บทที่ 16

ผู้ที่เข้ามามีใบหน้างามสง่าและอ่อนโยน เขียนคิ้วจางๆ แต่ขอบตากลับคล้ำมาก เห็นได้ชัดว่าหลับไม่สนิทมาหลายคืนแล้ว ควบคู่กับนางตั้งครรภ์ต้องใช้พลังงานเยอะ แลดูซีดเซียวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

แต่สายตาที่มองไปทางนาง กลับอ่อนโยนและเป็นห่วง “อวี๋เอ๋อร์ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้างแล้ว?”

พูดพลาง คนเดินมาถึงตรงหน้าแล้ว

คือฮูหยินใหญ่นางกู้นั่นเอง

เสิ่นอวี้มองนางพลางเรียก “ท่านแม่”

นางกู่ตะลึงงันเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าใช่ภาพหลอนหรือไม่ นางรู้สึกว่าเสียงของลูกสาวคนเล็กที่เรียกนางในวันนี้ ไม่ได้ต่อต้านและแข็งกระด้างเช่นเมื่อก่อน กลับกันเหมือนแมวลูกอ่อนที่ติดแม่เล็กน้อย

พลันใจของนางอ่อนลงทันที รีบก้าวออกไปตรวจดูร่างกายเสิ่นอวี้พลางกล่าว “เมื่อวานหาหมอหลวงไม่ได้ จึงหาหมอพเนจรมาให้เจ้าแทน คิดไม่ถึงว่าเจ้ากลับหนีไปเสียก่อน…ฝนตกหนักเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่รู้จักรักตัวเองเสียเลย?”

“พี่ชายรองของเจ้าบอกว่าเจ้าถูกคนของจวนอ๋องแทง แผลยังเจ็บหรือไม่?” นางเอื้อมมือออกไปลูบไหล่นางอย่างระมัดระวัง นิ้วมือสั่นเทาเล็กน้อย

เสิ่นอวี้หวนคืนสติ หัวใจสั่นสะท้าน จับมือของนางไว้ กล่าวเสียงสะอื้น “ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไร ให้ท่านแม่ต้อ