บทที่ 15 หมดแรงแล้ว(2)

อันนาถอนหายใจเสียงทุ้มเมื่อพูดถึงคนใจร้ายจะกลับมาในวันพรุ่งนี้

"ขอยืมโทรศัพท์คุยกับน้องสาวหน่อยได้ไหม" คำพูดติดขัดที่เอ่ยเรียกนิตาว่าน้องสาวเพราะความเป็นจริงแล้วเธอคนนั้นคือพี่สาวต่างหาก ใบหน้าน้อยจับจ้องมองลูกน้องคนสนิทของเขาเอ่ยขอยืมเพื่อคุยกับคนที่บ้านและเขาไม่ใช่คนใจร้ายรีบพยักหน้าให้กับอันนาทันที

"ได้สิครับอย่างนั้นผมไปนั่งรอหน้าห้อง ถ้าผมเคาะประตูรีบเก็บโทรศัพท์นะนายอาจจะมาก่อนเวลาอันนี้ผมแค่เดา" เธอที่ยิ้มพร้อมกับมือทั้งสองข้างพนมไหว้เพื่อขอบคุณลูกน้องคนสนิทของเขา

เมื่ออันนาได้โทรศัพท์เธอกดโทรหาเบอร์พี่สาวตัวเองที่จำได้ขึ้นใจ

"โทรมาทำไมเบอร์แปลกไม่จำเป็นต้องโทรมาเบอร์ฉันรู้ไหมว่าฉันเครียดขนาดไหนยังต้องมาวุ่นวายกับโทรศัพท์มือถืออีก" เมื่อนิตากดรับสายเธอพูดใส่โทรศัพท์โดยที่ไม่ฟังว่าใครเป็นคนโทรมา

"นิตา" ดูเหมือนว่าไปสายจะตกใจจนเงียบเมื่อได้ยินเสียงอันนาที่เอ่ยเรียกชื่อตัวเอง

"อันนาจริงๆ เหรอ"

"อื้อ ตอนนี้อยู่กับใครอยู่กับคุณลุงหรือเปล่า"

"ฮื่อๆ ไม่ได้อยู่คุณพ่ออยู่บนห้องยังไม่ยอมลงมา ฮื่อๆ อันนานิตาขอโทษขอโทษจริงๆ ขอโทษที่อันนาต้อง…”

"ไม่เป็นไรหรอกนิตาเรื่องมันผ่านมาแล้วอีกอ