ตอนที่ 2 | โรสริน

โรสริน เด็กสาวที่เติบโตมาในครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น ถึงฐานะของครอบครัวจะไม่ได้ร่ำรวย แต่คุณพ่อก็ตั้งใจทำงานและพยายามสร้างบริษัทให้มั่นคง หวังเป็นสิ่งสร้างรายได้ให้กับครอบครัวในอนาคต

ทว่ายังไม่ทันที่คุณพ่อจะสร้างบริษัทตามความฝันได้สำเร็จ คุณแม่ที่เป็นที่รักก็ด่วนจากไปเสียก่อน ทำให้ชีวิตของโรสรินดูเศร้าหมองและไม่สดใสเหมือนเคย

หลังจากที่คุณแม่จากไปได้ไม่นานบริษัทของคุณพ่อก็เติบโตและเป็นที่รู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มีรายได้เข้ามาเป็นจำนวนมาก ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดีตามที่คุณพ่อฝัน โรสรินก็ดีใจและภูมิใจในตัวของคุณพ่อ ทำให้ชีวิตของเธอเริ่มกลับมาสดใสและมีความสุขอีกครั้ง

ในขณะที่บริษัทมีชื่อเสียงมากขึ้นและเป็นที่น่าสนใจของผู้คนจำนวนมาก คุณพ่อก็เริ่มมีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิต ถึงแม้ว่าโรสรินจะไม่เห็นด้วยเพราะคุณแม่พึ่งจากไปได้เพียงแค่ไม่กี่ปีและเธอก็ยังเป็นเด็กที่พึ่งจะเรียนจบมัธยมตอนปลาย แต่เธอก็พยายามปิดหูปิดตาทำเป็นไม่สนใจ ถ้าหากว่าเป็นความสุขของคุณพ่อเธอก็ยอมได้ทุกอย่าง

ชีวิตที่สดใสก็ต้องกลับมาเศร้าหมองอีกครั้งเมื่อคุณพ่อได้ติดสินใจแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงคนใหม่ แถมคุณพ่อยังดูแลและตามใจแม่เลี้ยงทุกอย่าง ตอนแรกที่เข้ามาในบ้านก็เหมือนจะเป็นแม่เลี้ยงใจดี แต่พอเวลาผ่านไปไม่นานก็กลายเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย

ชื่อเสียง เงินทองและอำนาจที่คุณพ่อเคยมีก็ค่อยๆ ลดน้อยลงเรื่อยๆ เพราะการเอาใจภรรยาใหม่จนเกินตัว ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงๆ แค่นิดาเอ่ยปากว่าอยากได้ คุณพ่อก็พร้อมที่จะประเคนให้ทุกอย่าง

คุณพ่อแต่งงานใหม่ได้เพียงแค่สามปีบริษัทมีปัญหามากขึ้น ทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องการเงิน ทำให้คุณพ่อเครียดหนักมากจนเริ่มล้มป่วย คุณพ่อได้ทำการรักษาและนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนอยู่หลายเดือนก่อนที่คุณพ่อจะจากโลกใบนี้ไปด้วยอาการเส้นเลือดในสมองแตก ปล่อยให้โรสรินใช้ชีวิตอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้าย ซึ่งเธอไม่ได้ต้องการแบบนี้ แต่เธอก็ฝืนความจริงไม่ได้อยู่ดี

จากชีวิตที่สุขสบายก็เริ่มลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีแม่เลี้ยงเข้ามาดูแลทุกอย่างแทนคุณพ่อที่จากไป ไม่ว่าจะเป็นงานที่บริษัทหรือว่างานที่บ้าน แม่เลี้ยงก็เป็นคนดูแลหมดซึ่งรวมไปถึงชีวิตของโรสรินด้วย

“ถ้าแกรักพ่อ แกก็ต้องแต่งงาน ไม่อย่างนั้นบริษัทที่พ่อแกสร้างมาก็จะไม่เหลืออะไรเลย” นิดาชี้นิ้วสั่งลูกเลี้ยงด้วยท่าทางหงุดหงิดและอารมณ์เสีย

“แต่เงินประกันคุณพ่อก็ทำเอาไว้ให้ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะคะ” หญิงสาวโต้กลับทันที ถึงแม้บริษัทจะขาดทุน แต่สมบัติที่คุณพ่อทิ้งเอาไว้ให้ก่อนตายก็น่าจะเพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงบริษัทให้อยู่ต่อไปได้อีกหลายเดือน

“แกอย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย การเงินที่บริษัทเป็นยังไงแกก็ไม่เคยรู้ แต่กลับปากดีทำเหมือนรู้ทุกอย่าง” นิดาตวาดเสียงแข็งเมื่อลูกเลี้ยงดื้อและทำตัวอวดเก่งจนเกินไป

“ก็คุณพ่อเคยบอกโรส…” หญิงสาวก้มหน้าตอบแม่เลี้ยงเสียงเบาด้วยความกลัว เพราะไม่ว่าเธอจะพูดหรืออธิบายอะไรแม่เลี้ยงก็ไม่เคยสนใจ

“นั่นมันตอนที่พ่อแกยังไม่ป่วย แกรู้ไหมว่าค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลเอกชนแต่ละวันที่พ่อแกอยู่มันแพงแค่ไหน” แม่เลี้ยงมองหน้าหญิงสาวด้วยท่าทางเอาเรื่อง เรียนยังไม่จบแถมยังทำตัวอวดเก่งรู้ทุกเรื่องไปหมด

“แต่คุณพ่อก็มีประกันไม่ใช่เหรอคะ”

“ประกันมันก็จ่ายอยู่หรอกแต่มันจ่ายไม่หมดทุกอย่าง เพราะยังมีค่าส่วนต่างที่ต้องจ่ายเอง ไหนจะค่าห้องไอซียู ค่าหมอ ค่าพยาบาลพิเศษอีก แกเคยสนใจที่จะดูเอกสารบ้างไหม” แม่เลี้ยงอธิบายด้วยความหงุดหงิด เพราะเรื่องง่ายๆ แบบนี้ยังต้องมานั่งอธิบายให้เสียเวลา

“แล้วประกันชีวิตล่ะคะ คุณพ่อบอกโรสเอาไว้ว่าถ้าหากคุณพ่อเป็นอะไรไปก็จะได้เงินประกันหลายล้าน” โรสรินจำคำพูดของคุณพ่อได้ทุกอย่าง

“แค่ค่าประกันมันจะได้สักกี่ล้าน ไหนจะใช้หนี้ที่ยืมธนาคารมา แล้วก็หนี้ที่ยืมคนอื่นมาอีก เงินแค่นี้มันไม่พอหรอกนะ” นิดาก็พึ่งจะรู้ว่าสามีมีหนี้เยอะท่วมหัว ตายไปแล้วก็ยังทิ้งหนี้เอาไว้ให้เธอต้องลำบากอีก

“แต่โรสยังเรียนไม่จบเลยนะคะ จะให้โรสแต่งงานได้ยังไง”

ถ้าหากเธอเรียนจบและมีประสบการณ์มากพอ เธอก็คงจะช่วยบริษัทให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เธอไม่มีความรู้อะไรเลยสักอย่างที่จะช่วยบริษัทได้ นอกจากเธอจะต้องทำตามที่แม่เลี้ยงสั่ง

“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำบ่อยๆ แกมีหน้าที่ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ” นิดาชี้หน้าสั่งเพื่อให้อีกฝ่ายได้จำขึ้นใจ

“โรสขอเรียนจบก่อนได้ไหมคะ” โรสรินพยายามขอร้องที่จะยื้อเวลาเอาไว้ เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อม

“ได้สิ! แกอยากจะแต่งตอนไหนก็ได้!”

“จริงเหรอคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้งอย่างมีความหวัง

“จริงสิ! แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าพอถึงตอนที่แกอยากแต่งแล้วบริษัทของพ่อแกจะยังเหลืออยู่หรือเปล่า” นิดาแสยะยิ้มที่มุมปากและไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะต้องพูดให้โรสรินยอมแต่งงานให้ได้เพื่อเงินและเพื่อชีวิตที่สุขสบายของตัวเอง

“….” หญิงสาวถึงกับเงียบไปพูดอะไรไม่ออก

“ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันจะได้ไปจากบ้านหลังนี้สักที แต่แกอาจจะไม่เหลืออะไรเลยนะ อย่าว่าแต่บริษัทเลยแม้แต่ที่ซุกหัวนอนแกก็จะไม่เหลือ”

ถึงนิดาจะเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ไม่นาน แต่ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาก็ทำให้เธอดูคนง่ายขึ้น ซึ่งเธอรู้ดีว่านอกจากโรสรินจะรักบริษัท และยังมีบ้านหลังนี้ที่รักมากอีกด้วย ทำให้เธอมีข้ออ้างมาขู่และกดดันให้ลูกเลี้ยงยอมแต่งงานได้ง่ายๆ

“หมายความว่ายังไงคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วหากันเป็นปมด้วยความสงสัยในประโยคที่แม่เลี้ยงพูดออกมา

“ก็หมายความว่าธนาคารจะมายึดบ้านแกแล้วยังไงล่ะ คิดดูให้ดีนะว่าแกอยากรักษาบ้าน รักษาบริษัทเอาไว้หรือเปล่า”

“โรสยอมแล้วค่ะ” โรสรินบอกเสียงเบาด้วยท่าทางสิ้นหวัง ตอนนี้เธอคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ

“ดี! เดี๋ยวฉันจะจัดการทุกอย่างให้” นิดาแสยะยิ้มที่มุมปากราวกับผู้ชนะ ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใยดี

หญิงสาวมองตามหลังของแม่เลี้ยงพร้อมทั้งน้ำตา ร่างบางทรุดนั่งลงที่พื้นราวกับคนหมดเรี่ยวแรง นี่เธอจะต้องทำตามที่แม่เลี้ยงสั่งจริงๆ ใช่ไหม การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่จะแต่งกับใครก็ได้สักหน่อย

“โรสคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่จังเลยค่ะ”

โรสรินนั่งกอดเข่าร้องไห้และพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าจะต้องใช้ชีวิตต่อไปยังไง ถ้าหากเธอไม่ทำตามที่แม่เลี้ยงบอกบริษัทที่คุณพ่อสร้างมาก็จะต้องปิดลงและเธอก็ต้องหาเงินมาใช้หนี้ในส่วนที่เหลือแทนจนหมด แต่ถ้าหากเธอยอมแต่งงานตามที่แม่เลี้ยงบอกก็จะทำให้บริษัทดำเนินต่อไปได้

สุดท้ายแล้วโรสรินก็ต้องทำใจยอมรับความจริงและทำตามที่แม่เลี้ยงบอกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธออยากแต่งงาน แต่ที่เธอทำก็เพื่อรักษาบ้านและรักษาบริษัทที่เป็นสิ่งที่คุณพ่อตั้งใจสร้างมาให้คงอยู่ต่อไป…

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

ฝากกดไลก์ กดเพิ่มเข้าคลัง กดคอมเมนท์พูดคุยและเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ