ตอนที่ 8 วันออกค่ายอาสา

        เช้าตรู่วันเสาร์ ลานจอดรถหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์คึกคักไปด้วยความวุ่นวาย นักศึกษาวิศวกรรมสาสตร์ปี 1 กว่าร้อยชีวิตพร้อมกระเป๋าเดินทางกำลังรอที่จะขึ้นรถบัสไปค่ายพัฒนาชนบท ขบวนรถบัสสีขาวจอดเรียงรายอยู่ห้าคัน รุ่นพี่ปี 2 ปี 3 กำลังตรวจเช็คความเรียบร้อยและขานชื่อนักศึกษาตามรายชื่อ เลโอยืนรอที่ข้างรถบัสคันที่สาม กระเป๋าเป้ใบเดียวที่เขาเตรียมมาดูน้อยกว่าคนอื่น แต่เพียงพอสำหรับการไปค่ายสามวันสองคืน

"เฮ้ย กระเป๋ามึงน้อยจัง แน่ใจนะว่าเอาของมาครบ?"  พีทที่ยืนข้างๆ ทัก เขามาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และเป้สะพายหลัง

"พอแล้ว แค่นี้ก็เกินพอ" เลโอตอบ

"น้องๆ คนไหนอยู่รถคันที่สาม รีบมาเช็คชื่อได้แล้วครับ!" เสียงรุ่นพี่ตะโกนเรียก

พีทและเลโอเดินไปเช็คชื่อที่โต๊ะลงทะเบียน เมื่อเสร็จแล้วก็ขึ้นรถบัส พีทเลือกที่นั่งแถวกลางฝั่งซ้าย เลโอนั่งข้างๆ วางกระเป๋าไว้บนตัก

"อยากนั่งริมหน้าต่างมั้ย?" เลโอถาม

"มึงนั่งเหอะ กูไม่ค่อยชอบมอง ง่วงอะ ตื่นแต่เช้ามืดเลย" พีทตอบ

นักศึกษาปีหนึ่งทยอยขึ้นรถบัสจนเกือบเต็ม บรรยากาศคึกคักด้วยเสียงพูดคุยและหัวเราะ น้ำตาลและเพื่อนๆ ที่เคยอยู่ทีมเดียวกันในกิจกรรมสร้างหอคอยเดินเข้ามาในรถ น้ำตาลโบกมือทักเลโอกับพีทอย่างร่าเริง ก่อนจะไปนั่งแถวด้านหลัง

"สาวคนนั้นชอบมึงนะเนี่ย" พีทสะกิดเลโอ

"ช่างเหอะ" เลโอตอบเรียบๆ

รุ่นพี่ปีสองสองคนขึ้นมาบนรถ หนึ่งในนั้นคือไทเกอร์ในชุดเสื้อคณะสีเหลืองสด กางเกงขายาวสีดำดูสะอาดและเนี้ยบเหมือนเคย

"นั่งอยู่ดีๆ กันนะครับน้องๆ เรายังอยู่รถคันที่สาม เดี๋ยวพี่ไทเกอร์จะเป็นผู้ดูแลหลักของรถคันนี้ ส่วนพี่จะไปขึ้นรถคันที่สี่" รุ่นพี่อีกคนพูดผ่านไมโครโฟนบนรถ ไทเกอร์รับไมโครโฟนมา

"สวัสดีครับน้องๆ พี่ไทเกอร์นะครับ เป็นพี่รหัสของน้องหลายคนด้วย วันนี้พี่จะเป็นผู้ดูแลรถคันนี้ ขอให้น้องๆ สนุกกับการเดินทาง แล้วถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้เลยนะครับ"

เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดเบาๆ จากนักศึกษาหญิงดังขึ้น ไทเกอร์ยิ้มอย่างมั่นใจก่อนจะเดินไปนั่งที่เบาะด้านหน้าสุดฝั่งคนขับ

"เฮ้อ ไม่นึกว่าจะต้องอยู่รถเดียวกับไอ้ไทเกอร์" พีทถอนหายใจ

"ไม่เป็นไรหรอก เขาคงไม่สนใจพวกเราหรอกแต่เขาเป็นพี่รหัสกูว่ะ" เลโอตอบ

"นั่นอ่ะดิแต่หวังว่าจะไม่มายุ่งนะ กูจะงีบหน่อย ปลุกด้วยถ้าถึง" พีทพยักหน้า แล้วเอนตัวพิงเบาะ

รถบัสเริ่มออกเดินทางออกจากมหาวิทยาลัย มุ่งหน้าสู่จังหวัดนครนายก ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนชนบทที่นักศึกษาจะไปทำกิจกรรมค่ายอาสา เลโอมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีครามสดใสและแสงแดดส่องสว่าง รถบัสเริ่มออกจากกรุงเทพฯ เข้าสู่ทางด่วน เลโอหยิบหูฟังออกมาเสียบกับโทรศัพท์ ฟังเพลงเบาๆ พลางมองวิวที่ผ่านไป

บรรยากาศในรถคึกคักด้วยเสียงพูดคุยและหัวเราะของนักศึกษา ไทเกอร์ลุกขึ้นยืนถือไมโครโฟนอีกครั้ง

"น้องๆ ครับ ตอนนี้เราจะมีกิจกรรมเล็กๆ บนรถกัน พวกเราจะร้องเพลงประจำคณะกัน แล้วหลังจากนั้นจะมีการเล่นเกมง่ายๆ ใครชนะจะได้รับขนมเป็นรางวัล" ไทเกอร์ รุ่นพี่ปี 2 ประกาศ

เสียงฮือฮาดังขึ้น นักศึกษาส่วนใหญ่ดูตื่นเต้น ไทเกอร์เริ่มนำร้องเพลงประจำคณะ ทุกคนร่วมร้องตาม แม้แต่พีทที่ตื่นขึ้นมาก็ยังร่วมร้องด้วย เลโอร้องเบาๆ ตาม เขาไม่ใช่คนชอบกิจกรรมกลุ่มมากนัก แต่ก็ไม่อยากแปลกแยก

หลังจากร้องเพลงจบ ไทเกอร์เริ่มเล่นเกมถามตอบเกี่ยวกับประวัติคณะและมหาวิทยาลัย ซึ่งเลโอสามารถตอบได้หลายข้อ ทำให้เขาได้ขนมมาสองชิ้น เขาแบ่งให้พีทหนึ่งชิ้น

"น้องๆ ครับ เรามาถึงจุดพักรถแล้วนะครับลงไปพักเข้าห้องน้ำได้ 15 นาที แล้วกลับมาขึ้นรถต่อนะครับ"  ไทเกอร์ประกาศเมื่อรถบัสจอดที่ปั๊มน้ำมันใหญ่แห่งหนึ่ง

ทุกคนทยอยลงจากรถ เลโอและพีทลงไปเข้าห้องน้ำและซื้อน้ำดื่ม เมื่อทุกคนกลับขึ้นรถครบแล้ว การเดินทางก็ดำเนินต่อไป

"อีกนานมั้ยวะกว่าจะถึง?" พีทถามขณะกัดแซนด์วิชที่ซื้อมาจากปั๊มน้ำมัน

"อีกประมาณชั่วโมงนึงมั้ง" เลโอตอบพลางดูแผนที่บนโทรศัพท์

รถบัสแล่นไปบนถนนท่ามกลางทัศนียภาพของทุ่งนาและภูเขาไกลๆ บรรยากาศในรถเงียบลงเมื่อนักศึกษาหลายคนเริ่มง่วงและหลับไป เลโอยังคงตื่น พีทเอนหลับพิงไหล่เขา

ฝนเริ่มโปรยปรายเล็กน้อย หยดน้ำเกาะพราวบนกระจกหน้าต่าง เลโอมองออกไปด้านนอก ถนนเริ่มเปียก แต่คนขับยังคงขับรถในความเร็วเท่าเดิม

อยู่ๆ เลโอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติ เขาสังเกตเห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งแล่นสวนมาในเลนตรงข้าม และดูเหมือนว่ารถคันนั้นจะเสียหลักเล็กน้อย

ทันใดนั้น เสียงบีบแตรดังสนั่น ตามมาด้วยเสียงล้อรถเบรกอย่างแรง เลโอเห็นรถบรรทุกพุ่งเข้ามาในเลนของพวกเขา

"ระวัง!" เลโอตะโกน

คนขับรถบัสพยายามหักหลบ แต่ถนนลื่น รถบัสเสียหลักและพลิกคว่ำ เลโอรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างรุนแรง ร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกกับเบาะและหน้าต่าง ความมืดเข้าปกคลุมชั่วขณะ

เมื่อเลโอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างกลับด้านหมด รถบัสคว่ำนอนอยู่ข้างถนน เสียงร้องและเสียงครวญครางดังระงม บางคนพยายามปีนออกจากหน้าต่าง บางคนยังติดอยู่ในเบาะที่บิดเบี้ยว

"พีท!" เลโอเรียก เพื่อนร่วมห้องของเขา

"กูอยู่นี่ "มึงเป็นไงบ้าง?" เสียงของพีทตอบกลับมา เขามีแผลเล็กๆ ที่แขน แต่ดูไม่ได้รับบาดเจ็บมาก

"ยังไหว" เลโอตอบ เขารู้สึกเจ็บที่ไหล่ข้างซ้าย แต่ยังสามารถขยับได้

"เราต้องออกไปจากรถ" เลโอบอกกับพีท

ทั้งสองช่วยกันปีนออกทางหน้าต่างที่แตก ข้างนอกฝนยังตกปรอยๆ มองเห็นรถบรรทุกจอดอยู่ไม่ไกล คนขับกำลังโทรศัพท์อย่างร้อนรน คงเป็นการโทรเรียกรถพยาบาล

"ช่วยด้วย! มีคนติดอยู่ข้างใน!" เสียงนักศึกษาหญิงร้องตะโกน

เลโอและพีทวิ่งไปดู พบว่าน้ำตาลและเพื่อนกำลังพยายามดึงเพื่อนร่วมรถที่ยังติดอยู่ข้างใน บางคนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย บางคนสลบไป

"มีใครมีสติอยู่บ้าง? นับจำนวนคนหน่อย ดูว่าขาดใครไปมั้ย"  เลโอถาม

ทุกคนเริ่มนับและตรวจสอบเพื่อน เลโอพยายามช่วยดึงคนที่ยังติดอยู่ในรถออกมา

"เฮ้ย! ไทเกอร์ยังอยู่ในรถ! ตอนรถคว่ำเขาอยู่ด้านหน้า!" น้ำตาลร้องขึ้น

เลโอมองไปที่ส่วนหัวของรถบัส ซึ่งเสียหายหนักที่สุด ผู้คนเริ่มมุงดูและช่วยเหลือ แต่ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปในรถส่วนหน้าที่บิดเบี้ยว

"มีใครเห็นไทเกอร์บ้าง?" เลโอถามเสียงดัง

"เขาติดอยู่ข้างใน ที่นั่งเขาโดนกระแทก เขาติดอยู่และสลบไป!" เสียงรุ่นพี่ตะโกนตอบ

"ทำยังไงดีคะ? รถพยาบาลยังไม่มา" น้ำตาลเริ่มร้องไห้

เลโอลังเลเพียงชั่วครู่ ไทเกอร์อาจเป็นคนที่เขาไม่ถูกกัน แต่ชีวิตคนสำคัญกว่าความขัดแย้งส่วนตัว

"กูจะเข้าไปดู" เลโอตัดสินใจ

"อย่านะเลโอ! อันตราย ! รถอาจจะระเบิดได้!" พีทห้าม

"แต่ถ้าไม่มีใครช่วย เขาอาจตายได้" เลโอตอบ

เลโอไม่รอฟังคำทัดทานจากใคร คลานเข้าไปในรถบัสผ่านกระจกหน้ารถที่แตกละเอียด ข้างในมืดและอับชื้น โลหะบิดเบี้ยวรอบตัว เลโอต้องระวังไม่ให้โดนเศษกระจกบาด

"ไทเกอร์ ไทเกอร์!" เลโอเรียก

เขาได้ยินเสียงครางเบาๆ จากด้านหน้า ไทเกอร์ติดอยู่ระหว่างเบาะคนขับที่ยุบตัวและผนังรถที่บุบเข้ามา เลือดไหลจากแผลที่ศีรษะและขาของเขาถูกบีบอัดระหว่างซากรถ

"เฮ้ย! ไทเกอร์ รู้สึกตัวมั้ย?"  เลโอร้อง รีบคลานเข้าไปหา

"เลโอ...? กู... ออกไม่ได้..." ไทเกอร์ครางเบาๆ ใบหน้าซีดเผือด

"ช่วยกูดันตรงนี้" เลโอพยายามดันเบาะที่ทับขาไทเกอร์อยู่ แต่มันไม่ขยับ

"ปล่อยกูไปเถอะ เดี๋ยวรถอาจระเบิด..." ไทเกอร์พูดเสียงแผ่ว

"กูไม่ทิ้งมึงหรอก ยันไหล่กูตรงนี้ แล้วพยายามดึงขาออกมา" " เลโอยืนยัน