ตอนที่2

เช้าวันต่อมา

"ครืด ครืด" เสียงสั่นจากมือถือดังขึ้น ปลุกให้ฉันตื่น

"กี่โมงแล้วเนี่ย" ฉันสะลึมสะลือดูเวลาที่หน้าจอมือถือ พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า ฉันจึงลุกจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน

ฉันทำงานเป็นผู้ช่วยของทนายความในบริษัทเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ตั้งแต่ตอนที่เรียนจบใหม่ๆ ตอนแรกจะหาประสบการณ์ในระหว่างที่รอสอบตั๋วทนาย แต่...ก็นั่นแหละ หมดไฟตั้งแต่สองปีแรกแล้ว เพราะสอบไม่ผ่านสักที สาเหตุหลักๆก็เกิดจากตัวฉันเองด้วย เวลาอ่านหนังสือทีไรหลับทุกที และโชคดีที่แผนกที่ฉันอยู่มีแต่เพื่อนร่วมงานที่ดี แม้เงินจะไม่ได้สูงขนาดนั้น แต่ก็ทำให้ฉันมีความสบายใจในการทำงาน บวกกับฉันขายสินค้าออนไลน์ตั้งแต่สมัยเรียน และตอนนี้เริ่มรับงานถ่ายแบบ จึงมีเงินมากพอที่จะใช้ชีวิตคนเดียวสบายๆไม่ติดขัด ฉันใช้ชีวิตแบบwork life balance นั่นเอง

ในขณะที่ฉันกำลังแต่งหน้า ก็มีสายเรียกเข้าจากหัวหน้าแผนก "ครืด ครืด"

"ว่าไงพี่คะโบว์" ฉันรับสาย

"น้องสา เป็นไงบ้าง"

"หมายถึงอะไรคะพี่โบว์" ฉันทำหน้างง

"ยังไม่ได้เช็คข้อความในมือถือใช่ไหม"

"ยังค่ะ"

"งั้นเช็คเลย" เมื่อพี่โบว์พูดจบ ฉันจึงกดดูข้อความ มันเป็นข้อความจากบริษัทที่ส่งมาว่าเลิกจ้างและจะให้เงินชดเชย

"..." ฉันนิ่งไปเพราะรู้สึกตกใจ ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีวี่แววที่จะเลิกจ้างหรืออะไรเลย

"ไอ้สา พี่เสียใจด้วยนะ เขาให้เลือกระหว่างสากับเลมอนอ่ะ พวกพี่ๆเลยต้องตัดสินใจอย่างนี้ เข้าใจพวกพี่ด้วยนะ"

"หนูกับเลมอนเหรอคะ ฮ่าๆ" ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา

"เดี๋ยวพี่ช่วยดูงานจากที่อื่นให้นะ น้องสาอย่าเพิ่งเสียใจไปเลย คนทำงานดีแบบน้องสาไม่ว่าไปที่ไหน ใครๆก็ต้องการ"

"ถ้าเป็นอย่างที่พี่โบว์พูด หนูก็คงไม่ต้องโดนเลิกจ้างหรอกค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

"เฮ้อ...น้องสาพี่ต้องไปทำงานต่อแล้ว น้องสาก็ดูแลตัวเองดีๆนะ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่โบว์"

"จ้าๆ" เมื่อพี่โบว์รับคำเสร็จ ก็วางสายไป ส่วนฉันได้แต่นั่งนิ่ง มันรู้สึกหน่วงๆในใจ

"มันควรจะเป็นแบบนี้เหรอ" เลมอนคือเด็กจบใหม่ เพิ่งจะมาทำงานเป็นผู้ช่วยทนายเมื่อเดือนก่อน แล้วก็เป็นหลานของเจ้าของบริษัท

"เฮ้อ~ เอาวะ อย่างน้อยก็ได้ค่าชดเชย" ฉันถอนหายใจ แม้จะรู้สึกเสียหลัก รู้สึกเคว้ง เพราะฉันอยู่ที่นี่มาประมาณ8ปี

"มูฟออน ชีวิตคนเราอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" ฉันปลอบใจตัวเองอยู่นาน จากนั้นจึงเปลี่ยนชุดมาเป็นชุดอยู่บ้านแทน

"ไอ้คาริสา...กำลังใจที่ดีของแกคืออะไร" ฉันถามตัวเอง ก่อนจะตอบตัวเองว่า "ผู้ชายค่ะ" ฉันจึงเปิดแอป live jing ขึ้นมาเล่น นอนดูหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ แล้วก็เข้าไปคุยเล่นกับคนในแอพเพื่อคลายเครียด

ประมาณเที่ยงๆ ฉันหิวข้าวจึงออกจากแอป live jing แล้วกดสั่งข้าว ระหว่างรอข้าวก็ดูนู่นดูนี่ในมือถือไปพลางๆ เกือบครึ่งชั่วโมงข้าวก็มาส่ง ฉันจึงลงลิฟต์ไปเอาข้าว แล้วกลับมากินข้าว เมื่อกินข้าวเสร็จก็เข้าแอป live jing อีกครั้ง

"ไปดูที่ไหนดีนะ" ฉันวาร์ปเข้าประเทศนั้น ประเทศนี้ จนสุดท้ายมาหยุดอยู่ที่ญี่ปุ่น

"ไหนดูซิ หนุ่มญี่ปุ่นจะน่ารักขนาดไหน" ฉันเลื่อนเข้าเลื่อนออก เข้าห้องนี้ ไปห้องนั้น จนมาหยุดอยู่ที่หนุ่มญี่ปุ่นคนหนึ่ง เขาใส่แว่น ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดบนเผยให้เห็นร่องอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ไม่เล็กไปไม่ใหญ่ไป กำลังนั่งดีดกีต้าร์แล้วนั่งร้องเพลงภาษาญี่ปุ่นไปด้วย

"โห...เพลงขาวจังเลยอ่ะ...เอ้ย...เพลงเพราะจังเลยอ่ะ" ฉันยิ้มกว้าง แม้จะฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกก็ตามที

"สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรคะ" ฉันเอาข้อความไปแปลเป็นภาษาญี่ปุ่น แล้วกดส่งให้เขา เขาอ่านข้อความ แล้วยิ้มทักทายก่อนจะพูดว่า "ผมชื่อเคนทาโร่ครับ"

"วี๊ด~" ฉันกรีดร้องเบาๆ เสียงเขาทุ้มๆนุ่มๆ ฟังแล้วละมุนมาก

"แล้วคุณชื่ออะไรครับ" เขาถามฉันกลับ เป็นภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยคล่องมาก

"ชื่อคาริสาค่ะ" ฉันพิมพ์ไปเป็นภาษาอังกฤษ

"โอ้...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" เขายิ้มบางๆ แล้วผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย

"โอ๊ย~ คนบ้าไร ยิ้มโคตรน่ารักเลย" ฉันยิ้มกว้างตามเขา จากนั้นจึงเฝ้าเขาอยู่ในห้องไลฟ์จนกระทั่งเขาลงไลฟ์ เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่า

"ครืด ครืด" เสียงข้อความดังขึ้น ฉันจึงกดดู ก็พบว่าเป็นเคนทาโร่ที่ส่งข้อความมา

เคนทาโร่ : ขอบคุณที่เข้ามาดูไลฟ์ผมนะครับ คืนนี้ฝันดีนะครับ

คาริสา : ฝันดีค่ะ

"กรี๊ด~ เขาทักมา เขามีใจให้ฉันแน่ๆ" ฉันกรีดร้องแล้ว ยิ้มกว้าง ก่อนจะเข้านอนด้วยความสุขใจ