LOGINความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของเขา ทำให้เขาคิดว่า..ถ้าเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนเลื่อนขั้นมาเป็นแฟนมันจะดีไม่น้อย "ไอ้บ้าเฟิล หอมแก้มฉันทำไมเนี่ย" ณิชาเอามือลูบแก้มตัวป้อยๆ ด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อเพื่อนคนตัวสูงเอนตัวยื่นหน้าหอมแก้มของเธอฟอดหนึ่ง "หอมแก้มเมีย เมียน่ารักดูแลผัวดีจริงๆ" "พูดผัวๆ เมียๆ อะไรของนายเนี่ย อย่ามาพูดแกล้งฉันแบบนี้นะ" "ฉันไม่ได้แกล้ง แต่ฉันพูดความจริง" "อมแล้วก็เรียกว่าผัวเมียปะ"
View Moreเรื่อง So Love คลั่งรักเพื่อนสนิท - ไรเฟิล
Chapter 1
แสงสีวิบวับ เสียงเพลงมันๆ ที่ขาแดนซ์ต่างส่ายสะโพกเต้นกันด้วยความรู้สึกสนุกสนานครื้นเครง แต่ทว่าสาวสวยในวัยยี่สิบสี่ปีที่นั่งอยู่โซนโต๊ะกลมหน้าบาร์เทนเดอร์ กลับกระดกดื่มเหล้าเพียวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
ครืดดดด!!
เสียงสั่นสะเทือนของสมาร์ตโฟนที่วางไว้บนโต๊ะดังขึ้น เมื่อเธอเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา นิ้วเรียวก็กดรับสายแล้วยกมือถือแนบกกหู แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไร ปลายสายก็กรอกเสียงเข้มดุแทรกขึ้นมาซะก่อน
‘จะขึ้นมาเอง หรือจะให้ลงไปลาก’
‘รู้แล้วน้า..ทำไมต้องดุด้วย’
“ชิ! ไอ้โหด” เมื่อณิชากดวางสาย เธอก็ไม่วายบ่นพึมพำเพื่อนชายคนสนิทที่มักชอบดุเธอเป็นประจำ เมื่อเขาเห็นเธอกำลังออกนอกลู่นอกทาง
ความจริงคืนนี้ณิชามีนัดแฮงเอาต์กับเพื่อนในแก๊ง แต่ที่เธอนั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง เพราะเจอเรื่องเซ็งๆ ก่อนจะมาคลับ ก็เลยมานั่งดื่มผ่อนคลายอารมณ์สักนิดสักหน่อย แล้วค่อยขึ้นไปหาพวกเขาที่ห้องไพรเวตบาร์ หลังจากอารมณ์เสียที่อยู่ในใจเบาบางลง
ณิชามีเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาลัยอยู่สี่คน เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในแก๊ง เพื่อนของเธอแต่ละคนหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่เป็นเทพบุตรซาตานนะ ส่วนความรวยเนี่ยไม่ต้องพูดถึง พวกเขารวยระดับอภิมหาเศรษฐีและเป็นทายาทเจ้าของธุรกิจชั้นนำของประเทศ ต่างจากเธอที่หลังเรียนจบก็เป็นเพียงพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านของณิชาไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ดันมีเพื่อนรวย ซึ่งเธอเองก็ยังงงมาจนถึงทุกวันนี้ว่า หลงมาอยู่กับแก๊งพวกเขาได้อย่างไรกัน
“ไปนั่งดื่มคนเดียวแบบนั้นไม่กลัวหรือไง” ไรเฟิลเอ่ยถามเสียงเข้มดุ เมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทเดินเซเล็กน้อยเข้ามาห้องไพรเวตบาร์ แล้วหย่อนตัวนั่งข้างเขา อีกทั้งยังเอนตัวพิงแขนแกร่งของเขาราวกับคนทรงตัวไม่อยู่
ก่อนหน้านี้ไรเฟิลก็อุตส่าห์หมายตาสาวสวยชุดเดรสสั้นที่นั่งหันหน้าไปทางบาร์เทนเดอร์ หันหลังโชว์แผ่นหลังเนียนขาวเกือบถึงแก้มก้น เขามองเธอด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย แค่เห็นสัดส่วนความโค้งเว้าระหว่างสะโพกกับเอวคอดกิ่ว เขาก็จินตนาการไปถึงตอนที่เธอนอนครางเสียงหวานใต้ร่างของเขาแล้ว เขาไม่เคยรู้สึกกระสันอยากได้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาอยากได้ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า
แต่ยิ่งมองไรเฟิลกลับยิ่งคุ้นๆ ตา และเมื่อใบหน้าสะสวยหันหน้าสี่สิบห้าองศาไปทางเวที ดวงตาคมกริบก็จ้องมองสาวสวยที่เขาจินตนาการไปไกลด้วยแววตาดุๆ เพราะเธอคนนั้นเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของเขา ที่ไปนั่งดื่มเป็นนางเมรีขี้เมาอยู่เพียงลำเพียงอยู่หน้าบาร์เทนเดอร์
“อยากดื่มแก้เซ็งนิดหน่อย” ณิชาเอ่ยตอบพร้อมกับรินวิสกี้ลงบนแก้ว แล้วกระดกดื่ม
“เราก็นัดกันมาดื่มอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?...”
ณิชาไม่ได้โต้กลับ แต่เธอกระดกดื่มแอลกอฮอล์ต่อราวกับคนหิวกระหาย
“เป็นอะไร หื้ม” จากน้ำเสียงเข้มดุดันที่จี้ถามจะเอาคำตอบ แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงห่วงใย เมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทยกดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างกับคนหนักใจกับอะไรบางอย่าง ไรเฟิลยกมือสากลูบผมสลวย เพื่อทำให้เธอรับรู้ว่า ไม่ว่าเธอกำลังเผชิญกับปัญหาอะไรอยู่ ยังมีเขาคอยอยู่ข้างเธอเสมอ
“อะแฮ่ม!!” รันเวย์ทำเสียงกระแอมขัดจังหวะไรเฟิล เมื่อได้ยินไรเฟิลทำเสียงเล็กเสียงน้อยเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทด้วยน้ำเสียงห่วงใยราวกับว่าในห้องนี้อยู่กันแค่สองคน
“ส้นตีนติดคอมึงเหรอไอ้เวย์?”
“เสียงเข้มใส่กูจังวะไอ้เชี่ย พูดเสียงแปดเสียงเก้าใส่กูบ้างดิ๊” รันเวย์ยกน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม แล้วหันไปยักคิ้วให้คิมหันต์เหมือนส่งซิกกันทางสายตา
“เฮ้ย! เบาๆ เดี๋ยวก็น็อกหรอก” ไรเฟิลหันไปห้ามปรามณิชา เมื่อณิชากระดกดื่มเหล้าเพียวโดยที่ไม่ผสมโซดา ซึ่งปกติณิชาจะเลือกดื่มพวกค็อกเทลกามิกาเซ่ที่มีส่วนผสมแอลกอฮอล์ไม่หนักเกินไป แต่ทว่าค่ำคืนนี้จัดหนักเหล้าเพียวเหมือนตั้งใจจะมอมเหล้าตัวเองให้เมา
“อึก! ไม่เมาหรอกน้า” คนดื้อสะอึกออกมาจนลมหายใจร้อนผ่าว ใบหน้าสะสวยแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าณิชา ทำไมถึงดื่มเหมือนจะมอมเหล้าตัวเองแบบนี้” คิมหันต์สังเกตเห็นว่าณิชามีสีหน้าเครียดตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว
“เฮ้อ...ช่างมันเถอะ พวกนายอย่ามาเครียดกับเรื่องของฉันเลย มาๆ ดื่มกันเถอะ” ณิชาชูแก้วขึ้นด้วยท่าทางชิลๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศหมดสนุกไปเพราะเธอ
ตอนพิเศษ 3“ไหนบอกว่าชิมแค่คำเดียว” ณิชาเอ่ยถามเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ“อร่อยดีว่ะ ทำอาหารอร่อยนะเนี่ย” ไรเฟิลเอ่ยชมจากใจ ก่อนที่เขาจะตักอาหารใส่ปากคำแล้วคำเล่าจนหมดจาน ส่วนณิชาก็มองคนตัวสูงกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงจะพึ่งรู้จักกันเพียงแค่วันเดียว แต่พอได้อยู่ใกล้เขากลับรู้สึกมีความสุขและรู้สึกอุ่นใจ“เดี๋ยววันหลังมาฝากท้องอีก...” พูดจบเขาก็หยัดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตามเดิม “นายจะกลับตอนไหนอะ...”“ยังไม่ใช่ตอนนี้ มาดื่มด้วยกันสิมา ฉลองที่เราเป็นเพื่อนกัน”“โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปเอาแก้วก่อนนะ” ณิชาเดินเข้าครัวด้วยความดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเขา ตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกในห้องเรียน เธอก็รู้สึกถูกชะตากับผู้ชายคนนี้มากๆ เลย“รินเบียร์มาค่ะเพื่อน” ณิชาส่งแก้วของเธอให้เขาด้วยรอยยิ้มแป้น จากนั้นไรเฟิลก็รินเบียร์ให้หญิงสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะชนแก้วเพื่อฉลองการเป็นเพื่อนกันระหว่างเขาและเธอ“เอาอีก เบียร์ขวดนี้แพง แต่อร่อยมาก” ณิชาเริ่มพูดลิ้นพันกัน เพราะเธอกระดกเบียร์เข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า ไรเฟิลพึ่งดื่มไปได้แค่แก้วเดียว แต่ณิชาดื่มไปแล้วสี่แก้ว ความจริงณิชาเป็นค
ตอนพิเศษ 2รถสปอร์ตบีบแตรบริเวณป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย แต่ทว่าณิชากลับยืนนิ่ง เพราะคิดว่ารถสปอร์ตหรูคันนี้คงไม่ได้บีบแตรส่งสัญญาณเรียกเธอหรอก ไรเฟิลเลื่อนกระจกรถลง เมื่อเห็นณิชายืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมทั้งชะเง้อคอมองรถเมล์อยู่แบบนั้น “ณิชาขึ้นรถ!!”“อ้าว...ไรเฟิล” ณิชามัวแต่ยืนอึ้งไม่ยอมขึ้นรถ เมื่อรู้ว่าเจ้าของรถสปอร์ตหรูเป็นไรเฟิล จนกระทั่งรถประจำทางบีบแตรไล่รถของไรเฟิล“ขึ้นรถมาเร็วๆ!!” ไรเฟิลตะโกนบอกณิชาอีกครั้ง ณิชาจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถสปอร์ตอย่างเลี่ยงไม่ได้“ชักช้าเหมือนเต่า”“อ้าว...” ณิชาได้แต่ร้องอ้าว เพราะไม่รู้จะเถียงคนปากร้ายอย่างไรดี พึ่งรู้จักกันวันแรก เธอก็โดนเขาด่าว่าเป็นเต่าซะแล้ว “เธอพักอยู่กับใครที่คอนโด”“เราพักอยู่คนเดียว พึ่งขึ้นมาอยู่กรุงเทพ”“เป็นเด็กบ้านนอกเหรอ?” ไรเฟิลพูดจากวนคนตัวเล็ก เพื่อละลายพฤติกรรม เมื่อรู้สึกว่าเธอเกร็งๆ ไม่เป็นตัวของตัวเอง“เขาเรียกว่าเด็กต่างจังหวัดต่างหากล่ะ ไม่ใช่เด็กบ้านนอกซะหน่อย” ปากเล็กยู่ปากเถียง เขาพูดมาได้ยังไงว่าเธอเป็นเด็กบ้านนอก “หึ...แล้วเธออยู่จังหวัดอะไร”“โคราช...”“เห็นเขาว่ากันว่าเด็กต่างจังหวัดทำอาหารอร่อยใช่ไหม?” ปาก
ตอนพิเศษ 1 หญิงสาวร่างเล็กหุ่นดีในชุดเสื้อช็อปกระโปรงพลีตความยาวเหนือเข่า วิ่งกระหืดกระหอบเข้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างเร่งรีบ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แต่เธอก็ดันมาสายซะแล้ว เพราะเธอกะเวลาเดินทางในกรุงเทพไม่ถูก และไม่คิดว่ากรุงเทพจะรถติดหนักมากขนาดนี้ “A4401…” ปากเล็กอ่านรหัสห้องเรียนพร้อมกับนิ้วเรียวกดลิฟต์ไปที่ชั้นสี่ เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ หญิงสาวก็รีบเดินไปที่ห้องเรียนตามตารางเรียนคาบแรก “งื้อ...คนอื่นเขาเข้าเรียนกันหมดแล้วอะ...” ณิชาพึมพำกับตัวเองด้วยความประหม่า เมื่อเห็นเพื่อนในคลาสเรียนนั่งอยู่กันเต็มห้อง อีกทั้งยังกำลังแนะนำตัวเองกันอยู่ด้วย ณิชาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อลดอาการประหม่า จากนั้นเธอก็เดินไปที่ประตูห้องเรียนฝั่งด้านหน้าห้อง “ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ณิชายกมือไหว้อาจารย์และเดินเข้าไปในห้องเรียน หนุ่มๆ นักศึกษาพากันฮือฮาตาลุกวาว เพราะพวกเขาคิดว่านักศึกษาสาวสวยคนนี้เข้าห้องเรียนผิด สวยๆ แบบนี้น่าจะเรียนที่คณะอื่นมากกว่าคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชายานยนต์ “เราขอนั่งด้วยคนนะ” ณิชาเอ่ยบอกคนตัวสูงเสียงเบา เมื่อมีที่นั่งว่างข้างเขาพอดี “อืม…” คนตัวสูงพยักหน้าตอบพร้
The End“คนนิสัยไม่ดี...” พริกหวานต่อว่าคิมหันต์ด้วยแววตาไม่พอใจ จากนั้นเธอหมุนตัวจะเดินออกไป แต่คิมหันต์กลับคว้าเอวบางมากอดไว้จากทางด้านหลัง“ทำอะไรกัน” พัตเตอร์เอ่ยถามเสียงเข้ม แล้วดึงพริกหวานเข้ามาหาเขา “ไม่มีอะไร พอดีฉันจะล้ม พี่คิมเดินผ่านมาพอดี ก็เลยช่วยดึงฉันเอาไว้” พริกหวานเอ่ยบอกพัตเตอร์“กอดซ้อนหลังแบบนั้นเนี่ยนะ ช่วยกันอีท่าไหนวะพริก” พัตเตอร์ทวนถามพริกหวานอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุ เพราะเขาไม่เชื่อที่พริกหวานเอ่ยบอกเขา“จริงเหรอเฮีย...” พัตเตอร์หันไปถามคิมหันต์ เมื่อพริกหวานไม่ตอบ“แล้วมึงเชื่อไหมล่ะไอ้เตอร์ ขนาดกูยังไม่เชื่อเลย” พูดจบคิมหันต์ก็ยกมือลูบผมสลวยของพริกหวานแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น“โกหกเหรอวะพริก”“ก็ตามที่ฉันบอกนั่นแหละ แกรอฉันตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึง อยู่เฝ้าฉันตรงนี้นะ ห้ามไปไหนนะเตอร์” พริกหวานย้ำพัตเตอร์อยู่แบบนั้นไม่ยอมเข้าไปในห้องน้ำสักที“เออๆ รีบไปเข้าห้องน้ำสิ กูจะรีบไปแดกเหล้า” พัตเตอร์ดันพริกหวานเข้าไปในห้องน้ำ พัตเตอร์ยืนรอพริกหวานที่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งพริกหวานออกมาหนุ่มสาวเดินกอดกันเข้ามาในบ้านด้วยอาการเมากรึ่ม แต่ทว่าอาการเหล่านั้นแท