บทที่8

เสียงพูดคุยดูน่าสนุกสนาน จนทำเอาร่างสูงที่ได้ยินเสียงต้องเดินเข้ามาภายในห้องอาหาร เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนั่งยิ้มอยู่กับน้องชาย สายตาก็ฉายแววดุดันขึ้นมา

“กี่ทุ่มกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมถึงมานั่งยิ้มร่าอยู่ที่นี่”

เสียงทุ้มนั้น มันเรียกสายตาของคนทั้งสองต้องหันไปที่ทางเข้าห้อง เมื่อเห็นว่ามีร่างสูงหน้านิ่งยืนอยู่ ตงฉินก็รีบทักพี่ชายทันที

“พี่หยาง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นได้ยินเสียงรถ มานั่งก่อนสิ ผมเองก็พึ่งมาถึง เหยียนเหยียนก็เลยเป็นธุระตั้งโต๊ะให้”

เขาฟาดสายตาไปมองคนที่นั่งตรงข้าม แต่ก็ไม่ได้สาวเท้าไปหา แต่สิ่งที่พูดขึ้นนั้น

“ฉันเหนื่อย แกจะกินก็กิน ฉันจะขึ้นไปพัก”

เขาพูดเท่านั้นก็เดินหันหลัง เพียงแค่เห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตร ซิงเหยียนเธอก็พอจะรู้หน้าที่

“พี่ฉิน ฉันต้องขึ้นข้างบนแล้ว พี่นั่งทานคนเดียวได้ใช่ไหม”

“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ห่วงตัวเองเถอะ ดูหน้าเขาสิ เป็นมิตรกับใครที่ไหน”

อาจจะจริงที่ตงฉินพูด เขาเองก็พอรู้นิสัยพี่ชายดี รู้ว่าพี่ชายนิสัยได้แม่มาเต็มๆ

ระหว่างที่เท้าของซิงเหยียนเดินขึ้นบันได เธอเองก็ใช้ความคิดต่างๆ นานา ไม่รู้ว่า คนในห้องจะหาเรื่องอะไรเธออีก

แอ็ดด

เพียงแค่ประตูห้องเปิดออก ก็เห็นแล้วว่าร่างสูงนอนเหยียดขายาวบนเตียง พร้อมมือถือเครื่องโปรดของเขา เมื่อร่างเธอแทรกเข้ามาในห้อง สายตาคมกริบก็ช้อนขึ้นมอง พร้อมเสียงที่เปล่งออกมาจากปาก

“หน้าที่เธอคืออะไรซิงเหยียน”

“นะ หน้าที่ เหรอคะ”

พรึ่บ!!

หมอนสีขาวใบใหญ่ลอยละล่องใส่ใบหน้าเธอ ดีที่ว่ามันนิ่ม ไม่อย่างนั้นคงเจ็บกว่านี้

“หน้าที่ของเมีย คือนอนรอผัว ไม่ใช่ไปเสนอหน้า หาข้าวให้น้องผัวกิน!!”

“พี่หยาง ฉันก็แค่ทำเหมือนที่เคยทำ เมื่อก่อนเคยทำแบบไหนฉันก็แค่อยากทำแบบนั้นเท่านั้นเอง”

“เมื่อก่อนกับตอนนี้ มันไม่เหมือนกัน ใช้สมองเธอคิดบ้างสิ!!”

ไม่รู้ว่าไปกินรังแตนมาจากไหน ครั้นจะไม่ทำแม่สามีก็หาว่าเธอชุบมือเปิบสบายเพราะได้มรดก ครั้นทำเหมือนเดิมสามีก็หาว่าไม่สมควรอีก ซิงเหยียนยืนนิ่ง รู้สึกได้ว่าที่กำลังเจออยู่นี่ แม่กับลูกเขากำลังเล่นอะไรกับเธอ

“ฉันจะอาบน้ำ เตรียมเสื้อผ้าให้ด้วย”

เขาสั่งแบบนั้น แล้วลุกออกจากที่นอน ส่วนซิงเหยียนเธอก็ทำตามที่เขาสั่ง ภายในหนึ่งปี ที่ต้องมีลูก หากไม่มีลูกกับเขาก็ต้องโดนเขาเล่นงาน แบบนี้ไม่มีส่วนไหนแฟร์กับเธอสักนิด

จัดเตรียมเสื้อผ้าให้ตงหยางจนเรียบร้อย แล้วก็วางมันไว้กับที่นอนนุ่ม ดูเหมือนเธอเองจะอาบน้ำไปแล้วก่อนหน้านี้ แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ยังเป็นชุดเดรสคอบัวใส่สบายเป็นการแต่งการประจำของเธออยู่แล้ว

“ซิงเหยียนเสื้อผ้าของฉันเอาเข้ามาในห้องนี่”

เสียงตะโกนอยู่ภายในห้องน้ำ แต่เธอก็ได้ยินมันชัดเจน ซิงเหยียนเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ จากนั้นก็หอบเข้าไปให้เขาในห้องน้ำ ที่ไม่ได้ล็อกประตู เมื่อเข้ามาแล้วก็เห็นตงหยางนอนแช่อยู่ในอ่างขนาดใหญ่

“วางไว้!”

คำสั่งที่ห้วนๆ ไม่ได้มีน้ำเสียงอ่อนโยนอ่อนหวานแต่อย่างใด จากนั้นซิงเหยียนเธอก็มองหาที่วาง เมื่อวางมันแล้วก็เตรียมตัวที่จะเดินกลับ ทว่า มือหนาดันรั้งมือเธอไว้ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังดึงเธอลงไปในอ่างร่วมกับเขาอีก

“พี่หยาง!!”

ซ่าา

“ฮึก!!”

ร่างของเธอหล่นลงไปในอ่างขนาดใหญ่ ที่มีอีกร่างนอนแช่อยู่ในนั้น วินาทีที่ตัวเปียกปอนไปหมด ทำเอาซิงเหยียนต้องใช้ฝ่ามือเล็กลูบไล้ใบหน้าที่เปียกปอน

“พี่ทำอะไรคะ ฉันเปียกหมดแล้ว”

“ฉันรู้สึกว่าอาบคนเดียวมันไม่สนุกเลยอยากให้เธออาบด้วย”

“แต่ฉันอาบน้ำไปแล้ว”

เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังที่เธอพูด แขนเกร็งยังกอดรัดเรือนร่างเธอไว้แน่น ไม่เพียงเท่านั้นฝ่ามือใหญ่ยังบีมมาที่ปลายคางเรียวเล็กจนรู้สึกถึงความเจ็บและความอึดอัด

“เจ็บนะ พี่หยาง ปล่อย”

“ฉันอยากจะเตือนสติเธอให้รู้ การปรนนิบัติผัวควรทำอย่างไร ไม่ใช่ไปเสนอหน้าอยู่ด้านล่าง”

ขณะที่ปากพูดมือก็ไม่ได้ปล่อยออกจากปลายคางเธอเลย แถมยังบีบแรงขึ้น ทำเอาซิงเหยียนหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะแนบริมฝีปากหยักได้รูปลงมาสัมผัสริมฝีปากเธอ

“อึก ฮือ”

พยายามที่จะเบือนหน้าหนีแล้ว แต่มันไม่ได้ผล เพราะฝ่ามือใหญ่ยังประคองอยู่ที่ใบหน้าเรียว ซิงเหยียนหลับตารับสัมผัสนั้นด้วยความกระอักกระอ่วน มันไม่ใช่จูบที่แสนหวานแต่อย่างใด แต่จูบที่เขามอบให้มันรุนแรง จนรู้สึกได้ว่าริมฝีปากเธอร้อนผ่าวเมื่อโดนบดขยี้

“ฮึบ!”

แค่ตงหยางถอดถอนจูบอันแสนดุเดือดออกมาเท่านั้น ซิงเหยียนเธอก็รีบสูดเอาอากาศเข้าไปเลี้ยงปอด พร้อมด้วยการจ้องหน้าของเขาอยู่อย่างนั้น แต่แล้ว

“ออกไปได้แล้ว วันหลังไม่ใช่หน้าที่เธอ ที่จะต้องไปหาอาหารให้ตงฉินอีก!”

เขาทำแบบนั้นแล้วก็ไล่เธอออกไป นั่นหมายความว่าในสายตาของเขาไม่ได้เห็นคุณค่าความรู้สึกของซิงเหยียนเลยแม้แต่น้อย เธออึ้งกับการกระทำเขาอยู่สักพัก นั่งมองหน้าเขา ท่ามกลางน้ำที่อุ่นได้ที่ ใบหน้าแสนนิ่งนี่เธอเดาทางไม่ถูกเสียจริง

“เธอหูหนวกหรือยังไง ฉันบอกว่าออกไปได้แล้ว!”

แม้จะไม่ได้ตะเบ็งเสียงใส่ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็พอจะรู้ว่าใช้อำนาจอยู่เป็นนิจ

ซิงเหยียนค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นจากอ่างอย่าทุลักทุเล เสื้อผ้าของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำ เพียงก้าวขาออกไปก็ต้องคว้าเอาผ้าอีกผืนมาพันร่างกาย เขาคงไม่คิดซินะว่า เธอตัวเปียกขนาดนั้นเดินออกไปโดนแอร์ปรับอากาศจะหนาวแค่ไหน และคงไม่คิดว่า เธอต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเสียใหม่

ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ตงหยางก็คงนอนแช่น้ำอุ่น ขณะที่ซิงเหยียนจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อย คืนนี้คงเป็นคืนแรกที่ได้มานอนห้องเขา ย้ายมาอยู่ห้องที่เธอไม่คิดว่าจะได้เข้ามาด้วยซ้ำ

ปึก!!

เสียงประตูห้องน้ำปิดลง พร้อมร่างสูงที่เดินออกมาพร้อมด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เขาเดินมาพร้อมกับผ้าผืนเล็กที่ขยี้ผมให้หมาดๆ ส่วนซิงเหยียนเธอไม่กล้าแม้ล้มตัวลงนอนที่เตียง สิ่งที่ทำได้คือนั่งรอเขาอยู่อย่างนั้น

“ทำไมเธอยังไม่นอน”

“คือ ที่นี่มันแปลกที่สำหรับฉัน พี่จะให้ฉันนอนฝั่งไหน”

คำถามของหญิงสาว ทำเอาสายตาดุราวมัจจุราช ต้องหันมามองเธอ จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองทั่วห้อง พร้อมคำพูดที่ไม่เห็นค่า

“ฉันไม่สะดวกให้คนอย่างเธอนอนเตียงเดียวกับฉันหรอกนะ เธอเลือกเอาจะนอนพื้น หรือนอนบนโซฟา”

“.....”

“อ้อ วันนี้ฉันเหนื่อยไม่มีอารมณ์เล่นสนุกกับเธอ คืนนี้เธอไม่ต้องหวังทั้งนั้น”