“กล่าวตามจริงใต้เท้าซุน ข้าผู้ด้อยอาวุโสยังไม่พบต้นสายปลายเหตุแต่ประการใด แต่คดีนี้ข้าเห็นว่ามันแปลกอยู่มาก จึงเดินทางเข้าเมืองหลวงมาอีกครั้งเพื่อขอให้คดีนี้เข้ามาอยู่ในการดูแลของหน่วยตรวจการพิเศษ” โจวเฉิงตัดสินใจบอกความประสงค์ของตนเองออกมาให้ชัดเจน“หากหน่วยตรวจการพิเศษของท่านรับเอาคดีนี้ไปพิจารณาพวกเราหรือจะกล้าขัดขวาง มีแต่จะวางใจได้โดยสมบูรณ์อีกด้วย หลายร้อยปีที่ผ่านไม่ว่าจะมีคดีแปลกประหลาดสะเทือนขวัญพสกนิกรมากเท่าใด หากเป็นคนของหน่วยตรวจการพิเศษรับเอาไปดูแลก็ล้วนแก้ไขได้ทั้งสิ้น ข้ายินดียิ่งนัก”โจวเฉิงกวาดสายตาอันเฉียบคมของตนไปทั่วห้อง เพื่อมองหาคนทักท้วง แต่เหล่าขุนนางกลับก้มหน้านิ่ง บ้างก็หลบสายตาของชายหนุ่มไปไม่มีผู้ใดกล้าสบตากับเขา“หากไม่มีปัญหาอะไร ข้าผู้น้อยยังมีเรื่องขอร้องเพิ่มอีกประการหนึ่งขอรับ ข้าเดินทางไปที่เมืองสือเจียมาแล้วคราหนึ่ง ในอำเภอซิ่งอันมีหอนางโลมหงไถที่ถูกทางการยึดเอาไว้จากทรัพย์สินของขุนนางต้องโทษ ที่นั่นมีเด็กกำพร้าอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากไม่มีคนดูแลที่แน่นอน ข้าคิดว่าหากคนร้ายคิดจะลงมืออีกครั้ง หอหงไถก็เป็นจุดที่น่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว”“ผู้ตรวจการโจวต้
สตรีหลายคนที่เข้าแถวรอซื้อซาลาเปาอยู่ แต่เดิมพวกนางไม่ได้รู้ว่าเด็กชายที่มาขายซาลาเปาอยู่หน้าร้านขนมสกุลหลี่เป็นเด็กที่มาจากหอหงไถก็พากันหน้าเสียไปบ้าง “เขาพูดก็ไม่ผิดนะ หอหงไถเป็นสถานที่ใดมาก่อน เด็กเหล่านี้ก็เป็นลูกของหญิงคณิกาจริงๆ พี่สาวที่พวกเขาว่านางทำซาลาเปาออกมาก็คงจะไม่พ้นเป็นอดีตนางโลม!!” สตรีบางคนเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจ คิดจะเดินออกจากแถว นึกเจ็บใจที่ตนซื้อซาลาเปากลับไปกินอยู่หลายวันแต่ไม่รู้ว่าซาลาเปาเหล่านี้ทำมาจากหญิงคณิกา“พี่สาวไม่ใช่นางคณิกานะ! ท่านยายเฉินก็เป็นเพื่อนบ้านของพวกเรา พี่สาวและน้องสาวข้าก็ช่วยทำด้วย พวกนางเพิ่งจะกี่ขวบเอง อีกอย่างพวกเราก็ระมัดระวังเรื่องความสะอาดตลอด เราไม่ใช่คนสกปรก!” เจียวจ้านโมโหจนหน้าเขียว พี่สาวเจียวจูอธิบายหลายเรื่องให้พี่น้องในหอหงไถฟังแล้ว รวมทั้งคำว่านางคณิกาหมายถึงอะไร หอหงไถเป็นสถานที่แบบใด แต่พวกตนรวมทั้งพี่สาวหลิงหลิงไม่เคยเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชีพนั้นเสียหน่อย“เป็นข้าเองที่ชักชวนให้พวกเขามาขายที่หน้าร้านสกุลหลี่ของเรา ขนมเหล่านี้หวังหยวนคนขับเกวียนก็ยืนยันว่าเด็กๆ ทำขายอยู่หน้าหอหงไถมาก่อน ก็ไม่เห็นมีผู้ใดจะเจ็บป่วยเพราะกินซ
“นายท่าน เด็กๆ จากหอหงไถมีเรื่องชกต่อยกับเด็กในเมืองสือเจีย ข้าน้อยตั้งใจจะไปรับท่านยายเฉินไปเจรจากับทางนั้น แต่นางไม่อยู่ในเรือนคาดว่าคงจะอยู่กับเด็กๆ ภายในหอหงไถ ข้าน้อยขอเข้าไปตามนางด้านในได้หรือไม่ขอรับ” หวังหยวนละล่ำละลักกล่าว“ชกต่อย? ร้ายแรงถึงขั้นต้องมาตามคนไปเจรจาเชียวหรือหวังหยวน” ฉีฟ่งรีบถามกลับด้วยความเป็นห่วง“จะว่าแรงก็ไม่แรง แต่ฝ่ายนั้นหน้าตาปูดบวมไปหมดและมีแผลถลอกตามตัว ส่วนทางเราก็มีข้าวของเสียหายขอรับ นายท่านทหารที่เฝ้าประตูเมืองเลยแนะนำให้หาคนไปเจรจาชดใช้ค่าเสียหายกันไปจะได้หมดเรื่อง”ฉีฟ่งพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาเองก็คิดเหมือนทหารหน้าประตูเมือง หากพวกตนจะแสร้งดุให้แล้วเลิกกันไปก็ทำได้ แต่หอหงไถเป็นสถานที่พิเศษซึ่งผู้คนเข้าใจผิดไปว่าทหารคอยคุ้มกันเด็กๆ อยู่ หากทำเช่นนั้นย่อมสร้างความแตกแยกไปกันใหญ่“เข้าไปเถิด รีบไปดูพวกเขาเสีย ตกใจกันแย่แล้วกระมัง”พอได้รับอนุญาตหวังหยวนก็รีบเข้าไปตามหาท่านยายเฉินด้านในทันที“ท่านอาหวัง! พวกพี่ชายกลับมาแล้วหรือขอรับ” หลินอีเห็นหวังหยวนก่อนใคร เขากับเด็กเล็กอีกหลายคนกำลังช่วยกันตัดต้นหญ้าไปเลี้ยงกระต่ายอยู่บริเวณรอบกำแพง“หลินอี พี่ข
เจียวจูเดินมาถึงร้านซาลาเปาสกุลหง นางเห็นน้องชายห้าคนจับกลุ่มกันนั่งก้มหน้าเงียบกันตามลำพัง อีกด้านก็เป็นผู้ใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นบิดามารดาของเด็กชายอีกสามคน ยืนก่นด่า ชี้หน้าเด็กชายทั้งห้าอยู่ไม่หยุดปากส่วนชาวบ้านหลายคนที่มาเกาะกลุ่มมุงดูอยู่ บ้างก็ตำหนิกลุ่มเด็กชายจากหอหงไถทำรุนแรงเกินไปและพวกเขาก็มีจำนวนมากกว่าอีกฝ่าย ส่วนอีกกลุ่มก็ทำเพียงรอชมเหตุการณ์อยู่ห่างๆ เพียงแค่ช่วยระวังไม่ให้มีการทำร้ายเด็กเพิ่มเติมกันเท่านั้นพอเจียวจ้านเห็นเป็นเจียวจูมากับน้องสาวในหอหงไถอีกสองคน เขาก็รู้สึกหวั่นใจเช่นกัน แต่เมื่อเช้าก่อนจะเข้าเมืองตนก็ได้ยินพี่สาวหลิงหลิงชักชวนท่านยายเฉินให้ออกไปหาหน่อไม้ช่วงบ่ายแล้ว ยังคิดอยู่ว่าท่านยายกับฉู่หลิงอาจจะไม่อยู่ในหอหงไถ“พี่เจียวจู พวกเราขอโทษที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่เราไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนจริงๆ นะขอรับ” เว่ยหลงรีบวิ่งมากอดร่างเล็กของเจียวจูเอาไว้ด้วยความหวาดกลัวเจียวจู หวังหยวนกับเด็กหญิงอีกสองคนถึงกับต้องอึ้งตะลึงอยู่อีกพักใหญ่เมื่อเห็นสภาพข้าวของที่ล้มกระจัดกระจายภายในร้านซาลาเปา บนพื้นยังมีกระทะกับซาลาเปาสีขาวที่ตกเกลื่อนกลาดอยู่อีกเป็นจำนวนมาก“ท่านลุง
“พี่ชาย ข้าขอกล่าวอะไรสักหน่อยได้หรือไม่ ข้าคิดว่าข้ามีทางออกให้กับท่านและพวกเด็กๆ นะ” สตรีวัยราว 40 ปี แต่งกายดูดีก้าวออกมาจากกลุ่มคนพร้อมกับสาวใช้ของนาง เดินเข้ามาหาหงเหวินที่หน้าร้านซาลาเปา“ฮูหยินท่านนี้ ท่านรู้จักกับเด็กจากหอหงไถเช่นนั้นหรือ?” หงเหวินประเมินแล้วสตรีผู้นี้ดูท่าทางจะมีเงิน ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นฮูหยินหรือสาวใช้รุ่นใหญ่ในตระกูลขุนนางสักตระกูลที่คอยดูแลเด็กจากหอหงไถอยู่“ไม่ใช่ๆ ข้าก็เป็นแค่เพียงคนผ่านทาง เรื่องมันเป็นอย่างนี้ นายท่านของข้ากับครอบครัวเดินทางไปเยี่ยมคน แล้วต้องแวะพักอยู่ที่เมืองสือเจียระยะหนึ่ง พอดีบ่าวรับใช้ของพวกเราเกิดเป็นไข้ติดต่อกันหลายคน ข้ากำลังมองหาคนไปทำงานชั่วคราว เห็นว่าเด็กพวกนี้กำลังต้องการเงินก็เลยจะมาเสนองานให้น่ะ” สตรีวัยกลางคนตอบหงเหวินแต่ประโยคสุดท้ายนางเหลือบสายตามาที่กลุ่มเด็กจากหอหงไถแทน“ข้าแซ่กู้ ข้ากับครอบครัวของเจ้านายพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมวู่หลงใกล้ๆ นี่เอง ข้าจะจ่ายค่าเสียหาย 20 ตำลึงแทนพวกเจ้าไปก่อน แต่พวกเจ้าต้องมาทำงานเป็นบ่าวรับใช้ให้กับนายท่านของข้าเป็นการชดเชยเป็นอย่างไร” กู้เม่ยหันมาถามเจียวจูตรงๆ “หมายความว่าท่านจะซื้อตัวเ
หอหงไถหวังหยวนกลับมาถึงหน้าประตูหอหงไถด้วยร่างกายและหัวใจที่สั่นสะท้าน เขารับปากเด็กๆ ด้านในเอาไว้ว่าจะนำพี่น้องของพวกเขากลับมาส่งให้ได้ แต่เวลานี้..ขาไปตนรับเด็กออกไปทั้งหมด 8 คน ขากลับมีเพียงเด็ก 2 คนที่ได้กลับมาถึงหอหงไถมองเห็นทหารที่ยืนเฝ้าหน้าประตูหอหงไถเป็นประจำพากันเดินออกไปลาดตระเวนทางด้านอื่น ลมหายใจที่กลั้นเอาไว้สุดกำลังของหวังหยวนก็ค่อยพอหายใจออกมาได้บ้าง เขากลัวจะถูกตำหนิเหลือเกินแล้วที่ไม่สามารถพาเด็กๆ กลับมาได้ครบ แม้ว่าเวลานั้นตนจะไม่ได้อยู่สนับสนุนการตัดสินใจของเด็กๆ ก็ตามที“เฉาหวา อี้ฝาน ทำไมพวกเจ้ากลับมากันแค่สองคน” ฉู่หลิงถลาออกมาหาเด็กชายหญิงสองคนทันทีหวังหยวนตกตะลึงกับร่างงามที่วิ่งมาทางตนจนขาแข็ง ไม่คิดว่าพี่สาวที่เด็กๆ พูดถึงจะเป็นสตรีงดงามถึงเพียงนี้“แม่นางผู้นี้คือ?” หวังหยวนอดถามไม่ได้ สตรีงดงามเช่นนี้เมื่อสามปีก่อนย่อมต้องอยู่ในระดับดาวประจำหอเป็นไปไม่ได้ที่ตนจะไม่เคยเห็น เพราะเขาเคยเข้ามารับส่งผู้คนในหอหงไถเป็นประจำ“ท่านคงเป็นท่านอาหวัง เด็กๆ พูดถึงท่านให้ข้าฟังอยู่บ่อยๆ เจ้าค่ะ ข้าฉู่หลิงเป็นหญิงพเนจรที่เด็กๆ เคยช่วยเหลือไว้ข้าไม่มีที่พึ่งพิงจึงขออาศ
เช้าวันต่อมาฉู่หลิงสวมเสื้อผ้าสีหม่นของท่านยายเฉินพร้อมทั้งใช้ผ้าคลุมศีรษะและใบหน้าปกปิดความงามที่ท่านยายเป็นกังวลแทน แล้วเดินทางเข้าเมืองสือเจียมาพร้อมกับท่านยายเฉินและหวังหยวนกันเพียงแค่สามคน “ข้าเจ็บใจจริงๆ หากข้าอยู่กับเด็กๆ ตลอดเวลาก็คงไม่ต้องเดือดร้อนกันถึงเพียงนี้แน่” หวังหยวนรู้สึกเสียใจกับความโง่เขลาของตนเองยิ่งนัก หากดึงดันพาเด็กๆ ไปศาลาว่าการให้ทหารช่วยจัดการบางทีอาจจะไม่ต้องเสียเงินมากเท่านี้ก็เป็นได้“เวลานั้นใครจะคิดอะไรทันเจ้าคะ ข้าไม่โทษท่านหรอกเจ้าคะ ยามนี้เรื่องมันเกิดไปแล้ว รื้อฟื้นไปก็เปล่าประโยชน์” ไม่ใช่ว่าฉู่หลิงไม่เจ็บใจ เด็กถูกข่มขู่ขูดรีดจากเถ้าแก่หงชัดๆ แต่เด็กก็คือเด็ก ผู้ใหญ่เสียงดังใส่เข้าหน่อยพวกเขาคงกลัวจนฉี่แทบราดไปแล้วกระมัง ยามนี้ต้องตัดใจหาเงินมาไถ่ตัวน้องๆ ออกมาก่อนจึงจะเป็นเรื่องสำคัญพอมาถึงคนทั้งสามก็เลือกสถานที่ให้ฉู่หลิงวางตะกร้าขายกระต่ายป่าที่ชำแหละมาเรียบร้อยพร้อมกับขนกระต่ายแล้วให้นางนั่งขายอยู่คนเดียว ส่วนหวังหยวนก็พาท่านยายเฉินไปหาลูกค้าเก่าที่นางเคยขายตะเกียงให้อีกทางหนึ่งเพื่อนำตะเกียงและกรอบใส่ภาพวาดไปขายอีกทางกว่าจะขายของทั้งหมดแล
“ข้าฉู่หลิง” หญิงสาวปลดผ้าคลุมศีรษะที่พันพาดครึ่งหน้าเอาไว้ด้วยออก เผยให้เห็นดวงหน้างามหมดจดที่ทำให้บุรุษสี่คนผู้มาใหม่ถึงกับต้องสูดหายใจเข้าด้วยความตื่นตะลึง“ข้าเป็นหญิงพเนจรไร้ญาติ หลายเดือนก่อนถูกคนรังแกในป่าแล้วเด็กจากหอหงไถก็เข้าไปช่วยเหลือเอาไว้ได้ทัน ตั้งแต่นั้นข้าจึงเข้ามาอยู่ในหอหงไถร่วมกับเด็กๆ แล้วช่วยพวกเขาสร้างอาชีพจนเป็นว่าเด็กๆ ต้องเข้ามาเสี่ยงภัยอยู่นอกหอหงไถจนเกิดเรื่องในวันนี้เจ้าค่ะ”มู่เจียเหยียนรู้ตัวว่าเสียอาการไปก็รีบหลุบตาต่ำย้ายสายตาออกจากใบหน้างามไปอย่างรวดเร็ว สรุปแล้วในสามคนนี้ดูเหมือนผู้รับผิดชอบใกล้ชิดกับเด็กในหอหงไถมากที่สุดย่อมเป็นแม่นางฉู่ เขาจึงหันมาสอบถามเรื่องราวจากฉู่หลิงโดยตรง โดยมีหวังหยวนคอยช่วยให้การเสริมในส่วนที่ตนรู้เห็น “เอาล่ะ ตอนนี้พวกท่านกลับไปก่อนเถิด ทางการจะติดตามเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด ได้ข่าวแล้วจะส่งคนไปแจ้งพวกท่านที่หอหงไถ ส่วนเถ้าแก่ร้านซาลาเปาสกุลหง ข้าจะจัดการคาดโทษเขาเอาไว้ หากเขามีน้ำใจสักนิดเรื่องมันคงไม่ลุกลามใหญ่โตไปถึงเพียงนี้”“มือปราบมู่ ข้าอยากติดตามท่านไปสืบความด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ กลับไปข้าก็คงร้อนใจอยู่ไม่สุขเป็นแน่
“ท่านลุง ท่านป้า ข้าเองเจียวจ้าน!” เจียวจ้านกับฝานเจิ้งสลับกันตะโกนร้องเรียกหาสองสามีภรรยาไม่หยุดพวกเขารู้ดีว่าชาวบ้านได้รับคำเตือนให้ซ่อนตัวให้มิดชิด แต่หากยังไม่ได้เห็นคนทั้งสองกับตาว่าปลอดภัย เด็กชายทั้งสองคนก็ยังไม่วางใจอยู่ดี“เจียวจ้าน ฝานเจิ้ง! มาทำอะไรที่นี่! เข้ามาหลบในนี้ก่อนเร็วเข้า!” เถ้าแก่หลี่โผล่หน้าออกมาจากเตาดินเผาขนาดใหญ่ กวักมือเรียกเด็กชายทั้งสองให้เข้ามาซ่อนตัวด้วยความร้อนใจ“พวกท่านปลอดภัย ข้าดีใจเหลือเกินขอรับ” เจียวจ้านถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เวลานี้มีปีศาจที่บุกรุกเข้ามาด้านในมากขึ้นแล้ว ระหว่างทางพวกเขายังได้สังหารพวกมันไปหลายคนเลยทีเดียว“เจ้าสองคนเข้ามาในนี้ก่อนเร็วเข้า อย่าชักช้าอยู่” เถ้าแก่หลี่เร่งเด็กชายทั้งสอง ด้านนอกเริ่มมีเสียงกรีดร้องของผู้คนดังเข้ามาใกล้ทุกทีแล้วเจียวจ้านกับฝานเจิ้งยิ้มแห้งให้สองสามีภรรยา ดูเอาเถิดเตาดินเผาแม้จะมีขนาดใหญ่ แต่พอมีคนสองคนเข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ก็ไม่สามารถบดบังร่างพวกเขาได้มิดชิด เท้าของเถ้าแก่หลี่ที่เต็มไปด้วยขี้เถ้าก็ยังโผล่พ้นออกมาด้านนอกอยู่เลย แล้วจะให้เขาสองคนเข้าไปข้างในอีกได้อย่างไรกันขณะนั้นเองปีศาจดูดเลื
เห็นความตั้งใจจริงของทุกคนฉู่หลิงก็ยินยอมแต่โดยดี เอาจริงก่อนจะเกิดเรื่องราวเช่นนี้นางก็ไม่คิดฝันมาก่อนว่าการย้อนเวลามาครั้งนี้จะมีมนุษย์ตัวเป็นๆ มายื่นคอให้นางกัดโดยไม่ต้องล่าทหารและชาวบ้านร้อยกว่าชีวิต เข้าแถวมาทีละคนเพื่อให้ฉู่หลิงดื่มเลือดพวกเขา แวมไพร์สาวรู้สึกอิ่มจนพุงกาง สุดท้ายก็ต้องให้หวังหยวนมาช่วยแบ่งเบาภาระเพิ่มอีกคน เพราะทุกคนในที่นี้มีเพียงหวังหยวนเพียงผู้เดียวที่เคยได้ลิ้มลองเลือดมนุษย์ไปแล้ว นางไม่อยากให้ผู้ใดต้องมาแปดเปื้อนเพิ่มขึ้นอีก“พร้อมกันแล้วใช่หรือไม่” แวมไพร์สาวกระโดดขึ้นไปอยู่บนกำแพงจวน ส่งเสียงคำรามและปลุกระดมความฮึกเหิมให้กับเหล่าสาวกเบื้องล่าง“แฮ่!!!” ทหารชาวบ้านและเด็กๆ ที่กลายเป็นปีศาจดูดเลือดทั้งหมด แยกเขี้ยวกางเล็บส่งเสียงคำรามตอบกลับ สตรีชาวบ้านบางคนอย่างเช่นนางจวงหญิงอ้วนที่ไม่เคยกระโดดพ้นยอดหญ้า รีบทดลองปีนป่ายขึ้นกำแพงก่อนจะหัวเราะชอบใจชักชวนให้สตรีคนอื่น ๆ ทดลองตามอย่างบ้าง“เราจะช้าไม่ได้แล้ว ระหว่างทางพวกท่านค่อยๆ ปรับสภาพร่างกายกันเอาเองก็แล้วกัน อ้อ! ทุกคนตัดต้นไผ่ติดมือกันไปให้มากที่สุดด้วย ไป!!” แม้จะไม่เข้าใจว่าฉู่หลิงให้พวกตนตัดต้นไผ่ไ
“พวกเขาเป็นปีศาจดูดเลือดก็จริง แต่พวกเขาอยู่ฝ่ายเรา เรื่องนี้ข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าเข้าใจภายหลัง” โจวเฉิงรีบหันเหความสนใจของคนทั้งห้ากลับมาที่ตนเองอีกครั้งผู้พิทักษ์ทั้งห้าคนหันมองหน้ากันไปมา คำกล่าวของโจวเฉิงก็คล้ายว่าจะจริง ปีศาจดูดเลือดทุกคนที่พวกตนเห็นอยู่ล้วนแล้วแต่เป็นทหารและเด็กที่อยู่ในจวนผู้ตรวจการมาก่อนทั้งสิ้น พวกเขาไม่มีท่าทีจะเข้ามาโจมตีแต่อย่างใดแต่นี่มันแปลกประหลาดเกินไปหรือไม่ ในตำนานหรือตำราไม่เคยมีบันทึกมาก่อนว่าสายเลือดผู้พิทักษ์กับปีศาจดูดเลือดจะร่วมงานกันได้อย่างสันติ!“ไม่เคยเห็นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้” หนึ่งในห้ายักไหล่ขึ้นมา เป็นอันสรุปว่าพวกเขายินยอมเชื่อคำของโจวเฉิงซึ่งเป็นผู้นำ“ทำไมพวกเจ้าทั้งห้าจึงมาทางนี้ ใช่ว่าเวลานี้ควรช่วยกันปิดทางแพร่กระจายของเหล่าปีศาจดูดเลือดไม่ให้ลุกลามไปยังเขตเมืองอื่นอยู่หรอกหรือ” “คนของเราแบ่งกำลังไปสกัดเส้นทางไปเมืองทั้งสามโดยรอบเอาไว้แล้วขอรับ จุดศูนย์รวมของพวกมันเวลานี้กระจายอยู่เป็นกลุ่มในเขตเมืองสือเจียมากที่สุด และเวลานี้พวกมันพุ่งเป้าไปที่กำแพงเมืองเป็นจำนวนมาก พวกเรากำลังจะตามไปสนับสนุนที่เมืองสือเจียเลยแวะมารายงานท่านก
แต่แล้วใบหน้าที่ค่อยๆ ซีดขาวลงไปทุกทีของผู้พิทักษ์ทั้งสามก็ต้องแตกตื่นตกใจในทันทีที่ตนหลั่งโลหิตใส่ถ้วยครบทั้ง 13 ใบ เด็กชายหญิงที่ดูสดใสไร้เดียงสา คว้าเอาถ้วยบรรจุของเหลวสีแดงฉานส่งกลิ่นคาวคลุ้งขึ้นไปดื่มอักๆ ไม่เกรงใจผู้ใด เมื่อดื่มเสร็จยังวิพากษ์วิจารณ์ว่าเลือดของผู้พิทักษ์จะแตกต่างกับเลือดกระต่ายที่เจียวจูดื่มทุกวันอย่างไรบ้าง “ข้าว่าต้องหวานกว่าเลือดกระต่ายแน่นอน ข้าดมอยู่ทุกวันเลือดกระต่ายเหม็นคาวกว่านี้หลายเท่าตัว” เจียวจ้านเช็ดเลือดที่มุมปากออกแล้วออกความเห็นเป็นคนแรก“กระต่ายน่ารักกว่าพี่ชายท่านนี้ตั้งเยอะ ข้าว่าเลือดกระต่ายน่าจะอร่อยกว่านะ” ไป๋ซุนตัวน้อยเบ้หน้าเล็กน้อยแสดงอาการไม่เห็นด้วยกับพี่ชายใหญ่“แต่ข้าว่า..” หลินอีกำลังจะติเตียนอะไรบางอย่างแต่ถูกโจวเฉิงยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ก่อน“พอที! พวกเจ้าสมควรเป็นน้องของนางจริงๆ” ไม่ต้องมีใครถามก็รู้ว่าผู้ตรวจการโจวกำลังกล่าวพาดพิงถึงผู้ใด เขากับฉู่หลิงเป็นไม้เบื่อไม้เมาที่มีปากเสียงกันอยู่เป็นประจำ“พวกเราต้องพัก การหลั่งโลหิตของพวกเราทำให้พวกเราเสียพลังและอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง” โจวเฉิงผุดลุกขึ้นยืน ร่างสูงโอนเอนเล็กน้อยจนเจียวจ้า
พลังของผู้พิทักษ์สายเลือดแท้ของโจวเฉิง เมื่อเข้าใกล้มายังกลุ่มปีศาจดูดเลือดที่กำลังห้ำหั่นกันอย่างบ้าคลั่งก็กดข่มพลังของปีศาจดูดเลือดระดับต่ำไว้ได้ส่วนหนึ่งจนพวกมันรู้สึกตัวกลุ่มของฉู่หลิงและพวกทหารที่กลายมาเป็นปีศาจดูดเลือดก็รับรู้ได้ถึงการมาของโจวเฉิงและพรรคพวกของเขาอีกสองคนเช่นกัน แต่เป็นเพราะพวกเขาล้วนถูกกัดจากฉู่หลิงทั้งสิ้นจึงมีความต้านทานสูงกว่าพวกระดับต่ำ“ถอยกลับเข้าไปในกำแพง ทางด้านนอกนี้ปล่อยให้ผู้พิทักษ์จัดการ พวกเขาแข็งแกร่งมาก!” ฉู่หลิงรีบร้องเตือนพรรคพวกของตนให้กลับเข้าไปจัดการปีศาจดูดเลือดที่หลุดรอดเข้าไปในจวน นางต้องพาทุกคนออกไปให้ไกลจากโจวเฉิงเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ภายในจวนฝ่ายชาวบ้านกับทหารที่ยังไม่ถูกกัดสามารถควบคุมเอาไว้ได้ ฉู่หลิงก็พาปีศาจดูดเลือดทุกคนที่นางเพิ่งกัดหนีเข้าไปในป่า ตั้งใจจะไปตั้งหลักที่อุโมงค์เพื่อรอดูท่าทีกันก่อนโจวเฉิงและพรรคพวกเข้าร่วมการต่อสู้กับทหารและชาวบ้านที่ยังคงสภาพเป็นมนุษย์อยู่อีกพักใหญ่ พวกปีศาจดูดเลือดก็เริ่มแตกกระจายหลบหนีไปได้บ้าง ส่วนที่ถูกสังหารจบดับสิ้นก็มีไม่น้อย“เจ้าสองคนออกไปดูรอบๆ อีกครั้งให้แน่ใจ เมื่อครู่เราสังหารได้เพียง
เมื่อท้องฟ้าสิ้นแสงตะวัน เวลานี้ผู้คนในจวนผู้ตรวจการพิเศษทั้งหมดจึงได้เห็นกับตาว่าฉู่หลิงไม่ได้คิดไปเอง ปีศาจดูดเลือดที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ทุกประการ แต่พวกเขาแข็งแรงกว่าและมีเขี้ยวยาวพยายามบุกเข้ามาภายในจวนผู้ตรวจการพิเศษเป็นจำนวนมาก“เล็งไปที่หัวใจ! ตัดคอมัน!” มู่เจียเหยียนตะโกนก้องระหว่างที่ทหารและชาวบ้านข่มกลั้นต่อความหวาดกลัวและพยายามเอาชีวิตรอดให้ถึงที่สุด พวกเขาก็ได้เห็นร่างของ ฉู่หลิง หวังหยวน ท่านยายเฉิน และเด็กกลุ่มหนึ่งที่มองแทบไม่ออกว่าคือใครบ้างพุ่งโจมตีด้วยความรุนแรงไปที่อีกฝ่ายแต่ที่เห็นได้ชัดเจนคือคนกลุ่มนี้มีเขี้ยวเล็บไม่ต่างจากปีศาจดูดเลือดที่ดาหน้าเข้ามาโจมตีจวนผู้ตรวจการไม่มีผิด แต่ทุกคนแข็งแรงกว่ากระโดดได้สูงกว่าอีกฝ่ายมากนักและยังไม่ได้โจมตีมนุษย์ แต่กำลังเร่งกำจัดปีศาจดูดเลือดเช่นเดียวกันกับพวกเขา“แม่นางฉู่ หวังหยวน ท่านยาย..” มู่เจียเหยียนตกตะลึงอย่างหนัก เมื่อได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลายร่างที่กำลังปกป้องผู้คนในจวนผู้ตรวจการเอาไว้เต็มกำลังทหารและชาวบ้านเองก็ได้เห็นกับตาแล้วว่ายามนี้พวกตนเป็นเพียงแค่มดปลวกตัวจ้อย ทหารยังพอทำเนาพวกเขาใช้อาวุธกันได้คล่องมือพ
“เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว ข้าจะรั้งอยู่ที่นี่เพื่อกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก” หวังหยวนทุบกำปั้นไปที่ฝ่ามือตัวเอง“ปีศาจดูดเลือดที่แท้จริงไม่ใช่นักล่าสังหาร สายเลือดแท้หรือเจ้าแห่งหมอกควันแต่ดั้งเดิมดื่มเลือดมนุษย์เพื่อเป็นอาหารและไม่รุกรานเผ่าพันธุ์มนุษย์ให้สูญสิ้น แต่พวกเผี่ยนฮกนั้นต่างกันพวกเขาตั้งใจจะครอบครองแผ่นดินทั้งหมดอย่างโง่เขลา" ฉู่หลิงรำพันนางรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น แวมไพร์ระดับต่ำจะตอบสนองเพียงต้องการกินดื่ม พวกมันจึงต้องมีพวกระดับสูงไว้ควบคุม เพื่อไม่ให้แหล่งอาหารหมดไปในระยะเวลาอันสั้น แต่ชนเผ่าเผี่ยนฮกเหล่านี้ถูกกัดโดยหวังหยวนรวมทั้งดื่มกินเลือดแวมไพร์กันเอง หวังหยวนอ่อนแอกว่าจะควบคุมพวกมันเอาไว้ได้อีกไม่นานพวกกระหายเลือดจะเพิ่มมากขึ้นอย่างไร้การควบคุม หายนะกำลังจะเกิดกับเหล่ามนุษย์!“เราต้องกลับไปปกป้องจวนผู้ตรวจการพิเศษ ทุกชั่วยามที่เรากำลังคุยกันอยู่นี่ปีศาจดูดเลือดระดับต่ำก็กำลังเพิ่มจำนวนกันตลอดเวลา ผู้พิทักษ์มีจำนวนน้อยเกินกว่าจะแบ่งคนไปปกป้องชาวบ้านที่อำเภอซิ่งอันเอาไว้”ฉู่หลิงรู้ดีว่าผู้พิทักษ์อย่างไรก็มีร่างกายเป็นมนุษย์พวกเขาต้องหลับนอนดื่มกิน ไม่สามารถต่อสู้กับ
“ท่านอามีความแค้นและอยากเป็นปีศาจดูดเลือดมาตลอด หรือว่าเขาจะไปที่ชายแดนแล้วพี่หลิงหลิง” เจียวจูเริ่มกังวลใจบ้างแล้ว ฉู่หลิงเองก็คิดเห็นตรงกับเจียวจู เจียวจูมีความผูกพันกับเด็กและชาวบ้านที่อำเภอซิ่งอัน ต่อให้นางกระหายเลือดก็ยังรู้จักยับยั้งชั่งใจ แต่กับหวังหยวนเขามีเพียงความแค้นล้นอก ซ้ำยังเดินทางได้แม้เวลากลางวัน แวมไพร์สาวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม หวั่นเกรงว่าอาจจะมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นบนแผ่นดินในไม่ช้า……….เพียงไม่กี่ชั่วยามที่หวังหยวนบุกฝ่าไปที่ชายแดนเพียงลำพัง เขาไม่ได้มีความอดทนอดกลั้นเหมือนอย่างเจียวจู เมื่อเห็นทหารหูรวมทั้งพวกชนเผ่า หวังหยวนก็ไล่ล่าสังหารรวมทั้งกัดพวกมันบางคนไปด้วยความกระหายเลือดอย่างรุนแรงพอพวกชนเผ่าบางคนได้กลายเป็นปีศาจดูดเลือดสมใจ พวกมันถึงกับรุมทึ้งฉีกร่างปีศาจดูดเลือดตนนั้นเพื่อเอาเลือดมาเปลี่ยนสภาพของพวกมันอย่างรวดเร็ว ตลอดทั้งวันการขยายเผ่าพันธุ์ปีศาจดูดเลือดระดับต่ำก็เพิ่มจำนวนขึ้นมากในฝั่งทัพแคว้นหูจนอยู่ในระดับที่น่าตกใจ“ปีศาจดูดเลือดปรากฏตัวขึ้นแล้วจริงๆ แบ่งกองกำลังของเราออกไปให้ทั่วพื้นที่ ตามผู้พิทักษ์ที่เหลืออยู่ให้มารวมตัวกันโดยเร็วที่สุด” โ
ฉู่หลิงกระโดดอยู่บนยอดไม้ผ่านกลุ่มเด็กทั้งห้าคนที่พยายามกลับไปที่จวนให้เร็วที่สุด แต่นางไม่มีเวลาหยุดคุยกับเด็กทั้งห้า ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้วนางเป็นห่วงเจียวจูเพียงผู้เดียว แวมไพร์สาวพยายามสื่อสารพูดคุยกับเจียวจูตามวิธีของแวมไพร์แต่นางกลับทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสามารถของนางยังกลับมาไม่สมบูรณ์หรือเป็นเพราะนางกับเจียวจูอยู่ห่างไกลกันเกินไปกันแน่เมื่อมาถึงจวนผู้ตรวจการพิเศษหญิงสาวเห็นว่าสถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่นางเข้าใจ เวลานี้ทหารและชาวบ้านหลายคนกำลังลำเลียงศพฝ่ายตรงข้ามออกไปฝังที่สุสาน นางจึงลงจากยอดไม้แล้วเดินเข้าไปในจวนตรงๆ ทางประตูหลัง“แม่นางฉู่ ท่านกลับมาแล้วหรือ” ชาวบ้านหลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาฉู่หลิงทักทายนางระเรื่อยมาตลอดทางจนถึงตัวอาคาร “เจ้ามาแล้วหรือ เข้ามาก่อนเร็วเจียวจ้านพานางไปพักข้างบนแล้ว” ท่านยายเฉินที่รอท่าอยู่ก่อนแล้วรีบเดินมาดึงฉู่หลิงแยกออกจากผู้คนเข้าไปภายในจวน“นางเป็นอย่างไรบ้าง เกิดอะไรขึ้นที่นี่ท่านยาย” “เจียวจ้านพบนางก่อนข้า ยังไม่ทันได้ถามความอะไรกันเขาก็ต้องรีบพาเจียวจูไปข้างบนก่อน ไม่เช่นนั้นนางจะถูกแสงแดด ข้าก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรมากนักเห็นนาง