Chapter 6/1

Chapter 6

[6/1]

(หมอชลกันต์ ทอร์ค)

“ฮึกก! ฮือออ~ หายไปไหนมา ฮึกก! คนใจร้าย หายไปไหนมา ฮืออ..”

“คิดถึงไหม? คิดถึงพี่ เหมือนที่พี่คิดถึงเราไหม หยก....”

“ไม่คิดถึง ฮึกก ฮืออ.... ไม่คิดถึงเลย”

“หืม? จริงดิ่? ไม่คิดถึงแล้วร้องไห้ทำไม”

ปึ่กๆ!!

“เป็นห่วง ฮึกก เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว ฮืออ... กลัวไปหมด ฮึก! กลัวว่าพี่จะเป็นอะไรไป”

“อย่างนั้นเลย?”

“อื้มมม!! 0_0”

ผมกำลังยืนดูฉากรักในหนังดราม่าน้ำเน่าอยู่ ขณะที่ทั้งสองคนยืนจูบกันอยู่ตอนนี้โดยที่ยังไม่รู้ตัวเลยว่ามีผมยืนอยู่ตรงนี้ด้วย

คนรักเก่าของหยกกำลังกอดเธออยู่ในช่วงค่ำคืนงานนิทรรศการระดับโลก แสงไฟน้อยนิดที่สาดส่องจากด้านในอาคารที่จัดงานมายังสวนที่พวกเรายืนอยู่ เลยอาจจะทำให้พวกเขาไม่ได้สนใจคนมาใหม่อย่างผม

ถ้าหากหยกยังรู้สึกกับเขาอยู่หรืออยากกลับไปอยู่กับเขา ผมก็จะยอมน้อมรับความจริงและปล่อยเธอไป จะไม่หลอกตัวเองอีกแล้วแม้ว่าข้างในใจของผมมันจะอยากมีเธออยู่ด้วยก็ตาม

“หยก”

ผมตัดสินใจเรียกหยกท่ามกลางจังหวะที่ทั้งสองยังยืนกอดกันอยู่ ผมยืนอยู่และกำลังมองไปยังทั้งสองคน

ยอมรับว่าใจยังไม่แข็งพอที่จะพูดอะไรออกไป แต่ถ้าผมไม่ยอมจบตอนนี้ คนที่เสียใจอาจจะมีมากกว่านี้หลายคน

“พี่หมอ!! 0_0”

หยกหันหน้ามามองผมและท่าทีตกใจอย่างสุดขีด เมื่อเห็นว่าเป็นผมที่ยืนอยู่ด้านหลังภัทรกาฬ ก่อนที่หยกจะผลักตัวออกจากคนรักของเธอ

“มะ มาได้ยังไงคะ!! คือ.... หยก พี่หมอคะ... ค่ะ..คือ”

ผมรู้ว่าตอนนี้หยกคงทำตัวไม่ถูกหรอกว่าจะยังไงต่อ หัวใจของเธอคงอยากไปกับเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกันแล้ว

แต่ในหัวอาจจะกำลังแคร์ความถูกต้องอยู่ เพราะเราก็ยังอยู่ในสถานะสามีภรรยาตามกฎหมาย

ถ้าหยกรู้ความจริงว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะผมจัดฉาก เธอจะว่ายังไงจะโกรธหรือดีใจผมไม่อาจจะรู้ได้หรอก

แต่สิ่งที่ผมทำให้ในตอนนี้เพราะอยากจะให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างที่เธออยากได้มันจริงๆ

ที่ผ่านมาเรื่องที่พวกเขาทะเลาะกันหนักหนาสาหัสแค่ไหนผมไม่รู้ ว่าทำไมมันต้องถึงขั้นเลยเถิดทำให้หยกสับสนทุกอย่างไป จนยอมรับข้อเสนอมาแต่งงานกับผม เพียงเพราะอยากหนีความจริงที่เจ็บปวดในครั้งอดีต

ทั้งๆ ที่ในใจเธอก็คงไม่อยากจะให้มันออกมาเป็นแบบนี้ ซึ่งผมก็เข้าใจดี

และที่ผ่านมาผมเองก็ผิดต่อทั้งสองคนมาก ที่พลัดพรากพวกเขา... เพราะความรักที่แก่ตัวของผมเอง

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหยก พี่เข้าใจตั้งนานแล้ว”

“ขอโทษ ฮึกก!! หยกขอโทษ...”

“หยกไม่ต้องขอโทษอะไรพี่ทั้งนั้นเลย พี่เข้าใจทุกอย่าง พี่เองที่ยังหลอกตัวเองอยู่ทุกวัน”

ผมเป็นคนฝืนความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มเอาไว้ ทั้งๆ ที่แววตากลับดูหม่นอยู่ข้างใน

ผมเองก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าไม่สามารถทดแทนหรือเป็นตัวแทนของคนที่เธอรักได้อยู่แล้ว

คนเรามันต้องแยกแยะได้ว่ารู้สึกดีกับรู้สึกรัก บางทีมันไม่ได้มาคู่กัน หวังว่าครั้งนี้หยกจะตัดสินใจถูก

“แต่...”

“คุณรู้ใช่ไหม? ว่าผมกับหยกยังรักกันอยู่” ภัทรกาฬคว้าเอวเล็กเข้ามาแนบชิดตัวเอง แล้วหันมามองหน้าผม

“ผมรู้”

“ฮึกก… ฮืออ ~~” หยกยืนร้องไห้อยู่ตอนนี้ เธอคงจะสับสนอยู่

“ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก ผมขอคุณแค่นี้”

ที่พูดแบบนั้นไม่ได้อยากพูดเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้นมา แต่ที่พูดไปก็เพื่อชีวิตครั้งใหม่ของสองแม่ลูกคู่นี้ต่างหาก ที่ผมอยากจะทำให้มันถูกต้องซักที

“ผมไม่มีวันทำเธอเสียใจอีกแน่” ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาก็หนักแน่นเอาเรื่องอยู่ ครั้งนี้เขาก็คงจะไม่อยากเสียหยกไปจริงๆ นั่นแหละ

“พี่หมอ ฮึกก!”

หยกที่เอาแต่ยืนร้องไห้เพราะความรู้ผิดที่มีต่อผม ที่ผ่านผมวางตัวกับเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย

เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ต่างคนต่างช่วยกันสร้างความสุข ช่วยกันเลี้ยงดูปกป้องด้วยความรัก

“ทันทีที่กลับไทย พี่จะเซ็นใบหย่าให้เราทันที อย่าคิดมากเลย.... แค่หยกได้อยู่กับคนที่หยกรักจริงๆ แค่นี้พี่ก็มีความสุขแล้ว”

ผมไม่อาจจะโทษว่าเป็นความผิดของใคร เพราะคนเรามันตัดสินใจผิดพลาดกันได้

ความรู้สึกสับสนของหยกในตอนนั้น ที่ตัดสินใจทำในสิ่งที่เธอคิดว่าควรทำ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย

มันกลับกลายเป็นแผลในใจที่คอยวนเวียนทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่าเดิม

เมื่อพูดคุยกันจนเกิดความเข้าใจทุกฝ่ายแล้ว หยกได้บอกให้ภัทรกาฬกลับไปก่อน เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะไปกับเขา

ผมและหยกเดินทางกลับถึงที่พัก ที่ตอนนี้มีน้าสาวเฝ้าปกป้องให้อยู่ ก่อนหน้านี้หลังจากที่คนตัวเล็กหายออกมานาน ผมก็โทรบอกให้น้าสาว มาเฝ้าเจ้าก้อนกลมของผมแทน

“อ้าว มากันแล้วหรอ?” เราเดินเข้ามายังห้องรับรองแขก ที่ตอนนี้มีน้าสาวนั่งเฝ้าเด็กน้อยที่หลับอยู่ในฟูกเล็ก

“หยกต้องขอโทษด้วยนะคะที่ออกไปโดยไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ คุณวาณิการ์เลยต้องมาเดือดร้อนไปด้วยเลย ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรเลยจ้ะ ปกป้องน่ารักขนาดนี้ฉันเองก็อยากดูแล”

“ขอบคุณคุณน้ามากเลยนะครับ ผมคงไม่รบกวนแล้ว”

หลังจากที่น้าสาวของผมกลับไป หยกก็เดินมาอุ้มปกป้องที่นอนในฟูกบนโซฟาเบดของห้องรับรอง ก่อนจะพากันเข้าห้องนอน

จัดแจงที่นอนให้เจ้าก้อนเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว จึงเดินออกมาในห้องรับรองอีกครั้งหนึ่ง

“พี่หมอคะ”

“ถ้าจะมาขอโทษ ไม่ต้องเลยนะครับ พี่พูดไปแล้วว่าไม่เป็นไร เพราะฉะนั้นอย่ารู้สึกผิดเลยนะ” ผมรู้ว่าอีกคนจะพูดว่าอะไร

“หยกขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาค่ะ ขอบคุณจริงๆ”

“แค่เห็นหยกจะมีความสุขกับคนที่ตัวเองรัก แค่นี้พี่ก็ดีใจมากๆ แล้วครับ”

ที่ผ่านมาผมไม่นึกโกรธคนตัวเล็กเลย เรื่องของหัวใจไม่มีใครห้ามหรือบังคับกันได้

เอาเป็นที่ผ่านมาผมไม่เคยเสียใจหรือเสียดายเลยที่ได้ใช้ชีวิตในช่วงเวลาหนึ่งกับผู้หญิงอย่างปิ่นหยก เพราะผมคิดว่าตัวเองก็เต็มที่แล้วเหมือนกัน

กริ่งงๆๆ ~~

เสียงโทรศัพท์ของหยกดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์แปลกที่ไม่มีการบันทึกชื่อเอาไว้แต่เธอก็ยังกดรับสาย

“แปบนึงนะคะพี่หมอ” ผมพยักหน้าให้หยกเป็นการอนุญาต ก่อนจะหยิบรีโมทหน้าทีวีมากดเลื่อนช่องหาอะไรดูไปพลางๆ

ติ๊ด!

“สวัสดีค่ะ?”

ถึงแม้ว่าสายตาจะยังมองที่หน้าจอทีวี แต่หูของผมก็ยังแอบฟังใครอีกคนคุยโทรศัพท์ไปด้วย

“ใยบัว!!? ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน!? .....แกหายไปอยู่ที่ไหน ห้ะ? รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน อยู่ดีๆ ก็หายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้”

ใยบัวหรอ? เพื่อนสนิทของหยกคนนั้นหรอกหรอ? โทรมาทำไมกัน... ทั้งๆ ที่สองคนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว

“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง เล่นหายไปแบบไม่บอกใครตั้งเป็นปีน่ะ แล้วนี่แกเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม? ไปอยู่ที่นั่นแกทำงานอะไร?”

“นั่นเสียงเด็กที่ไหนร้องน่ะ แกเลี้ยงเด็กหรอ?”

“ได้สิ ขอแค่แกบอกมา ฉันยินดีจะช่วยแกเสมอบัว”

“พี่หมอก็นั่งอยู่ตรงนี้กับฉันเลย แกมีอะไรหรือเปล่า?”

“อ้าว! ตัดสายทิ้งซะแล้ว”

ผมนั่งพิงพนักอยู่บนโซฟาเบด ทำท่ากดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปมา แต่ทุกบทสนทนากลับอยู่ในความสนใจของผม พอได้ยินว่าชื่อใครโทรมาหาหยก

“ใยบัวโทรมา?” ผมถามอีกคนไป เพราะได้ยินชื่อที่เธอพูดออกมา

“ใช่ค่ะ หายไปตั้งนานติดต่อก็ไม่ได้ นี่ก็เพิ่งจะเห็นโทรมา”

“ป่านนี้คงไปเที่ยวไหนสักที่อยู่มั้ง”

หยกกลับบ้านที่จันทบุรีบ่อยครั้ง ซึ่งก็มีบ้างที่เธอไปหาเพื่อนสนิทที่ชุมชนท้ายตลาด

แต่ครั้งที่ไปบ้านของเพื่อนสนิทหลายเดือนก่อน หยกก็ได้รู้ว่าอีกคนไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว และทางครอบครัวของเธอก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน

แต่หยกยังไม่รู้เรื่องว่าผมเคยเจอเพื่อนสนิทของเธอซึ่งก็น่าจะเกือบๆ ปีได้แล้ว ที่ตอนนั้นผมบินไปดูงานที่ภูเก็ต ยังไงซะผมก็ไม่ได้พูดกับเธอให้รับรู้ว่าผมเจอเพื่อนสนิทของเธอแล้ว

“ดูเหมือนว่าเธอจะกำลังลำบากนะคะ น้ำเสียงดูไม่มีความสุขเลย เห็นว่าไปทำงานที่ภูเก็ต”

“ก็ดีแล้วนี่ครับ” แสดงว่าอีกฝ่ายที่โทรเข้ามาคงจะบอกที่อยู่ให้หยกรู้แล้ว

“แต่พี่หมอไม่สงสัยหรอคะ ว่าทำไมจู่ๆ ใยบัวถึงออกจากงานของท่านผู้ว่าฯ กะทันหัน แถมยังหนีไปอยู่ไกลถึงภูเก็ตทั้งที่ไม่บอกอะไรใครเลย”

“อาจจะไปหาแฟนที่นั่นรึเปล่า?” ที่เธอย้ายไปกะทันหัน อาจจะเพราะว่าย้ายไปอยู่กับแฟนของเธอก็ได้ ใครจะไปรู้

“ใยบัวไม่เคยมีแฟนค่ะ”

“เรื่องของเค้าเถอะครับ หยกรีบเข้าไปนอนเถอะ ....พรุ่งนี้เราต้องกลับโรม”

จริงๆ ไม่ใช่เรื่องอะไรของผมเลยที่จะมาสงสัย แต่ก็นั่นล่ะ ....ลึกๆ ก็คิดเหมือนกันกับปิ่นหยก

แต่ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วทางที่ดีคนตัวเล็กควรเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนแล้วไปนอน เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ากลับโรม เห็นว่าภัทรกาฬเองก็จะมาหาเธอและเจ้าก้อนของผมด้วย

“ก็ได้ค่ะ อ่อ! หยกฝากพี่โอนเงินให้เพื่อนหยกก่อนได้ไหมคะ? ถ้ากลับถึงไทยหยกจะคืนพี่หมอทันทีค่ะ” หยกบออกผมก่อนจะเดินเข้าห้องนอน

“นี่เขาโทรมายืมเงินหยกหรอ?”

เป็นเพื่อนประสาอะไร ตอนหายไปไม่บอกไม่กล่าว พอตอนเดือดร้อนกลับโทรมาขอความช่วยเหลือกันอย่างหน้าตาเฉย ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“ใยบัวคงจะลำบากมากจริงๆ ค่ะ เห็นบอกว่าเลี้ยงเด็ก”

“เลี้ยงเด็ก?” ผมทำหน้าสงสัยและขมวดคิ้วไปด้วย

“หมายถึงทำงานเลี้ยงเด็กเล็กน่ะค่ะ”

“งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้ หยกรีบไปนอนเถอะครับ”

หลังจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปปกป้องก็จะได้ไปอยู่กับพ่อแท้ๆ ของเขาแล้ว ผมเองนึกแล้วก็ใจหาย

ต่อให้ไม่ใช่ลูกในไส้แต่ผมก็เฝ้าเลี้ยงดูตั้งแต่เขาลืมตาขึ้นมาโลก ทำหน้าที่คนเป็นพ่ออย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่อย่างเดียว

คุณหญิงวิมนรัตน์และท่านผู้ว่าฯ ก็รักและเอ็นดูปกป้องมากเสียจนไม่กล้าคิดต่อไปเลย ถ้าหากกลับไทยแล้ว คงจะต้องบอกผู้ใหญ่ให้ทราบเรื่องนี้ และเรื่องที่เรากำลังจะหย่ากัน