ตอนที่ 5

“อ๊า… ฮื่อๆ”

เสียงครางคล้ายจะร้องไห้

ไม่ไหวแล้ว สองมือของดาวเรืองยันศีรษะของเขาเอาไว้ ด้วยเป็นทางเดียวที่จะหยุดคนหื่น

“ร้อนแรงนะแม่คุณ… โดนเบิร์นไม่ทันไรน้ำเสียวทะลักออกมาเชียว”

คมน์กล่าวเสียงกระเส่า

ตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก มองดูท่าทางอ่อนระทวยของหล่อนอย่างนึกสะใจ

ทว่าในขณะที่กำลังจะก้มลงเบิร์นซ้ำ มือสองข้างของดาวเรืองก็เอื้อมลงมายื้อยันบ่าของเขาเอาไว้

และทันใดนั้นเอง!

เสียงโทรศัพท์มือถือของคมน์ที่วางอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้น

 ราวกับมีระฆังห้ามยก!

ดาวเรืองฉวยจังหวะสั้นๆ ที่เขาหยุด รีบขยับลงจากโต๊ะ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางแล้ววิ่งออกไปจากห้องของคนหื่นโดยไม่หันกลับมามองข้างหลัง

“พี่คมน์คะ… อย่าลืมนัดนะคะ”

เป็นเสียงหวานออดอ้อนของคู่หมั้นสาวที่กรอกมาจากต้นสาย

“ไม่ลืมครับ… อีกชั่วโมงเจอกันนะที่รัก”

คมน์กรอกเสียงหวานไปสู่ปลายสาย

“ค่ะ… เจอกันนะคะ”

โรสตอบกลับมาพร้อมเสียงจูบ

“ครับที่รัก… บายจุ๊บ”

คมน์จูบตอบฝากไปทางโทรศัพท์พร้อมเสียงหวานกระเส่า ก่อนตัดสาย

คมน์เดินไปที่ประตู มองตามด้วยความเสียดาย แต่ร่างของดาวเรืองก็ลับตาไปแล้ว

“ร้อนแรงเป็นบ้า… แบบนี้สนุกแน่”

คมน์หมายถึงดาวเรือง

เขาเดินมาที่หัวเตียง เปิดลิ้นชักเอาแหวนหมั้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยอารมณ์ที่ยังตื่นเต้นไม่หาย

ความเย้ายวนใจของดาวเรืองทำเอาแก่นกายของเขาคัดแข็งขึ้นมาเป็นลำ

น่าแปลก… !

คมน์ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์สุดระทึกเมื่อครู่ ไม่คิดว่าความเซ็กซี่ของผู้หญิงที่ชื่อดาวเรืองคนนี้ จะทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์ทางเพศอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อึดใจสั้นๆ ต่อมา

ภายในห้องน้ำกว้าง คมน์ยืนตระหง่านอยู่ภายใต้สายน้ำพร่างพรมรดศีรษะ

ในสภาพเปลือยเปล่า มือข้างหนึ่งของเขารูดชักแก่นกายยาวใหญ่ขนาดใกล้เคียงท่อนแขนเด็ก ขณะความคิดหื่นยังแล่นพล่านอยู่ในสมอง

“นี่ฉันต้องคิดถึงเธอขนาดนี้เชียวหรือ… ยัยเด็กบ้า?”

คมน์รำพึงกับตัวเอง เหมือนไม่เชื่อในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อดาวเรือง

‘ยัยเด็กร่าน… ’

คมน์ไม่อาจสลัดภาพความงามของดาวเรืองออกไปจากสมอง

สิ่งที่ได้เห็น ความรู้สึกตอนได้แตะต้องเรือนร่างเต็มตึงไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง

โนมเนื้อทั้งบนและล่างที่เขาเพิ่งได้สัมผัส กลิ่นสาบสาวจากซอกกลีบมาลีที่เขาเพิ่งลงลิ้นเบิร์นอย่างกระหาย… ยังไม่จางหายไปจากจมูก

ดาวเรืองกลับเข้ามาในครัว ป้านิ่มร้องทักในทันทีที่เห็นท่าทางแปลกๆ ของหญิงสาว

“ดาว… เอ็งเป็นอะไร”

ป้านิ่มจ้องมองหน้าดาวเรือง เห็นตาแดงๆ เหมือนเพิ่งร้องไห้

“ปะ… เปล่าค่ะป้า… ผงเข้าตาน่ะ”

ดาวเรืองรีบโกหก

ยกหลังมือขึ้นปาดคราบน้ำตาที่อาบอยู่ในร่องแก้ม พยายามระงับความตื่นเต้นอย่างที่สุด ด้วยกลัวว่าป้านิ่มจะสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องของคุณคมน์

อีกสัปดาห์ต่อมา

ตลอดทั้งสัปดาห์คมน์แทบไม่ได้อยู่บ้าน เขาต้องเดินทางไปฮ่องกงเพื่อคุยกับนักธุรกิจรายหนึ่งที่สนใจจะร่วมทุนในโปรเจคใหม่ของโรงแรมแห่งใหม่ที่กำลังจะสร้างขึ้นใจกลางเมืองเชียงใหม่

เมื่อกลับมาถึงบ้าน

พอดีกับวันนี้เป็นวันเกิดของเขา คมน์จึงจัดงานปาร์ตี้สังสรรค์ขึ้นที่บ้าน มีแค่โรสราซึ่งเป็นคู่หมั้นและเพื่อนสนิทของเขาราวๆ สิบคนมาร่วมงาน

ที่ห้องครัว

ดาวเรืองรำพึงกับตัวเองเบาๆ ทอดสายตามองไปยังสนามหญ้าที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีลูกโป่งหลากสีสันประดับประดาไว้ในงาน แลเห็นโต๊ะถูกจัดตั้งไว้ห้าโต๊ะ มีเครื่องดื่มตั้งเอาไว้พร้อมเสิร์ฟ

“ไม่อยากเลยค่ะ… ”

ดาวเรืองรำพึงเบาๆ กับตัวเอง

หล่อนทำหน้าอิดออด เมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องไปทำหน้าที่เสิร์ฟเหล้าในงานปาร์ตี้ที่ไม่อยากเฉียดกรายเข้าไปใกล้เลยสักนิด

“หนูไม่ไปได้ไหมคะ”

ดาวเรืองกล่าวเสียงแผ่ว ถามป้านิ่ม

อันที่จริงดูแลเรื่องเครื่องดื่มและเสิร์ฟเหล้านั้นไม่ใช่งานหนัก หล่อนทำได้สบายๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือไม่อยากเจอหน้าคุณคมน์ เพราะว่ายังรู้สึกอับอายไม่หาย กับสิ่งที่เขาทำกับหล่อนในวันนั้น

นึกถึงทีไรก็ยังใจเต้นแรง

รู้สึกขนลุกไม่หาย ไม่ง่ายที่จะลบความรู้สึกในตอนนั้นออกไปจากความทรงจำ

ถึงตอนนี้ดาวเรืองก็ยังไม่ลืม

ความรู้สึกตอนที่มือใหญ่ของเขาบีบเคล้นสองเต้า ตอนที่ลิ้นสาก… ลากเลียลงกลางร่องสวาทของหล่อนอย่างซาดิสม์ดุดัน

ให้ตายเถอะ!