บทที่ 14

ฮูหยินผู้เฒ่าชะงัก ยืมเหรอ?

ทว่าเมื่อกี้นางเองก็บอกว่ายืม รอที่จวนมีเงินแล้วก็คืนนาง ที่ซ่งซีซีพูดแบบทำให้นางไม่สามารถโต้แย้งได้

เพียงแต่ นางยังคงบ่นอยู่ในใจว่า ซ่งซีซีเป็นคนไม่รู้ความจริงๆ กลับคิดเล็กคิดน้อยกับสามีตัวเอง ครอบครัวของพ่อแม่นางก็ตายหมดแล้ว เงินไม่ใช้กับจวนแม่ทัพ แล้วจะใช้ที่ไหนได้อีก?

จ้านเป่ยว่างส่ายหัว "ข้าจะคิดหาทางออกเอง ไม่จำเป็นต้องยืมของเจ้า"

หลังจากพูดแล้วเขาก็หันหลังกลับและออกไป

ทุกคนในห้องต่างมองไปที่ซ่งซีซี ซ่งซีซีคารวะทีหนึ่ง "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอกลับไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อนซีซี!" ฮูหยินผู้เฒ่าทำหน้าบึ้งตึง ตอนนี้นางโกรธขึ้นมา และไม่ไอหรืออ่อนแรงอีก เพราะเมื่อวานนางเพิ่งกินยาหมอมหัศจรรย์ดันไปหนึ่งเม็ด

ซ่งซีซีมองดูนาง "ท่านมีคำสั่งอะไรอีกหรือ"

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดอย่างจริงจัง "ข้ารู้ว่าเจ้าเข้าวังเพื่อขอร้องฝ่าบาทมา แต่มันไม่เหมาะเลยที่เจ้าทำเช่นนั้น ยี่ฝางแต่งเข้ามา หากต่อไปได้สร้างผลงานให้บ้านเมืองอีก มันสร้างชื่อเสียงให้ลูกหลานของจวนแม่ทัพนะ เจ้าก็จะได้รับประโยชน์ไปด้วย หากสร้างผลงานมากมาย เจ้าก็อาจรับยศไป มันก็เป็นบุญคุณของเจ้า"

ซ่งซีซีไม่ได้ปฏิเสธ "ท่านพูดถูก"

เมื่อเห็นว่านางเชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน ฮูหยินผู้เฒ่าจึงพูดต่ออย่างพึงพอใจ "เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนั้นไม่มากสำหรับเจ้า บวกกับเครื่องประดับต่างๆ น่าจะไม่เกินสองสามพันตำลึง เงินนี้เจ้าออกให้เลย"

ซ่งซีซีพยักหน้า "ตกลง"

ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดดูว่าก่อนหน้านี้นางแค่อารมณ์เสียเลยทำเช่นนั้น จึงยิ้ม "ซีซีเป็นเด็กดีจริงๆ อย่ากังวล หากเป่ยว่างกล้ารังแกเจ้าในอนาคต ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอมเลย"

ฮูหยินผู้เฒ่ารองที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าซีดเซียว ทำไมนางถึงโง่ขนาดนี้? จะใช้สินเดิมของตัวเองไปให้สามีแต่งอนุภรรยาที่ไหนกัน? นี่มันเป็นการกลั่นแกล้งคนอื่นมากเกินไปชัดๆ

ซ่งซีซีมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่ารองแล้วถามว่า "ถ้าอย่างนั้นค่าหมั้นและของขวัญหมั้นรวมกันเป็นประมาณหนึ่งหมื่นสามพันตำลึง แล้วงานเลี้ยงล่ะ ค่าจัดเลี้ยงต้องใช้เท่าไหร่อีก?"

ฮูหยินผู้เฒ่ารองพูดด้วยความโกรธ "งานเลี้ยงและค่าใช้จ่ายอื่นๆ รวมกันอย่างน้อยต้องหลายพันด้วย เจ้าจะออกให้หมดหรือ?"

หากนางโง่เอง ก็ปลาอยให้นางโง่ไปเลย

ซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "ได้สิ เดี๋ยวข้าจะให้แม่ทัพเขียนหนังสือยืมเงินไว้ให้ แล้วข้าจะส่งเงินไปให้"

ยกเว้นคนจากบ้านรอง ทุกคนในห้องมีสีหน้ามืดทะมึน

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดด้วยความโกรธ "ไร้สาระ สามีมายืมเงินภรรยาจะให้เขียนหนังสือยืมเงินได้อย่างไร"

ซ่งซีซีอึ้งไป "ถ้าไม่เขียนหนังสือยืมเงิน จะถือเป็นเงินยืมได้อย่างไร ท่านแม่เพิ่งบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นการยืมนี่ ยืมเงินให้เขียนหนังสือยืมเงินมันก็สมเหตุสมผลแล้วนี่ ไม่เขียนหนังสือยืมเงินให้ถึงจะเป็นเรื่องไร้เหตุผลนะ"

"ส่วน" ซ่งซีซียืนขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงสงบ "สามียืมเงิรภรรยา ซึ่งให้เขียนหนังสือยืมเงินถือว่าไม่สมเหตุสมผล งั้นที่สามีของตัวเองจะแต่งอนุภรรยา ให้ใช้สินเดิมของภรรยาเอกออกสินสอดนั้นมันสมเหตุสมผลเลยเหรอ ถ้าเรื่องแบบนี้แพร่ออกไป ก็เกรงว่าจะทำให้แม่ทัพอับอายขายหน้า และจวนแม่ทัพก็จะกลายเป็นตัวตลก ข้าเองก็นึกถึงชื่อเสียงของจวนแม่ทัพ ท่านแม่คิดว่าถูกไหม?"

ฮูหยินผู้เฒ่าหน้าเขียวคล้ำถมึงทึง "เมื่อกี้ข้าเพิ่งชมเจ้าเป็นคนรู้ความ ... "

"คำนึงถึงชื่่อเสียงของจวนแม่ทัพ ก็ถือว่าเป็นคนรู้ความด้วยมิใช่หรือ?" ซ่งซีซียิ้มพลางโค้งงอแล้วลูบหลังให้นางเบาๆ "ท่านแม่อย่าโกรธเลย เมื่อวานเพิ่งกินยาไป และยานี้มีผลใช้แค่ห้าวันเอง ห้าวันต่อไป หมอมหัศจรรย์ดันจะไม่มารักษาท่านถึงที่อีกเลย"

"เจ้าว่าไง?" ฮูหยินผู้เฒ่าจับมือนางแล้วหันไปมองนาง "เจ้าใจร้ายขนาดนี้เลยหรือ ไม่ให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาข้าอีก"

จ้านเส้าฮวนผลักซ่งซีซีอย่างแรง และพูดด้วยความโกรธ "ซ่งซีซี เจ้าไม่ให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาท่านแม่ เจ้าอยากฆ่าแม่ของข้าหรือไง?"

ซ่งซีซีกระพือแขนเสื้อของนาง และจ้านเส้าฮวนก็รู้สึกถึงรัศมีอันแข็งแกร่งเข้ามา บังคับให้นางเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าว และต้องจับที่พนักเก้าอี้ไว้ถึงจะยืนนิ่งได้

นางแปลกใจเล็กน้อย ทำไมซ่งซีซีถึงมีแรงขนาดนี้?

ซ่งซีซีพูดอย่างเย็นชา "น้องสาวต้องระวังคำพูดด้วย เมื่อวานเป็นหมอมหัศจรรย์ดันเองที่บอกว่าเขาจะไม่มาอีก พวกเจ้าสามารถถามเขาเองได้ ว่าเขาไม่อยากมาเองหรือเพราะข้าไม่ให้เขามากันแน่"

หลังจากพูดจบ นางก็หันหลังกลับและออกไป