บทที่ 20 กวินจอมเจ้าเล่ห์

ใกล้สามทุ่ม…..

อันนามองนาฬิกาข้อมือก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ "คงต้องกลับหอพักแล้ว..." เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองโชติและพี่หมอธีร์ด้วยสายตาคาดหวัง "พี่หมอกับโชติ ไปส่งอันนาหน่อยได้ไหม?"

โชติ ยิ้มแหย ๆ ก่อนจะส่ายหน้า "เสียดายจังอันนา วันนี้เรากับพี่หมอมีนัดแล้วด้วยสิ"

พี่หมอธีร์ เสริมขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

"ใช่ พี่จองโต๊ะที่คาเฟ่อีกแห่งไว้แล้ว กะว่าจะไปฉลองวันเกิดกันสองคนต่อนะ วันนี้ให้หนุ่มหล่อ คุณพีท ไปส่งนะ พี่ว่าเขาไม่น่าจะติดอะไรนะ" หมอธีร์พูดให้เธอรู้สึกคลายกังวล

อันนา ชะงักเล็กน้อย หัวใจหล่นวูบอย่างช่วยไม่ได้ นั่นหมายความว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องให้ พีท ไปส่งอีกแล้วงั้นเหรอ?

เธอหันไปมอง พีท ที่นั่งติดกัน

เขาได้ยินที่ทุกคนพูด รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอีกครั้ง

"ยินดีครับ"   พีท เอ่ยรับคำของพี่หมอธีร์อย่างสั้นๆ เขาทำหน้าอมยิ้ม ใบหน้าอันหล่อเหลามีความเจ้าเล่ห์บางอย่าง

ความทรงจำครั้งก่อนยังคงติดอยู่ในหัว...การสัมผัสที่ร้อนระอุจนผิวเนื้อเธอขนลุกชูชัน ความใกล้ชิดที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวยังไม่จางหายไป

เธอกำมือแน่น พยายามกลั้นความรู้สึกกลัวที่ก่อตัวขึ้นมาในใจ

"งั้น...ฝากพีทไปส่งอันนาด้วยนะ" โชติ เอ่ยขึ้น

พีท ยิ้มกว้าง "แน่นอนอยู่แล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วง…"

อันนา กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ทำไมคืนนี้ถึงดูยาวนานนักนะ...ไปกับเขา น่าเป็นห่วงมากกว่า…แต่ลึกๆ เธอกลับไม่ได้หวาดกลัวเขา แต่กลับกลัวหัวใจของเธอเองมากกว่า

เมื่อเช็คบิลเสร็จ

ทั้งสี่คน ก็เดินออกมาหน้าร้านชาบู

"พี่หมอธีร์กับโชติ แน่ใจนะว่าจะไม่เปลี่ยนใจไปส่งอันนาก่อนนะคะ?" เสียงหญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

"พวกเราจองโต๊ะไว้นะสิ เดี๋ยวไปไม่ทันเวลา อันนาให้พีท ไปส่งเถอะน่า โชติ ว่า พีท ดูใจดีและใจเย็น ไม่น่าจะมีอะไรนะ" โชติ ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"ไว้ใจไม่ได้เลยต่างหากละ" หญิงสาวคิดในใจ และลอบมองไปที่ พีท กลับเห็นเขาทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อได้ยินโชติพูดแบบนั้น หน้าแดงอีกแล้ว เธอคงต้องกลับกับพีทอีกครั้ง

อันนา มองทั้งสองคนเดินแยกไปอีกทาง ใจหนึ่งอยากจะวิ่งตามไป ขอให้พวกเขาเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงยืนมอง ก่อนจะหันไปสบตากับ พีท ที่ยืนรออยู่ข้างมอเตอร์ไซค์ของเขา

หญิงสาว กลืนน้ำลายลงคอ รู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่น เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปหาพีทช้า ๆ อย่างจำใจ

"วันนี้นายห้ามทำอะไร…แบบที่ฉันไม่เต็มใจ...นะ"

พีท หัวเราะเบา ๆ

"ฉันจะทำให้เธอเต็มใจแน่นอน…." เขาคิดพลางมองที่อันนาด้วยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะยื่นหมวกกันน็อกให้เธอ

อันนา รับมันมาอย่างลังเล ก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเขา ใจเต้นรัวด้วยความกังวล...

เขาขับรถออกจากร้านชาบู 

แต่ ให้ตายสิ….เขานึกได้ว่าเขาดันลืมโน๊ตบุ๊กของเขาไว้ที่คณะวิศวะ และเขามีงานสำคัญที่ต้องทำส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ เขาจึงขับพา อันนาแวะไปที่คณะวิศวะ

"ฉันลืมของสำคัญไว้ คงต้องไปคณะก่อนนะ"

คำพูดของ เขา ทำให้ อันนา อ้าปากค้าง เธอมองเขา ด้วยดวงตากลมโตที่ฉายแววลังเลปนกระอักกระอ่วน จะทำยังไงได้ล่ะ? ค่อนข้างดึกแล้วด้วย เธอซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเขามาแล้ว จะกลับเองก็ไม่มีรถ ถ้าจะเดินกลับ…ก็คงไม่ได้

"เอ่อ..." อันนา นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ  "...โอเค ก็แล้วแต่นายละกัน…งานสำคัญนี่นา"

เสียงเครื่องยนต์คำรามเบา ๆ

ขณะที่ พีท จอดรถหน้าตึกคณะวิศวะ

อันนา ในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นรัดรูปพองาม ก้าวลงจากรถอย่างเรียบร้อย ใบหน้าหวานตากลมโตภายใต้แว่นตา สะท้อนแสงไฟหน้าตึก รอยยิ้มของเธอไม่ได้จงใจให้ใครมอง แต่กลับดึงดูดสายตาของทุกคนโดยไม่ต้องพยายาม

ร่างสูงของ พีท ก้าวเข้ามาใกล้ๆ เธอ กลิ่นกายของเขาสัมผัสจมูกเธออีกครั้ง เธอดูเคอะเขินเอียงอายไม่กล้าเดินตามชายหนุ่มเข้าไปภายใต้ตึกที่มีแต่ผู้ชายเป็นส่วนใหญ่

แล้วเขาก็จงใจใช้มือหนาของเขาคว้ามือน้อยๆ ของเธอแล้วเดินจูงมือพาเธอไป ท่าทางของ พีท เหมือนบ่งบอกว่า เธอคนนี้มากับเขา และเธอเป็น…ของเขา

พีท เหลือบมองเพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล  พวกนั้นต่างเงียบไปชั่วขณะ

และในที่นั้นเองก็ยังมี กวิน ที่ยังไม่ได้ไปไหน วันนี้เขานัดกับกลุ่มเพื่อนผู้ชายไว้ที่ใต้ตึกคณะ ว่าจะออกเที่ยวกันดึกหน่อย

ก่อนที่ กวิน จะเดินเข้ามา ขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เห็น

"เฮ้ย!!! พีท นี่แกพาสาวแว่นคู่หูทำโครงการวิจัยซ้อนท้ายมา ดึกดื่น ขนาดนี้เลยรึไง อิจฉาจัง ได้คู่หูทรงดีแบบนี้ ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ ใช่ไหม?"

กวิน ถามด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความคึกคะนองและอยากกวนสมาธิของพีท

พีท ยักไหล่เล็กน้อย พลางตอบเสียงเรียบ "เปล่าหรอก แค่ลืมของไว้ เลยแวะเข้ามาเอา"

"แล้ว...ดึกขนาดนี้ พาสาวมาด้วยเนี่ยนะ..รึจะไปต่อที่ไหนวะ?" เพื่อนอีกคนเสริมขึ้น ตายังจ้องไปที่ อันนา ราวกับเธอเป็นเป้าสายตาที่สวยงามมองไม่เบื่อ

อันนา ยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนของพีท และ ไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นจุดสนใจอย่างไม่ทันตั้งตัว

เธอก้มลงมองรองเท้าของตัวเองเล็กน้อยก่อนเงยหน้ามอง พีท แววตาของเขายังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม แต่เธอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

"ฉันมาเอาของเฉยๆ ถ้าหายคงโดนอาจารย์บ่นน่าดูเลย…ขี้เกียจแก้ตัวนะ…."

พีท ตอบก่อนจะพยักหน้าให้ อันนาและจูงมือเธอให้เดินตามเขาต่อไปยังชั้นสองของห้องเรียน ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆผู้ชายวิศวะที่ยังคงไม่ละสายตาไปจากเธอ

"เฮ้ย!!! อย่าขึ้นไปทำอะไรสนุกๆ กันข้างบน โดยไม่มีฉันนะเว้ย" กวิน หัวเราะ ชอบใจที่ได้ยั่วอารมณ์ของพีท

พีท ไม่ตอบอะไร กวิน กับเพื่อนๆ เขารีบพาหญิงสาวเดินไปยังห้องเรียนชั้นสองทันที

เสียง กวิน ดังก้องตึก ทำให้ อันนา อายหน้าแดง เธอต้องยอมไปกับพีท เพราะถ้าเธออยู่ข้างล่างคนเดียว เธอจะต้องโดนห้อมล้อมด้วยเหล่าชายหนุ่มที่ไม่ได้รู้จักและสนิทสนมอะไร

จริง ๆ แล้ว กวิน เองก็แอบอิจฉาพีท—อิจฉาที่อีกฝ่ายได้มีโอกาสรู้จักและทำโครงการวิจัยร่วมกับ อันนา หญิงสาวที่ทั้งฉลาดและมีเสน่ห์โดยไม่ต้องแต่งเติมอะไรมาก และที่มากไปกว่านั้น...เขายังอิจฉา พีท ในเรื่องเดิม ๆ ที่เป็นเหมือนเงาตามตัว

ทุกครั้งที่พวกเขาไปไหนด้วยกัน พีท มักจะเป็นคนที่ดึงดูดสายตาสาว ๆ ก่อนเสมอ ทั้งที่เจ้าตัวไม่เคยแยแสใครเลยสักนิด แต่กลับเป็นฝ่ายที่สาว ๆ ที่ได้เห็นหุ่นสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาของ พีท อยากที่จะเข้าหา

ผิดกับเขาที่ต้องใช้ความพยายามมากกว่านั้น แม้แต่ ยี่หวา คู่ควงของเขาเอง ก็ยังอยากที่จะแนบชิดกับพีท ทำไมเขาจะไม่รู้ มันน่าเจ็บใจชะมัด.

เขาอยากจะแย่งสิ่งที่เจ้านี่มันหวง เพราะมันไม่เคยแสดงอาการอย่างนี้กับใครมาก่อนเลย

เมื่อขึ้นมาถึงห้องชั้นสอง ห้องเรียนดูมืดสนิท พีท เดินไปเปิดไฟในห้อง เพื่อหาโน๊ตบุ๊กของเขา

นั่นไง!!! มันยังอยู่ที่เดิม เขาเพิ่งนึกได้ว่า ลืมมันไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังดีที่ไม่หายไปไหน เมื่อหาของเจอเขาก็รีบเดินมาหาหญิงสาว

"เธอกลัวรึเปล่า" พีท เดินออกจากห้องและถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงและหวงเธอจริงๆ เขาดูจากสายตาเพื่อนๆ ผู้ชายที่มองเธอ ก็พอจะรู้ว่ามันไม่น่าไว้วางใจ

อันนา พยักหน้าเล็กน้อย หลบสายตาของเขา เธอกลัวความมืดของตึกและกลัวพวกเพื่อนๆ ของ พีท ด้วย

"ฉันขอโทษนะที่ต้องทำให้เธอมาที่นี่ตอนดึกๆ แบบนี้ ฉันมีงานสำคัญที่ต้องทำส่งอาจารย์พรุ่งนี้ มันอยู่โน๊ตบุ๊กที่ลืมไว้" เขาเดินมาใกล้หญิงสาว และก้มหน้าลงมาใกล้ๆ เธอ

"กลับกันเถอะ ฉันได้ของแล้วละ" เขาเอื้อมมือหนาอุ่นนุ่มมาจับมือบางของเธอให้เดินตามเขาลงมา ความอบอุ่นจากฝ่ามือและปลายนิ้วของเขา ทำให้อันนารู้สึกปลอดภัยขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

ทั้ง พีทและอันนา เดินกลับลงมายังด้านล่างของตึก เมื่อมาถึงข้างล่าง กวิน ซึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้วเอ่ยปากแซวขึ้นมาทันที

"ทำอะไรกันมา….ทำไมเร็วจัง!!!! นี่แกทำอะไรเร็วขนาดนั้นเลยรึ แพ้ฉันนะเนี่ย?" เขาพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ มองมาที่หญิงสาวที่รูปร่างก็ไม่ได้ยั่วยวนมากนัก ออกจะเหมือนเด็กสาวตัวบาง แต่กลับมีแรงดึงดูดบางอย่างต่อเขา

และเขาคิดว่า พีท กับ อันนา คงจะมีอะไรกันแล้ว ไม่งั้นไม่มาด้วยกันบ่อยอย่างนี้หรอก และมันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับ กวิน ที่จะคิดแบบนี้

อันนา หน้าแดงและอายมากที่ กวิน ชายหนุ่มคนนี้คิดว่าเธอกับพีท คงจะ….กันแล้ว เธอเข้าใจคำพูดเหล่านั้นดี แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป เพราะถึงจะปฏิเสธยังไง กวินคงไม่เชื่อแน่นอน

พีท เหลือบตามอง กวิน เล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"กวิน แกนี่มันคิดแต่เรื่องอย่างว่าจริงๆ….เกรงใจอันนา ด้วยเธอเป็นผู้หญิง…" เขาพูดปกป้องหญิงสาว

“ฉันเจอของเร็วต่างหาก เลยไม่ต้องหานาน”

 “แล้วนี่ยังไม่กลับกันอีกรึไง กวิน หรือจะไปเที่ยวกันต่อ?" พีท ชวน คุยเรื่องอื่น

"ใช่แล้ว ฉันจะไปเที่ยวผับกันต่อ สาวๆ รออยู่จะพลาดได้ยังไงเล่า" กวิน พูดพลาง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“ไปด้วยกันไหมละ? สาวๆ เขาบ่นคิดถึง พี่พีทสุดหล่อกันทั้งนั้น เดี๋ยวนี้แกไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เลยนะ ตั้งแต่มี….คนข้างกายทรงดีๆ คงมีอะไรน่าติดใจมากกว่า สาวๆ ในผับละสิท่า” กวิน แกล้งกระซิบถาม พีท ก่อนจะเหล่สายตามอง หญิงสาวอย่างมีเลศนัย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขี้เล่นปนเย้าแหย่

พีท ตัดบทแบบเรียบง่าย

"วันนี้พวกนายไปกันเถอะ ฉันไปด้วยไม่ได้" พีท พูดเรียบๆ ก่อนจะหันไปมอง อันนา แวบหนึ่ง "ฉันมีธุระกับอันนา"

แค่คำพูดสั้นๆ แต่กลับกระตุกความรู้สึกของใครบางคนได้อย่างจัง

"โอเค มีธุระ... เข้าใจอยู่ ดูจากท่าทางแล้ว ธุระของแกคงจะไม่อาจปฏิเสธได้เลยสินะ..." กวิน พูดพลางมองมาที่ อันนา

หญิงสาว หน้าร้อนผ่าว ได้แต่ยืนนิ่ง ขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย

"แกมันเสน่ห์แรงขนาดนี้ ผู้หญิงทุกคนก็อยากเข้าใกล้ และอยากเป็นของแกกันทั้งนั้น จริงไหมล่ะ?"

แต่ลึกๆ แล้ว เขารู้ดีว่าเขาอิจฉา พีท แค่ไหน...

กวิน กระซิบพูดทีเล่นทีจริง กับพีท

"ถ้าแกเบื่อสาวแว่นเมื่อไหร่แล้วก็ส่งให้ฉันดูแลแทนก็ได้นะเว้ย ฉันไม่ถือ"

พีท รู้นิสัยของเพื่อนคนนี้ดีว่ากวินคิดอะไรอยู่ และเพราะอย่างนั้น เขาจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง

"ฉันว่าแกคงจะผิดหวังนะ กวิน เพราะฉันเองคงไม่มีทางเบื่อ"

ทันที ที่สิ้นคำพูด บรรยากาศรอบตัวเหมือนจะเงียบไปชั่วขณะ

หญิงสาว เงยหน้าขึ้น ลอบมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา ด้วยความพิศวง นี่เขาหมายความว่ายังไง "…..ไม่มีทางเบื่อ"

กวิน ชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาหรี่ลง ก่อนจะโคลงศีรษะพร้อมหัวเราะเบาๆ ราวกับพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ข้างใน

"โห พูดซะขนาดนี้เลยเหรอ พีท?" เขายิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์

พีท ไม่ตอบอะไรอีก เขาหันไปหา อันนา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

อันนา รู้ดีว่า กวิน จะสื่อถึงอะไร เธอขยับตัวชิดเข้าไปหา พีท เพื่อให้ได้ความอบอุ่นและความรู้สึกปลอดภัย เหมือนเขาเป็นกำแพงที่เธอจะซบพิงให้รู้สึกอุ่นใจได้ ชายหนุ่มรับรู้ถึงความต้องการของอันนา เขาขยับตัวให้เข้าใกล้เธอมากขึ้น

"เออๆ ตามสบายแล้วกัน ฉันไม่อยากขัดความสุขของเพื่อน" กวิน พูดพลางเบนสายตาไปทางอื่น พยายามทำให้ตัวเองดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจ

"แต่เฮ้ย!!! ลืมไปเลย ฉันซื้อเบียร์กระป๋องมา ดื่มกับฉันแป็ปนึงสิ ไหนๆ ก็ไม่ได้ไปผับด้วยกัน ได้ไหม???"

"กำลังหาคนดื่มอีกกระป๋อง ถ้าเหลือเสียดายแย่เลย"

กวิน วางบุหรี่ลงไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบกระป๋องเบียร์ยื่นให้ พีท ชายหนุ่มรับไปดื่มอย่างเลียงไม่ได้

กวิน ยิ้มมุมปากแบบมีเลศนัย

"สาวน้อยคนนั้นไม่ดื่มด้วยกันหรอไง" กวินปรายตามองอันนา

"เธอไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์" พีท บอกไป พร้อมรีบกระดกเบียร์ให้หมดกระป๋อง

"แหม แกนี่ยังคอแข็งเหมือนเดิมนะพีท แน่มากว่ะ"

"ฉันมีน้ำส้มกระป๋องอยู่อีกแพค กะจะเอาให้สาวๆ ในผับดื่มเป็นเพื่อน"

กวิน กล่าวพร้อมหยิบ น้ำส้มกระป๋องออกมาส่งให้ อันนา

"ชนกระป๋องกันหน่อยครับสาวน้อย ไม่ดื่มเบียร์ดื่มน้ำส้มก็ได้ ถือว่าเป็นการแนะนำตัวเองให้รู้จักในฐานะ คู่หูงานวิจัยของพีทเพื่อนสุดหล่อของกวิน!!!"

อันนา ยิ้มเจื่อนๆ เธอยื่นมือน้อยๆ มารับน้ำส้มกระป๋องจาก กวิน

ชายหนุ่ม ฉวยโอกาสจับมืออ่อนนุ่มนั้น เธอรีบชักมือกับกระป๋องน้ำส้มกลับ และชนกระป๋องน้ำส้มกับกระป๋องเบียร์ของ กวิน พร้อมยกดื่มไปสองสามอึก ตามมารยาท

"ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวกล่าวออกไป แบบไม่อยากสบตาของ กวิน

กวิน เองพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างมีความลับบางอย่างแอบซ่อนอยู่

"ไปกันเถอะอันนา เดี๋ยวจะดึกกว่านี้"

"ฉันไปละ แกก็เที่ยวให้สนุกละกัน กวิน"

สิ้นคำพูด พีท ก็คว้ามือของหญิงสาวอย่างมั่นคง ก่อนจะพาเธอเดินออกจากตรงนั้นไป

อันนา ไม่ได้ขัดขืน เธอเพียงมอง พีท ด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก แล้วปล่อยให้เขาจูงมือเธอไปโดยไม่พูดอะไร

กวิน มองตามแผ่นหลังของทั้งสองคน พลางอมยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่ พีท พาอันนาไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา

เสียงเครื่องยนต์คำรามขึ้น พีท ขึ้นคร่อมรถก่อนจะยื่นหมวกกันน็อกให้ อันนา หญิงสาวรับมันไป สวมมันอย่างเรียบร้อย แล้วขึ้นซ้อนท้ายโดยไม่ลังเล

ฟึ่บ!

รถมอเตอร์ไซค์พุ่งออกไป สายลมพัดไล่ตามเสียงเครื่องยนต์ที่ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ

กวิน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รอยยิ้มจางลงช้าๆ ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด

‘พีท แกมันโชคดีชะมัด... แต่ฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ งั้นเหรอ?