Share

บทที่ 15

Author: ปาเย่วเซิ่งเซี่ย
ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เชื่อว่าหมอมหัศจรรย์ดันจะไม่มา เพราะเมื่อวานเขายังมาส่งยาด้วย และให้คำกำชับเกี่ยวกับอาการของนาง จากนั้นนางรีบส่งคนไปที่ร้านขายยาของเขาทันทีเพื่อเชิญหมอมหัศจรรย์ดันมา แต่หมอมหัศจรรย์ดันไม่แม้แต่ออกมาพบหน้าเลย แค่ให้หมอแระจำร้านให้คำตอบแทน

คำตอบนั้นพ่อบ้านบอกฮูหยินผู้เฒ่าทุกคำ เกือบทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

สิ่งที่หมอประจำร้านพูดนั้นเป็นคำพูดของหมอมหัศจรรย์ดัน "ต่อไปม่ต้องมามาเลย สิ่งที่จวนแม่ทัพทำนั้นช่างทำให้คนเรารู้สึกเสียใจมาก หากรักษาโรคให้บุคคลไร้ศีลธรรมเช่นนี้ ข้ากลัวสร้างกรรมเอาไว้ ข้ายังไม่อยากตาย"

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดด้วยความโกรธ "ต้องเป็นนางที่ไม่ให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาข้า ข้าไม่ได้คาดคิดว่านางจะใจร้ายขนาดนี้ ตอนที่รับนางเป็นลูกสะใภ้ยังคิดว่านางจะมีน้ำใจและอ่อนโยน ตั้งหนึ่งปีแล้วก็มองไม่ออกเลยนางจะเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้ นางจงใจทำร้ายข้า หากไม่มียาของหมอมหัศจรรย์ดัน งั้นเท่ากับต้องให้ข้าตายสิ"

จ้านจี้ยังคงเงียบอยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สบอารมณ์อยู่ รู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้เชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเขาคิดว่านางแค่ขี้น้อยใจ พอโกรธไปสักหน่อยเดี๋ยวก็หายเลย แต่ไม่คาดคิดว่าจะไม่ให้ยากับฮูหยิงเลย นี่มันมากเกินไปแล้ว..

เขาสั่งกับจ้านเป่ยเซิน ลูกชายคนเล็กของเขาา "ไปตามหาพี่ชายของเจ้ากลับมา แล้วบอกเขาให้ภรรยาของเขาเลิกงี่เง่าไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม หากทำแบบนี้ต่อไป ชีวิตของท่านแม่เจ้าจะไม่รอดแล้ว"

"ขอรับ!" จ้านเป่ยเซินวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เสียแรงที่เขายังคิดว่าพี่สะใภ้ของเขาเป็นคนดี คิดไม่ถึงว่านางเป็นคนใจร้ายเช่นนี้

จ้านเส้าฮวนเดินตรงไปยังเรือนเหวินซีด้วยความโกรธ แต่นางไม่สามารถเข้าไปเรือนเหวินซีได้เลย

จ้านเส้าฮวนยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าของนางดูเย็นชามาก และสาปแช่งด้วยความโกรธ "ซ่งซีซี แกออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

"ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่ชายรองของข้าจะชอบยี่ฝาง ยี่ฝางไม่ได้เล่นกลสกปรกเหมือนแก แกสมน้ำหน้าที่ถูกพี่ชายรองรังเกียจ"

"ซ่งซีซี แกคิดว่าแกซ่อนตัวเช่นนี้เรื่องก็จะจบเลยหรือ ที่นี่คือจวนแม่ทัพ หากเจ้าแน่จริงก็อย่าออกมาตลอดชีวิต แกกล้าทำร้ายแม่สามี แกจะไม่ตายดีแน่"

เสียงของเป่าจูดังมาจากเรือนเหวินซี "คุณหนูสาม วันนั้นท่านบอกว่าจะคืนของให้ไม่ใช่หรือ งั้นก็เอาของมาคืนก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ"

จ้านเส้าฮวนพูดอย่างเย็นชา "ด้วยสิทธิ์อะไร? นั่นเป็นของที่นางมอบให้ข้า ของที่ให้คนอื่นไปแล้วจะขอคืนได้ยังไง?"

เดิมทีนางคิดจะคืนให้ แต่เมื่อนางกลับไปลองรวบรวมดูก็พบว่าเครื่องประดับและเสื้อผ้าส่วนมากเป็นพี่สะใภ้รองมอบให้ หากคืนกลับไป ตัวเองก็เหลือเครื่องประดับสวยๆ ไม่มากแล้ว และเสื้อผ้าดีๆ ก็ไม่เหลือกี่ชุดเลย งั้นต่อไปนางต้องสวมเสื้อเรียบง่ายออกไปข้างนอก นางไม่ต้องการเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าจะไม่คืนให้แล้ว

เสียงของเป่าจูพูดช้าๆ "แล้วมีใครบ้างที่รับของของคนอื่นไป ดลับมาด่าคนที่มอบของให้เล่า"

จ้านเส้าฮวนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง แต่แล้วนางก็พูดด้วยความโกรธ "ฝากไว้เถอะ รอพี่ชายรองกลับมาจะต้องทอดทิ้งนางไปแน่ๆ"

หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็จากไปด้วยความโกรธ

เป่าจูก็กลับเข้าห้องด้วยความโกรธ "เป็นพวกคนโลภ คุณหนูพูดถูก ไม่ว่าไปไหนก็ดีกว่าอยู่ที่นี่ ทำไมพระราชโองการที่ฝ่าบาทสั่งให้ถอนการแต่งงานนั้นยังไม่มาสักที?"

ซ่งซีซียิ้มพลางกระโดดขึ้นเพื่อหยิบกล่องลงมาจากด้านบนของตู้ แล้วกระโดดลงมา

พอเปิดกล่องออกมาก็พบแส้สีแดงที่อยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานาน

อาจารย์ของนางเป็นคนมอบแส้นี้ให้นางตอนที่นางลงมาจากภูเขา ตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลจ้าน นางก็ไม่เคยใช้แส้นี้อีกเลย นอกจากแต่ละวันฝึกกำลังภายในแล้วก็ไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อีกเลย

"คุณหนู ท่านจะสู้กับใครหรือ?" เป่าจูเคยอยู่กับนางเป็นเพื่อนตอนขึ้นภูเขาเหม่ยชาน ในช่วงเวลาที่อยู่ภูเขาเหม่ยชาน ก็เป็นเป่าจูรับใช้นาง ดังนั้นจึงรู้ว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ของนางจะเก่งแค่ไหน

"เปล่าหรอก แค่หยิบมันออกมาดูเฉยๆ" ซ่งซีซีลูบแส้สีแดง ตอนนี้นางยังคงไว้ทุกข์อยู่ ต่อให้ต้องลงมือก็ไม่ใช้แส้นี้ "หลังจากที่เราออกจากตระกูลจ้านแล้ว เรากลับจวนเองเพื่อซ่อมแซมสักหน่อย จากนั้นค่อยไปภูเขาเหม่ยชานเพื่อเยี่ยมอาจารย์"

"ได้เลย" เป่าจูยิ้มอย่างมีความสุขโดยบอกว่าเป็นการดีที่จะกลับไปภูเขาเหม่ยชาน ทุกคนใจดีกับคุณหนูมากและปฏิบัติต่อนางเหมือนสุดที่รัก

ซ่งซีซีใส่แส้สีแดงกลับเข้าไปในกล่อง แต่ไม่ได้ใส่กล่องกลับไว้บนตู้ มันต้องเอากลับไปด้วย เลยไม่จำเป็นต้องวางกลับไปที่เดิม

"ท่านแม่คงไม่ตำหนิข้าที่ทำตัวอกตัญญู เพราะยังไงข้าแต่งงานแล้ว แต่เป็นเขาทำผิดต่อข้า" ซ่งซีซีพูดเบา ๆ

ดวงตาของเป่าจูเป็นสีแดง "ถ้าฮูหยิงรู้เรื่อง นางคงมีแต่โกรธกับคนของจวนแม่ทัพเท่านั้น ย่อมไม่โทษท่านเลย"

ซ่งซีซีถอนหายใจเล็กน้อย "การแต่งงานและมีลูก สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่โชคชะตาที่หญิงสาวในตระกูลซ่งควรมี"

เป่าจูสูดดม "เป็นเพราะพวกเขาที่ไม่เห็นถึงความดีของคุณหนู เมื่อพูดถึงกลยุทธ์การต่อสู้และศิลปะการต่อสู้ ยี่ฝางเทียบคุณหนูไม่ติดเลย เป็นแม่ทัพใหญ่และฮูหยิงที่ไม่อยากให้ท่านไปออกศึก มิฉะนั้น จะมียี่ฝางที่ทุกคนต่างยกย่องนางได้อย่างไร?"

ซ่งซีซียิ้ม "ในใจของเจ้า ข้าเป็นคนแสนดีทีเดียวเลย"

“นั่นสินะ!” เป่าจูเงยหน้าขึ้น ปลายจมูกของนางก็เป็นสีแดงด้วย
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (6)
goodnovel comment avatar
Atitan Srikul
สนุกจริงๆค่ะ
goodnovel comment avatar
Kanjana Raksakaew
สนุกนางเอกเข็มแข็งดี
goodnovel comment avatar
Aj Runyika
สนุกค่ะ มีหนังสือมั้ย
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1663

    เนื่องจากเสิ่นว่านจือกับพวกพักอยู่ที่จวน ฮูหยินซ่งจึงไม่ได้ลงโทษลูกสาวหนักนัก ยอมให้นางพาเหล่าสหายออกไปเที่ยวชมเมืองหลวงปีนี้ พอใกล้ถึงสิ้นปี ทุกบ้านต่างก็ออกมาจับจ่ายของปีใหม่ ม้าศึกตัวหนึ่งวิ่งตรงจากประตูเมืองเข้าสู่เขตพระราชวัง พลทหารป่าวร้องเสียงดังลั่น“ข่าวดี! เป่ยหมิงอ๋องยึดหนานเจียงคืนได้แล้ว! เป่ยหมิงอ๋องยึดหนานเจียงคืนได้แล้ว!”ซ่งซีซีอุ้มม้วนผ้าไหมสองพับ ยืนอยู่หน้าร้านผ้า ได้ยินเสียงร้องตะโกนกับหูตัวเองนางจำได้ว่าหลังจากศิษย์น้องออกไปรบที่หนานเจียง ก็ตีเมืองได้อย่างต่อเนื่องสิบกว่าหัวเมือง ทว่าติดพันอยู่ที่เมืองอีลี่และซีเมิ่งอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งซีจิงเข้ามาแทรกแซง สถานการณ์จึงล่าช้าตามลำดับเวลา ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายน่าจะยังรบกันอยู่ เหตุใดยึดคืนได้หมดแล้ว?นางเชื่อว่าเขาจะชนะ และจะยึดหนานเจียงกลับคืนมาได้ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้จริงดังคาด หากไม่มีซีจิงเข้ามาแทรกแซง การยึดหนานเจียงคืนก็เป็นไปอย่างราบรื่นนางกลับไปแจ้งข่าวให้มารดาทราบ พร้อมจัดสำรับสุราอาหารเซ่นไหว้บิดาและพี่ชาย การยึดหนานเจียงครั้งนี้ ก็มีบุญคุณของพวกเขาร่วมอยู่ด้วย พวกเขาเคยถ่ายทอดประสบ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1662

    กลับถึงชายแดนเฉิงหลิง จ้านเป่ยว่างก็มีไข้สูง ตั้งแต่ระหว่างทางเขาก็แทบจะฝืนตัวไม่ไหว ความเจ็บปวดกัดกินจิตใจเขาจนถึงขั้นยามรู้สึกตัวก็ยังร้องขอให้หมั่นโถวใช้มีดปลิดชีพเสีย จะได้ไม่ต้องทนทรมานอีกหมอทหารเข้ามารับช่วงรักษา ล้างแผล ขูดเนื้อเน่าออก แน่นอนว่าเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะทนไหวอีกครั้งต่อจากนั้นเขาก็ซมไปหลายวัน กินได้แค่น้ำข้าวเล็กน้อย ร่างกายซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัดศพของยี่ฝางไม่ได้ส่งกลับเมืองหลวง แต่ถูกฝังไว้ที่ชายแดนเฉิงหลิง เรื่องคุณความดีหรือความผิดของนาง ผู้บัญชาการเซียวจะเป็นผู้เขียนกราบทูลฝ่าบาทซีจิงในที่สุดก็ถอยทัพไป เพราะไร้ซึ่งเสบียงสนับสนุน กองทัพที่ซูลันซือนำมาก็ถึงจะอยากรบ ก็รบต่อไม่ได้ตามรายงานของสายสืบ ซูลันจีก็กลับเข้ากองทัพแล้ว เดิมทีเขาทราบว่าองค์รัชทายาทซีจิงเสด็จมาชายแดน ระหว่างทางที่มุ่งไปตามหา กลับถูกซุ่มโจมตีจนบาดเจ็บ ซูลันซือจึงฉวยโอกาสลงมือและนี่ก็เป็นแผนของพรรคพวกซูลันซือมาแต่แรก หากไม่มีแผนรองรับอย่างแน่นหนา พวกเขาคงไม่ส่งกำลังพลมายังชายแดนเฉิงหลิงมากเพียงนี้ รวมถึงลักลอบส่งเสบียงสนับสนุนด้วยในครานี้ ซูลันซือบุกโจมตีอย่างรุนแรง ละเมิดดินแดนแค

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1661

    ยี่ฝางบาดเจ็บสาหัส ขณะกุ้นเอ่อร์แบกนางอยู่ก็รู้สึกได้ว่านางแทบสิ้นลม พูดได้เพียงประโยคขาดห้วงอย่างยากเย็น “ช่วย…ข้า ข้าไม่อยากตาย…”เมื่อพวกเขากลับถึงกระท่อมร้าง ก็เร่งช่วยห้ามเลือดให้จ้านเป่ยว่างก่อน เพราะเขายังมีโอกาสรอดชีวิตทว่าสภาพของยี่ฝางนั้นย่ำแย่ เลือดไหลมากเกินไป แถมยังบาดเจ็บถึงอวัยวะภายใน การฝืนมาถึงตอนนี้นับเป็นปาฏิหาริย์ในดวงตานางเต็มไปด้วยแววสิ้นหวัง มือข้างหนึ่งยังคงพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายยึดแขนเสื้อของซ่งซีซีไว้แน่น ปากอยากจะร้องขอให้ช่วย ทว่ากลับไม่มีเสียงเอื้อนเอ่ย มีเพียงเลือดที่ไหลทะลักจากปากดวงตานางพร่าเลือนแล้ว แต่ยังคงพยายามมองหาใครบางคน ทุกคนต่างนึกว่านางกำลังมองหาจ้านเป่ยว่าง ทว่าในตอนนั้นหมั่นโถวกำลังช่วยจ้านเป่ยว่างห้ามเลือด เย็บบาดแผล และกดจุดบนบ่าซ้ายเพื่อไม่ให้เลือดไหลออกอีกซ่งซีซีตรวจดูบาดแผลของนาง พร้อมทั้งใช้ผงห้ามเลือด ทว่าก็ไร้ผลในที่สุดดวงตานางก็จับโฟกัสได้ มองไปที่เสิ่นว่านจือ ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและไม่ยินยอม ทว่าลมหายใจรวยรินจนเอ่ยคำใดไม่ออกซ่งซีซีรู้ว่านางอยากจะพูดอะไร จึงกล่าวขึ้นว่า “ข้าเคยบอกแล้ว ไม่มีใครมาช่วย มีเพียงพวกเ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1660

    เฉินเฉินกับหมั่นโถวพาพวกเขาออกไปได้แล้ว ก็กลับมาช่วยซ่งซีซีหลบหนียี่ฝางหามิได้อยากมีชีวิต อยู่ดีๆ ยังจะลอบกลับมา หากไม่เกรงว่านางจะทำให้ซ่งซีซีหลบหนีไม่สำเร็จ พวกเขาก็คงไม่ย้อนกลับมาจ้านเป่ยว่างแบกยี่ฝางไว้ พลางวิ่งสะเปะสะปะดั่งแมลงวันไร้หัว ไร้ซึ่งท่วงท่าในการต่อสู้ ยี่ฝางร่วงลงกับพื้น ยังไม่ทันตั้งหลักดี ดาบของทหารก็ฟันลงมาที่ขาของนางเสียงกรีดร้องโหยหวนสะท้านทั่วฟ้าเหนือคลังเสบียง จ้านเป่ยว่างที่รับมืออย่างยากลำบากหันกลับไปมอง เพียงแวบเดียวใบหน้าก็ซีดเผือด ยี่ฝางถูกฟันเข้าที่ขาซ้าย เลือดทะลักไม่หยุด“พี่จ้าน ช่วยข้าด้วย…” ยี่ฝางร้องเรียกเสียงแหลม หน้าซีดขาวจนไร้สีเลือด ไม่รู้ว่าเพราะเจ็บหรือเพราะกลัว ทั้งร่างสั่นระริกทหารเหล่านั้นดูท่าจะตั้งใจไว้ชีวิต จึงไม่ลงมือฆ่านางทันทีดาบเล่มหนึ่งจ่ออยู่ที่ลำคอของนาง มีคนลากนางลุกขึ้น ทหารที่โกรธเกรี้ยวพูดอะไรบางอย่างไม่ชัดถ้อย ก่อนจะมีคนถือเชือกเข้ามาจะมัดตัวนางในยามนั้นเอง พลทหารคนหนึ่งนำเหล่าทหารไม่กี่นายเดินตรงเข้ามา ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม แม้จะดูอ่อนล้าเพราะเดินทางมาไกล แต่ก็ยังไม่อาจบดบังอากัปกิริยาอันสูงศักดิ์ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1659

    ซ่งซีซีเห็นว่าทุกคนล้วนหลบหนีออกไปได้แล้ว จึงรอให้เพลิงลุกไหม้อีกครู่ ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาบินไปยังคลังเสบียงแม้ว่าคนส่วนใหญ่จะไปร่วมดับไฟ แต่คลังเสบียงเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง จึงยังมีทหารเฝ้าอยู่สิบกว่าคน พวกเขาเห็นซ่งซีซีในคราบชาวเขาก็จะเข้ามาตรวจสอบซ่งซีซีรีบยกถังน้ำมันขึ้น ร้องตะโกนเป็นภาษาซีจิงว่า “ดับไฟ ดับไฟ…”นางร้องตะโกนพลางวิ่งไปยังกองเพลิงด้านตะวันออก ทำทีว่ากำลังจะไปช่วยดับไฟขณะเดียวกัน ชาวบ้านละแวกใกล้เคียงต่างก็รีบมาช่วยดับไฟ ซ่งซีซีที่วิ่งนำหน้ากลุ่มจึงดูไม่ผิดสังเกตนักบริเวณเพลิงไหม้วุ่นวายไปหมด บ้างใช้ผ้าหนาโบกดับไฟ บ้างหิ้วถังตักน้ำ บ้างใช้พลั่วตักทราย เรียกว่าทุกวิถีทางถูกนำมาใช้แต่เมื่อไม้ติดไฟแล้ว เพลิงก็รุนแรงเกินไป หากจะสกัดไม่ให้ไฟลามไปยังคลังเสบียง คงไม่ใช่เรื่องง่ายนักซ่งซีซีถือถังน้ำมันวิ่งวนอยู่รอบหนึ่ง แล้วฉวยจังหวะหลบพวกทหาร แอบเข้าไปในคลังเสบียงข้าวสารถูกบรรจุใส่กระสอบป่านวางซ้อนกันจนเต็มเกือบล้นคลัง เห็นได้ชัดว่าซูลันซือตั้งใจจะบุกตีด่านเฉิงหลิงให้แตกซ่งซีซีสาดน้ำมันใส่ แล้วจุดไฟโยนไป ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง มีคนตะโกนว่า “

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1658

    ยี่ฝางไม่กล้ารับคำของซ่งซีซี ได้แต่กลืนความไม่พอใจลงคอ แล้วหันไปพูดกับจ้านเป่ยว่างว่า “พี่จ้าน ข้าไปกับท่านก็แล้วกัน”จ้านเป่ยว่างเหลือบตามองซ่งซีซีแวบหนึ่ง สีหน้าเรียบเฉย แล้วกล่าวว่า “เราฟังคำสั่งก็พอ จะได้ผลงานหรือไม่ก็ไม่สำคัญ สำคัญคือต้องทำภารกิจให้สำเร็จ แล้วกลับไปให้รอด”เขาย่อมไม่เชื่อว่าซ่งซีซีจะเข้าไปในคลังเสบียงเพียงคนเดียว เพราะเมื่อไม้รอบคลังถูกจุดไฟเผา คลังเสบียงย่อมกลายเป็นสถานที่อันตรายที่สุด แล้วยังจะต้องจุดไฟข้างในอีก ท่ามกลางเปลวเพลิง นางจะหนีออกมาได้อย่างไร?ฉะนั้นเขาคาดว่า ขณะที่พวกเขากำลังจุดไฟอยู่ด้านนอก ก็ต้องมีคนที่แอบซ่อนตัวอยู่ในคลังเสบียงจุดไฟไว้แล้ว ซ่งซีซีเพียงแค่ทำทีเป็นคนลงมือเท่านั้นแรกเริ่ม จ้านเป่ยว่างรู้สึกไม่ยุติธรรมในใจนัก ยิ่งรู้สึกว่าระบบขุนนางเป็นสิ่งน่าเศร้า ตระกูลขุนนางใหญ่ผลัดกันส่งต่ออำนาจ รุ่นแล้วรุ่นเล่า ขอเพียงบรรพชนมีผลงาน ก็สามารถไต่เต้าขึ้นไปได้โดยง่าย หรือมีโอกาสสร้างชื่อเสียง สืบทอดเกียรติภูมิของตระกูลต่อไปแต่คิดอีกที บิดาของเขาเองก็ไม่มีความสามารถนัก หากไม่ใช่เพราะท่านปู่มีผลงานในสนามรบ บิดาก็คงไม่ได้เป็นขุนนางด้วยซ้ำ อย่าว่า

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status