“นายพูดอะไรน่ะ?!” ตอนนี้หวังเสวียนตายแล้ว หลิวหลงถิงก็เริ่มมาใส่ร้ายฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาไปกินอะไรมาผิดสำแดงมา เลยบอกกับเขาว่า “เขาตายแล้วฉันต้องดีใจอย่างนั้นเหรอ? อันที่จริงแค่ทำให้ เขาตกใจกลัวก็พอแล้ว ทำไมต้องฆ่าเขาอย่างอำมหิตด้วย? นายลืมเรื่องที่ตัวเองเป็นเซียน และไม่สามารถฆ่ามนุษย์ได้ไปแล้วเหรอ?”ฉันรู้สึกโกรธและกลัวหลิวหลงถิงมากจริง ๆ บำเพ็ญฌาณมาหลายปีขนาดนี้ ทำไมยังกระทำเรื่องเอาแต่ใจเช่นนี้“เธอเคยเห็นฉันฆ่าไปหนหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนที่ฆ่าจูต้ากุ้ยคราวก่อน ทำไมไม่เห็นเธอตื่นเต้นขนาดน
ตอนที่พวกเราถึงเขตหวยโหรว ก็จวนจะเที่ยงแล้ว โชคดีที่ความสัมพันธ์ระหว่างเหยาน่ากับหวังเสวียนดูเหมือนจะไปได้ดี เหยาน่าช่วยเขาจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย เค้กก็ซื้อมาแล้ว และอาหารก็สั่งมาหมดแล้ว ทว่าตอนที่เหยาน่ามองเห็นฉันกับหลิวหลงถิงอยู่ด้วยกัน สายตาฉายแวว ประหลาดใจเล็กน้อย ฉันจึงแสยะยิ้มขึ้นทันที พร้อมบอกว่าฉันไปที่ไหนก็ต้องพาแฟนไปด้วย ดูท่าแล้วจากนี้เส้นทางความเป็นเพื่อนสนิทของเราจะสิ้นสุดลงแล้ว ฉันคุยโวโอ้อวดกับเหยาน่าไปสักสองสามประโยค เจ้าของร้านเห็นหวังเสวียนได้รับบาดเจ็บ เจ้าของผู้ชายจึ
หลิวหลงถิงเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง ก่อนยื่นมือมาดึงฉันให้ไปอยู่ในอ้อมกอดเขา มุมปากยกขึ้นแย้มยิ้มเล็กน้อย “ทำไม เธอรักฉันมากเลยเหรอ?”“ฉันไม่ได้รักนาย ฉันก็แค่ลองถามนายดู” ฉันปากแข็งเถียงหลิวหลงถิงไป“นั่นสิ คนที่เธอรักคือหวังเสวียน เธอจะมารักฉันได้ยังไง” ท่าทีที่หลิวหลงถิงทอดถอนหายใจ จ้องมองยังนัยน์ตาของฉันอย่างหดหู่สายตานั้นทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นทันที จึงอธิบายกับหลิวหลงถิงไปว่าฉันไม่ได้รักหวังเสวียน อันที่จริงฉันยังอยากจะบอกว่าฉันรักเขา ทว่าไม่กล้าพูดออกไป“เธอไม่รักหวังเสวียน ถ้าอย่าง
กลางวันแสก ๆ แบบนี้ มีผู้หญิงมากมายขนาดนี้อาบน้ำริมอ่างเก็บน้ำ ในตอนแรกฉันแยกไม่ออกเลยว่าพวกเธอเป็นมนุษย์หรือผี!“ที่แท้เถ้าแก่คนนั้นไม่ได้หลอกพวกเรา ริมอ่างเก็บน้ำมีผู้หญิงอาบน้ำจริง ๆ ด้วย!” เหยาน่าหันมาถามฉัน “ป๋ายจิ้ง เธอว่าผู้หญิงพวกนี้เป็นพวกธุรกิจเชิญชวนลูกค้าของที่นี่หรือเปล่า?”ฉันก็มาสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน จะรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงพวกนี้มาทำอะไร ทว่ามองดูรูปร่างของพวกเธอแล้ว แต่ละคนสวยสดงดงามมาก ไม่ต้องพูดถึงผู้ชาย แม้แต่ผู้หญิงอย่างฉันก็ถูกยั่วยวน จนเลือดร้อน ทันใดนั้นปลา
“พวกนั้นคืออะไร? ทำไมถึงสามารถทำเรื่องแบบนี้กับมนุษย์ได้!” ฉันเอ่ยถามหลิวหลงถิงอย่างประหลาดใจ!“คือลิงแมนดริล คนที่ตายในภูเขา บำเพ็ญฌาณจะกลายเป็นผีพรายชนิดหนึ่ง มองเห็นมนุษย์ก็จะยิ้ม เปลี่ยนรูปร่างเป็นคนในดวงใจล่อลวงมนุษย์ แล้วดูดกินพลังวิญญาณของอีกฝ่าย แต่ว่าป๋ายจิ้ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะถูกสิ่งเหล่านั้นล่อลวงด้วยเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอก็จะเป็นเหมือนพวกเขาแล้ว”ฉันได้ยินเสียงคร่ำครวญรอบ ๆ และพอมองผู้หญิงพวกนั้นที่เหมือนผี ฉันก็รู้สึกไม่เป็นธรรม ใครจะไปรู้ว่าสิ่งนั้นเปลี่ยนเป็นร่างหลิวหลงถ
เวลานี้ฉันรู้สึกกลัวมาก ๆ ฉันเอื้อมมือไปใต้โต๊ะแล้วปัดมือนั่นออกไป แต่เขากลับแสดงท่าทางที่ดูดุดันออกมาพร้อมคว้ามือฉันไว้แน่น ร่างบางดึงมืออย่างไว ทว่าเขากลับฉวยโอกาสในขณะที่ฉันกำลังออกแรงบิดมืออยู่นั้น เลิกชายกระโปรงของฉันขึ้นช้า ๆเพื่อนร่วมชั้นยังคงอยู่รอบตัวฉัน ฉันไม่กล้าทำให้เกิดเรื่องใหญ่ ส่วนคนที่อยู่ใต้โต๊ะ ต่อให้ฉันจะไม่เห็นเขา ก็พอที่จะสามารถเดาได้ว่าเขาเป็นใคร เพราะนอกจากหลิวหลงถิงแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าทำเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะหรอกฉันร้องเพลงไปเรื่อย ๆ และแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ
“วันนี้พวกเราจะต้องกลับไปมหาวิทยาลัยแล้ว พรุ่งนี้ฉันมีเรียน” ฉันกำลังสวมเสื้อผ้าไปด้วยและดื่มน้ำไปด้วย พลางถามหลิวหลงถิงว่าเขาจะดื่มน้ำไหม?หลิวหลงถิงกำลังมองดูน้ำที่ฉันยื่นให้เขา แต่ไม่ได้รับมันไป เขากำลังพินิจพิเคราะห์ฉันอย่างตั้งใจ แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจในที ทันทีที่เขาพูดออกมา ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น แถมขาก็อ่อนลงจนเกือบล้มพับลงไป โชคดีที่ข้าง ๆ ฉันยังมีตู้ให้พิง ฉันไม่ได้ปล่อยไก่ต่อหน้าหลิวหลงถิง แล้วถามเขาทันที สรุปว่าเขามีผู้หญิงมาแล้วกี่คน?ร่างสูงใช้ชีวิตม
ฉันฟังคำพูดของแม่หมออิงไม่ค่อยเข้าใจ ฉันก็เลยถามเธออีกครั้งว่า “คุณหมายความว่า ฉันจะบอกหลิวหลงถิงเรื่องที่จะรับเทพสวรรค์มาเป็นคนของตัวเองไม่ได้ ใช่ไหมคะ?”“ใช่ เจ้าไม่สามารถบอกให้หลิวหลงถิงรู้เรื่องนี้ได้ ไม่งั้นเทพจะเกิดความอิจฉากัน ถ้าเจ้ารับเทพองค์อื่นต่อหน้าเขา ในอนาคตเขาอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้เจ้าได้ รอหลังจากที่เจ้านำเซียนระดับสูงรับกลับมาได้ ก็มาที่บ้านของข้าสักรอบ แล้วก็อย่าลืมคำนวณดูว่าเจ้าช่วยข้าไปกี่ครั้งแล้ว ข้ามีของบางอย่างจะให้กับเจ้า”ถึงอย่างไรแม่หมออิงก็เป็นคนที่สอนให้ฉันเป