ไม่รักก็ปล่อย 18

ฉันตามคุณทอร์ชเข้าไปในห้องทำงานแล้วเดินไปยืนตรงหน้าโต๊ะประจำตำแหน่งของเขา

"มีอะไรให้เรช่วยบ้างไหมคะ"พอสิ้นเสียงคุณทอร์ชก็เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าฉันนิ่ง

"เอ่อ..."สายตาคมกริบทำเอาฉันรู้สึกกลัวจึงเลือกที่จะก้มหน้างุดแล้วเม้มปากทั้งสองแน่น

"ไปนั่งเงียบ ๆ"เสียงทุ้มเอ่ยสั่งฉัน

"ค่ะ"ฉันตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนที่จะขยับกายเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วนั่งเงียบ ๆ ตามคำสั่ง นั่งไปนั่งมาฉันก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้

.

.

Torch

ผมละสายตาจากเอกสารแล้วส่งสายตาจ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนโซฟานิ่ง ๆ เรอาเป็นแบบไหนก็ยังเป็นแบบนั้น เธออ่อนหวาน แม้จะสูญเสียความทรงจำเธอก็ไม่มีท่าทีที่เปลี่ยนไปเลย ผมนึกถึงคำพูดของเธอที่บอกกับผมว่าเธอคิดถึงแม่ จริงอยู่ผมคุ้นเคยกับแม่ของเธอ ทำให้ผมนึกถึงเรื่องของแม่เรอาขึ้นมา ซึ่งผมรู้มาจากอันว่าแม่ของเธอป่วยหนัก โดยที่เรอาไม่ได้บอกผมเลย

'พี่ทอร์ชรู้ไหมคะว่าแม่เรเขาป่วยหนัก'นั้นเป็นคำพูดของอันเพื่อนสนิทเรอา

'พี่ไม่รู้เลย...ทำไมเรไม่บอกพี่'

'เรคงจะเกรงใจพี่น่ะค่ะ..เห็นบอกกับอันว่าต้องใช้เงินค่ารักษาแม่ตั้งห้าล้าน'

'ห้าล้าน'ผมเอ่ยด้วยน้ำเรียบ

'อันเองก็เห็นใจเรนะคะ..อยากจะ