อนมันไปยังสถานที่ ที่เขาเตรียมไว้สำหรับเธอ...
นารินมัวแต่มองดอกไม้ช่อสวยในอ้อมแขนและแหวนเพชรน้ำงามด้วยความสุขอิ่มเอมใจ จึงไม่ได้เห็นแววตาของดามพ์ที่ปรายตามองเธอเงียบๆ ชายหนุ่มยกยิ้มบางๆ กับตัวเองอย่างสมใจ
ในที่สุด เหยื่อก็ติดกับ...
ดามพ์วางร่างบางลงบนเตียงกว้างอย่างทะนุถนอม มองใบหน้าแดงก่ำของคนตัวเล็กที่เต็มไปด้วยความเขินอายอย่างเอ็นดู หลังจากที่เขาพานารินมาถึงหัวหินและพาเธอเที่ยวชมร้านรวงต่างๆ ตามแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมก่อนจะพานารินเข้ามาพักในโรงแรมหรูระดับห้าดาวซึ่งเป็นหนึ่งในโรงแรมที่เขามีหุ้นส่วนอยู่ แล้วเริ่มปฏิบัติการ กินเหยื่อตัวน้อย ให้สมใจอยากเสียที...
“รินเหนียวตัวอยากอาบน้ำค่ะ” นารินเสียงแผ่วพร่าด้วยความหวั่นไหว แน่นอนล่ะจะมีหญิงสาวคนไหนบ้างไม่หวั่นไหวเมื่อถูกเขาจู่โจมเช่นนี้
“เดี๋ยวพี่อาบให้”
“ไม่ต้องค่ะ รินอาบเองได้พี่ดามพ์ลุกออกไปสิคะ รินหนักจะแย่”
“ตอนนี้ก็ลุกแล้วครับคนสวย” ดามพ์ยืนยันด้วยการกดหน้าท้องแกร่งลงเสียดสีกับหน้าท้องแบนราบของเธอเบาๆ นารินหน้าแดงก่ำผิวกายร้อนผ่าวราวจับไข้ ใจสาวสั่นหวั่นไหวเหลือคณา... ทั้งหวาดหวั่นและอยากรู้อยากลองว่าหากเธอกับเขาทำมากกว่ากอดกันแบบนี้มันจะเป็นอย่างไร แต่อีกใจก็บอกให้รักนวลสงวนตัว...
“รินจ๋า..”
“ขา..”
นารินขานรับเสียงแผ่วพร่าเมื่อชายหนุ่มก้มลงมาชิดแก้มเนียนสุกปลั่งใจสาวเต้นแรงจนเธอกลัวว่ามันจะทะลุอกออกมา
“เป็นของพี่ดามพ์ได้ไหมคนดี...” มันไม่ใช่คำถามเพื่อจะรอคำตอบและดามพ์ก็ไม่รอให้เธอตอบด้วย ชายหนุ่มกดริมฝีกปากลงบนกลีบปากนุ่มทันทีที่เธอเผยอปากออก...
ดามพ์คลึงเคล้าเรียวปากสาวอย่างอ่อนโยนในคราแรกจนเมื่อหลอกล่อให้สาวน้อยหลงเพริดไปกับตนได้แล้วก็บดขยี้ดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเร่าร้อน ยิ่งเธอตอบสนองอย่างเต็มอกเต็มใจเขาก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ว่าต้องครอบครองร่างงามนี้เท่านั้น นารินจะต้องเป็นของเขา...
“อืม หวานเหลือเกินรินจ๋า สาวน้อยของฉัน นาริน... รินของพี่ดามพ์...” ชายหนุ่มครางชิดแก้มใสแดงก่ำชื่นชมเอาใจสาวน้อยในอ้อมแขน กดจมูกโด่งลงสูดกลิ่นแก้มสาวเจ้าเข้าปอดลึกๆ แล้วลากไล้ลิ้นร้อนผ่าวลงไปตามลำคอระหงที่ส่งเสียงครางแสนรัญจวนใจ สาวน้อยอ่อนด้อยประสบการณ์มึนเมาลุ่มหลงในวังวนพิศวาสที่ในชีวิตสาววัยยี่สิบเอ็ดปีอย่างเธอไม่เคยลองลิ้มหรือรู้จัก และบัดนี้เธอก็กระสันอยากรู้อยากลองอยากสัมผัส โดยเฉพาะสัมผัสอันเร่าร้อนจากชายหนุ่มอันเป็นที่รัก...
“อ๊า.. คุณดามพ์ ย่ะ อย่า... อ๊ะ อืมมม...” นารินครางกระเส่าทั้งสับสนและอยากลอง เมื่อเขาเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงไปซุกไซ้ร่องอกอวบและมือหนาก็เคล้นคลึงทรวงสาวอวบใหญ่เกินตัวเปล่าเปลือยอย่างเมามัน แล้วดามพ์ถอดเสื้อผ้าเธอออกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน... นารินคิดอย่างมึนงงแล้วก็ต้องสะดุ้งด้วยความเสียวซ่านเมื่อนิ้วแกร่งสะอาดสะอ้านของดามพ์สะกิดยอดอกสีชมพูเข้มอย่างหยอกเย้าสติอันมั่นคงของเธอก็พลันสั่นคลอนและสุดท้ายก็มีเพียงความซ่านรัญจวนเข้ามาแทนที่
“โอ.. พี่ ดามพ์...” นารินครางกระเส่าพูดติดๆ ขัดๆ พอๆกับลมหายใจที่สะดุดไปจากความเสียวกระสัน นารินครางพลิ้วเมื่อทั้งปากและนิ้วของเขาเริ่มมาวนเวียนหยอกเย้ากับยอดอกของตน แผ่นหลังบางแอ่นหยัดกายขึ้นเหมือนเสนอให้เขาเชยชม ในขณะที่ดามพ์รีบถอดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างรวดเร็ว…
“สวยเหลือเกินรินจ๋า..”
ดามพ์มองทรวงสาวอวบอิ่มอย่างพึงใจไม่คิดว่าสาวน้อยตัวบางอรชรเช่นนารินจะซ่อนทรวงสาวมหึมาเอาไว้ และสิ่งที่เธอมีก็เป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างสรรค์ขึ้นมาโดยแท้ เขาก็ช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้เป็นคนสัมผัสมันคนแรก ชายหนุ่มคิดขณะจรดริมฝีปากครอบครองยอดทับทิมหวานล้ำอย่างหิวกระหาย ดูดดึงอย่างคนที่โหยหิวอาหารมาแรมปี ทำให้นารินครางระงมด้วยความเสียวซ่าน สาวน้อยจิกเล็บลงบนบ่าแกร่งทั้งสอดไซ้เสยเรือนผมดกหนาของเขาอย่างหวามไหวซ่านรัญจวน พร้อมกับกดศีรษะทุยสวยลงชิดอกอวบของตนอย่างลืมตัว...
ตอนที่46. อวสานครอบครัวของเขาสุขแสนสุข เมื่อทั้งเมียและแม่เข้าขากันได้เป็นอย่างดีจนบางทีเขาก็รู้สึกว่ามีแม่สองคน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อหน่าย เมื่อแม่ยอดรักของเขานั้นหอมหวานเร่าร้อนเหลือเกิน..ตั้งแต่เรื่องร้ายๆ ผ่านไป มารดาของเขาก็เอาใจใส่นารินกับลูกมากไม่ว่านารินกับลูกๆ อยากได้อะไรคุณดรุณีไม่เคยขัดแต่ก็ไม่เคยก้าวก่ายการเลี้ยงดูลูกๆ ของนาริน แต่ไม่ว่านารินจะพูดจะทำอะไรคุณดรุณีจะสนับสนุนและเห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกครั้งและยังเอาอกเอาใจสะใภ้คนสวยจนคนเป็นลูกชายแท้ๆ แทบจะหมดความสำคัญลงไป แต่นั่นล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ เขากับมารดาเคยทำผิดกับนารินไว้มากมายและทำให้เธอต้องตกระกำลำบากมาอย่างแสนสาหัส โชคดีที่นารินยังรักและให้อภัยเขากับมารดาและเธอก็ยังให้ลูกๆ ที่น่ารักแก่เขาถึงสามคน...“พี่ดามพ์ขา ที่รักพาลูกๆ ขึ้นบ้านได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว..” เสียงหวานเจื้อยแจ้วร้องบอกดามพ์ยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปตามลูกๆ เข้าบ้าน แล้วพาเด็กๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวมารับประทานอาหารเย็นซึ่งวันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆ รับขวัญหลานน้อย
ตอนที่45.“ดีมาก ขอบใจที่ช่วยสั่งสอนคนชั่วๆ ให้” ดามพ์วางสายด้วยความพอใจเมื่อได้รับข่าวว่าภารกิจของเขาสิ้นสุดลงด้วยดีเพราะเขาเป็นผู้ชายและไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงเขาจึงต้องให้ผู้หญิงด้วยกันจัดการ แต่เขารับรองได้เลยว่านภาลัยจะไม่มีวันได้มีความสุข คนที่คิดทำร้ายทำลายคนในครอบครัวของเขาจะต้องได้รับการสั่งสอนเอาคืนอย่างสาสม ยิ่งคนเลวๆ อย่างนภาลัยที่ไม่ได้แค่คิดจะทำร้ายนารินเท่านั้น แต่นภาลัยฆ่าแม่ของนาริน นภาลัยจะต้องเจออะไรที่มันหนักหนาเป็นสองเท่า...นารินมองค้อนสามีจอมพลังที่ไม่ยอมให้เธอพักเสียทีทั้งที่ตักตวงความสุขจากเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พ่อคุณก็ยังไม่ยอมสงบ ดามพ์น้อย ยังคงคึกคักอย่างน่าหมั่นไส้...“รินจ๋า ดามพ์น้อยมันไม่ยอมนอน...” ชายหนุ่มเคล้าคลอเกลือกกลิ้งใบหน้าหล่อเหลากับทรวงสาวของเธออย่างออดอ้อน ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะแต้มมายังยอดอกสีหวานอีกครั้ง นารินครางเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจแต่ก็แอ่นอกเข้าหาปากร้อนผ่าวอย่างเต็มอกเต็
ตอนที่44.“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี แต่ฉันไม่อาจจะรับผิดชอบอะไรที่มันเกินกำลังฉันได้อีกต่อไป ฉันขอแค่เป็นพนักงานคนหนึ่งของคุณดีกว่า อย่างน้อยๆ คงไม่ทำกิจการเจ๊งเหมือนที่ผ่านมา” มีเรียเช็ดน้ำตาแล้วบอกเขายิ้มๆ“ก็ตามใจคุณนะ ผมยินดีช่วยเหลือคุณ”“ค่ะ ขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ..” หนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างเข้าอกเข้าใจมิตรภาพที่ดีเริ่มงอกงามอีกครั้ง“อ้าว.. น้องริน รู้สึกตัวแล้วหรือคะ” มีเรียหันไปมองนารินซึ่งเดินเข้ามาหาพวกตน นารินไม่พูดไม่จาแต่เดินไปหาดามพ์แล้วฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของเขาเต็มแรง…เพี๊ยะ... เสียงฝ่ามือเล็กๆ กระทบใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงจนหน้าหันไปเลยทีเดียว ดามพ์ถึงกับเห็นดาวเห็นเดือนวิ่งวิ้งๆ ต่อหน้าต่อตา“ว้าย น้องริน.. อย่าค่ะ อย่าทำอะไรดามพ์เลยนะคะ” มีเรียเข้ามาขวางไว้เมื่อเห็นแววตาวาวๆ ของนาริน“พี่โรสถอยไปค่ะหากไม่อยากโดนลูกหลง..”“อะไรกันครับเมียจ๋า” ดามพ์หน้าเสียยิ่งเห็นแววตา
ตอนที่43.“แกหักหลังฉันเหรอ”“ใครว่าฉันหักหลังเธอเล่า ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ต้องทำและเธอก็ยังได้สนุกกับไอ้พวกนี้อีก วินๆ กันทั้งสองฝ่าย เธอได้มันได้เงินด้วยนะไม่ชอบเหรอ” นภาลัยเหยียดยิ้มน่ารังเกียจ มีเรียมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความชิงชัง ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกขยะแขยงความคิดและการกระทำของนภาลัย ซึ่งเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนภาลัยจะต้องทำร้ายนารินขนาดนั้น“ฉันถามจริงๆ เถอะทำไมเธอจะต้องทำขนาดนี้ด้วย นารินเขาไปทำอะไรให้เธอ”“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ มันแค่สวยกว่า และใครๆ ก็รักมันมากกว่าฉัน ตอนฉันเป็นเมียพี่มัน ผัวฉันก็คอยแต่พร่ำเพ้อห่วงมันคิดถึงมันจะส่งเสียเงินให้มันเรียน แม่มันก็ทั้งรักทั้งห่วงไม่มีใครสนใจฉันที่เป็นสะใภ้ พอมันท้องไม่มีพ่อกลับมาก็ยังจะรักจะหลงมัน ฉันพยายามทำให้ทุกคนเกลียดมันเท่าไหร่ก็ยิ่งมีแต่คนรักมัน แล้วนังเด็กน่าเกลียดสองคนนั่นอีก พอมันลืมตามาดูโลกมันแย่งความรัก แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน สามีฉันกับแม่ของมันก็ไปเห่อนังเด็กฝรั่งขี้นกกัน ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน
ตอนที่42.“พี่ดามพ์ขา เข้ามาหาริน โอ้ว ซี๊ดดด...”“อีกนิดคนสวย อา รินจ๋า... ที่รักหวานเหลือเกิน...” ดามพ์ครางกระเส่าชิดยอดอกไหวระริกเมื่อส่งก่อนจะเคลื่อนกายแกร่งเสียดสีกับกายนุ่มนิ่มอย่างยั่วเย้า แล้วบดจุมพิตร้อนแรงลงบนกลีบปากบวมเจ่อของเธออย่างเร่าร้อนดูดดื่ม“รินร้อนเหลือเกิน พี่ดามพ์ขา สิคะ..” หญิงสาวแอ่นสะโพกเชิญชวนเสนอกายให้เขาบ่งบอกว่าเธอต้องการอะไร ดวงตาสวยหยาดเยิ้มด้วยเพลิงเสน่หาความเร้ารัญจวนจากดวงตาคมทำให้นารินวาบหวามเสียวกระสัน ยิ่งเมื่อเขาจับแก่นกายแกร่งแข็งขึงและร้อนราวเปลวไฟจดจ่อลากไล้หยอกเย้ากับดอกไม้งามร้อนเร่าราวจะมอดไม้ด้วยความต้องการของเธอ แต่ไม่ยอมเข้ามาเติมเต็มเสียทีนารินก็ยิ่งร้อนระอุ“พี่ดามพ์ เดี๋ยวนี้ รินต้องการ อื้อออ คนบ้า เดี๋ยวนี้...” คนตัวเล็กสั่งเสียงพร่าพยายามแอ่นสะโพกเข้าหาด้วยความฉุนเฉียว เล็บแหลมจิกลงบนข้อมือแกร่งอย่างเร่งเร้า จนทนไม่ไหวนารินจึงผลักให้เขานอนลงแทนที่ตนแล้วพลิกกายเหนือร่างแกร่งก่อนจะคร่อมสะโพกหนาไว้แล้ว
ตอนที่41.มีเรียหน้าเสียเมื่อเห็นเบอร์โทร. ของนภาลัยโทรเข้ามา หญิงสาวจำต้องรับแล้วค่อยๆ พูดเบาๆ กับคนปลายสายซึ่งพูดมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว“ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ฉันซะทีฮะ แล้วงานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้วยะ”“ฉันกำลังทำอยู่ อย่าเร่งเร้าได้มั้ย ดามพ์ไม่ใช่คนโง่นะ”“รู้ว่าไม่โง่แต่เมื่อไหร่ที่แกจะลงมือเสียทีฉันรอนานแล้วนะ ฉันต้องการให้แกลงมือโดยเร็ว ฉันให้เวลาแกสามวัน ส่วนฉันพร้อมเสมอ และตอนนี้ฉันก็อยู่เชียงใหม่แล้ว..” มีเรียหน้าเสียเมื่อนภาลัยบอกเช่นนั้น นั่นหมายความว่าเธอจะต้องถูกยายนั่นข่มขู่บังคับได้ง่ายขึ้นน่ะสิ“โอเค แล้วฉันจะทำตามแผนของเธอ” มีเรียวางสายแล้วก็ได้แต่นั่งคิดหนักอยู่คนเดียวหลังจากที่เธอได้พูดคุยกับเด็กหญิงทั้งสองแล้วมีเรียรู้สึกทั้งรักและเอ็นดูหนูน้อยทั้งสอง ทั้งได้เห็นความรักเอาใจใส่ที่นารินมีแต่เด็กๆ ถ้อยคำปลอบโยนยามที่หนูน้อยหกล้มร้องไห้ ท่าทางปกป้องลูกน้อยจากภัยอันตรายไม่ว่าร้อนหรือหนาวของนารินทำให้มีเรียคิดถึงวัยเด็กอ