บทที่ 52

เมิ่งซิงหลวนมองเธออย่างพินิจพิจารณา

วิญญาณเด็กที่กอดคอเมิ่งทิงเหยาอยู่ ดูเหมือนจะขุ่นมัวมากขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายได้เจอกัน

เธอคิดว่าไม่นาน วิญญาณเด็กนั่นจะกลายเป็นวิญญาณอาฆาตในที่สุด

เมิ่งซิงหลวนเดิมทีไม่สนใจ อยากจะหาที่นั่งสบายๆ และรอดูโชว์เท่านั้น

แต่ว่า เมื่อกี้คุณนายเมิ่งบอกว่าให้เงินเธองั้นเหรอ?

เมิ่งซิงหลวนหรี่ตามองอย่างสงสัย เธอไม่สนใจการเบี่ยงประเด็นของเมิ่งทิงเหยาแม้แต่น้อย เธอถามไปตรงๆว่า: "ฉันไปใช้เงินตระกูลเมิ่งของพวกคุณตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยใช้เงินของตระกูลเมิ่งแม้แต่หยวนเดียว

เมิ่งทิงเหยาตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าการเบี่ยงประเด็นไม่ได้ผล ทุกครั้งที่คุณนายเมิ่ง ขอให้เธอส่งเงินให้เมิ่งซิงหลวน เธอเก็บไว้เองตลอด

ถ้ายังเถียงกันไม่จบละก็ ความลับจะไม่ถูกเปิดเผยหรอกเหรอ?

เมิ่งทิงเหยาเหงื่อแตกพลั่ก ใจเต้นระรัว สมองหมุนเร็วจี๋หาทางแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า

“เมิ่งซิงหลวน แกจะมาเฉไฉแกล้งโง่เป็นเด็กๆ อีกเหรอ ตอนแกกลับเข้าตระกูลเมิ่งครั้งแรก พวกฉันทั้งซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับใหม่ให้ทั้งหมด ไม่ต่างจากที่ให้เหยาเหยา”

นายท่านเมิ่ง เหมือนกลับมาได้สติอีกครั้ง