บทที่ 3

ครึ่งชั่วโมงต่อมาฉู่เฉินก็ตามหาบ้านของครอบครัวถังตามที่อยู่ที่ผู้เฒ่าให้มาจนพบ

ในห้องรับแขกถังไห่ซานที่อายุราวๆ 50 ปีหลังจากที่ได้อ่านจดหมายที่อยู่ในมือจบแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้พร้อมทั้งพูดว่า“ไม่ผิดไปเลยไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นลายมือของผู้วิเศษท่านนั้นแน่นอน”

“คุณลุงถังครับคราวนี้คุณลุงเชื่อตัวตนของผมแล้วใช่ไหม”

ฉู่เฉินถามออกไป“ก่อนที่คุณปู่จะเสียชีวิตเขาบอกไว้ว่าคุณขอความช่วยเหลือจากเขาโดยอยากให้ผมปกป้องครอบครัวของพวกคุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่ามีเรื่องอะไรเหรอครับ?”

ถังไห่ซานถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา“เสี่ยวฉู่เรื่องราวเป็นอย่างงี้ครับแข่งนิรนามทางการค้าได้ส่งอีเมลมาให้ฉันบอกว่าจะส่งคนมาลักพาตัวลูกสาวของฉันไป”

“ฉันว่าจ้างบอดี้การ์ดให้กับลูกสาวถึงห้าคนแต่ลูกสาวของฉันถูกฉันตามใจจนเคยตัวตั้งแต่เด็ก ทั้งห้าคนนี้ก็เลยโดนเธอไล่ตะเพิดไปเสียจนหมด”

“ดังนั้นพอพิจารณาอย่างรอบคอบแล้วฉันจึงขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ของคุณ”

ถังไห่ซานมองฉู่เฉินด้วยรอยยิ้ม“และอาจารย์ของคุณก็ส่งวิธีแก้ไขมาในจดหมายที่คุณนำมาด้วยนั่นก็คือให้คุณมาเป็นคู่หมั้นของเธอเพราะด้วยวิธีนี้คุณก็มีเหตุผลที่เพียงพอที่จะปกป้องเธอได้แล้ว”

ฉู่เฉินอดขมวดคิ้วไม่ได้"คุณลุงถังครับแบบนี้ไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไรนะครับ?”

“ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมหรอกนะเว้นแต่ว่าคุณจะต้องการฝ่าฝืนคำสั่งของอาจารย์”

ถังไห่ซานพูดด้วยรอยยิ้ม"ฉันยอมรับคุณเป็นลูกเขยแล้วงั้นตกลงตามนี้ก็แล้วกันนะ”

ฉู่เฉินตอบกลับอย่างพูดไม่ออก"ครับแต่ผมสามารถปกป้องลูกสาวของคุณได้แค่สามเดือนเท่านั้นนะครับ”

เขาส่ายหน้ากับตัวเองเงียบๆคุณปู่นะคุณปู่ตอนมีชีวิตอยู่ก็ทำร้ายเพื่อนบ้านตายไปแล้วยังมาทำร้ายลูกศิษย์อีก

ถ้าผมรู้ว่าคุณปู่จะทำกับผมแบบนี้เสียแต่เนิ่นๆผมก็คงไม่เผาอัลบั้มท่าเต้นรักในญี่ปุ่นไปให้เยอะแยะขนาดนั้นหรอกนะ

ในเวลาเดียวกันเสียงเย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น“คุณพ่อหนูไม่ยอมนะคะ!”

สักครู่ต่อมาเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งพุ่งเข้ามาด้วยความโกรธหญิงสาวที่ใบหน้างดงามอย่างเปรียบไม่ได้แม้ไม่ได้แต่งหน้าผมตรงยาวสลวยลงมาและสิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือขาตรงเรียวยาวขาวราวกับหิมะของเธอ

ข้างหลังเธอเป็นหญิงสาวสวยวัยกลางคนที่บำรุงตัวเองเป็นอย่างดี ซึ่งดูเหมือนว่าจะอยู่ในวัยสี่สิบต้นๆ

ดวงตาทั้งสองของถังรั่วเวยพ่นประกายไฟออกมา

เธอออกไปเดินช็อปปิ้งกับแม่แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นคิดไม่ถึงเลยว่าเพิ่งจะกลับมาเธอก็ ได้ยินสิ่งที่พ่อจัดการหาคู่หมั้นไว้ให้เสียแล้ว

อีกทั้งพอมองไปยังคู่หมั้นที่เขาหาให้ซึ่งไม่ต่างอะไรกับขอทานเลยสักนิดถ้าเพื่อนของเธอรู้เรื่องเข้าก็คงต้องหัวเราะเยาะเธอเป็นแน่

“ไห่ซานคุณบ้าไปแล้วเหรอ?เจ้าหมอนี่ คู่ควรกับรั่วเวยเสียที่ไหน” เหอหลานภรรยาของถังไห่ซานก็กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นกัน

“ฉันก็ทำเพื่อรั่วเวยทั้งนั้นต่อไปในอนาคตพวกคุณก็จะเข้าใจเจตนาดีของผมเองแหละ” ถังไห่ซานพูดปลอบโยน

ถังรั่วเวยกระทืบเท้าเสียงดัง“พ่อคะให้ตายหนูก็ไม่มีทางแต่งงานกับขอทานเหม็นๆคนนี้หรอกนะคะ”

“ฉันก็ไม่ยอม”

เหอหลานคัดค้านเสียงดัง

และถังไห่ซานก็เกิดอารมณ์โมโหขึ้นทันที“เรื่องนี้ตกลงตามนี้ไม่มีอะไรต้องเจรจากันอีกเสี่ยวฉู่จากนี้ไปลูกสาวของฉันยกให้เป็นหน้าที่คุณแล้วนะ”

“คุณลุงถังไม่ต้องเป็นห่วงนะครับผมจะปกป้องเธอเป็นอย่างดี” ฉู่เฉินทำได้เพียงตกปากรับคำกลับไป

ถังไห่ซานยิ้มขึ้นทันทีและพูดว่า"รั่วเวยพาเสี่ยวฉู่ไปซื้อของใช้ประจำวันเขาเพิ่งมาที่นี่และไม่คุ้นเคยกับสถานที่สักเท่าไร”

“จริงสิพรุ่งนี้ตอนเช้าลูกพาเสี่ยวฉู่ไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทที่ลูกทำงานอยู่ด้วยนะ”

“ลุงของเพื่อนร่วมงานลูกเป็นผู้จัดการฝ่าย HR ไม่ใช่เหรอ? แจ้งเพื่อนร่วมงานของลูกเอาไว้ล่วงหน้าให้เขาจัดการเรื่องให้เสี่ยวฉู่เข้าทำงานบริษัทด้วยสิ”

ถังรั่วเวยโกรธจนแทบจะร้องไห้แต่ก็รู้ว่าพ่อก็โกรธมากจริงๆจึงทำได้แค่จ้องไปที่ฉู่เฉินด้วยความโกรธ

หลังออกจากประตูไปเธอก็มองไปที่ฉู่เฉินด้วยความรังเกียจพร้อมพูดว่า “（นี่）นายฉู่ฉันเตือนนายไว้เลยนะอย่าคิดตุกติกอะไรกับฉันเป็นอันขาดฉันไม่มีทางชอบคางคกแบบนายแน่นอนดังนั้นเลิกคิดไปเสียเถอะ”

เธอนึกว่าฉู่เฉินจะปฏิเสธใครจะรู้ว่าเขาจะตอบกลับอย่างไม่สนใจว่า“เมื่อถึงเวลาผมจะไปจากคุณเอง”