บทที่ 245

มาร์คจ้องไปที่แจสเปอร์และกล่าวพร้อมกับยิ้มที่เยือกเย็นว่า “หุบปากซะ ไอ้งั่งเกาะผู้หญิงกิน! แกแค่กำลังพึ่งพาอำนาจของตระกูลชูเลอร์ ฉันล่ะเกลียดนักคนไร้ค่าอย่างแกเนี่ย!”

แจสเปอร์ยืนขึ้นและเดินทอดน่องอย่างเกียจคร้านไปหามาร์ค เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น มีเงามืดหนึ่งในแววตาของเขา

มาร์คดูเหมือนจะไม่ยอมถอยขณะที่เขาสบตากับแจสเปอร์และพูดอย่างเยือกเย็นว่า “แกต้องการอะไร?”

“คุกเข่าลง” แจสเปอร์กล่าวอย่างสงบ

มาร์คตาค้าง ม่านตาของเขาขยายออกเมื่อเขาจ้องไปที่แจสเปอร์ราวกับว่าเขาพยายามที่จะยืนยันไม่ว่าจะเป็นแจสเปอร์ที่พูดผิดหรือตัวเขาเองที่ได้ยินผิด

“แกอยากให้ฉันคุกเข่างั้นเหรอ?!” มาร์คโกรธมาจนเขาหัวเราะออกมา

“ไม่เป็นไรถ้านายไม่คุกเข่า”

คางของแจสเปอร์อยู่ทางทิศเดียวกับประตูห้องที่ยังคงเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง เขาชี้ไปที่นั่นและพูดว่า “ประตูอยู่แค่ตรงนั้น ไสหัวไปซะ ฉันไม่อยากเห็นแกอีก”

“แจสเปอร์ เลน!” มาร์คขึ้นเสียง “อย่าให้มันมากนักนะ!”

“งั้นเหรอ?” แจสเปอร์เย้ยหยันและจ้องเขม็งไปที่มาร์ค

ป๊าบ!

ทันใดนั้นเอง ตบหนึ่งถูกเหวี่ยงลงบนหน้าของมาร์ค ทิ้งรอยฝ่ามือแดงไว้

“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของแก ถ้าแกไม่คุกเข่าลงและ