สัมผัสที่คุ้นเคย

“อ่า..ริญญ่า....”

ไอ้มาเฟียบ้า! นี่เธอกรี๊ดใส่หน้าเขาได้ไหม?

“ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงหวานออกคำสั่งทั้งที่กำลังอายจนหน้าแดง แต่ก็ต้องแกล้งทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ในขณะที่หัวใจกำลังเต้นรัวจนจับจังหวะเดิมแทบไม่ได้

“อันที่จริงผมก็ออกจะเสียดายนะ” เขาว่า ก่อนจะชักมือของวริญญาออกมาอย่างใจเย็น “อุตส่าห์ได้อยู่บนเนื้อตัวหอมๆ ของคุณอีกครั้ง แต่เวลาของผมมันมีไม่มากพอ เอาไว่ค่อยมาต่อรอบหน้าให้ก็แล้วกันนะคุณหมอ”

“เชอะ!...ไม่มีวันนั้นหรอก” หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงห้วนตึง แถมยังดึงสีหน้าใส่เชิงท้าทายกลับไป ชางได้แต่ส่ายหน้ารับพร้อมกับหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง จากนั้นจึงเอ่ยย้ำคำพูดกับเธออีกครั้งว่า

“ริญญ่า...หากคุณใจกล้าพอ คุณก็จะได้รู้ว่าปริศนาที่พ่อของคุณทิ้งเอาไว้ให้มันคืออะไร คุณอย่าลืมมาตามที่ผมนัด แล้วผมก็ขอย้ำเตือนคุณอีกครั้งว่า อย่าไว้ใจคนใกล้ตัวอย่างเด็ดขาด”

เอ่ยจบชายหนุ่มก็หมุนตัวแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง อย่างไม่น่าเชื่อว่านี่เป็นชั้นสามของคฤหาสน์หลังใหญ่

ชางใจกล้าบ้าบิ่นถึงขนาดกล้าปีนเข้ามา ทั้งที่คิดว่าอาจต้องฝ่าดงกระสุนตอนขากลับ

วริญญารีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งตามไปดูเขาที่หน้าต่าง หญิง