2.ที่รักครับ

“สวัสดีครับ ยังมองเห็นหน้าผมอยู่ไหมเนี่ย”

ชายหนุ่มที่เข้ามานั่งด้วยโบกมือไปมาตรงหน้าหญิงสาว มุมปากคลี่ยิ้มบางอยู่ตลอด พอเห็นเธอพยักหน้าก็หันไปสั่งเครื่องดื่มเบา ๆ ให้อีกแก้ว

“ดื่มอันนี้ดีกว่านะ จะได้ไม่เมาค้างหนัก”

พริมาเอียงคอเพ่งมองอีกฝ่าย ต่อให้เห็นแค่ราง ๆ ก็ยังบอกได้ว่าเป็นผู้ชายที่หล่อคมเข้ม รูปร่างโดดเด่นสะดุดตาแค่ไหน

ก็ในเมื่อบรรดาสาว ๆ ในงานล้วนหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ แล้วพากันจับจ้องตาไม่กระพริบขนาดนี้

แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทักทายยายจืดอย่างเธอทำไมกัน ถ้าอยากได้เหยื่อก็ไปเลือกสาวสวยไฮโซจากฝ่ายสร้างสรรค์สักคนสิ

“เอ่อ...” พริมาไม่อยากอยู่ต่อแล้วจึงพยายามกวาดตามองหาเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่เห็นเงาอิงฤดีเลย

“วันนี้คุณสวยมากนะ”

“อะไรนะคะ” ทำไมถึงพูดราวกับเคยเห็นเธอวันอื่นด้วย

“ไหนบอกสิว่าเป็นอะไร ทำไมถึงมานั่งเมาอยู่คนเดียวครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง ตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานตลอดเวลา

ร่างบางยกแก้วค็อกเทลขึ้นดื่มแก้เขิน รู้สึกเหมือนถูกสายตาเร่าร้อนมองทะลุไปถึงตับอ่อนข้างใน หรืออาจเป็นเธอที่ระอุเองก็ไม่รู้ ทำไมมันวูบวาบขนาดนี้

ต้องเป็นเพราะเหล้าแรง ๆ พวกนั้นแน่

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ควรอยู่ให้ห่างเขาไว้ดีกว่า อุตส่าห์ได้โอกาสเลิกจากแฟนเก่าจอมเจ้าชู้มาหมาด ๆ เธอยังไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหมาป่าตัวใหม่หรอก

“ขอบคุณสำหรับแก้วนี้นะคะ พราวขอตัวก่อน”

คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนตั้งใจจะหนีไป แต่หางตาดันเห็นอัคคีกับสาวรุ่นพี่คนนั้นเดินหน้าตึงเข้ามาหา

พอดีกับที่พริมาถูกชายแปลกหน้าคว้าข้อมือเอาไว้ เธอเลยโผเข้ากอดคอเขาทันที

“ที่รักคะ” ร่างบางเอ่ยออดอ้อนเสียงหวาน “เราขึ้นห้องกันเลยเถอะค่ะ นะคะ ๆ น้า”

คนถูกกอดเลิกคิ้วสูงก่อนยกยิ้มมุมปาก ยกมือโอบเอวบางรั้งเข้าหาตัวให้แนบแน่นกว่าเดิม จนเธอแทบจะขึ้นมานั่งเกยบนตัก

“ดีครับ อ้อนได้น่าฟังมาก”

แต่พอเห็นชายกระโปรงตัวเล็กเลิกขึ้นสูง เผยให้เห็นขาอ่อนนวลเนียน คิ้วหนาก็ขมวดมุ่นไม่พอใจขึ้นมา จับตัวหญิงสาวเปลี่ยนไปยืนอยู่กลางหว่างขายาวแทน

“ไหนว่าอยากดื่มต่อไงครับ ทำไมถึงอยากขึ้นห้องแล้วล่ะ”

คนตัวโตไม่พูดเปล่า มียกมือเรียวขึ้นมาจูบที่ข้อนิ้วแล้วขบเบา ๆ ด้วย ท่วงท่าดูใกล้ชิดคุ้นเคยกันเหลือเกิน คนที่ยืนมองอยู่ย่อมไม่พอใจมาก

“มึงปล่อยมือจากเมียกูเดี๋ยวนี้”

“ใครเมียคุณครับ”

“ก็ที่มึงกอดอยู่นี่ไง”

“ที่รักครับ หมอนี่เป็นใคร”

ใบหน้าคมเงยขึ้นกระซิบข้างใบหูเล็ก พ่นลมหายใจร้อนผ่าวใส่เนื้อบาง ทำเอาอีกคนจั๊กจี้จนตัวสั่น สองแขนโอบกอดแนบแน่นกว่าเดิม

“ก็แค่แฟนเก่าน่ะค่ะ เราจะขึ้นห้องกันได้หรือยัง พราวร้อนไปหมดแล้วนะ”

พริมาเอนตัวบดเบียดเข้าหาร่างสูงเต็มที่ มาถึงขั้นนี้ก็ต้องเล่นให้แนบเนียนที่สุดแล้วล่ะ ไว้ออกจากงานปาร์ตี้นี่ได้เมื่อไรค่อยขอโทษเขาก็แล้วกัน

“ใจเย็นสิครับ ผมรู้แล้วว่าคุณคิดถึงผมมากแค่ไหน แต่เรามาเคลียร์เรื่องนี้กันก่อนนะ”

“ไม่มีอะไรต้องเคลียร์สักหน่อย พราวโสดมา...” เธอยกมือขึ้นนับนิ้วอยู่สี่ห้ารอบ หัวยิ่งมึน ๆ เมา ๆ อยู่ “สองสามชั่วโมงแล้วค่ะ”

“หึ” คนตัวโตอดขำไม่ได้ เด็กนี่คงเมาจนไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกมาบ้าง แต่ยังดีที่อย่างน้อยก็ยังมีคำที่เขาอยากได้ยิน

“โอเคครับ ถ้างั้นเราไปรำลึกความหลังกันเถอะ”

ชายหนุ่มลุกขึ้นโอบเอวบางออกเดิน พริมารีบเอียงตัวซบอกกว้างเพราะชักจะควบคุมขาไม่ได้แล้ว ก็รู้อยู่ว่าตัวเองคออ่อนแค่ไหน น่าจะเชื่อคำเตือนของหัวหน้าแต่แรก

แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกอัคคีกระชากแขนเรียวไว้ แรงบีบทำให้เธอเจ็บจนนิ่วหน้า

“ปล่อยนะ พราวเจ็บ”

“พราวมากับพี่ ปล่อยไอ้หมอนั่นซะ”

“ไม่ เชิญพี่เปลวไปเมามันกับคนอื่นให้พอเถอะ พราวจะไปหาคนสอนเสียวคนใหม่”

“โอ” เสียงคนที่มุงอยู่รอบ ๆ อุทานขึ้นพร้อมกัน

ตอนนี้พริมาไม่คิดอะไรมาก นอกจากอยากเอาชนะพวกเขาให้ได้ จึงเงยหน้าสบตากับคนที่กอดเอวอยู่แล้วถามเสียงดัง

“ที่รักเอาเก่งไหมคะ”

“โอ้” คนมุงตกใจหนักเข้าไปใหญ่ ไม่เคยคิดเลยว่าน้องบัญชีหน้าหวานแสนเรียบร้อยคนนั้นจะร้อนแรงได้เบอร์นี้

ส่วนคนถูกถามยังยิ้มมุมปากไม่เลิก มือก็เลื่อนขึ้นทาบบนซี่โครงเล็กใต้ราวนมนุ่มนิ่ม

“แค่คำพูดจะเชื่อได้ยังไงกัน ผมยินดีให้ที่รักพิสูจน์ยาว ๆ เลย”

น้ำเสียงทุ้มฟังดูเชิญชวนเหลือเกิน คนตัวเล็กชักจะอายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เธอไม่มีทางมายอมแพ้ตอนนี้แน่

“ได้สิค่ะ ที่รักรู้แค่ไหนก็สอนพราวให้หมดเลยนะ จะได้ไม่มีใครเที่ยวเอาไปพูดว่าพราวทำไม่เก่งอีก”

“โอ้ววว” เสียงฝูงชนชักเริ่มแหบแห้งแล้ว เพราะมีเรื่องให้อุทานเยอะเกินไป

พอเห็นใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ร่างสูงก็กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น เปลวไฟกองหนึ่งผุดขึ้นในดวงตาคมคู่นั้น

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่มีวันพูดอย่างนั้นแน่”

“พราวอย่าโกรธจนไม่คิดหน้าคิดหลังสิ ไอ้หมอนี่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ พราวจะไปกับคนแปลกหน้าได้ยังไง มาหาพี่ดีกว่า”

อัคคียังไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ แต่ก็ถูกหญิงสาวสะบัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

“เราสองคนเลิกกันแล้ว พราวจะไปกับใครก็ได้ไม่ผิด ไม่เหมือนพี่ที่แอบนอกใจ”

ร่างบางปรายตามองปภาดาที่ยืนเกาะแขนแฟนเก่าของเธอไม่ห่าง ท่าทางไม่สนใจสักนิดว่าคนอื่นจะคิดเช่นไร

“เชิญเอาผู้ชายเฮงซวยคนนี้ไปได้เลย ฉันยกให้” พูดจบเธอก็สอดแขนไปโอบเอวคนข้างกาย “เราไปกันเถอะค่ะ”

“ได้ครับที่รัก”

พริมาปล่อยให้เขาพาเดินออกจากงานไป ทิ้งให้คนอื่นได้แต่มองตามหลัง โดยเฉพาะอัคคีที่หัวเสียสุดขีด

พอเข้ามาในโถงรับรองของโรงแรม คนตัวเล็กก็ผละออกจากชายแปลกหน้า

“ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ”

“เรื่องอะไรเหรอครับ”

“ก็ที่พราวพูดอะไรแปลก ๆ”

“แปลกตรงไหน” คนตัวโตยกยิ้มบาง “สิ่งที่คุณพูดตรงกับที่ผมคิดทุกคำเชียวล่ะ”

เขาโอบเอวบางกึ่งลากกึ่งพยุงเธอไปที่ลิฟท์ คนเมาที่ยืนทรงตัวยังแทบไม่อยู่ย่อมขัดขืนได้ไม่มาก

มาถึงตรงนี้พริมาก็ชักจะกลัวขึ้นมาแล้ว นี่เธอหนีเปลวไฟมาเจอแมกม่าร้อนระอุหรือเปล่านะ

“เอ่อ...ปล่อยเถอะค่ะ พราวจะไปตามหาเพื่อน”

“คนที่เดินเข้างานมาด้วยกันน่ะเหรอ เห็นขึ้นห้องไปตั้งนานแล้ว”

“ฮะ...หา...ยายอิงนะยายอิง มาทิ้งกันได้ยังไง ไหนว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไงเล่า”

คนตัวเล็กมัวแต่พูดบ่นเพื่อน รู้ตัวอีกทีลิฟท์ก็เปิดออกที่ชั้นสิบสองแล้ว

“มาสิ ผมจะสอนสิ่งที่คุณอยากรู้ให้”

เขากระซิบพลางเลื่อนมือไปบีบบั้นท้ายกลมกลึง กลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวฉุนจมูกชวนให้ปวดหัวอยู่บ้าง สงสัยต้องจับอาบน้ำเป็นอย่างแรก

ชายหนุ่มแตะคีย์การ์ดเปิดประตูห้องพัก ดันร่างบางเข้าไปในห้องสวีทสุดหรู

พอถูกแอร์เย็นฉ่ำปะทะใบหน้าก็เรียกสติให้คนเมาได้บ้าง แต่ดันไปเมากับสิ่งที่ได้เห็นแทน เพราะแค่ได้เห็นการตกแต่งภายในห้องก็คุ้มค่ามากแล้ว

เธอเชื่อว่าวิวด้านนอกต้องสวยคุ้มราคามากแน่ ๆ ขนาดห้องพักเล็ก ๆ ด้านล่างยังชวนให้นั่งมองได้ทั้งวี่วัน

แต่ตอนนี้ใครจะไปสนใจทะเลมืดมิดกันเล่า ในเมื่อมือหนาเอาแต่ลูบต้นขาของเธอไม่หยุดเลย เฉียดไปเฉียดมาจนสะดุ้งไม่เลิกแล้วเนี่ย

ยายพราวนะยายพราว ทำตัวเองแท้ ๆ ไม่น่าอยากเอาชนะจนทำอะไรไม่คิดเลย ต้องมานั่งแก้ไขกันอีก

แต่สงสัยจะแก้ตัวไม่ทันแล้ว เพราะท่าทางอีกคนเหมือนจ้องจะแก้ผ้าลูกเดียว

“คือ...ที่ฉันพูดไปแค่ล้อเล่นนะคะ”

“แต่พี่เอาจริง”

อะไรกัน นี่เธอถูกหมาป่าตัวใหม่คาบกลับมากินที่รังจริงหรือ

“คุณคะเดี๋ยวก่อน เรายังไม่รู้จักกันเลยนะ”

ใบหน้าหวานเหวอหนักดูไร้เดียงสาไม่น้อย มุมปากคนตัวโตยิ่งคลี่ยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่

“รู้จักสิครับ นี่ที่รักไงล่ะ”