บทนำ

เจคอป บาร์ตัน หรือ อีกนามสกุลของเขาก็คือ สิริพัฒน์พนา ขมวดคิ้วยุ่งเมื่อคุยธุระสำคัญจบลง ใบหน้าหล่อเหลายุ่งเหยิงมีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด ปัญหาที่เขาจะต้องเผชิญในคราวนี้มันหนักหนาสาหัสเอาการอยู่ และการจะต้องกลับไปอยู่ในดงอสรพิษนั้นมันไม่ง่ายและไม่อาจจะไว้ใจใครได้เลย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะเขาคิดว่าสามารถรับมือกับพวกญาติๆ ผู้หิวโหยเหมือนเปรตเดินดินได้อยู่แล้ว

แต่สิ่งที่เจคอปเป็นห่วงก็คือ ยายจำปูน ผู้เป็นยายแท้ๆ ของเขาซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในสภาวะที่เรียกว่าเป็นตายเท่ากัน

“คุณ.. คุณตำรวจ.. คุ้นนนน”

“อะไรของเธอนี่ยายบ๊องเรียกเสียงดังเชียว เสียงแหลมอย่างกะนกหวีดขี้หูฉันเต้นระบำแล้วมั้ง”

เจคอปหันไปทำเสียงขุ่นๆ ใส่หญิงสาวหน้าแฉล้มที่มีอันต้องมาเกี่ยวข้องกันโดยไม่ตั้งใจ

“ก็ฉันเรียกคุณตั้งนานแล้วคุณไม่หือไม่อือ เหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์รักอันแสนหวาน ฝันหวานอยู่รึไง” ยอดนรียิ้มเผล่ล้อเลียน

“ไม่รู้อะไรก็อย่าเดามั่วๆ ฉันไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้นล่ะ กำลังเครียดๆ ว่าแต่เธอเถอะทำงานที่ฉันสั่งเสร็จแล้วเหรอ”

“เรียบร้อยแล้วค้าบบบบ เจ้านายยยย มีไรจะใช้ไอ้ยอดอีกไหมครับทั่นนน..”

ยอดนรีทำท่าทะเล้นจนเจคอปอดหัวเราะกับท่าทางของเธอและพลอยหายเครียดไปได้บ้าง

“ไม่มีแล้วเธอไปพักเถอะฉันจะทำงานต่อสักหน่อย”

“คุณลาออกแล้วยังมีงานต้องทำอีกหรือ”

“มีสิ เยอะแยะเลย..”

เจคอปหันหน้าไปมองสวนหย่อมเล็กๆ ที่มันแทบจะแห้งเฉาตายเพราะขาดการดูแลเอาใจใส่ แต่บัดนี้สวนที่แห้งแล้งกำลังเขียวขจีชุ่มฉ่ำและมีสีสันของดอกไม้ต่างๆ ที่ยอดนรีหามาปลูก ทำให้บ้านหลังเล็กที่เหมือนบ้านร้าง บ้านผีสิงค่อยเป็นบ้านขึ้นมาหน่อย

“งั้นยอดไปพักแล้วนะ ทีมีเวลาให้ใช้แล้วไม่ใช้ เวลาพักผ่อนอย่าเรียกใช้เชียวนะ”

“นี่แม่คุณ ตกลงใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกัน”

“แหะๆ ยอดล้อเล่นน่า ทำซีเรียสเป็นตาแก่ไปได้ มีไรก็เรียกยอดนะคะ ไปล่ะ”

ว่าแล้วร่างระหงก็เดินตัวปลิวฮัมเพลงจากไป และคงไปขลุกอยู่ตรงไหนสักที่ในบ้านพร้อมกับหนังสือเล่มโปรดสักเล่มนั่นล่ะ เขาก็เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงที่ชอบอ่านหนังสือและขลุกอยู่ในห้องสมุดและกองหนังสือมากมายได้ทั้งวันก็ตอนนี้ล่ะ

เจคอปละความสนใจจากยอดนรีชั่วครู่เมื่อมีสายเรียกเข้าจากเพื่อนรัก ชายหนุ่มรับสายทันที

“เป็นไงบ้างไอ้เจค” พยัคฆ์ถามอย่างห่วงใย

“งานหนักอยู่ว่ะ”

“แล้วอยากให้ช่วยอะไรมั้ย”

“ช่วยเป็นหน้าม้าให้หน่อย อยากได้ข่าวฉาว”

“เอาจริงดิ..” พยัคฆ์ทำเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ

“เออ.. จัดมา”

“ได้ตามคำขอเพื่อน ว่าแต่นายตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม”

“ลาออกแล้วพร้อมทั้งชกหน้าผู้บังคับบัญชาไปสองที”

“เฮ้ย.. เจ๋งว่ะ แสดงเก่งพอกัน”

“จัดข่าวใหญ่ให้ด้วย ฉันจะไปสะสางปัญหาคาราคาซังซะที”

“โอเคเลยเพื่อน.. งั้นแค่นี้นะ เตรียมรับข่าวร้ายข่าวฉาวได้เลย”

เจคอปถอนหายใจหนักๆ มองทั้งฟ้ากว้างไกลด้วยความหนักอึ้งในอก ตอนนี้ขอเวลาตั้งหลักสักนิด แล้วรับรองว่าคนที่มันบังอาจทำร้ายหัวใจของเขาจะต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม..

“รอผมก่อนนะครับคุณยาย อย่าเพิ่งเป็นอะไร อยู่รอผม อยู่กับผมไปอีหลายๆ ปีนะครับ”

เหมือนเขารำพึงฝากสายลมไปหาผู้เป็นยายซึ่งเป็นบุคคลที่เขารักมากที่สุด มากเท่าชีวิตเพราะหลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิต ก็มีเพียงยายเท่านั้นที่ดูแลเขามาตลอด ทั้งยังข้ามน้ำข้ามทะเลไปอยู่ดูแลเขาที่อิตาลีด้วย ทุกคนในครอบครัวบาร์ตันรักคุณยาย พ่อของเขานั้นยิ่งเทิดทูนคุณยายมาก หากท่านยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะทำเหมือนที่เขากำลังจะทำ เจคอปคิดถึงพ่อแม่ของตนที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้เมื่อสามปีที่แล้ว

“ใครที่มันทำร้ายคุณยายผมจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่..”

แววตาชายหนุ่มกร้าวขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาตึงจัดเมื่อนึกถึงภาพของคุณยายจำปูนที่นอนอยู่ในห้องไอซียูและยังไม่ได้สติ หากเขาไม่ติดงานสำคัญจนต้องกลับมาจัดการที่กรุงเทพฯ เขาก็คงจะได้อยู่เฝ้ารอท่านฟื้นขึ้นมา แต่อีกไม่เกิน 48 ชั่วโมงเขาจะต้องกลับไปที่นั่นอีกแน่นอน

เกาะจำปูน เกาะแสนสวยที่ญาติๆ ทางแม่เขาอยากได้นักหนา และเขาเชื่อว่า หนึ่งในบรรดาญาติๆ ของแม่คือคนที่ทำร้ายคุณยายแน่นอน...