บทที่ 36

ซ่งหว่านฉิงพยักหน้ารัว ๆ “เป็นเช่นนั้น!”

“เจ้ากรมซุน เรื่องตระกูลเสิ่นของเรา ไม่ต้องให้ท่านมาช่วยหาความยุติธรรมให้!” เสิ่นจิ้นโมโหจนหน้าเขียวคล้ำ โต้แย้งกลับไปทันที “หรือว่าท่านอยากจะให้หนังสือสมรสถูกฉีกอยู่แล้วเพื่อทำลายงานแต่งระหว่างเสิ่นจ้านสองตระกูล!”

“ข้าก็แค่วิเคราะห์จากเรื่องราวเท่านั้น...”

สายตาของเจ้ากรมซุนเป็นประกาย ลากซุนไฉ่เวยมาเป็นโล่กำบัง “ถึงอย่างไรคนที่คุณหนูเสิ่นสามชื่นชอบก่อนหน้านี้เป็นถึงคู่หมั้นของหลานสาวข้า ข้าช่วยหาความกระจ่างเรื่องหนังสือสมรสให้นาง เพื่อรับประกันงานหมั้นของหลานสาวข้าไม่ใช่หรือ? จะว่าไปแล้วเจ้าเป็นถึงโหว คนรุ่นหลังของผู้บุกเบิกประเทศชาติ ถ้าลูกสาวของเจ้าแต่งกับองค์ชายสาม หลานของข้าก็ต้องอยู่ต่ำกว่าไม่ใช่หรืออย่างไร?”

เสิ่นจิ้นถลึงตา คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับหาเรื่องโต้เถียงราวกับแม่ค้าปากตลาด

แต่เขากล่าวเช่นนี้กลับทำให้ผู้คนไม่อาจโต้แย้งได้

และองค์ชายสามก็ให้ความร่วมมืออย่างดี มองเขาด้วยความอึดอัด “เจ้ากรมซุน...อะแฮ่มๆ”

คำพูดนี้พูดเหมือนไม่ได้พูด เรียกว่าอยากพูดแต่ไม่ได้พูด สายตาของเขาบ่งบอกว่าเขาถูกเสิ่นอวี้ตามตื๊อจนรำคาญมาก

หลังจากโต้เถีย