บทที่ 15

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เชื่อว่าหมอมหัศจรรย์ดันจะไม่มา เพราะเมื่อวานเขายังมาส่งยาด้วย และให้คำกำชับเกี่ยวกับอาการของนาง จากนั้นนางรีบส่งคนไปที่ร้านขายยาของเขาทันทีเพื่อเชิญหมอมหัศจรรย์ดันมา แต่หมอมหัศจรรย์ดันไม่แม้แต่ออกมาพบหน้าเลย แค่ให้หมอแระจำร้านให้คำตอบแทน

คำตอบนั้นพ่อบ้านบอกฮูหยินผู้เฒ่าทุกคำ เกือบทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

สิ่งที่หมอประจำร้านพูดนั้นเป็นคำพูดของหมอมหัศจรรย์ดัน "ต่อไปม่ต้องมามาเลย สิ่งที่จวนแม่ทัพทำนั้นช่างทำให้คนเรารู้สึกเสียใจมาก หากรักษาโรคให้บุคคลไร้ศีลธรรมเช่นนี้ ข้ากลัวสร้างกรรมเอาไว้ ข้ายังไม่อยากตาย"

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดด้วยความโกรธ "ต้องเป็นนางที่ไม่ให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาข้า ข้าไม่ได้คาดคิดว่านางจะใจร้ายขนาดนี้ ตอนที่รับนางเป็นลูกสะใภ้ยังคิดว่านางจะมีน้ำใจและอ่อนโยน ตั้งหนึ่งปีแล้วก็มองไม่ออกเลยนางจะเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้ นางจงใจทำร้ายข้า หากไม่มียาของหมอมหัศจรรย์ดัน งั้นเท่ากับต้องให้ข้าตายสิ"

จ้านจี้ยังคงเงียบอยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สบอารมณ์อยู่ รู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้เชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเขาคิดว่านางแค่ขี้น้อยใจ พอโกรธไปสักหน่อยเดี๋ยวก็หายเลย แต่ไม่คาดคิดว่าจะไม่ให้ยากับฮูหยิงเลย นี่มันมากเกินไปแล้ว..

เขาสั่งกับจ้านเป่ยเซิน ลูกชายคนเล็กของเขาา "ไปตามหาพี่ชายของเจ้ากลับมา แล้วบอกเขาให้ภรรยาของเขาเลิกงี่เง่าไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม หากทำแบบนี้ต่อไป ชีวิตของท่านแม่เจ้าจะไม่รอดแล้ว"

"ขอรับ!" จ้านเป่ยเซินวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เสียแรงที่เขายังคิดว่าพี่สะใภ้ของเขาเป็นคนดี คิดไม่ถึงว่านางเป็นคนใจร้ายเช่นนี้

จ้านเส้าฮวนเดินตรงไปยังเรือนเหวินซีด้วยความโกรธ แต่นางไม่สามารถเข้าไปเรือนเหวินซีได้เลย

จ้านเส้าฮวนยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าของนางดูเย็นชามาก และสาปแช่งด้วยความโกรธ "ซ่งซีซี แกออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

"ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่ชายรองของข้าจะชอบยี่ฝาง ยี่ฝางไม่ได้เล่นกลสกปรกเหมือนแก แกสมน้ำหน้าที่ถูกพี่ชายรองรังเกียจ"

"ซ่งซีซี แกคิดว่าแกซ่อนตัวเช่นนี้เรื่องก็จะจบเลยหรือ ที่นี่คือจวนแม่ทัพ หากเจ้าแน่จริงก็อย่าออกมาตลอดชีวิต แกกล้าทำร้ายแม่สามี แกจะไม่ตายดีแน่"

เสียงของเป่าจูดังมาจากเรือนเหวินซี "คุณหนูสาม วันนั้นท่านบอกว่าจะคืนของให้ไม่ใช่หรือ งั้นก็เอาของมาคืนก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ"

จ้านเส้าฮวนพูดอย่างเย็นชา "ด้วยสิทธิ์อะไร? นั่นเป็นของที่นางมอบให้ข้า ของที่ให้คนอื่นไปแล้วจะขอคืนได้ยังไง?"

เดิมทีนางคิดจะคืนให้ แต่เมื่อนางกลับไปลองรวบรวมดูก็พบว่าเครื่องประดับและเสื้อผ้าส่วนมากเป็นพี่สะใภ้รองมอบให้ หากคืนกลับไป ตัวเองก็เหลือเครื่องประดับสวยๆ ไม่มากแล้ว และเสื้อผ้าดีๆ ก็ไม่เหลือกี่ชุดเลย งั้นต่อไปนางต้องสวมเสื้อเรียบง่ายออกไปข้างนอก นางไม่ต้องการเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าจะไม่คืนให้แล้ว

เสียงของเป่าจูพูดช้าๆ "แล้วมีใครบ้างที่รับของของคนอื่นไป ดลับมาด่าคนที่มอบของให้เล่า"

จ้านเส้าฮวนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง แต่แล้วนางก็พูดด้วยความโกรธ "ฝากไว้เถอะ รอพี่ชายรองกลับมาจะต้องทอดทิ้งนางไปแน่ๆ"

หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็จากไปด้วยความโกรธ

เป่าจูก็กลับเข้าห้องด้วยความโกรธ "เป็นพวกคนโลภ คุณหนูพูดถูก ไม่ว่าไปไหนก็ดีกว่าอยู่ที่นี่ ทำไมพระราชโองการที่ฝ่าบาทสั่งให้ถอนการแต่งงานนั้นยังไม่มาสักที?"

ซ่งซีซียิ้มพลางกระโดดขึ้นเพื่อหยิบกล่องลงมาจากด้านบนของตู้ แล้วกระโดดลงมา

พอเปิดกล่องออกมาก็พบแส้สีแดงที่อยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานาน

อาจารย์ของนางเป็นคนมอบแส้นี้ให้นางตอนที่นางลงมาจากภูเขา ตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลจ้าน นางก็ไม่เคยใช้แส้นี้อีกเลย นอกจากแต่ละวันฝึกกำลังภายในแล้วก็ไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อีกเลย

"คุณหนู ท่านจะสู้กับใครหรือ?" เป่าจูเคยอยู่กับนางเป็นเพื่อนตอนขึ้นภูเขาเหม่ยชาน ในช่วงเวลาที่อยู่ภูเขาเหม่ยชาน ก็เป็นเป่าจูรับใช้นาง ดังนั้นจึงรู้ว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ของนางจะเก่งแค่ไหน

"เปล่าหรอก แค่หยิบมันออกมาดูเฉยๆ" ซ่งซีซีลูบแส้สีแดง ตอนนี้นางยังคงไว้ทุกข์อยู่ ต่อให้ต้องลงมือก็ไม่ใช้แส้นี้ "หลังจากที่เราออกจากตระกูลจ้านแล้ว เรากลับจวนเองเพื่อซ่อมแซมสักหน่อย จากนั้นค่อยไปภูเขาเหม่ยชานเพื่อเยี่ยมอาจารย์"

"ได้เลย" เป่าจูยิ้มอย่างมีความสุขโดยบอกว่าเป็นการดีที่จะกลับไปภูเขาเหม่ยชาน ทุกคนใจดีกับคุณหนูมากและปฏิบัติต่อนางเหมือนสุดที่รัก

ซ่งซีซีใส่แส้สีแดงกลับเข้าไปในกล่อง แต่ไม่ได้ใส่กล่องกลับไว้บนตู้ มันต้องเอากลับไปด้วย เลยไม่จำเป็นต้องวางกลับไปที่เดิม

"ท่านแม่คงไม่ตำหนิข้าที่ทำตัวอกตัญญู เพราะยังไงข้าแต่งงานแล้ว แต่เป็นเขาทำผิดต่อข้า" ซ่งซีซีพูดเบา ๆ

ดวงตาของเป่าจูเป็นสีแดง "ถ้าฮูหยิงรู้เรื่อง นางคงมีแต่โกรธกับคนของจวนแม่ทัพเท่านั้น ย่อมไม่โทษท่านเลย"

ซ่งซีซีถอนหายใจเล็กน้อย "การแต่งงานและมีลูก สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่โชคชะตาที่หญิงสาวในตระกูลซ่งควรมี"

เป่าจูสูดดม "เป็นเพราะพวกเขาที่ไม่เห็นถึงความดีของคุณหนู เมื่อพูดถึงกลยุทธ์การต่อสู้และศิลปะการต่อสู้ ยี่ฝางเทียบคุณหนูไม่ติดเลย เป็นแม่ทัพใหญ่และฮูหยิงที่ไม่อยากให้ท่านไปออกศึก มิฉะนั้น จะมียี่ฝางที่ทุกคนต่างยกย่องนางได้อย่างไร?"

ซ่งซีซียิ้ม "ในใจของเจ้า ข้าเป็นคนแสนดีทีเดียวเลย"

“นั่นสินะ!” เป่าจูเงยหน้าขึ้น ปลายจมูกของนางก็เป็นสีแดงด้วย