ตอนที่ 2

“แล้วถ้าผมไม่เลือกสักทาง และพาไลลาไปอยู่ที่อื่นล่ะครับ ท่านแม่จะอนุญาตไหมครับ”

แคทเธอรีนส่ายหน้าปฏิเสธ มองใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะกำลังทุกข์ทรมานอย่างเห็นใจ แต่หล่อนทำตามความต้องการของลูกชายไม่ได้จริงๆ

“ยังไงซะ ลูกกับไลลาก็รักกันไม่ได้”

“แต่ผมกับน้องนอนด้วยกันแล้วนะครับ”

“ลืมเรื่องนั้นซะ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่”

“ผม...”

“ถ้าลูกยังขัดขืน และคิดจะแข็งข้อกับแม่ ไลลาจะเป็นคนที่เดือดร้อน”

เขารู้ดีว่ามารดาไม่ได้ขู่ แต่ท่านทำได้จริงอย่างที่พูด เขารู้จักนิสัยของท่านดี

แล้วนี่เขาจะทำยังไงดี...?

ไลลา... เขารักไลลา แล้วจะให้ยอมปล่อยมือจากหล่อนไปได้ยังไงกัน

“งั้นผมขอเวลาครับ”

“คนของท่านพ่อจะประกาศทางอินเทอร์เน็ต รวมถึงหนังสือพิมพ์ไปทั่วโลกเกี่ยวกับการเลือกคู่ของลูกในค่ำวันนี้ และอาทิตย์หน้าผู้หญิงที่สนใจก็จะเดินทางมาที่บ้านของเรา คนของแม่จะคัดเลือกผู้หญิงเหล่านั้นให้เหลือแค่สามสิบคน หลังจากนั้นแม่กับพ่อจะคัดให้เหลือแค่สิบคน เพื่อให้ลูกได้เลือกหนึ่งในสิบคนนั้นเป็นภรรยาของลูก...”

“ทำไมเร็วนักล่ะครับท่านแม่”

ชาร์ลีตกใจไม่น้อย เขารู้สึกมืดแปดด้านเหลือเกิน

“มันคือเวลาที่เหมาะสมแล้วล่ะชาร์ล เชื่อแม่เถอะ”

“นี่ผมปฏิเสธอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นใช่ไหมครับ”

“ถูกต้อง เพราะถ้าลูกทำอะไรลงไปโดยพลการ ไลลาจะได้รับผลกระทบทันที”

มารดาของเขาเอาไลลามาข่มขู่ และมันก็ได้ผลดีเยี่ยม เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะเป็นห่วงนางในดวงใจ

“ถ้าผมยอมแต่งงานกับผู้หญิงสักคนที่ท่านแม่พอใจ ท่านแม่สัญญากับผมได้ไหมครับว่าจะไม่แตะต้องไลลา เธอจะต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปอย่างมีความสุข”

“แม่ให้สัญญา...”

สองแม่ลูกสบประสานสายตากัน ก่อนที่แคทเธอรีนจะพูดออกมาอีกครั้ง

“แต่นั่นต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขของคำว่าพี่ชายและน้องสาวเท่านั้น เพราะถ้าแม่ระแคะระคายว่าลูกกับไลลายังไม่หยุดยุ่งเกี่ยวกันในเชิงชู้สาว ไลลาจะต้องออกไปจากที่นี่ด้วยการแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่ง”

กรามแกร่งสะอาดสะอ้านไร้หนวดเคราของชาร์ลีขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง แก้มของเขามีสีแดงระเรื่อแต่ไม่ใช่เพราะเอียงอาย แต่เป็นเพราะกำลังกดดัน

“ครับ”

“แม่ดีใจนะที่ชาร์ลยอมตกลง”

“เพราะผมไม่มีทางเลือกครับ”

ชายหนุ่มตอบมารดาไปตามความเป็นจริง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยลา

“ถ้าท่านแม่หมดธุระกับผมแล้ว ผมขอตัวก่อนครับ”

“ตามสบายเถอะ”

“ขอบคุณครับ”

เขาโค้งศีรษะให้มารดาผู้เป็นเจ้าของกิริยางดงาม ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องพักผ่อนของท่าน มุ่งหน้าตรงไปยังเฉลียงไม้ร่มรื่น ที่ทอดยาวลงไปยังชั้นล่างซึ่งเป็นบริเวณสวนสวย

ตรงนั้นคือที่ประจำของไลลา...

เขาเดินลงมาหยุดที่ศาลาริมน้ำกลางสวน ร่างอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมของไลลานั่งอยู่ที่นั่นจริงๆ

ไลลาบอบบางราวกับตุ๊กตาแก้ว ที่หากจับต้องแรงๆ อาจจะแตกหักได้ง่าย ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เขาอยากจะปกป้องและดูแลหญิงสาวคนนี้ไปชั่วชีวิต

แต่ให้ตายเถอะ ทุกอย่างมันพังลงหมดแล้ว!

“ไลลา”

เจ้าของชื่อค่อยๆ หมุนกายกลับมาหา รอยยิ้มระบายบนใบหน้างามเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูเศร้าสร้อยจนเขาสังเกตเห็นได้ชัดเจน

ชาร์ลีเดินเข้าไปดึงร่างเล็กของน้องสาวบุญธรรมที่ตนเองคิดเกินเลยเข้ามากอด ซบหน้าลงกับกลุ่มเส้นผมนุ่มนั้นแผ่วเบา หัวใจเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน

“ท่านแม่... ว่ายังไงบ้างคะพี่ชาร์ล”

ไลลาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เพราะหลังจากที่กลับมาจากบ้านของเคลวินเพื่อนรักของชาร์ลี ความรักลับๆ ของหล่อนกับ

ชาร์ลีก็ถูกเปิดเผย เพราะแคทเธอรีนแอบส่งคนสะกดรอยตามหล่อนกับชาร์ลีไป

ตอนแรกหล่อนกับชาร์ลีพร้อมใจกันปฏิเสธ แต่รูปถ่ายที่นักสืบส่งมาให้แคทเธอรีนกับลาซาลอสมันทำให้ยากจะที่จะปฏิเสธต่อไปได้อีก เพราะจนด้วยหลักฐาน

“ท่านแม่บอกให้เราเลิกคบกัน”

ไลลาดันตัวออกห่างจากอ้อมแขนของพี่ชายบุญธรรม น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

“แต่เรารักกันนะคะ”

“ท่านแม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ท่านบอกว่ามันไม่เหมาะสม ท่านไม่มีวันยอม”

“แล้วท่านพ่อล่ะคะ”

“ท่านพ่อไม่มีทางขัดใจท่านแม่ ไลลาก็รู้นี่” น้ำเสียงของชาร์ลีเต็มไปด้วยความมืดมน

“ท่านแม่ให้พี่เลือกระหว่าง...” เขาสบประสานสายตากับดวงตาเศร้าหมองของน้องสาวบุญธรรม “ให้พี่แต่งงาน หรือว่าจะให้ไลลาแต่งงาน”

“ไม่นะคะ น้องไม่ยอม!”

ไลลาส่ายหน้าปฏิเสธ หล่อนรับไม่ได้ทั้งสองทางเลือก หล่อนไม่มีวันยอมแต่งงานกับชายคนไหน และก็ไม่มีวันยอมให้พี่ชายบุญธรรมแต่งงานกับหญิงคนใดเด็ดขาด

“พี่ก็ไม่ยอม”

“งั้นเราหนีไปด้วยกันเถอะค่ะ “หล่อนจับมือของชาร์ลีเอาไว้ และมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ “ไปที่ไหนก็ได้ที่มีแค่เราสองคน นะคะพี่ชาร์ล”

ชาร์ลีวางมือของตัวเองบนหลังมือเล็กของไลลา ก่อนจะพูดความจริงที่ต่างก็รู้ดีอยู่เต็มอกออกมา

“ไลลาก็รู้นี่ว่าเราหนีท่านแม่ไม่พ้นหรอก และที่สำคัญหากพี่ปฏิเสธคำสั่งของท่าน คนที่เดือดร้อนก็จะเป็นน้องนะไลลา”

“ไม่ค่ะ น้องไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้น้องได้อยู่กับพี่ชาร์ล ให้เราได้ครองรักกัน...” น้ำตาของไลลาไหลพราก หากย้อนเวลากลับไปได้ หล่อนจะไม่มีวันยอมให้แคทเธอรีนอุปการะในฐานะลูกสาวบุญธรรมเด็ดขาด

“พี่จำเป็นต้องแต่งงาน”

“พี่ชาร์ล...!”

“มันเจ็บปวดมาก... พี่รู้ไลลา...”

มือใหญ่ของชาร์ลียกขึ้นโอบประคองดวงหน้าที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาของไลลาเอาไว้ ก่อนจะพรมจูบไปทั่วอย่างแสนเสน่หา ปากก็พร่ำขอโทษ

“พี่ขอโทษที่ไม่อาจทำให้น้องมีความสุขได้อย่างที่เคยให้คำมั่นเอาไว้”

“พี่ชาร์ล... น้องทนเห็นพี่แต่งงานไม่ได้หรอกค่ะ น้องเจ็บ น้องจะขาดใจ...”

“ฟังพี่นะไลลา...” ชาร์ลีจ้องลึกเข้าไปในดวงตาชุ่มฉ่ำของไลลา ก่อนจะบอกบางอย่างออกมา “พี่แต่งงานก็จริง แต่การแต่งงานจะเป็นแค่ฉากหน้าที่พี่มีเอาไว้ซ่อนความสัมพันธ์ของเราเท่านั้น”

“พี่ชาร์ลหมายถึง...”

“พี่จะยอมแต่งงานตามที่ท่านแม่ต้องการ แต่พี่จะใช้การแต่งงานนี้รักษาความรักของเราเอาไว้ไงครับ”

ไลลายิ้มออกมาทั้งน้ำตา “งั้นก็แสดงว่าถึงพี่ชาร์ลจะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ตาม แต่เราสองคนก็ยังจะรักกันและมีความสัมพันธ์กันใช่ไหมคะ”

“ถูกต้องน้องพี่...”

“พี่ชาร์ลน้องดีใจที่สุดเลยค่ะ...”

ไลลาหัวเราะออกมาอย่างดีใจ และก็สวมกอดชาร์ลีเอาไว้อย่างแสนรัก

“แต่เราต้องเก็บความลับนี้เอาไว้ให้มิดที่สุดนะครับ ไม่อย่างนั้นท่านแม่จะมาทำลายมันอีก”

“แน่นอนค่ะ น้องสัญญา...”

ไลลาไต่มือขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งของชาร์ลี และก็เขย่งปลายเท้าขึ้น เพื่อจะจูบปากของเขา แต่ชายหนุ่มขืนตัวเอาไว้

“เราทำแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า ท่านแม่จะระแวงขึ้นมาอีก”

“แต่น้องคิดถึงพี่ชาร์ลนะคะ น้องอยากนอนในอ้อมแขนของพี่ชาร์ลอีก”

ชาร์ลีอมยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นเกลี่ยหยาดน้ำตาบนแก้มนวลให้กับไลลาจนแห้ง

“งั้นคืนนี้พี่จะไปหา ไลลาเปิดหน้าต่างรอพี่ก็แล้วกัน”

“ค่ะ พี่ชาร์ล”

ไลลายิ้มหวาน มองชาร์ลีอย่างแสนรัก

“น้องรักพี่ชาร์ลมากนะคะ น้องยอมสละตัวเองเป็นนางบำเรอในเงาของพี่ชาร์ลตลอดไปค่ะ”

“ใครว่าน้องเป็นนางบำเรอของพี่ล่ะ น้องคือตัวจริงของพี่ต่างหาก ไลลา...”

“แล้วผู้หญิงคนที่พี่จะแต่งงานด้วยล่ะคะ นางจะเป็นอะไรของพี่กัน”

“เมียบนหิ้งไงครับ”

“ยังไงเหรอคะพี่ชาร์ล”

ไลลาเข้าใจความหมายดี แต่ก็อดที่จะถามออกไปเพื่อให้มั่นใจยิ่งขึ้นไม่ได้

“เมียที่พี่ไม่คิดจะแตะต้อง”

ไลลายิ้มกว้างอย่างมีความสุข ได้ยินชาร์ลีพูดแบบนี้หล่อนก็สบายใจแล้ว

“น้องรักพี่ชาร์ลที่สุดเลยค่ะ”

“พี่ก็รักน้อง ไลลา...”

ทั้งคู่กอดกันแนบแน่น ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปคนละทางเพื่อปกป้องคนอื่นครหา