บทที่ 18

“อ๋องหมิงหยางมาแล้ว!”

ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะเบ็งเสียงเบา ในห้องราวกับถูกจุดชนวนทันที “สมกับเป็นอ๋องหมิงหยาง บาดเจ็บจนต้องนั่งรถเข็นเช่นนั้น ก็ไม่สามารถบดบังกลิ่นอายความน่าเกรงขามที่ได้มาจากการเข่นฆ่าบนสนามรบ!”

“ขุนนางอย่างพวกเราเทียบอะไรท่านอ๋องไม่ได้เลย!”

ภายในห้องเต็มไปด้วยคำชื่นชมเขา

หัวใจเสิ่นอวี้ก็เต้นรัวเช่นกัน

เขาพิการขาสองข้าง กลับดูน่าหลงใหลกว่าก่อนหน้านี้หลายส่วน…ไม่รู้ว่าเกิดจากจิตใจที่เปลี่ยนไปของนาง หรือเพราะกำลังภายในทั้งหมดของเขามาควบรวมอยู่ตรงร่างกายส่วนบน

เวลาราวกับถูกยืดยาวขึ้น เสิ่นอวี้รู้สึกว่าลมหายใจของตนเองแทบหยุดชะงัก

สายตาของจ้านอวิ๋นเซียวกวาดผ่านทุกคน มาหยุดอยู่ตรงใบหน้านางชั่วขณะ

ไร้คลื่นเหนือน้ำ แต่กลับมีคลื่นใต้น้ำ

สายตาประสานกัน หัวใจเสิ่นอวี้สั่นสะท้าน

เมื่อหวนคืนสติ เขาได้โยกรถเข็นเข้าไปในห้องแล้ว พลันกล่าวเสียงดังกึกก้องไปยังเก้าอี้หลัก “กระหม่อมคำนับฝ่าบาท! ขอให้ท่านย่าสุขภาพแข็งแรงอายุยืนหมื่นปี!”

ฮ่องเต้กลับมองไปทางเขาด้วยความเป็นห่วง “อ๋องหมิงหยาง อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? จะให้ข้าประทานหมอดังทั่วหล้าหรือไม่…”

“ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย