บทที่ 1

“กูบอกให้มึงจองวีไอพี ๆ ทำไมแม่งได้หน้าแคชเชียร์ ไกลเวทีก็ไกล เด็กเสิร์ฟก็เดินกันให้วุ่น แม่งวุ่นวายฉิบหาย” ผมบ่นไอ้เพื่อนที่ชวนมาเที่ยววันนี้ บอกให้มันจองโซนวีไอพี แต่มันดันจองอะไรของมัน ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห

         “เอาน่า เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ตั้งแต่เรามาเที่ยวที่นี่สามปีก็ไม่เคยนั่งโซนอื่น นั่งตรงนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน ดนตรีไม่ดังดี” คำแก้ตัวของมันฟังแทบไม่ขึ้น

         “ไอ้ไม้ มึงไม่ได้ป่วยใช่เปล่า หรือปิดเทอมไม่กี่อาทิตย์ ทำให้สมองมึงกระทบกระเทือน” ผมยื่นมือไปแตะหน้าผากของเพื่อนดู วันนี้เพื่อนผมมันดูแปลก ๆ

         “มันก็ไม่ได้ป่วยนะไอ้ฟ้า ทำไมมันดูแปลก ๆ” ผมยังหันไปถามความคิดเห็นของไอ้ฟ้า หรือเวหา เพื่อนผมอีกครั้ง

         “แดกเหล้าไป อย่าพูดมาก” ไอ้ไม้ไม่รู้มันอารมณ์เสียมาจากไหน ด่าผมว่าพูดมากอีก

         “มาแปลกจริง ๆ ด้วย” ผมยังบ่นกับมันอีกรอบ นั่งอยู่ไม่ทันไรมีแต่คนมาขอชนแก้ว เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่ชอบโซนธรรมดา เพราะมันไม่ส่วนตัว

         พวกเราดื่มกันอยู่สักพัก ไอ้ไม้มันก็บอกจะไปห้องน้ำ กว่าจะกลับมาก็นานโข

         “มึงไปขี้มาเหรอ ไปนานมาก” ผมอดบ่นไม่ได้จริง ๆ นั่งโซนนี้ไม่ค่อยจะมีอะไรให้ดู เพื่อนแม่งทิ้งไปอีก

         “ไม่” มันตอบผมด้วยหน้าตาเนือย ๆ

         “ไม่ขี้”

         “ไม่เสือกสิครับเพื่อนทะเล จะขี้ก็รูตูดกูไหม”

ผมอยากจะถีบมันขาคู่ แต่เห็นเพราะว่าหน้าหล่อ ๆ ของมันที่เป็นเดือนมหา’ลัยหรอกนะเลยไม่ได้ทำ

         “กูกลับก่อนนะ” อยู่ดี ๆ ไอ้ฟ้าก็ขอตัวกลับ ตอนนี้เพิ่งจะห้าทุ่ม มันจะรีบไปไหนของมัน 

         “ไอ้นี่ รีบกลับเหมือนเมียรออยู่บ้าน” ผมยังบ่นมันไปหนึ่งกรุบ แทนที่พวกมันจะปฏิเสธ แต่กลับดูมีพิรุธ

         “พวกมึงมีความลับอะไรกับกูปะเนี่ย” ผมหรี่ตามองพวกมันอย่างจับผิด แต่ยังไม่ทันได้จับผิด

         “ไม่มีอะไรไอ้สัส โน่นคู่ขาเก่ามึงมาแล้ว” เสียงของไอ้ไม้ทำให้ผมหันไปมองคนที่มาใหม่ 

         “ทะเล เราขอคุยด้วยหน่อย” ผมมองหน้าคนที่ขอคุยด้วยนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเดินนำเธอออกไปจากร้าน

         ผมหยุดยืนอยู่ข้างรถของตัวเอง ยอมรับว่าเห็นหน้าเธอแล้วอารมณ์เสีย ‘ทะเลดาว หรือดาว’ แฟนเก่าเมื่อนานมาแล้ว

         “มีอะไร” ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเข้าหาผม เธอพยายามเข้าหาผมตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้ว

         “เราไม่ได้เอารถมา ขอกลับด้วยได้ไหม” เสียงเธอเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน ทำท่าอย่างกับผมจะฆ่าเธอ ถ้ากลัวขนาดนั้นแล้วจะมาถามทำไม

         “กลับมาทำไม” ผมถามออกไปตรง ๆ เธอเป็นคนทิ้งผมไปแท้ ๆ แล้วจะมาวอแวกับผมทำไม ทั้งที่เรื่องผ่านไปจะสามปีแล้ว

         “อยากคุยด้วย” เธอยังก้มหน้าพูดกับผม ท่าทางของเธอยิ่งทำผมหงุดหงิด

         เห็นกูเป็นอะไร อยากไปก็ไป อยากมาก็มา ขอโทษเถอะ ทะเลวันนั้นกับทะเลวันนี้ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด สักนิดก็ไม่มี

         “เป็นได้แค่คู่นอนนะ เอากันขำ ๆ รับได้ก็ขึ้นรถ รับไม่ได้ก็แค่นี้ ไม่ต้องคุยกันอีก” ผมพูดอย่างชัดเจน หวังให้เธอเลิกยุ่งกับผม แต่เธอกลับทำและตอบในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน

         “อืม” เธอก้าวขึ้นรถผมอย่างไม่ลังเล ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถูกหรือแม่งผิดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม

         “ทำไม อยากมากขนาดนั้นเลย แฟนเธอไปไหน” ถึงจะเอากันขำ ๆ ผมก็ไม่อยากเป็นชู้กับใคร

         “เลิกกันแล้ว”

ใช่สินะ ไอ้นั่นมันไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งสี่เดือนแล้วนี่นา แม่งแล้วกูดันรู้ทุกเรื่องของเธอ

         “ของขาด?” ผมถามและเคาะพวงมาลัยในตอนที่ติดไฟแดง

         “อืม” เธอตอบง่าย ๆ เรียบ ๆ ไม่สะทกสะท้าน แต่น้ำเสียงยังเบา

         “ดี เราก็ของขาด ขาดมันทั้งคู่คงมันดี” ผมพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ ทำไมต้องสนใจความรู้สึกเธอ ในเมื่อเธอก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกผม

         “ห้องเธอ ห้องเรา หรือโรงแรม” ผมหันมาถามคนนั่งเงียบมาตลอดทาง จนเราติดไฟแดง ข้างหน้าคือคอนโดของเธอ ห่างออกไปอีกสองกิโลเมตรคือคอนโดของผม

         “ห้องเธอได้ไหม” ดาวหันมามองผม แววตาของเธอไหวระริก คล้าย ๆ จะตื่นกลัว

         “โรงแรมแล้วกัน เช้ามาค่อยแยกย้าย” ผมตัดบท เรื่องอะไรจะให้เธอเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของผม ห้องผมตอนนี้ไม่ใช่ห้องที่เธอเคยไปอีกแล้ว

         เธอชะงักเงียบไป

         “ทำไม หรือจะไม่ไป ไม่ไปก็ลงคอนโดเธอ ฉันจะได้ไปหาคนอื่น” แม่งทำให้มีอารมณ์ แต่กลับจะมาเล่นตัวเอาตอนนี้